สองคนหนึ่งงูคุมเชิงกันอยู่เช่นนั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง จนงูเหมือนรู้สึกว่าไม่มีอันตรายจึงเลื้อยอย่างลังเลไปทางด้านหน้า เจินจูที่อยู่ด้านหนึ่งจึงฉวยโอกาสในตอนนั้นะโออกไปก้าวใหญ่ เล็งไปที่ลำคองูแล้วกัดฟันแทงไม้กดลงไปอย่างเต็มแรงทันที
เย้! โดนแล้ว! เจินจูเบิกบานใจในทันที แม้ตอนที่กดงูจะเลื้อยไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ก็ยังคงสามารถขังไว้ได้
“เร็วเข้าๆ ผิงอัน ลงมือเร็ว!” เจินจูะโร้องอย่างตื่นเต้น
ผิงอันรีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ในตอนนั้นเอง งูดำลายพาดกลอนกลับเอาหัวและหางพันไปตามง่ามไม้ ทำให้ใช้ก้อนหินทุบลงไปไม่ได้ ผิงอันหมุนกายไปมาอย่างร้อนใจ “ท่านพี่ นี่ควรทำเช่นไร? มันขดตัวมั่วไปหมดแล้ว?”
ตอนที่งูเอาตัวม้วนขดไปบนไม้ง่าม เจินจูใจนหน้าซีดขาว อีกนิดก็จะเอาไม้ง่ามในมือโยนทิ้งไปแล้ว โชคดีที่ไม้ง่ามยาวพอ หัวงูจึงไม่ถึงมือของนาง [1] นางข่มอารมณ์ตื่นเต้นจากความกังวลไว้ แล้วใช้แรงในมือกดลงไปให้แรงขึ้น มองรอบๆ ครั้งหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ผิงอัน ไปเอาไม้ตะบองมาสองท่อน ใช้ท่อนหนึ่งกดมันไว้ แล้วใช้อีกท่อนตีหัวของมัน”
เมื่อผิงอันได้ฟังก็เข้าใจความหมายของนางได้ทันที สองคนเสียเวลาอยู่ครู่หนึ่งท้ายที่สุดก็ตีงูจนตายได้สำเร็จ
“ไอ๊หยา คุณพระคุณเ้า พี่สาวเ้าเหนื่อยจะตายแล้ว” เจินจูปล่อยไม้ง่ามในมือลง ่เวลาสั้นๆ นางรู้สึกว่าเซลล์ตนเองล้วนใตายไปร้อยแปดพันเก้าเซลล์แล้ว
“ท่านพี่ ท่านฉลาดจริงๆ เช่นนี้ยังสามารถกดงูได้ นี่เป็สิ่งที่ท่านปู่เผิงบอกท่านหรือ?” ผิงอันตาเป็ประกาย รู้สึกว่าท่านพี่ของตนไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้จริงๆ
“เอ่อ…ไม่ใช่หรอก นี่เป็ข้าคิดขึ้นได้เอง... ผิงอัน เ้านี่ดู ง่ามกิ่งนี่กักงูได้พอดีใช่หรือไม่ แค่งูขยับไม่ได้มันก็ไม่เป็อันตรายแล้ว” เจินจูไม่ได้ปัดวิธีเอาไม้ง่ามกดงูไปให้เผิงต้าเฉียง ในใจนางคิดเพื่อประโยชน์ส่วนตน ต้องค่อยๆ สร้างภาพลักษณ์ให้ตนเองว่าค่อนข้างฉลาด รู้จักพลิกแพลง ต่อไปสิทธิ์ในบ้านนางจะได้มีเพิ่มขึ้น สามารถมีสิทธิมีเสียง
