สิ่งนี้เรียกว่าเ้าตัวยังไม่ปรากฏกาย ผู้คนก็พากันร่ำลือ ‘ตำนาน’ ของเซี่ยเสี่ยวหลานเสียแล้ว!
เซี่ยเสี่ยวหลานคิดว่าเธอคือน้องใหม่ของหัวชิง
รุ่นพี่ตู้เสวียเฟิงที่มาต้อนรับเดิมทีเป็คนคารมคมคาย ทว่าวันนี้เขาแสดงสีหน้าเคร่งครึม อันที่จริงพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ ต่อมาซ่านอวี๋จวินถามเขาว่าทำไมไม่พูดไม่จา ให้เธอพูดคนเดียวตั้งนานสองนาน ส่วนตู้เสวียเฟิงก็ทำตัวเหมือนดอกไม้ประดับกำแพงที่รู้จักแต่ยิ้มแย้มตามมารยาท
ตู้เสวียเฟิงเพิ่งบอกว่าเขามองจนอึ้งไป
“รุ่นน้องสาขาสถาปัตยกรรมหน้าตาเหมือนดาราในโทรทัศน์เลย”
คำพูดดั้งเดิมของตู้เสวียเฟิงแพร่กระจายปากต่อปากไปทั่วคณะในเวลาไม่นาน เพื่อนนักศึกษาของซ่านอวี๋จวินมองเซี่ยเสี่ยวหลานด้วยสายตาประหลาดใจ “สวยมากจริงๆ ฉันเป็ผู้หญิงยังหลงเลย ความเป็ไปได้ค่อนข้างสูงสำหรับดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยคนใหม่ ส่วนดอกไม้ประจำคณะคนใหม่น่ะแน่นอนอยู่แล้ว”
ดอกไม้งามประจำมหาวิทยาลัยหรือดอกไม้งามประจำคณะ เป็เพียงเื่ขำขันในหมู่นักศึกษาเท่านั้น
นักศึกษาของมหาวิทยาลัยหัวชิงน้อยคนนักที่จะมองคนจากภายนอก นักเรียนยอดเยี่ยมจากทั่วประเทศล้วนรวมตัวกันอยู่ในสถานที่นี้ การเทียบความเป็เลิศกับคนธรรมดาไม่ได้หนักหนาอะไร ทว่าหากยังโดดเด่นในมหาวิทยาลัยหัวชิงต่อไปได้ นั่นถือว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง!
รูปร่างหน้าตาสามารถทำให้คนอื่นจดจำจุดเด่นของนักศึกษาใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
และสามารถทำให้เหล่านักศึกษาชายใจเต้นเป็บ้าเป็หลังได้
แต่การจะทำให้เหล่านักศึกษาของหัวชิงยอมรับอย่างแท้จริง ฉายา ‘ดอกไม้งามประจำมหาวิทยาลัย’ ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง! นักศึกษาที่ได้รับทุนการศึกษายังไม่ถือว่าสุดยอดด้วยซ้ำ ที่สุดยอดคือได้ทุนการศึกษามาอย่างง่ายดาย อีกทั้งเชี่ยวชาญบุ๋นบู๊ รวมถึงมีพัฒนาการรอบด้านทั้งคุณธรรม ปัญญา และร่างกาย ถึงจะเป็บุคคลแห่งยุคของมหาวิทยาลัยหัวชิง
แน่นอนว่าสาขาวิชาหลักของหัวชิงคือสาขาวิทยาศาสตร์และวิศกรรมศาสตร์ สำหรับมหาวิทยาลัยปักกิ่งซึ่งมีชื่อเสียงเทียบเทียมหัวชิง การที่คุณร่างกายแข็งแรงจนทุ่มน้ำหนักได้หรือสมองปราดเปรื่องกับการทำวิจัยทางวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เื่ใหญ่อะไร ทว่าคุณเขียนคำกลอนได้หรือไม่? กิจกรรมประพันธ์บทกวีของจิงต้าริมทะเลสาบเว่ยิ [1] มีชื่อเสียงมากทีเดียว
