ต้อนรับนักศึกษาใหม่?
ทั้งสองคือรุ่นพี่ของหัวชิงโดยแท้ รุ่นพี่ชายสูงปานกลาง รุ่นพี่หญิงก็มีรูปร่างหน้าตาธรรมดา ทว่าบุคลิกของทั้งสองคนนี้ดูมั่นใจยิ่งนัก
พวกเขาปฏิบัติต่อเซี่ยเสี่ยวหลานและคนอื่นที่ลงมาจากรถจี๊ปคันโตอย่างเท่าเทียมเสมอเหมือนลงมาจากจักรยานเก่าซอมซ่อ หน้าที่ต้อนรับนักศึกษาใหม่ไม่ใช่ว่าอยากเข้าร่วมก็สามารถทำได้ ต้องเป็ผู้ที่ประพฤติตนยอดเยี่ยมในมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าสองคนนี้ถือเป็นักกิจกรรมท่ามกลางมหาวิทยาลัยหัวชิงเช่นกัน ความมั่นใจในตนเองที่แผ่ออกมาจากพวกเขาดุจดั่งบุตรแห่ง์จุติลงมาเป็ที่ประจักษ์แก่สายตาทุกคนแล้ว!
แม้รุ่นพี่ชายจะอัศจรรย์ใจในรูปลักษณ์ภายนอกของเซี่ยเสี่ยวหลาน ทว่าไม่ถึงกับเจอะเธอแล้วจะไร้เรี่ยวแรงก้าวเดิน!
รุ่นพี่หญิงก็ไม่ได้เจ็บใจริษยาในรูปลักษณ์เช่นกัน เธอยังคงพูดจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แนะนำสถานการณ์ความเป็มาของหัวชิงแก่เซี่ยเสี่ยวหลานฟังคร่าวๆ
เซี่ยเสี่ยวหลานคิดกับตัวเอง การมาเรียนที่หัวชิงนี้ ไม่ใช่เพียงเพราะโจวเฉิงอยู่ในปักกิ่ง นี่อาจเป็การตัดสินใจที่ถูกต้องมากอย่างหนึ่งที่เธอเลือก
เมื่อทราบว่าเซี่ยเสี่ยวหลานเรียนสาขาสถาปัตยกรรม รุ่นพี่หญิงก็ดีใจไม่น้อย
“ฉันเรียนวิศกรรมโยธานะ เป็พี่น้องกับสถาปัตยกรรม! ฉันแซ่ซ่าน ซ่านอวี๋จวิน”
สาขาวิชาวิศกรรมโยธาและสถาปัตยกรรมของหัวชิงเดี๋ยวรวมเดี๋ยวแยก เมื่อก่อนทั้งสองรวมกันโดยใช้ชื่อว่า ‘สาขาวิศกรรมโยธา’ ต่อมาสาขาวิศวกรรมโยธาก็ไปรวมกับสาขาวิศกรรมสิ่งแวดล้อม และปีนี้สาขาวิศกรรมโยธาได้แยกออกมาเป็อิสระอีกครั้ง เมื่อวิศกรรมโยธากับสถาปัตยกรรมเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด ซ่านอวี๋จวินย่อมมองเซี่ยเสี่ยวหลานด้วยท่าทีเปี่ยมไปด้วยมิตรไมตรียิ่งกว่าเดิม นักศึกษาหญิงของสองสาขาวิชานี้น้อยนิดเหลือเกิน คราวนี้สาขาสถาปัตยกรรมมีนักศึกษาใหม่คนสวยเข้ามา เหล่านักศึกษาชายจากหลายๆ สาขาต้องพากันร้องโอดโอยแน่นอน
ซ่านอวี๋จวินอัธยาศัยดีมาก พอรู้ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานมีผู้ปกครองมาเป็เพื่อน ก็พาพวกเธอไปบ้านพักของหัวชิงเพื่อลงทะเบียนเข้าพัก
“น้องเซี่ย เธอมาเร็วก็ดีแล้ว ถ้ามาบ้านพักนี่วันพรุ่งนี้จะไม่มีห้องแล้วนะ”
“รุ่นพี่ซ่าน ขอบคุณค่ะ รบกวนรุ่นพี่เกินไปแล้ว!”