ผิงอันเก็บง่ามไม้ขึ้นมามองอย่างละเอียดหลายรอบ เล็งไปยังงูที่ไม่ขยับเขยื้อนและลองกดงูอยู่สองสามครั้ง หลังจากนั้นใบหน้าเล็กก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา “ท่านพี่ฉลาดจริงๆ สามารถคิดได้เช่นนี้ หากเป็ข้าคงคิดวิธีเช่นนี้ไม่ได้”
เจินจูยิ้มไม่ได้กล่าวอะไร ในใจแอบบ่นว่า อายุสามสิบปีของเจ้ไม่ได้ใช้ชีวิตมาเสียเปล่าๆปลีๆ
นางเก็บเห็ดในตะกร้าไผ่ของผิงอันใส่ไว้ในตะกร้าของตนเอง แล้วให้เขาเป็คนแบกงู จากนั้นค่อยตัดหญ้ามาคลุมงูไว้ ไม่นานทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปยังฝั่งป่าสน
เพราะใต้ป่าสนมีใบไม้อุดมสมบูรณ์ ชนิดของเห็ดจึงมีหลากหลายสายพันธุ์ ทุกครั้งหลังฝนตกหนัก เด็กและผู้ใหญ่ในหมู่บ้านที่ว่างล้วนขึ้นเขาไปเก็บั้แ่เช้าตรู่ มีูเามากมายบริเวณหมู่บ้านวั้งหลิน คนจำนวนหนึ่งรวมกันเป็กลุ่มเล็กๆ พากันขึ้นไปเก็บ พวกคนที่ขยันมักจะลำเลียงจนเต็มแล้วค่อยกลับลงมา แน่นอนว่าครอบครัวที่ร่ำรวยมั่งคั่งจะไม่ขึ้นเขาไปเก็บ เพราะใกลู้เา ราคาของเห็ดนั้นไม่สูง สามารถหาซื้อได้ คนส่วนใหญ่จึงล้วนผึ่งให้แห้งแล้วเก็บไว้ทานหน้าหนาว
ใต้ป่าสนมีเห็ดที่ทานได้ไม่น้อย เช่น เห็ดสน เห็ดแดง หงหนิวกาน [2] เป็ต้น ที่จริงเจินจูจำได้ไม่แม่นนัก แต่ได้รับการชี้แนะจากผิงอันมา ในไม่ช้า ชนิดเห็ดที่ทานได้ นางล้วนสามารถแยกแยะออก หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่กล่าวอะไรมาก ล้วนก้มหน้าก้มตาเก็บเห็ด
ครั้นผ่านมาได้สักพัก เจินจูลุกขึ้นยืนขยับร่างกาย ใบหน้าเหยเกร้องออกมา “ไอ๊หยา เอวข้า เหนื่อยจะตายแล้ว ...ผิงอัน พักก่อนเถิด นั่งจนขาเป็เหน็บชาแล้ว”
“ท่านพี่ ข้าไม่เหนื่อย ข้าจะเก็บพวกนี้ให้หมดก่อน ฟ้าเริ่มมืดครึ้มแล้ว พวกเราต้องรีบกลับ เดี๋ยวท่านแม่จะกังวลเอาได้” ผิงอันเก็บไปพลางตอบไปพลาง
“…อื้ม” เจินจูอับอายเล็กน้อย เ้าเด็กนี่เป็เด็กกตัญญู ทุกขณะล้วนจำได้เสมอว่าที่บ้านมีมารดารออยู่ นางเกาศีรษะไม่ได้กล่าวอะไร วัฒนธรรมจากบ้านเกิดเมืองนอนเดิมกับที่ทะลุมิติมายังคงมีความแตกต่างกันจริงด้วย
สีของท้องฟ้ามีเมฆครึ้มบดบังเล็กน้อย ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดโชยเบาๆ แสงในป่าต้นสนกระจายความมืดสลัวลงมาเรื่อยๆ
เจินจูรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศจึงรู้ตัวขึ้นทันที นางเร่งรัดขึ้นโดยมิรอช้า “ผิงอัน เหมือนว่าฝนตั้งเค้าจะตกแล้ว พวกเรารีบลงเขาเถิด”
สองคนแบกตะกร้าไผ่เสร็จอย่างรีบร้อน ตลอดทางก้มหน้าก้มตารีบเร่ง พอใกล้ถึงปากทางแยกตีนเขาก็พบเข้ากับพี่น้องสกุลจ้าวเป็จ้าวไฉ่สยากับจ้าวไฉ่เฟิงที่ลงเขามาเช่นเดียวกัน
ทั้งสองเห็นพวกนาง ก็พากันตกตะลึงพร้อมกัน จ้าวไฉ่เฟิงยังถอยหลังไปสองก้าว หลบอยู่เื้ัจ้าวไฉ่สยา
จ้าวไฉ่สยาใบหน้ากลมดวงตายาวรี รูปโฉมนับได้ว่าค่อนข้างโดดเด่นในหมู่บ้านวั้งหลิน เวลานี้คิ้วเชิดสูงของนางทำให้ดูหยิ่งผยองเล็กน้อย นางมองขึ้นลงประเมินเจินจู ในแววตาเผยความประหลาดใจออกมาให้เห็นครู่หนึ่ง “หูเจินจู าแของเ้าหายเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ? ดวงดีจริงๆ วันนั้นมิใช่ว่ากลิ้งตกลงไปอย่างรุนแรงหรอกหรือ?”
เจินจูทอดสายตาไปมองพวกนางแวบหนึ่ง เป็สองสาวพี่น้องที่พบรังนกที่มีไข่ของไก่ป่าในวันนั้น หลังจากนั้นก็ยุยงให้หูเจินจูลงเนินไปเก็บมา ผลสรุปคือเด็กสาวแสนทึ่มคนนั้นก็ม่องเท่งลงไปเช่นนั้น จนเหลือเพียงนางในปัจจุบันนี่
แม้เอาความรับผิดชอบทั้งหมดโยนไปไว้ที่พวกนางไม่ได้ แต่อย่างไรก็เป็เพราะพวกนางที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น เจินจูไม่อยากพัวพันกับพวกนางมาก จึงดึงผิงอันหลบไป รีบผ่านหน้าพวกนางประหนึ่งว่ามีลมพัดอยู่ใต้ฝ่าเท้า วิ่งตรงไปทางบ้านทันที
จ้าวไฉ่สยามองไปที่สองพี่น้องสกุลหูที่วิ่งไกลออกไป แล้วหายวับไปกับตาอย่างตกตะลึงจนตาค้าง ขมวดคิ้วขุ่นเคืองก่อนกล่าว “พวกเขาสองคนวิ่งทำไมกัน? ช่างเป็เด็กชั้นต่ำที่มีมารดาคลอดไม่มีมารดาสั่งสอนเสียจริง พูดคุยกันอยู่แท้ๆ ไม่นึกเลยว่าจะไม่สนใจกันขนาดนี้”
“ท่านพี่ พวกเรารีบกลับกันเถิด ท่านแม่บอกแล้วไม่ใช่หรือ ให้พวกเราอยู่ห่างจากพวกนางหน่อย บ้านนางจะได้ไม่เอาเื่ที่เจินจูตกลงจากเนินเขาโยนเป็ความผิดของพวกเราได้” จ้าวไฉ่เฟิงคล้ายจ้าวไฉ่สยาอยู่ห้าส่วน แต่รูปร่างเตี้ยและร่างกายอ่อนแอเล็กน้อย นิสัยไม่รุนแรงเท่าจ้าวไฉ่สยา