เซี่ยเสี่ยวหลานไม่รับรู้เลยว่าตนเองได้ก่อให้เกิดการแสดงความคิดเห็นในหมู่ชั้นปีสูงทั้งที่ยังไม่ได้รายงานตัวอย่างเป็ทางการ นั่งรถไฟมาทั้งวันช่างเหนื่อยล้า เวลานอนตอนกลางคืนจึงไม่มีใครพูดอะไรมาก พากันนอนหลับสนิทเป็พิเศษอยู่ในบ้านพัก
ตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา เซี่ยเสี่ยวหลานยังพาพวกหลิวเฟินไปกินข้าวที่โรงอาหารไม่ได้ เธอไม่มีตั๋วอาหารของโรงอาหารน่ะสิ! เซี่ยเสี่ยวหลานจำได้ว่าในชาติก่อนมีรูปหนึ่งที่ส่งต่อเป็วงกว้างในโมเม้นท์ [2] โรงอาหารเก่าของมหาวิทยาลัยหัวชิงใช้อ่างอาบน้ำบรรจุข้าวสวยและบะหมี่
อ่างอาบน้ำประเภทสำหรับแช่ตัวถูกตั้งไว้ในโรงอาหาร ข้าวสวยและบะหมี่ถูกใส่ไว้ในแต่ละอ่าง ส่วนเหล่านักศึกษาก็นั่งยองพลางถือกล่องข้าวอยู่ไม่ไกล บุตรแห่ง์ทั้งหลายเรียบง่ายเหลือเกิน และติดดินมากเช่นกัน ภาพถูกถ่ายในยุค 80 โดยชาวฝรั่งเศสคนหนึ่ง ภายหลังตีพิมพ์เป็สมุดรวมภาพในต่างประเทศ ถูกนักเรียนนอกเห็นเข้าและถ่ายส่งกลับมายังประเทศตน ตอนแรกแพร่หลายกันในหมู่ศิษย์เก่าของหัวชิง ต่อมาเซี่ยเสี่ยวหลานได้เห็นในโมเม้นท์แล้วเช่นกัน
ตอนนั้นเธอยังคิดในใจอยู่เลยว่าโรงอาหารของหัวชิงนี้มีลักษณะเฉพาะตัวเหลือล้นจริงๆ นึกไม่ถึงว่าตนจะมีโอกาสกินข้าวและบะหมี่ที่ใส่ในอ่างอาบน้ำใหญ่เหมือนกัน... ว่าอย่างไรดี เธอคิดว่ามันประหลาด และมีความรู้สึกตั้งตาคอยที่ไร้สาระบางอย่างอีกด้วย
แผงอาหารเช้าด้านนอกหัวชิงไม่ต้องใช้ตั๋วอาหาร
รับประทานอาหารเช้าเสร็จก็เดินเตร่ในมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยหัวชิงมีขนาดใหญ่ราวกับเป็เขตเขตหนึ่ง กินพื้นที่จำนวนมาก เมื่อวานรุ่นพี่ซ่านไม่ได้พาทุกคนเดินจนทั่วด้วยซ้ำ วันนี้ก็เดินไม่ทั่วเช่นเดิม เส้ากวงหรงนัดแนะว่าจะมาส่งรถตอนเก้าโมงเช้า
ตอนเซี่ยเสี่ยวหลานถามเวลา ถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่มีนาฬิกาข้อมือ
อีกหน่อยจะไม่สะดวกในการเข้าเรียนนัก เซี่ยเสี่ยวหลานจึงจำเื่ที่จะซื้อนาฬิกาข้อมือไว้ในใจ การใส่โรเล็กซ์ในมหาวิทยาลัยถือว่าไม่ฉลาดแม้แต่น้อย เธอคิดว่านาฬิกาเหมยฮัว [3] ก็เพียงพอแล้ว ไม่เกินสมควรที่นักศึกษาจะมีไว้
หัวชิงคือถิ่นที่เหล่าสุดยอดนักเรียนรวมตัวกัน การอวดร่ำรวยอาจโดนรังเกียจเดียดฉันท์ก็ได้มิใช่หรือ?
เซี่ยเสี่ยวหลานไม่คิดจะใช้ชีวิตอย่างอัตคัดขัดสน และไม่คิดจะอาศัยการอวดร่ำอวดรวยเพื่อโดดเด่นในหัวชิง... ในอีกหลายทศวรรษให้หลังจะให้เหล่าเพื่อนนักศึกษานึกถึงเธอด้วยฉลากเศรษฐีใหม่ไม่ได้!
