ในตอนนี้นักศึกษาใหม่หลายคนก็ได้กลับมายืนอยู่บนวงแหวนเวทมนตร์ของตัวเองแล้วบางคนก็มีท่าทางที่ดูกังวลเหมือนกับฉัน บางคนก็ดูมั่นใจมากเป็พิเศษบางคนก็ดูหยิ่งๆ อวดดี และบางคนก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม
และในตอนนี้เองก็มีเสียงใสกังวานของผู้หญิงดังขึ้นมากลางอากาศอีกครั้ง "การทดสอบของนักเรียนใหม่ในครั้งนี้ทำให้ทางมหาลัยประหลาดใจเป็อย่างมากทุกคนแสดงความสามารถออกมาได้ดีมาก ทำให้ทางมหาลัยภูมิใจมากแต่ว่าก็มีนักเรียนที่สร้างความเสียหายขึ้นมาอย่างร้ายแรง..."
สร้างความเสียหาย...อย่างร้ายแรงงั้นเหรอ
ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ แฮะ
"พวกเรามีหน้าที่กำจัดภูตผีปีศาจไม่ใช่ทำลายบ้าน ถ้าครั้งนี้เป็ภารกิจที่เกิดขึ้นจริงแล้วเราจะชดใช้ให้เ้าของบ้านยังไง"
ฉันก้มหน้าลงเงียบๆ หมายถึงฉันแน่ๆ
หัวใจฉันเริ่มเต้นแรง ตายแล้ว ตายแล้วคงไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ผ่านการทดสอบหรอกนะ ขอแค่ไม่ใช่การสอบข้อเขียนการทดสอบอย่างอื่นเซี่ยเสี่ยวหลันคนนี้ก็อยู่อันดับต้นๆ มาตลอดเลยนะถ้าฉันไม่ผ่านการทดสอบครั้งนี้จะต้องรู้สึกขายหน้ามากกว่าสอบเข้ามหาลัยไม่ได้แน่ๆ
นักเรียนที่อยู่ข้างหน้าเริ่มหันมองหน้ากันเหมือนกับ้าหาคนที่เสียงนั้นพูดถึง มีสายตาของบางคนมองมาที่ฉันฉันก็เลยเริ่มมองนักเรียนคนอื่นๆ เหมือนที่พวกเขาทำ
เธอหรือเปล่า เธอใช่ไหมยังไงซะก็ต้องไม่ใช่ฉัน
"ครั้งนี้เป็ครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมการทดสอบและยังไม่มีประสบการณ์ถือซะว่าครั้งนี้เขาสอบผ่าน หวังว่าครั้งหน้าเขาจะไม่ทำผิดอีก ทุกคนกลับไปได้ทางมหาลัยจะติดตามผลในการทดสอบครั้งนี้ และแยกให้เข้าเรียนตามสาขาทุกคนจะได้รับหนังสือตอบรับเข้าเรียนจากทางมหาลัยหวังว่าต่อไปตลอดเวลาที่ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ที่นี่และเรียนที่นี่จะสามารถค้นพบจุดหมายของตัวเองและได้พบกับคู่ชีวิตที่ดี..."
"วู้ววววววว" มีเสียงคนผิวปากดังขึ้นมาทันที
"โอเค~~~"
"ขอให้อายุยืนหมื่นปี~~~"
ฉันถึงกับอึ้งมีการอวยพรให้พบเจอคู่ชีวิตที่ดีด้วยเหรอมหาลัยที่นี่นี่ดูจะเข้าใจคนและมีเหตุมีผลเกินไปรึเปล่าเนี่ยเป็การให้กำลังใจเพื่อให้เรามีความรักเนี่ยนะ
สมกับที่เป็มหาลัยเทพเลยความคิดและวัฒนธรรมก้าวหน้ามากกว่ามหาลัยในโลกมนุษย์มากจริงๆ ฉันอยากจะกดไลก์ให้มหาลัยนี้ซักพันไลก์เลยจริงๆโอ้มายก๊อด! พวกคุณสุดยอดไปเลย
นักศึกษาทุกคนเริ่มพากันทยอยเดินจากไปพร้อมเสียงพูดคุยที่ดังไม่ขาดสาย
"เธอว่าคนที่ถูกพูดถึงคนนั้นเป็ใครแต่ว่านะเป็แค่เขตพื้นที่ของผีตัวเล็กๆต้องพังบ้านซะเสียหายร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เธอหมายความว่าคนนั้นความสามารถแย่งั้นเหรอ"
"ฉันเดาว่าต้องเป็ผู้ชายแน่ๆชอบทำอะไรมุทะลุ"
"มันก็ไม่แน่หรอกพวกผู้หญิงเวลาโรคจิตขึ้นมาก็น่ากลัวกว่าผู้ชายอีก"