“เฮ้ย นางตกลงจากเนินเขาแล้วมาโทษพวกเราได้อย่างไร พวกเราเพียงบอกตำแหน่งไข่ไก่ป่าให้นางเท่านั้น รู้อยู่ว่าเนินลาดสูงและชันยังกล้าลงไป แล้วยังกล้ามาโทษพวกเราอีกหรือ อีกอย่าง มารดาที่เป็ใบ้ครอบครัวนางจะพูดอันใดได้ บิดาของนางก็เป็คนโง่หนึ่งตะบองตีไม่ผายลม [3] กลัวพวกเขาทำไมกัน” จ้าวไฉ่สยาพ่นวาจาออกจากปากอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“แต่ ท่านย่านางร้ายกาจมาก ใบหน้านิ่งงันเช่นนั้น แม้แต่ท่านแม่ยังกลัวเลย” หญิงชราแห่งสกุลหูนามหวังซื่อใบหน้าเคร่งขรึมตลอดทั้งปี เด็กในหมู่บ้านไม่มีคนไหนไม่กลัวนาง
“ท่านย่านางร้ายกาจแล้วอย่างไรเล่า มิใช่ว่าพวกเราทำร้ายนางเสียหน่อย” จ้าวไฉ่สยาน้ำเสียงอ่อนลง แต่ในปากกลับยังคงไม่ยอมตกไปเป็เบี้ยล่าง “ไปเถิด ใส่ใจพวกนางทำไมกัน ครอบครัวยากจนคร่ำครึ”
ครอบครัวจ้าวนับเป็เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ของครอบครัวหู อาศัยอยู่แถวจุดสิ้นสุดของหมู่บ้านเช่นกัน แต่การไปมาหาสู่ของสองครอบครัวไม่ได้เป็มิตรที่ดีต่อกันนัก
เถียนซื่อหรือเถียนกุ้ยจือมารดาของสองพี่น้องสกุลจ้าวเป็คนปากไม่มีหูรูด ในทุกวันชอบซุบซิบนินทาว่านั่นดีนี่ไม่ดี นั่นถูกนี่ผิดเสมอ ชอบเห็นความเ็ปของผู้อื่นโดยเฉพาะ เพื่อตัวนางเองจะได้รู้สึกเหนือกว่า พี่น้องสกุลจ้าวจึงมีนิสัยตามเถียนซื่อ มักยั่วเย้าและเหน็บแนมครอบครัวหูเป็นิจ ชนิดที่ว่ากำลังดูเื่ตลกสนุกสนานอยู่เป็ประจำ แต่แม่ลูกสามคนนี้ในสายตาของครอบครัวหูแล้ว เป็แค่คนที่กวนโมโหจนน่าเบื่อก็เท่านั้น
เจินจูในอดีตนิ่งเงียบพูดน้อย ทุกครั้งพวกนางมักจะถากถางเจินจูว่า "คนใบ้ให้กำเนิดคนกึ่งใบ้" แต่นางในตอนนี้มีจิติญญาเป็ผู้ใหญ่คนหนึ่ง นางคร้านเกินกว่าจะโต้เถียงกับพวกนาง พบเจอกันหนีได้ก็หนี ไม่สบายใจที่จะโต้เถียงกับสองพี่น้องนี่จริงๆ
“คนที่ชอบทำตัวน่ารำคาญสองคน” เจินจูบ่นพึมพำ หมู่นี้หูตาเฉลียวฉลาด แม้ห่างกันตั้งไกลยังได้ยินเสียงของจ้าวไฉ่สยาและจ้าวไฉ่เฟิงเลย
“ท่านพี่ พวกนางน่ารำคาญจริงๆ ครั้งก่อนข้ากับเอ้อร์หนิวขึ้นเขาปะกับพวกนางเข้า ระหว่างทางมีผักป่ามากมายแต่ดึงดันจะมาขุดผักป่ากองเดียวกับพวกเราให้ได้ น่ารำคาญแทบตาย” ผิงอันมีสีหน้าโมโห เด็กชายวัยเจ็ดแปดปีแบ่งอารมณ์ชอบและเกลียดได้ชัดเจน ตอนนี้หน้าผาแทบมีคำว่าเบื่อเขียนอยู่