และซ่านอวี๋จวินก็ไม่ได้ดูถูกเฉินชิ่ง พอรู้ว่าเขาเรียนที่มหาวิทยาลัยจิงเม่า ยังบอกเขาด้วยว่าอีกหน่อยให้มาหัวชิงบ่อยๆ
“เครือข่ายสหายร่วมบ้านเกิดที่มาจากที่อื่นและสอบเข้าเรียนในปักกิ่งได้นั้นเหนียวแน่นมากเชียวล่ะ พวกเธอที่มาจากอวี้หนานมีสมาคมสหายร่วมบ้านเกิดเหมือนกันแน่นอน นักศึกษาจากอวี้หนานของหลายมหาวิทยาลัยเข้าร่วมด้วยกันทั้งนั้น เื่พวกนี้พวกเธอจะค่อยๆ เข้าใจเองนั่นแหละ!”
ซ่านอวี๋จวินไม่รั้งเซี่ยเสี่ยวหลานไว้สนทนาอีก เมื่อรู้ว่าพวกเขายังไม่ได้กินข้าว เธอจึงช่วยแนะนำสถานที่รับประทานอาหารซึ่งราคาไม่แพงสองสามแห่งให้เซี่ยเสี่ยวหลาน ก่อนจะจากไปทำอย่างอื่นกับคู่หูเพื่อนนักศึกษาต่อ
พอเธอจากไป หลี่เฟิ่งเหมยถึงเดาะลิ้นด้วยความชื่นชม
“เด็กคนนี้เป็กันเองจริงๆ !”
เดิมทีนึกว่าเซี่ยเสี่ยวหลานยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว จนกระทั่งมาถึงหัวชิงและมีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งออกมา บอกเล่าเกี่ยวกับสถานที่สำคัญของมหาวิทยาลัยให้พวกเธอฟังตลอดทาง กระตือรือร้นต้อนรับขับสู้ทว่าไม่ไร้สาระ ทุกคนล้วนเห็นถึงความหลักแหลมและความจริงใจของซ่านอวี๋จวิน
คนที่เข้าร่วมกิจกรรมนักศึกษาอย่างแข็งขัน ความสามารถย่อมไม่บกพร่องแน่นอน
คะแนนสูงไม่ได้หมายความว่าอ่อนด้อยทักษะอื่นเสมอไป คนบางคนมีทั้งไอคิวและอีคิวสูง เซี่ยเสี่ยวหลานเชื่อว่าหัวชิงคือพยัคฆ์หมอบัเร้น [1] !
เส้ากวงหรงรู้สึกว่าตนเองนั้นไม่เอาไหน
รุ่นพี่หัวชิงที่มาต้อนรับนักศึกษาใหม่ทั้งสองคนทำให้คุณชายเส้ารู้จักสถาบันอันเลื่องชื่อลึกซึ้งยิ่งขึ้น เขากำลังพิจารณาว่าตัวเขาเองควรปรับวุฒิการศึกษาสักหน่อยหรือไม่
เนื่องจากเมื่อครู่นี้มีรุ่นพี่สาวหัวชิงมากความสามารถผู้จริงใจอยู่ เส้ากวงหรงจึงไม่กล้าอวดดีเกินตัว ต่อมาเขาได้พาพวกเซี่ยเสี่ยวหลานไปรับประทานอาหารเย็นโดยดี อาหารมื้อนี้เส้ากวงหรงเป็คนเลี้ยง รับประทานที่ร้านเฉวียนจวี้เต๋อ แม้ครั้งก่อนเซี่ยเสี่ยวหลานเคยไปมาแล้ว ทว่าคนอื่นยังไม่เคยลอง
แค่เป็ดย่างอย่างเดียวก็หลายตังแล้ว ทว่าเส้ากวงหรงไม่เสียดายเงินแม้แต่น้อย
ชายผู้แบกภาระหนี้มากกว่าสามหมื่นหยวน ความทนทานต่อเงินร้อยกว่าหยวนย่อมแข็งแกร่ง
ทว่าสำหรับเฉินชิ่ง เพียงมื้อเดียวก็จ่าย 100 กว่าหยวน มันสิ้นเปลืองมากเกินไปแล้ว จริงอยู่ที่เป็ของอร่อย แต่ทำไมมันแพงเสียขนาดนี้? ถ้าเฉินชิ่งเรียนมหาวิทยาลัย และผลการเรียนยอดเยี่ยมพอ เงินสมทบจำนวนสูงสุดที่จะได้รับก็แค่ยี่สิบกว่าหยวนต่อเดือนเท่านั้น
ในบ้านเกิด เพียงได้รับเงินอุดหนุนสิบกว่าหยวน คนในหมู่บ้านก็พากันอิจฉาแล้ว
ในปักกิ่ง ที่แท้เงินยี่สิบกว่าหยวนก็คือเป็ดย่างสองตัวเท่านั้น
เฉินชิ่งััได้ถึงช่องว่างระหว่างคนจนกับคนรวย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเส้ากวงหรงไม่ใช่คนรักของเซี่ยเสี่ยวหลานด้วยซ้ำ เป็แค่เพื่อนของคนรักเสี่ยวหลาน เมื่อสามารถเป็สหายกับเส้ากวงหรงที่ขับรถยนต์และเลี้ยงอาหารโดยไม่เสียดายเงินได้ คนรักของเสี่ยวหลานคงไม่ธรรมดาเหมือนกัน!
