ซืออีนั่วหลบอยู่ด้านหลังเสี่ยวไป๋มองเหมาเหมาอย่างกลัวๆ "ขนมพวกนั้น...กินหมดตั้งนานแล้ว"
"แล้วจะฉลองให้พี่เสี่ยวหลันยังไงล่ะ" เหมาเหมาปิดประตูตู้เย็น "ปัง!" เธอยืนเท้าเอวด้วยความโมโห "ไม่รู้ล่ะเอาเงินของพวกนายมาเลย"
"พรูดดดด!" เจียงเหยี่ยนพ่นเืออกมาทันที เหมาเหมามองแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น "เอาเถอะรุ่นพี่เจียงเหยี่ยน ฉันรู้ว่าพี่จนมากจนกินได้แค่เืสุนัข"
กินเืสุนัข! ฉันมองสีหน้าที่ซีดขาวของเจียงเหยี่ยนแวมไพร์ที่กินเืสุนัขจะไม่เป็อะไรจริงๆ เหรอตามตำนานบอกว่าเืสุนัขสีดำสามารถทำร้ายผีกองกอยดูดเืได้ไม่ใช่เหรอ
ไม่สิผีกองกอยดูดเืแบบนั้นน่าจะเป็ประเภทเดียวกับผีกองกอยของเด็กสาวคนนั้นมากกว่า
เจียงเหยี่ยนสีหน้าเลิ่กลั่กรีบล้วงกระเป๋าทันที "ไม่เป็ไรฉันยังมี" พูดจบเขาก็ล้วงเอา... เอ่อ...เงินเหรียญออกมาวางบนโต๊ะหน้าโซฟา
ชิงิก็รีบล้วงกระเป๋าซ้ายขวาของตัวเองเขาล้วงธนบัตรที่ยับยู่ยี่สองสามใบออกมา
ซืออีนั่วก็เริ่มง้างปากของเสี่ยวไป๋ให้อ้าออกเหมือนว่าเขาเอาเงินไปซ่อนไว้ในปากของเสี่ยวไป๋
ฉันเห็นพวกเขาแล้วก็รู้สึกสงสารลำบากกันซะขนาดนั้น ฉันอดไม่ได้จึงพูดขึ้นมา "ไม่เป็ไร ไม่เป็ไร ฉันมีเงิน"
และในตอนนั้นทุกคนก็มองมาทางฉันด้วยสายตาเป็ประกาย
ให้ตายเถอะนี่พวกเธอจนกันขนาดไหนเนี่ย
ฉันล้วงกระเป๋าเงินออกมาด้วยความภาคภูมิใจจากนั้นก็ดึงธนบัตรหนึ่งร้อยหยวนออกมาโบกไปมา หึหึหึรู้สึกเหมือนตัวเองเป็มหาเศรษฐีขึ้นมาเลย
ในหอพักหลังนี้ฉันคือคนที่มีเงินเยอะที่สุด
แต่ว่าในตอนที่ฉันหยิบเงินร้อยหยวนออกมาทุกคนกลับมองแค่แวบเดี๋ยวจากนั้นก็หันกลับไปหาเงินต่อเจียงเหยี่ยนดูดเืไปด้วยและเริ่มพลิกหมอนอิงบนโซฟาไปด้วย เหมือนกับ้าจะหาเงินเหรียญพวกนั้นออกมาอีกชิงิก็เริ่มหาที่ใต้โต๊ะซืออีนั่วก็ยังคงคว้านมือเข้าไปในปากของเสี่ยวไป๋อยู่อย่างนั้น
เอ๊ะ?
นี่มันหมายความว่าไง
เงินฉันมีไม่พอเหรอ
"พี่เสี่ยวหลัน..." เหมาเหมาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉัน มองฉันอย่างลำบากใจ
"ที่นี่...ใช้เงินหยวนไม่ได้หรอก"
ฉันกะพริบตาปริบปริบ "ถ้างั้นแลกเงินได้ไหมถ้าใช้เงินหยวนไม่ได้งั้นเปลี่ยนเป็แบงค์กงเต๊กก็ได้หรือว่ามันใช้แลกเป็เงินของพวกเธอไม่ได้"
"ไม่ได้ค่ะ..." เหมาเหมายู่ปาก หนวดเคราสีเทาลู่ลงมาตามใบหน้า จากนั้นก็หันมามองฉันช้าๆ"แล้วอีกอย่างเงินกงเต๊กนั่นก็เป็สิ่งที่คนในโลกมนุษย์นั้นคิดขึ้นมาคนตายเขาก็ไม่ได้ใช้เงินนั้น..."
"..." เอาเถอะฉันคิดมากไปเอง......