"ไสหัวไปเลย! กลับไปดูวีดีโอที่บันทึกไว้ก็รู้เองแหละ"
ฉันจิตตก ตายแน่ๆ
ฉันลืมที่ซืออีนั่วบอกไปเลยว่ามันมีการถ่ายทอดสดด้วย
"ตึง! ตึง!" ผีกองกอยของเด็กสาวคนนั้นะโผ่านฉันไปอีกครั้งและหยุดะโ แต่ครั้งนี้คนที่หยุดคือเด็กสาวคนนั้นเด็กสาวคนนั้นจ้องมองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่แต่งมาในโทนสีดำทะมึน
"คิดไม่ถึงเลยนะว่าเธอจะสอบผ่านด้วย"
ฉันหันไปมองเธอและผีกองกอยของเธอด้วยสีหน้าเศร้าซึม
เด็กสาวคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจพร้อมเอื้อมมือมาผลักฉันเบาๆ"เป็ไรอ่ะจะทำหน้าซังกะตายแบบนั้นให้ใครดู"
ฉันช้อนสายตาขึ้นมองเธอ "เธอไม่อยากจะสนใจฉันไม่ใช่เหรอ" นักศึกษาคนอื่นๆ รีบกลับไปด้วยความตื่นเต้นเหมือนกับจะรีบกลับไปดูวีดีโอที่บันทึกการถ่ายทอดสดไว้เลยไม่มีใครสนใจฉันกับเด็กสาวคนนี้
เด็กสาวคนนั้นมองฉันอย่างขำๆ "เธอเป็คนธรรมดาแต่ก็ยังผ่านการทดสอบมาได้ ฉันแปลกใจมากเลยนะถือซะว่าสำหรับเรามันคือพรหมลิขิตละกัน ฉันชื่อจางซูซูเป็ทายาทของคุรุเทพจางเทียนคนที่บ้านเรียกฉันว่าสาวน้อยตัวดำ"
"ฉันชื่อเซี่ยเสี่ยวหลันเป็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง และก็ไม่ได้เป็ทายาทของใคร..." ฉันยกมือขวาที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เธอใช้มือที่เต็มไปด้วยเล็บสีดำแตะลงที่กลางฝ่ามือฉัน"ฉันรู้แล้วน่า อย่ามามองฉันด้วยสีหน้าแบบนั้นน่าเกลียดกว่าผีกองกอยของฉันอีก"
ฉันมองไปที่ผีกองกอยตัวนั้นเขาหันมามองฉันแล้วส่งเสียงออกมา "อ้า..."
ฉันไม่รู้ว่ารอยหยักในสมองฉันเส้นไหนที่หดไปถึงได้เอ่ยถามเธอออกไป "เขาเป็แฟนเธอเหรอ"
เด็กสาวคนนั้นเบิกตาโตขึ้นอย่างตกตะลึงกับคำถามของฉัน
ฉันตบหัวเองทันที "ขอโทษที ฉันเบลอเองแหละ คือ...ฉันเป็คนที่ถูกพูดถึงว่าเป็คนที่พังบ้านเองแหละ"
"ห๊ะ! เธอเองเหรอ" เด็กสาวหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" เธอหัวเราะขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่อายไม่ห่วงหน้าตาตัวเองเลย "ถ้าอย่างนั้นฉันยิ่งต้องกลับไปดูวีดีโอที่บันทึกการถ่ายทอดสดไว้แล้วละฮ่าฮ่าฮ่า ฉันขำเธอ เธอก็อย่าใส่ใจเลยนะ ฉันก็เป็คนแบบนี้แหละฉันว่าการที่เธอเป็แค่คนธรรมดาแต่ยังผ่านการทดสอบมาได้มันเป็เื่ที่เจ๋งสุดๆ ไปเลย" เธอโบกมือให้ฉัน ท่าทางอย่างกับผู้ชายเลยแฮะ "โอเคงั้นฉันไปก่อนนะ" พอพูดจบเด็กสาวคนนั้นก็ะโจากไปพร้อมกับผีกองกอยของเธอ
ฉันมองตามเธอไปด้วยความไม่สบายใจเธอหัวเราะฉันจากนั้นก็กลับไปดูเื่ที่น่าขายหน้าของฉัน แต่ว่าฉันกลับไม่รู้สึกเกลียดเธอ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเธอดูน่าคบหาดี
แต่แค่คิดว่าวันนี้ทุกคนจะต้องเห็นเื่น่าอายของฉันฉันก็รู้สึกไม่ดีแล้วทำให้ฉันรู้สึกว่าการที่จะคบหากับพวกเทพและปีศาจเหล่านี้เป็เื่ที่ยากมาก