เฉินชิ่งตั้งมั่นเื่การตัดสินใจเรียนเศรษฐศาสตร์ของตนอีกครั้ง
ถ้าคิดจะหลุดพ้นจากความยากจนเพื่อสร้างความมั่งคั่ง เขาต้องเข้าใจว่า ‘เศรษฐศาสตร์’ คืออะไร
เฉินวั่งต๋ากลับไม่รู้สึกกระวนกระวายแม้แต่น้อย ถูกเลี้ยงอาหารในฐานะแขกก็ช่างปะไร ปักกิ่งไม่ใช่อาณาเขตของเขา หากเส้ากวงหรงไปเยือนหมู่บ้านชีจิ่ง หัวหน้าหมู่บ้านเฉินอย่างเขาก็จะแสดงน้ำใจในฐานะเ้าบ้านอย่างเต็มที่เช่นกัน นี่คือปัญญาที่มาพร้อมกับความชรา ชีวิตทำให้หัวหน้าหมู่บ้านเฉินมีประสบการณ์ เขาไม่กลัวที่จะให้ใครเลี้ยงอาหาร!
เซี่ยเสี่ยวหลานห่อเนื้อเป็ดให้หลิวจื่อเทา “อร่อยไหม? คราวก่อนพี่กับพ่อเธอเคยมาที่นี่ ในที่สุดคราวนี้ก็ได้พาเธอมาแล้ว!”
หลิวจื่อเทาพูดอู้อี้ไม่ชัดเจนเพราะมีอาหารอยู่ในปาก “อร่อย...โรงเรียนก็สวย...”
มหาวิทยาลัยหัวชิงช่างสวยงามเหลือเกิน
ไม่จำเป็ต้องบอกอย่างอื่น แค่พูดกับหลิวจื่อเทาว่านี่คือมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศ เขาก็จะเงยศีรษะเล็กๆ ขึ้นมองแล้ว
ลองแผ่นิ้วมือนับดู เขาใกล้จะขึ้นชั้นประถมปีที่ 2 แล้ว ประถมศึกษารวมมัธยมศึกษาตอนต้น และยังมีมัธยมศึกษาตอนปลาย การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็เื่ในอีก 10 ปีข้างหน้า... หลิวจื่อเทาไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่า 10 ปีนั้นยาวนานเพียงใด เขารู้เพียงแต่เรียนชั้นประถมหนึ่งตั้งนานกว่าจะจบเสียที!
รับประทานเป็ดย่างเสร็จ เส้ากวงหรงก็ขับรถมาส่งเฉินชิ่งกับเฉินวั่งต๋าที่มหาวิทยาลัยจิงเม่า
ตอนลงจากรถ เฉินวั่งต๋ายิ้มร่า “สหายเสี่ยวเส้า ยินดีต้อนรับเธอมาเป็แขกของหมู่บ้านชีจิ่งเช่นกันนะ พวกเราจะต้อนรับเธอให้สนุกสนานครึกครื้นแน่นอน!”
เส้ากวงหรงรับปากว่าแน่นอน พรุ่งนี้เซี่ยเสี่ยวหลานและสองปู่หลานบ้านเฉินจะรวมตัวกันอีกครั้ง เพราะตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าจะไปดูพระราชวังต้องห้าม พอวันที่ 1 กันยายนซึ่งหัวชิงเปิดภาคเรียนอย่างเป็ทางการ คนอื่นที่เหลือถึงจะกลับมณฑลอวี้หนาน
พรุ่งนี้เส้ากวงหรงยังต้องรับส่งอีก เซี่ยเสี่ยวหลานคิดว่ารบกวนเวลาของเส้ากวงหรงอยู่เรื่อยนั้นไม่ค่อยดีนัก พรุ่งนี้เป็วันพุธ วันนี้เส้ากวงหรงก็อุตส่าห์ลางานเพื่อมารับเธอ
“หัวชิงนี่ไกลจากพระราชวังต้องห้ามมากนะ ตั้งสิบกว่ากิโลเชียว!”