เจียงเหยี่ยนวางเงินที่ยับยู่ยี่และเงินเหรียญพวกนั้นไว้ข้างเหมาเหมาและหยิบส่งให้เธอเขาดูดเืในถุงพร้อมกับมองหน้าฉัน "ทางมหาลัยอยากจะให้เราได้ัักับชีวิตของคนธรรมดาก็เลยไม่ให้ใครเอาเงินมาการเข้ามาอยู่ที่นี่ เธอจะต้องทำงานหาเงินเองในมหาลัยเทพและปีศาจนี้จะมีงานหลากหลายอย่างให้ทำและมีงานที่จะต้องทำให้คนอื่นด้วยวันนี้เราเลี้ยงได้แค่บาร์บี้คิว... รอให้พวกเราหาเงินได้ก่อนแล้วเราจะเลี้ยงข้าวเธออีกนะ"
"บาร์บีคิว! ดีเลย ฉันชอบกินที่สุด ไปไปไป" ฉันดึงทุกคนให้ลุกขึ้นทันทีทุกคนมองฉันที่กำลังดีใจแล้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเหมือนว่าพวกเขาจะกังวลว่าฉันจะคิดว่าพวกเขาไม่มีเงินมากพอจะเลี้ยงข้าวฉัน
ที่จริงแล้วการฉลองแบบนี้แค่ได้ฉลองกับเพื่อนๆมีแค่เบียร์สองกระป๋องกับบาร์บีคิวไม่กี่ไม้ก็มีความสุขมากแล้วจะต้องมีอาหารหรูหราไปทำไมกัน
และตอนที่เปิดประตูออกไปก็ได้ยินเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังมาจากหอพักข้างบน
ทั้งจุดประทัด ทั้งเปิดเพลงแล้วยังมีดีเจที่ะโอยู่ข้างบนนั่นอีก "โย่โย่ Check it out~~~"
โอ้โห ให้ตายเถอะนี่ฉันคิดว่าพวกเทพจะโบราณคร่ำครึซะอีกนะเนี่ย
"ปัง!" ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันเห็นฝาขวดแชมเปญกระเด็นออกมาตามด้วยเจียงเหยี่ยนที่ยกร่มขึ้นมากางออกอย่างใจเย็น และหลังจากนั้น "ซ่า!" แชมเปญก็ไหลหยดลงมาเป็ทางยาว
ฉันมองเจียงเหยี่ยนที่กางร่มให้ฉัน
"พวกเธอ...ดูมีประสบการณ์มากอ่ะ"
เจียงเหยี่ยนพยักหน้า "เป็เื่ปกติของหอพักที่อยู่ข้างหลัง"
"พวกเขาตั้งใจทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วต่างหาก" เหมาเหมาพูดออกมาด้วยความโกรธเธอน่าจะเป็เด็กสาวที่อารมณ์ร้อนพอสมควรเลย เธอก้าวเท้าพุ่งออกไป "นี่! พวกเธอ" แต่แล้วซืออีนั่วก็วิ่งเข้ามาปิดปากเหมาเหมาไว้ทันที"เหมาเหมาอย่าเสียงดัง พวกเรา...หาเื่ใครไม่ได้หรอกนะ..."
เหมาเหมามองพวกเขาด้วยความโกรธจัดเจียงเหยี่ยนยังคงดูดเืต่อ ชิงิพยักหน้า "อื้อ"
"โมโหชะมัดเลย" เหมาเหมากระทืบเท้าด้วยความโมโหเผละ! เค้กชิ้นหนึ่งถูกโยนลงมาซืออีนั่วรีบผลักฉันออกอย่างไวตามด้วยร่างของเสี่ยวไป๋ที่อ้าปากพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและกลืนเค้กชิ้นนั้นลงท้องไป
"เอิ้ก~~~" เสี่ยวไป๋เรอออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูพึงพอใจ แฮะๆ ถูกใจเสี่ยวไป๋เลยละ
ฉันมองเหมาเหมาที่ยังดูโกรธอยู่จึงรีบวิ่งเข้าไปดึงมือเธอทันที "เอาละ เอาละ พวกเราไปฉลองกันดีกว่าอย่าให้เื่พวกนี้มาทำให้เราอารมณ์ขุ่นมัวเลย ปะ เราไปกินบาร์บีคิวกัน"
แต่ว่า...ในดินแดนเทพจะมีบาร์บีคิวเหรอ
ไม่สิ
ที่นี่ไม่ได้มีแค่บาร์บีคิว แต่ยังมีไก่ทอดกับเบียร์อีกด้วย
ในตอนที่ฉันยืนอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยของกินที่น่าอร่อยนั้นฉันเห็นแต่ของกินละลานตาไปหมด