"ฟู่!" ทันใดนั้น ร่างใหญ่โตของเสี่ยวไป๋ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน ซืออีนั่วเหมาเหมา และเจียงเหยี่ยนก็ะโลงมาจากหลังเสี่ยวไป๋ชิงิก็ะโขึ้นมาจากบันไดด้านล่างเช่นกัน ทุกคนะโอยู่รอบๆ ตัวฉันด้วยความดีใจ"ยินดีด้วย~~~"
ฉันเห็นพวกเขาทุกคนแล้วรู้สึกอบอุ่นมากทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว แต่พวกเขาก็ดีกับฉันมาก
"พี่เสี่ยวหลันเก่งมาก" เหมาเหมาเข้ามาจับมือฉันด้วยความตื่นเต้น
"ไม่มีการทดสอบของใครน่าดูมากไปกว่าของพี่แล้ว"
"อือ อือ" ชิงิพยักหน้าหนักแน่น
ถ้างั้นมันจะสุดยอดขนาดไหนกันนะต้องดังเป็หนังฮอลลีวูดแน่นอนเลย
อื้ม! ถึงเขาจะให้ฉันผ่านด่านมาแบบไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะแต่ถ้ามีคนดูเยอะขนาดนี้ก็ถือว่าคุ้มค่านะ ช่างกฎกติกามันเถอะ
เจียงเหยี่ยนยกมือข้างที่ถือถุงเืไว้แล้วชูนิ้วโป้งให้ฉัน
"ยินดีด้วยที่ผ่านด่าน"
"ยินดีด้วยนะครับพี่เสี่ยวหลัน" ซืออีนั่วพูดลอดไรผมหน้าม้าออกมาเบาๆ
เหมาเหมาเข้ามาคล้องแขนฉันไว้ทันที "ไปเถอะ พวกเราไปฉลองกัน" เหมาเหมาดึงฉันให้ะโขึ้นไปบนตัวเสี่ยวไป๋ตามด้วยซืออีนั่วและเจียงเหยี่ยน แต่ชิงิกลับะโลงบันไดไปคนเดียว
พอถึงตอนที่เสี่ยวไป๋บินขึ้นไปฉันก็มองร่างเล็กๆ ที่ะโลงบันไดไปด้วยความสงสัย
"ทำไมชิงิไม่ขึ้นมากับพวกเราล่ะ"
"เฮ้อ!" ยังไม่ทันจะได้อธิบายทุกคนก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่สีหน้าของเหมาเหมามองตามร่างของชิงิไปด้วยความเห็นใจ "รุ่นพี่ชิงิเป็โรคกลัวความสูงขั้นรุนแรง"
"โรคกลัวความสูงงั้นเหรอ" ฉันยกคิ้วขึ้น "อ๋อ งั้นก็ไม่เป็ไร"
"จะไม่เป็ไรได้ยังไง!" เหมาเหมาร้อนรนขึ้นมา"เขาเป็ันะโรคกลัวความสูงนี่มันทำให้เขาบินไม่ได้นะ"
และในตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่าสถานการณ์มันค่อนข้างจะตึงเครียดขึ้นมาทันที
"เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยซ้ำชั้น" เจียงเหยี่ยนส่ายหน้าพร้อมกับดูดเืไปด้วย
"ที่จริงเขาไม่ได้อ่อนแอแต่แค่บินไม่ได้ ัที่บินไม่ได้ มันจะมีประโยชน์อะไรต่อเผ่าัล่ะ เฮ้อ..."
"เฮ้อ..." ทุกคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ดูไปแล้วเหมือนว่าทุกคนจะมีเหตุผลพิเศษที่ทำให้ไม่สามารถเลื่อนชั้นได้
ก็เหมือนฉันที่ไม่ได้โง่แต่สอบเข้ามหาลัยได้คะแนนไม่ดีนั่นแหละนะ
ไม่ทันรู้ตัวตอนนี้ก็เป็เวลาเย็นมากแล้ว เขตหอพักรอบๆ นี้คึกคักมากเป็พิเศษตอนที่พวกเราบินกลับมาก็เห็นคนมากมายมายืนต้อนรับคนใหม่ที่ผ่านการทดสอบอยู่หน้าประตูหอพัก แต่ละคนเอาประทัดออกมาจุดเสียงดังสนุกสนานมาก
ส่วนหอพักหลังเล็กๆ ของพวกเรามันเงียบมาก
เหมาเหมาวิ่งไปเปิดประตูตู้เย็นข้างในนั้นมีแต่ถุงเืของเจียงเหยี่ยน...
"ทำไมพวกนายกินขนมหมดเลยล่ะ!" เหมาเหมาหันกลับมามองสามคนนั้นอย่างโมโหเจียงเหยี่ยนถือถุงเืแล้วหันไปมองทางอื่นชิงิกลับไปนั่งที่โซฟาแกล้งทำเป็ไม่ได้ยินและเริ่มเช็ดโต๊ะไปด้วย ทั้งๆ ที่บนโต๊ะมันสะอาดจนจะสะท้อนเงาคนออกมาได้อยู่แล้ว