เซี่ยเสี่ยวหลานขยับข้อมือไปมา กระดูกร้าวผ่านมาหนึ่งเดือนครึ่งแล้ว ผลกระทบต่อชีวิตประจำวันจึงไม่มากอีกต่อไป
“ถ้าอย่างนั้นเธอให้ฉันยืมรถใช้ได้หรือไม่ พรุ่งนี้ฉันจะพาพวกเขาไปเอง”
เส้ากวงหรงทำหน้าไม่เชื่อแม้แต่น้อย
เขารู้ว่าโจวเฉิงอยากให้รถยนต์แก่เซี่ยเสี่ยวหลานเป็ของขวัญ คังเหว่ยถึงกับพาเซี่ยเสี่ยวหลานไปด่านศุลกากรแล้วด้วยซ้ำ ทว่าไม่ได้เลือกรถสักคัน
แล้วเซี่ยเสี่ยวหลานจะขับรถได้อย่างไร?
เส้ากวงหรงแสดงออกชัดเจนว่าไม่เชื่อ
“พี่สะใภ้ เธอมีใบขับขี่?”
“ไม่มี”
เซี่ยเสี่ยวหลานพูดว่าไม่มีใบขับขี่อย่างเต็มปากเต็มคำ ทักษะการขับรถของเธอถือว่าไม่เลว ทักษะนี้คือทักษะที่สะสมจากชีวิตก่อนนั่นเอง ปี 84 ไม่มีคนตรวจใบขับขี่ ทั่วท้องถนนล้วนคือผู้คนที่ไม่มีใบขับขี่ เซี่ยเสี่ยวหลานเชื่อมั่นว่าทักษะขับรถของตนน่าจะดีกว่าคนอื่นอยู่บ้าง
เส้ากวงหรงไม่ยอมเชื่อ จึงให้เซี่ยเสี่ยวหลานลองฝึกดู
รถยนต์ในปี 84 ไม่เหมือนกับรถเกียร์อัตโนมัติในอนาคต และแตกต่างจากเกียร์ธรรมดาที่เซี่ยเสี่ยวหลานคุ้นชิน แต่หลักการพื้นฐานนั้นไม่ต่างกันมากนัก การขับรถยังต้องใจกล้าในความระมัดระวังและหนักแน่นพออีกด้วย พอเซี่ยเสี่ยวหลานถามจนเข้าใจ เส้ากวงหรงสอนแล้วเธอก็ขับเป็ทันที
หลิวเฟินใจเต้นยุ่งเหยิงอยู่ตลอดเวลา เซี่ยเสี่ยวหลานขับไปกลับบนถนนเสวียเยวี่ยนอย่างมั่นคง นึกไม่ถึงว่าขับรถได้ไม่เลวร้ายเลย
หลี่เฟิ่งเหมยคิด สมองระดับอันดับหนึ่งมณฑลนี่ฉลาดมากจริง เรียนอะไรก็รวดเร็วไปหมด!
เส้ากวงหรงแทบพูดไม่ออก “พรุ่งนี้ฉันจะขับรถมาให้เธอ!”
รถยนต์ถูกยืมมา คืนนี้ย่อมต้องคืนกลับไป ตอนเช้าค่อยยืมออกมาอีกครั้งแล้วกัน
เซี่ยเสี่ยวหลานะโลงมาจากที่นั่งคนขับ “ตกลงกันแล้วนะ!”
ห่างไกลออกไป ซ่านอวี๋จวินกลับมาพร้อมเพื่อนนักศึกษา เมื่อเห็นเซี่ยเสี่ยวหลานขับรถบนถนนเสวียเยวี่ยน ใจพลันคิดว่านักศึกษาสถาปัตยกรรมคนใหม่นี่หาเื่เก่งจริงๆ
“เห็นหรือยัง น้องใหม่สาขาสถาปัตยกรรมของพวกเธอ ฉันว่าดอกไม้มหาวิทยาลัยคนใหม่ของปีนี้ถูกกำหนดแล้วล่ะ ตอนบ่ายฉันต้อนรับพร้อมกับตู้เสวียเฟิงจากสมาคมนักศึกษา ตู้เสวียเฟิงอึ้งจนพูดอะไรไม่เป็เลย ปล่อยให้ฉันเอาหน้าตลอดทาง”
เชิงอรรถ
[1]卧虎藏龙 พยัคฆ์หมอบัเร้น หมายถึง บุคคลที่มีความสามารถเป็เลิศ ทว่าศักยภาพที่ซุกซ่อนยังไม่ถูกค้นพบ เหมือนเสือที่นอนหมอบและัที่ซ่อนกายอยู่