“ปี๊บปี๊บ—”
ในขณะที่เซี่ยเสี่ยวหลานกำลังครุ่นคิดไปเรื่อย เส้ากวงหรงก็ขับรถมาถึงแล้ว
“รถนี่ฉันคุยกับคนให้ยืมเรียบร้อยแล้ว ใช้สองวันค่อยคืน พวกคุณน้าหลิวเขาเดินทางในปักกิ่งไม่สะดวก พี่สะใภ้ก็พาพวกเขาเที่ยวแล้วกัน”
หรือจะบอกว่าเส้ากวงหรงคือคนมากประสบการณ์ชีวิตที่ทำงานมาหลายปีแล้วก็ไม่ผิด แม้เขาเป็พวกปากโป้ง ทว่าสามารถจัดการทุกสิ่งได้อย่างเหมาะสม ไม่เพียงแต่ให้เซี่ยเสี่ยวหลานยืมรถขับ ยังเตรียมแผนที่หนึ่งชุดไว้ให้เธออีกด้วย—ปี 84 ไม่มีระบบนำทาง ถนนหนทางมากมายต่างจากอีก 30 ปีข้างหน้าโข เซี่ยเสี่ยวหลานไม่คุ้นเคยกับเส้นทางของปักกิ่งในปัจจุบันจริงๆ
หากจะไปพระราชวังต้องห้าม ต้องไปที่จัตุรัสเทียนอันเหมินก่อน
เซี่ยเสี่ยวหลานจำเส้นทางนี้ได้ เธอกำลังจะถามเส้ากวงหรงว่าส่งรถให้เธอแล้วเขาจะกลับไปอย่างไร เส้ากวงหรงก็ะโขึ้นรถประจำทางคันหนึ่งไปเสียแล้ว
ตอนเซี่ยเสี่ยวหลานและคณะมาถึงพระราชวังต้องห้าม เฉินชิ่งกับเฉินวั่งต๋าได้มาถึงก่อนนานแล้ว ในมือของทั้งสองมีแผนที่เช่นกัน กำลังรออยู่หน้าประตูพระราชวังต้องห้าม เฉินชิ่งนึกว่าเส้ากวงหรงจะเป็คนพาพวกเธอมาส่ง ทว่ากลับเป็เซี่ยเสี่ยวหลานที่ขับรถแทน
ยังมีสิ่งใดที่เซี่ยเสี่ยวหลานทำไม่เป็บ้าง?
ค่าเรียนขับรถในยุคนี้มิใช่ถูกๆ พอเริ่มขับในโรงเรียนสอนขับรถเป็แล้วก็สามารถหางานที่ใช้ทักษะขับรถได้ ถ้าโชคดีสามารถเข้าเป็คนขับรถในหน่วยงานบางหน่วย หรือเป็คนขับรถบรรทุกสินค้าทางไกล
อย่างเช่นนักเรียนชายบางส่วนที่ตกอันดับเกาเข่าในปีนี้ของอันชิ่งเซี่ยนอีจงที่ไม่้าเรียนซ้ำอีกต่อไปแล้ว ก็ไปเรียนขับรถเสียเลย
ทักษะขับรถนี้มีมูลค่าสูงมาก คาดไม่ถึงว่าเซี่ยเสี่ยวหลานก็ทำได้เช่นกัน!
นอกจากนี้เส้ากวงหรงยังทิ้งรถไว้ให้เซี่ยเสี่ยวหลานขับง่ายๆ ได้อีก ไม่กลัวชนเฉี่ยว? เฉินชิ่งเดาสถานะของเส้ากวงหรงไม่ออกจริงๆ
เมื่อวานพวกเขาสองคนอยู่ในบ้านพัก ไม่ได้หัวถึงหมอนก็นอนหลับเหมือนด้านเซี่ยเสี่ยวหลาน เฉินชิ่งและเฉินวั่งต๋าคุยกันจนถึงกลางดึก มหาวิทยาลัยนี้ต้องเรียนอย่างไร เฉินชิ่งมาเพื่อศึกษาหาความรู้ จะหลงละเลิงไปกับกลิ่นอายของเมืองหลวงไม่ได้ และเอาแต่หดตัวอยู่ในวงกลมอันแสนคับแคบของตนเองไม่ออกไปไหนไม่ได้เช่นกัน
เฉินวั่งต๋าหวังว่าอีกสี่ปีให้หลังเฉินชิ่งจะเป็เหมือนนักศึกษาหัวชิงสองคนนั้นได้ พูดจาสง่าผ่าเผย บุคลิกก็มีความมั่นใจ ‘ตั้งใจเล่าเรียน หมั่นเพียรสร้างมิตร’ เป็แนวทางปฏิบัติแปดตัวอักษรที่เฉินวั่งต๋ากำหนดให้เฉินชิ่ง
เฉินชิ่งเองก็มีความคิดของตนเอง เฉินวั่งต๋าหัวเราะร่วน
“ปู่รู้หรอกว่าหลานคิดอะไรน่ะ คิดอยากแต่งภรรยาไม่ใช่รึ? ตอนนี้หลานยังเก่งสู้คนอื่นเขาไม่ได้ ฐานะบ้านเรามันก็เท่านี้ คนเราเดินขึ้นที่สูง หลานจะให้เสี่ยวหลานเขาเลือกหลานจากอะไร? แต่สี่ปีข้างหน้าหลานไล่ตามไปได้แน่ ปู่เชื่อว่าตราบใดที่ยังไม่จบมหาวิทยาลัย หนูเสี่ยวหลานก็ยังไม่ออกเรือนหรอก”
บ้านใครบ้างไม่้าสะใภ้ที่ฉลาดเฉลียวมากความสามารถ?