ร้านอาหารที่ผุดขึ้นมาเป็แนวยาวตามสองข้างทางที่ประดับไปด้วยหลอดไฟสีแดงของกินหลากหลายชนิดล้วนแต่มารวมกันอยู่ที่นี่ แม้แต่อาหารแปลกๆ ของแต่ละประเทศที่ฉันไม่รู้จักก็อยู่ที่นี่
"์ชัดๆ เลย~~~" ฉันะโขึ้นฟ้าและคุกเข่าลง
"ต่อให้ฉันตายฉันก็จะไม่ไปจากที่นี่ แต่ว่าพวกเธอเป็เทพนี่นา แล้วทำไมถึงยังต้องกินข้าวล่ะ" ฉันะโขึ้นมาและมองพวกเขาอย่างสงสัย
เหมาเหมาฉีกยิ้ม "พวกเทพก็ชอบลองชิมอาหารอร่อยๆ นะ~~~"
"แล้วอีกอย่างที่นี่ก็มีทายาทที่เป็มนุษย์ครึ่งเทพอยู่เยอะมากเป็ธรรมดาที่พวกเขาจะมีสายเืของมนุษย์ดังนั้นพวกเขาก็เลยยังคงมีความรู้สึกหิวอยู่" เจียงเหยี่ยนพูดต่อ
ซืออีนั่วค่อยๆ ยกมือขึ้นช้าๆ "อาหารของมนุษย์...ผมชอบมากเลยครับ"
ฉันพยักหน้าติดๆ กัน "อ๋อ อ๋อ อ๋อคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเทพก็ชอบกินอะไรอร่อยๆ เหมือนกัน"
"มันคือสไตล์" จู่จู่ ชิงิก็พูดขึ้นมาเงียบๆ ดวงตาเป็ประกายสดใส
เจียงเหยี่ยนดูดเืไปอีกหนึ่งอึก "ใช่แล้ว เป็เทพก็ต้องมีสไตล์อาหารอร่อยก็คือสไตล์อย่างหนึ่ง พวกเราไปกันเถอะ ที่นี่มีร้านบาร์บีคิวที่อร่อยสุดๆอยู่ด้วย"
"ยอดไปเลย~~~" ต่อให้เซี่ยเสี่ยวหลันคนนี้ต้องตาย ฉันก็จะวนเวียนอยู่ที่นี่แหละ
ร้านบาร์บีคิวตั้งอยู่ตรงมุมในสุดของถนนสายนี้เพราะว่า ควันค่อนข้างเยอะก็เหมือนร้านบาร์บีคิวบนโลกมนุษย์เรานั่นแหละที่มักจะถูกร้านอาหารหรูหรารังเกียจเพราะควันเยอะ
แล้วอีกอย่าง มันก็ไม่ได้เปิดเป็ร้านแค่เป็รถเข็นเล็กๆ เท่านั้น เหมือนที่โลกมนุษย์เลยหน้าร้านจะมีเก้าอี้วางอยู่ไม่กี่ตัว แต่ในตอนที่ฉันได้เห็นหน้าเ้าของร้านนั้นฉันก็ถึงกับใ
เ้าของร้านบาร์บีคิว เป็ญาติกับ “ตือโป๊ยก่าย”เหรอ! ทำไมเขาถึงมีหน้าเป็หมูล่ะ!
เ้าของร้านสวมแค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเผยให้เห็นร่างกายที่ส่องสว่างเป็มันวาว ในปากของเขาสูบซิการ์อยู่ ไม่รู้ทำไม จู่ๆถึงได้รู้สึกว่าเขาดูเท่มาก
ฉันยืนอ้าปากค้างมองเขาอยู่หน้าร้านเป็เวลานาน
เขาปิ้งบาร์บีคิวไปด้วยพร้อมกับใช้สายตาเล็กๆเหมือนหมูคู่นั้นมองฉันไปด้วย "เด็กใหม่เหรอ"
"อื้อ อื้อ!"
เขาสูบซิการ์ไปด้วยก็เลยพูดไม่ค่อยชัด
"คิดว่าฉันเป็ ‘แม่ทัพ์ตือโป๊ยก่าย’ รึไง"
"อื้อ อื้อ" ฉันพยักหน้าอีกครั้ง
"พรูดดด!" ไม่ต้องถามเลยว่าใคร เจียงเหยี่ยนพ่นเืออกมาอีกแล้ว
เหมาเหมานั่งลงประจำที่แล้วและแอบหัวเราะอยู่
ฉันมองหน้าเ้าของร้านด้วยอาการตกตะลึง"แล้ว...ใช่รึเปล่า"
เขาคาบซิการ์ไว้แล้วมองฉันด้วยสายตาเท่ๆก่อนจะพูดออกมา "เธออ่านนิยายเยอะเกินไปแล้ว"
"..." ดูท่าจะไม่ใช่แฮะจากนั้นฉันจึงมองไปที่บาร์บีคิวที่อยู่ข้างๆ "คุณ...มาปิ้งบาร์บีคิวแบบนี้...ไม่ค่อยดีเท่าไรมั้ง"
เ้าของร้านหรี่ตาลง หยุดสูบซิการ์จากนั้นก็ยกมือขึ้นสี่สิบห้าองศาแล้วพ่นควันออกมาเป็ทางยาว "ฟู่...เพราะงั้นฉันถึงขายแค่บาร์บีคิวเนื้อวัวและบาร์บีคิวเนื้อแพะยังไงล่ะ...”
"พรูดดด!" ครั้งนี้เป็ฉันเอง
"ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า" เหมาเหมามีความสุขจนเป็บ้าไปแล้วฉันว่านะ โลกนี้มันช่างคุ้มค่าที่จะทำการสำรวจจริงๆ!