“อย่าสนใจพวกนางเลย คิดเสียว่าพวกนางเป็เพียงลมตดผายหนึ่ง ต่อไปเห็นพวกนางก็อยู่ให้ห่างเสียหน่อย มีบางคนชอบเอาความสุขของตนเองตั้งไว้บนความเ็ปทุกข์ทรมานของผู้อื่น วิธีรับมือกับคนประเภทนี้คือ ไม่ต้องสนใจการมีอยู่ของพวกนาง” เจินจูตบหลังเขาเบาๆ บางคนยิ่งโกรธ อีกฝ่ายยิ่งดีใจ เหมือนตาชั่งบนคานไม้ ดึงกันไปมาทั้งสองฝั่งไม่จบสิ้น หากไม่สนใจเสีย คานไม้ก็จะเอียงหนักอยู่ข้างเดียว ไม่มีแรงกดดึงอีกข้างให้ขึ้นมา อีกฝ่ายก็จะเลิกลาไปเอง
“อื้ม ต่อไปพวกข้าจะหนีไปขุดผักป่าที่อื่น ท่านพี่ ท่านมิรู้หรอก จ้าวไฉ่สยาคนนั้นหัวเราะเอ้อร์หนิว บอกว่าหน้าตาทั้งดำทั้งน่าเกลียด ต่อไปเขาจะแต่งภรรยาไม่ได้ ทั้งยังบอกว่าข้าทั้งผอมทั้งเตี้ยเป็ผีขี้โรค และยังบอกว่าบ้านพวกเราเป็เพราะข้าเอาแต่ป่วยจึงทำให้จนเยี่ยงนี้ … ท่านพี่ ท่านว่าจริงหรือไม่? แต่่นี้ข้าไม่ได้ป่วยเลยนะ” ผิงอันสะอื้นไห้เล็กน้อยขณะพูด
เจินจูหยุดฝีเท้าลง ดึงมือเขามาด้วยความเ็ปใจ แล้วกล่าวปลอบ “ผิงอัน ที่นางกล่าวย่อมไม่เป็จริงอย่างแน่นอน บ้านพวกเราตอนนี้แม้ยากลำบากเล็กน้อย แต่พวกเราก็ไม่ได้ขโมยและไม่ได้แย่งชิงใคร อาศัยแรงงานของตนเองดำรงชีวิต ไม่ต้องกลัวว่าผู้อื่นจะว่ากล่าวอันใด ความจนมิใช่ความผิดใคร แค่พวกเราตั้งใจพยายามให้ดี ต้องมีสักวันที่จะได้ใช้ชีวิตดีๆ เ้าดู ตอนนี้ขอเพียงพวกเราเลี้ยงกระต่ายให้ดี ที่บ้านก็จะมีรายได้ ต่อไปชีวิตนับวันต้องดียิ่งขึ้นแน่ พวกเราไม่ต้องไปสนใจนาง ครอบครัวนางไม่กี่คนนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ดีแต่พูดจาน่ารำคาญ” นางปลอบใจคลายอารมณ์โมโหเขาอย่างรอบคอบ วัยที่บริสุทธิ์ร่าเริงไม่ควรแบกรับภาระกดดันชีวิตเช่นนี้
“อื้ม ท่านพี่ ข้าทราบแล้ว ข้าจะเลี้ยงกระต่ายให้อ้วนพลุ้ยอย่างแน่นอน หลังจากขายไปก็สามารถหารายได้ได้แล้ว” ผิงอันพยักหน้าด้วยท่าทางแน่วแน่
พี่สาวน้องชายมองหน้ากันแล้วหัวเราะ มองสีท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ก็ยิ่งพากันเร่งฝีเท้ากลับบ้าน
เป็ไปดังคาด ถึงบ้านไม่นานฝนก็ตกลงมา สองพี่น้องยืนอยู่ใต้ชายคาล้วนทุกข์ใจเล็กน้อย ฝนตกตลอดเช่นนี้ กระต่ายไม่สามารถออกมาเคลื่อนไหวได้ เมื่อกระต่ายะโโลดเต้นไม่ได้ ความร่าเริงก็จะลดลง
เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้านก็เลยเวลาอาหารนิดหน่อย หลี่ซื่อจึงรีบเรียกทั้งสองมาทานข้าวทันที มีฟักทองต้ม ผักดองอบถั่วเหลือง ผักกวางตุ้งต้ม เจินจูกวาดตามองบนโต๊ะแล้วรู้สึกขมปากขึ้นมาทันที
นางดูออก ผู้เป็มารดาคนนี้เป็คนที่ไม่ได้เก่งด้านการทำอาหารนัก แม้ทางบ้านจะยากจน และรูปแบบอาหารทำได้จำกัด แต่กับข้าวที่ทำออกมาทุกวันล้วนเป็แบบพื้นฐาน ต้มน้ำร้อนแล้วเติมเกลือใส่น้ำมัน แต่ไม่เคยปรุงอาหารอื่นๆ เลย กระเทียมมีในสวนผัก แต่ไม่เห็นว่าเคยใช้ทำอะไรมาก่อน ต้นหอมมีในสวนผักเช่นกัน ตอนทำบะหมี่เคยใช้ครั้งหนึ่ง พริกก็มีในสวนผัก แต่ไม่เคยเห็นว่านำมาใช้เลย…
เจินจูเส้นดำเต็มหัว [4] ดูท่าต้องปรับปรุงอาหาร แล้วยังต้องพึ่งพาตนเองอีก แม้ฝีมือการทำอาหารของนางไม่แน่ว่าจะดีเท่าไหร่ แต่จะดีหรือร้ายอย่างไรก็ต้องทำเป็เสียสักสองสามอย่าง
เจินจูใช้ตะเกียบคีบผักดองเข้าไปในปาก อื้ม ผักดองที่หวังซื่อหมักนับว่าไม่เลว ดูเหมือนว่าอาหารการกินของบ้านเก่าตระกูลหูน่าจะทำค่อนข้างอร่อย นึกขึ้นได้ว่าในตะกร้ายังมีงูอยู่ นางมองหน้าหลี่ซื่ออย่างอ่อนโยน พิจารณาไตร่ตรองและเริ่มกล่าว “ท่านแม่ วันนี้พวกข้าอยู่บนเขาตีงูดำลายพาดกลอนได้ตัวหนึ่ง”
หลี่ซื่อแปลกใจเล็กน้อย รีบทำท่าทางไถ่ถามพวกนางว่าได้รับาเ็หรือไม่
“ท่านแม่ พวกข้าไม่ได้ถูกงูกัด งูชนิดนี้ไม่มีพิษ เหมือนตัวนั้นที่ท่านพ่อจับครั้งก่อนเลย ท่านพี่ฉลาดมาก ใช้ง่ามไม้หนึ่งท่อนกดงูไว้ งูขยับไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกข้าตีตาย” ผิงอันยืดหน้าอกเล็กๆ ขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
หลี่ซื่อหน้าตาอมยิ้ม หันมาทางเขาแล้วยกนิ้วหัวแม่มือตั้งขึ้น
เชิงอรรถ
[1] นาง ั้แ่บทนี้จะแทนตัวแทนนางเอกด้วยสรรพนามนางแทนเธอ เนื่องจากนางเอกค่อยๆปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้แล้ว
[2] หงหนิวกาน หรืออีกชื่อหนึ่งว่า เห็ดพอร์ชินี
[3] หนึ่งตะบอกตีไม่ผายลม ใช้เปรียบเปรย คนซื่อๆ ไม่ชอบพูด
[4] เส้นดำเต็มหัว เป็วิธีการแสดงของภาพการ์ตูน แสดงออกความรู้สึกตกต่ำหรือสภาพจิตใจตอนประสบทุกข์