ทว่าเฉินวั่งต๋าไม่ได้เหมือนมารดาของเฉินชิ่ง หัวใจเท่าเม็ดถั่วเมล็ดงา [4] คิดว่าเฉินชิ่งเลิศเลอที่สุดจนลูกสาวบ้านไหนก็ไม่คู่ควร พอเจอหญิงสาวที่ยอดเยี่ยมตัวจริง ก็กังวลว่าคนอื่นเขาจะโดดเด่นเกินไป กลัวว่าจะข่มตำแหน่งของเฉินชิ่งไว้!
นี่มันเหลวไหลทั้งนั้น!
ทำไมผู้ชายต้องขยัน?
ก็เพื่อหญิงที่ตนหมายปอง เพื่ออำนาจและเงินทองมิใช่หรือ? ทำไร่ไถนาในชนบทอย่างไร้ค่าไปวันๆ พอสุราเข้าปากก็กำหมัดอาละอาดจนภรรยาที่บ้านหวาดกลัวเสียไม่กล้าหายใจ สิ่งนี้เรียกว่ามีความสามารถมีอนาคตหรือ?
เฉินชิ่งได้รับกำลังใจจากปู่แท้ๆ ปู่เขาพูดถูก ตอนนี้เขายังไม่อาจเทียบเทียม แต่ไม่ได้หมายความว่าหลังสี่ปีผ่านไปจะยังคงไม่อาจเทียบเทียม เขายังสามารถเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็คนที่ยอดเยี่ยมภายใน่เวลาที่เรียนมหาวิทยาลัยได้ ทำให้เสี่ยวหลานไม่ใช้แววตาที่มองพี่ชายข้างบ้านกับเขาอีก แต่มองเขาเป็ผู้ชายที่สามารถพึ่งพิงและฝากฝังชั่วชีวิตได้!
ด้วยทัศนคติเช่นนี้ ขณะเข้าชมพระราชวังต้องห้าม เฉินชิ่งจึงแสดงออกอย่างสุภาพเหมาะสม
หลิวจื่อเทาแก่แดดเกินตัว เขาััได้ถึงวิกฤตการณ์ พลันคว้ามือของเซี่ยเสี่ยวหลานแล้วถามขึ้นเสียงดัง
“พี่เสี่ยวหลาน ผมคิดถึงพี่เขยแล้ว เมื่อไรพี่จะพาผมไปหาพี่เขย?”
เขายังต้องรายงานสถานการณ์ฝ่ายศัตรูให้พี่เขยทราบด้วย หลิวจื่อเทาสาบานต่อท่านผู้นำที่ยิ่งใหญ่ เขาจะต้องปฏิบัติภารกิจที่พี่เขยมอบหมายให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์!
เชิงอรรถ
[1]未名湖 ทะเลสาบเว่ยิ คือ ทะเลสาบเทียมในมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ชื่อทะเลสาบมีความหมายว่า ไร้ชื่อ (未名)
[2]朋友圈 โมเม้นท์ คือ ฟังช์ชั่นในแพลตฟอร์มสื่อสาร WeChat เป็หน้ากระดานที่สามารถเผยแพร่ข้อมูลต่างๆ เพื่อแบ่งปันกับผู้เป็เพื่อนร่วมกันได้ คล้าย Timeline ของเฟซบุ๊ก
[3]梅花表 นาฬิกาข้อมือเหมยฮัว คือ นาฬิกาข้อมือยี่ห้อ ติโตนี (TITONI) จากประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ใช้สัญลักษณ์เป็ดอกบ๊วย จึงเรียกว่านาฬิกาเหมยฮัว (梅花 ดอกบ๊วย)
[4]หมายถึง ใจแคบ
