“คำนับครั้งที่หนึ่ง คำนับฟ้าดิน”
“คำนับครั้งที่สอง คำนับพ่อแม่”
“บ่าวสาวคำนับซึ่งกันและกัน”
“เสร็จพิธี”
“ส่งตัวเขาหอ!”
“เสร็จสิ้นพิธีการ!”
“ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินเหยียน…”
“ขอแสดงความยินดีกับคุณชายรอง…”
“ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินน้อย…”
“…”
หลังจากพิธีแต่งงานเสร็จสิ้น ความครื้นเครงในบริเวณนั้นก็ดังขึ้นมา มองไปที่ผู้คนต่างใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เหยียนชิงก็มีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ลึกๆ ในใจไม่กังวลอะไรมาก ใบหน้าจอมปลอมเยี่ยงนี้ชาติที่แล้วเห็นมานักต่อนัก ดูแล้วผู้คนช่างแล้งน้ำใจยิ่งนัก
สายตาที่ลุกโชนด้านหลังพุ่งเข้ามา เหยียนชิงหันหน้าไปมองโดยไม่รู้ตัว ปรากฏว่าเป็เหยียนิฮ่วนนั้นเอง พวกเขาทั้งสองสบตากัน ใบหล่ออันหล่อเหลาของเหยียนิฮ่วนปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่น แต่ภายในดวงตากลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
คนใจดำอำมหิต คนที่ทำให้ตระกูลเหยียนไม่มีทางที่จะฟื้นคืนได้ตลอด ภายในใจเหยียนชิงรู้สึกโกรธแค้นยิ่งนัก แต่ยังต้องพยักหน้ายิ้มแย้ม ไม่อยากจะเสวนากับเขาสักเท่าไรนัก เขาหมุนตัวกลับไปจูงมือเว่ยซูหานที่คลุมผ้าแดงเดินจากไปถึงได้พบว่ารสชาติคาวเืคลุ้งอยู่เต็มปาก นิ้วมือที่กำแน่นภายใต้เสื้อนั้นแทบจะฝังแน่นลงไปบนฝ่ามือ ทว่าใบหน้ากลับต้องยิ้มแย้มให้ศัตรู ตอนนี้เขาไม่อาจทำอะไรเหยียนิฮ่วนได้ เพราะอย่างไรเสียเหยียนิฮ่วนในตอนนี้ก็ยังไม่มีความผิดอันใด
ผู้ใดกันที่บอกว่าการมีความทรงจำในชาติก่อนเป็เื่ดี ในสายตาของเหยียนชิง ณ ตอนนี้ ในชีวิตนี้ก่อนที่ความวุ่นวายทุกอย่างจะสิ้นสุดลง เขาทำได้แค่ร้อนรนวิตกกังวลเพียงเท่านั้น
“ข้าจะออกไปพบปะพูดคุยกับแขกสักหน่อย ฮูหยินทำตัวตามสบายเถิด มีคนรับใช้คอยอยู่ด้านนอก หาก้าอันใดก็บอกกล่าวแก่พวกเขา”
ยังไม่ได้พูดคุยอะไรมากมายนัก เมื่อจัดการให้คนนำไปยังจวนหลังใหม่เรียบร้อยแล้ว เหยียนชิงก็หันหลังเดินจากไป เว่ยซูหานตอบรับคำเดียวแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก เมื่อประตูปิดลงอีกครั้ง เหม่อมองดูเครื่องประดับเฉลิมฉลองที่จัดไว้ภายในจวน อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วถอนหายใจ ชีวิตนี้จะทำอย่างไรต่อไปดี?
หากท้ายที่สุดพบว่า ตระกูลเว่ยใส่ร้ายตระกูลเหยียนจริงๆ จะทำเช่นไรดี…
เมื่องานเลี้ยงเฉลิมฉลองการแต่งงานจบลง ฝนยังคงตกลงมาตลอดเวลา ความมืดมาเยือน เมฆครึ้มฝนตกปรอยๆ โคมไฟในจวนทั้งหมดสว่างขึ้น ทั่วทั้งจวนสว่างไสวขึ้นทันที ด้านนอกยังมีเสียงฝนตกปรอยๆ อยู่ เว่ยซูหานผลักหน้าต่างแล้วมองออกไป คิดว่าเหยียนชิงจะดื่มเหล้าหรือไม่? จะเมาหรือเปล่า? คืนนี้จะกลับมาค้างกับเขาไหม?
“ก๊อกๆๆ”
“เอี๊ยด—”
เสียงประตูถูกผลัก เว่ยซูหานปิดหน้าต่างลง หันกลับไปเห็นสาวใช้สองคนถืออาหารอุ่นร้อนเข้ามา ก่อนจะทำความเคารพเขาอย่างนอบน้อม
“ฮูหยินน้อย คุณชายรองสั่งให้บ่าวนำอาหารอุ่นร้อนมาให้ฮูหยินน้อยเ้าค่ะ ฮูหยินน้อยเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทานอะไรสักหน่อยเถอะเ้าค่ะ”
พูดจบก็วางอาหารไว้บนโต๊ะเล็กและเปลี่ยนอาหารที่เย็นชืดที่วางอยู่บนโต๊ะออกไป กำชับเขาให้กินในขณะที่ยังร้อนอยู่ ไม่นานก็หันหลังเดินจากไป
เว่ยซูหานกวาดสายตามองบนโต๊ะ ไม่ยอมนั่งลงกินอาหาร เขายังไม่ค่อยหิว บางทีคิดมากเกินไปจึงไม่รู้สึกหิว สุดท้ายแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอเหยียนชิงกลับมาที่จวน
ดึกมากแล้ว ประตูถูกผลักเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งกระจายภายในห้อง เว่ยซูหานรับรู้ได้ทันทีว่าเหยียนชิงกลับมาแล้ว
เสียงฝีเท้าดังขึ้น ไม่นานก็เดินอ้อมฉากกั้นห้องด้านนอกเข้ามาใกล้ จังหวะก้าวย่างไม่ค่อยมั่นคงนัก ใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อแต่ก็ยังยั้งสติไว้ได้อยู่ เมื่อเข้ามาเห็นเขาก็ส่งยิ้มให้
เว่ยซูหานลุกขึ้นยืน เหยียนชิงเดินเข้ามาดึงมือเขาให้นั่งลงที่โต๊ะก่อนจะเทเหล้าลงสองจอก ก่อนจะกล่าวออกมาว่า
“มา แลกถ้วยดื่มเหล้ากันเถิด พิธีการจะได้เสร็จสิ้น ต่อไปเ้ากับข้าเคารพต่อกันและกัน เวลาอยู่ด้านนอกรักษาหน้ากันหน่อยก็พอ เมื่ออยู่ด้วยกันเองก็ค่อยทำตัวสบายๆ ”
เว่ยซูหานไม่พูดอะไรสักคำ เขาตอบว่า “อืม” คำเดียวแล้วก็แลกถ้วยกันดื่มเหล้า
เหยียนชิงเป็คนไม่ค่อยชอบดื่มเหล้า เวลาดื่มเหล้าจะตาหรี่ลงเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากัน ท่าทางดูไม่เต็มใจ นิสัยกระจุกกระจิกจากชาติที่แล้วแบบนี้ก็ยังพกติดตัวมาตลอด
