เพียงรู้หน้ามิอาจเดาใจคนได้ ในวันที่นางมอบทั้งตัวและหัวใจให้เขาทั้งดวง คนผู้นั้นกลับตอบน้ำใจให้นางด้วย 'ความตาย'

'ข้า รัก ท่าน'

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นางขยับริมฝีปากให้เขาได้อ่าน หลังจากนั้นมือแน่งน้อยค่อย ๆ เอื้อมลงไปดึงมีดที่องค์ชายห้าเคยมอบให้นางออกมาจากผ้าคาดเอว

"ชาตินี้ซูเหยาไร้วาสนา บุญคุณที่ช่วยชีวิต ขอทดแทนด้วยการคืนให้แก่พระองค์"

สิ้นสุดถ้อยคำนั้น มีดในมือนางค่อย ๆ ปักลึกเข้าสู่ขั้วหัวใจ เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลออกมาจนอาบอาภรณ์สีขาวสะอาดให้เปลี่ยนสี

ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องมองใบหน้าบุรุษอันเป็นที่รักจวบจนลมหายใจนางใกล้จะหมดสิ้นจึงเห็นริมฝีปากองค์ชายห้าขยับบอกลาอย่างไร้สุ้มเสียง

'อย่าแค้นข้าเลย เฟิง'

เขาเรียกนางด้วยชื่อที่ติดตัวเฟิงซูเหยามาตั้งแต่แรกเจอ บ่งบอกว่าได้ตัดขาดสัมพันธ์กับนางในชาตินี้อย่างหมดสิ้น

ดวงตาเฟิงซูเหยาค่อย ๆ หลับสนิทเมื่ออ่านปากบุรุษอันเป็นที่รักจบ

ชาติก่อนนางเคยให้ใจบุรุษจนตัวตาย กลับมาเกิดใหม่ในร่างนี้นางจะทวงคืนความแค้นให้เขาอย่างสาสม