ฝนตกหนักจนทำให้ตาคนพร่ามัว เหยียนชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง ในชาติที่แล้วเขาไม่ทันได้แต่งงานก็มีเื่เกิดขึ้นที่จวนเสียก่อน ชาตินี้ได้แต่งงาน แต่กลับลำบากลำบนเช่นนี้
ในที่สุดก็เข้าสู่ประตูได้เสียที พวกเขาไม่ได้ทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินในทันที แต่ตรงเข้าไปจวนหลังใหม่เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ในเมื่อเป็เช่นนี้แล้ว มารยาทอะไรล้วนไม่สำคัญแล้ว
“ออกไปเถิด เดี๋ยวพวกข้าจัดการกันเอง”
หลังจากเหยียนชิงพาเว่ยซูหานเข้าจวนหลังใหม่ได้ก็ไล่ให้สาวใช้ออกไป
เขามองไปยังคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ เหยียนชิงจึงเดินเข้าไปเปิดผ้าคลุมหน้าเ้าสาวบนศีรษะของเขาออก เมื่อััด้วยมือกลับรู้สึกว่าไม่เปียกสักเท่าไร รออีกสักครู่เป็ใช้ได้ มันดูไม่ดีเลยที่เ้าสาวจะเผยใบหน้าต่อหน้าแขกโดยตรงเช่นนี้
หลังจากเปิดผ้าคลุมหน้าออก ไม่รอให้เว่ยซูหานได้เอ่ยปากก่อน เหยียนชิงก็ยิ้มอย่างแ่เบา พร้อมกล่าวกับบุรุษที่สูงและรูปงามกว่าเขาว่า
“ข้าคือเหยียนชิง อีกชื่อหนึ่งคือเฉิงอัน อายุสิบเจ็ดปี เื่วันนี้เป็พวกเราตระกูลเหยียนเองที่ไร้มารยาทต่อเ้า วิเคราะห์จากสถานการณ์คร่าวๆ ข้าคิดว่าเ้าเองก็น่าจะเข้าใจแล้ว ท่านพี่หนีออกไปจากจวน ข้าจะเป็คนแต่งงานทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับเ้าแทนเขาเอง”
“หลังจากวันนี้ ก่อนที่จะหาโอกาสที่เหมาะสมปล่อยให้เ้าไป เ้ากับข้าถือเป็สามีภรรยากันแล้ว แต่เ้าไม่ต้องคิดมาก นี่เป็เพียงการแต่งงานบังหน้า เ้าถือว่าข้าเป็เพื่อนก็ได้ เ้าควรจะอยู่ที่ตระกูลเหยียนเพื่อรอโอกาส และเมื่อเื่มาถึงขั้นนี้แล้ว ตอนนี้ก็ทำได้เพียงค่อยๆ ปรึกษาหารือกัน”
พูดจบ ไม่รอให้เว่ยซูหานได้ตอบเหยียนชิงก็หมุนตัวหยิบเสื้อชุดหนึ่งส่งให้เขา
“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกันเถิด ในกรณีพิเศษเช่นนี้ย่อมต้องจัดการแบบพิเศษ ใส่ชุดนี้ไปทำพิธีก่อน นี่เป็ชุดที่ท่านแม่เย็บปักเตรียมไว้ให้เ้า ดูเหมาะสมหรือไม่?”
เว่ยซูหานฟังเขาพูดจบอยู่เงียบๆ แม้ว่าจะหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่สายตาก็จับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา หลังจากรับเสื้อผ้ามาก็พยักหน้าขอบคุณ
“ขอบคุณคุณชายรอง” พูดไปครึ่งเดียวก็ชะงักไป เมื่อมองเห็นใบหน้าอันอ่อนเยาว์ก็เปลี่ยนคำพูดทันที “ขอบคุณสามี”
“เอ่อ… อืม…” เหยียนชิงที่ถูกเรียกว่าสามีก็พลันหน้าแดงขึ้นมา “แค่กๆ พวกเราเป็ครอบครัวเดียวกันแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเกรงใจ…"
แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่มาสองชาติ แต่ชาติที่แล้วเขาไม่เคยมีประสบการณ์เื่การแต่งงานมาก่อน ตอนนี้เขาอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น แต่ถูกบุรุษที่อายุมากกว่าตัวเองสามปีเรียกว่าสามี รู้สึกแปลกประหลาดอยู่บ้าง
แต่ลองคิดดูแล้ว เว่ยซูหานก็ไม่ได้ผิดอะไร ในใจรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแต่สุดท้ายก็เลิกคิดไป เขาหยิบเสื้อผ้าสะอาดของตัวเองเดินไปทางฉากกั้น เขาได้ยินเว่ยซูหานพูดอยู่ด้านหลังว่า
“ข้าเว่ยซูหาน มีอีกชื่อว่าฉือเฟิง อายุยี่สิบปี ต่อไปก็ขอให้สามีโปรดช่วยชี้แนะด้วย”
เหยียนชิงหยุดฝีเท้าลงและหันกลับมาเพื่อพยักหน้า “จงช่วยเหลือกันและกันเถิด”
พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เว่ยซูหานที่มองเขาจากด้านหลังพลันหูแดงเล็กน้อย แววตาหม่นหมองลงอย่างอดไม่ได้
ในคราแรกเมื่อได้ยินแม่สื่อะโว่าคุณชายรองออกมารับเ้าสาว เขาก็ใมาก ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกทำลายแผนการของเขาเสียแล้ว
แผนเดิมของเขาคือ
หลังจากฝนหยุดตก รอให้เหยียนิฮ่วนรับเขาเข้าจวน และเมื่อเขาเข้าไปแล้วก็ตั้งใจว่าจะปฏิเสธการแต่งงาน จากนั้นจะขอเข้าสู่การเป็ข้ารับใช้ของเหยียนชิงตลอดชีวิต แม้ว่าฐานะจะต่ำต้อย แต่ก็ดีกว่าการทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับคนที่ไร้ศีลธรรมจรรยาเฉกเช่นสัตว์เดรัจฉานพันธุ์นั้น ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด ก่อนที่จะไร้ซึ่งพลัง เขาจะไม่มีวันทำผิดซ้ำซากเหมือนกับชาติที่แล้ว
ทว่านึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะกลายเป็เช่นนี้… เป็ไปได้ไหมว่าการที่เขาเกิดใหม่จะทำให้บางสิ่งบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงไป
แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ในชาติที่แล้ว เขาเคยจินตนาการว่าเหยียนชิงจะเป็ฮูหยินของท่านแม่ทัพ แต่น่าเสียดายด้วยโชคชะตากลั่นแกล้ง พวกเขาจึงไร้วาสนาต่อกัน
ชาตินี้กลับมาอีกครั้ง กลับกลายมาเป็ฮูหยินของคุณชายรองแห่งตระกูลเหยียน เช่นนี้ไม่เลวเลย หนุ่มน้อยเหยียนชิงยังให้ความโปรดปราน และการคุ้มครองอีก วันหน้าเขาจะตอบแทนบุญคุณคืนให้เป็ร้อยเท่า
