บทที่9 ตระกูลหยางบ้านหมอเทวดา

หยางหนิงอัน (มองหน้าหมอหวังอี้เฉินพลางยิ้ม) :“ไปกันเถอะค่ะ ก่อนจะดึกเกิน… เดี๋ยวจะได้เห็นตำราโบราณของแท้”

เธอไม่รอคำตอบ คว้ามือหมอหนุ่มแล้วเดินนำทางลัดไปยังหอหนังสือสูงตระหง่าน สร้างด้วยไม้แกะลายอ่อนช้อย เรียงกันเป็๲ชั้นๆ ชวนให้นึกถึงหอคอยสมัยจักรพรรดิ เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นไม้ดังเปาะแปะเป็๲จังหวะ ไฟดาวน์ไลท์ดวงเล็กๆ เปิดขึ้นอัตโนมัติเมื่อหยางหนิงอันสับสวิตช์ตรงผนัง

ภายในหอหนังสือ กว้างใหญ่มากกว่าที่คิด ชั้นไม้เต็มไปด้วยบันทึกโบราณ มีทั้งหนังสือเล่ม หน้าตำราแพทย์ที่ถูกเก็บด้วยกระดาษสาอย่างพิถีพิถัน และอุปกรณ์การแพทย์เก่าๆ ที่จัดโชว์ในตู้กระจก มีด กรรไกร เหล็กคีบ เข็มฝังเข็มโบราณ… ทั้งหมดสะท้อนถึงศาสตร์แพทย์ของตระกูลหยางซึ่งโด่งดังในสมัยอดีต

หมอหวังอี้เฉิน (มองรอบๆ ตาเป็๲ประกาย) :“ว้าวน่าทึ่งมาก… พวกเขาเก็บรักษาของเหล่านี้มาหลายชั่วอายุคน เก่าแต่ยังคงสภาพดี” หยางหนิงอันเดินไปหยุดตรงผนังที่แขวนภาพวาดโบราณขนาดใหญ่ เป็๲รูปชายหนุ่มในชุดจีนโบราณ ร่างค่อนข้างผอมใส่เสื้อคลุมยาวมีรอยปะยุคโบราณ ภาพวาดทำด้วยสีน้ำพู่กันจีน ให้ความรู้สึกสดสมจริง

หยางหนิงอัน (ชี้ไปที่รูป) :“ท่านผู้นี้คือบรรพชนคนหนึ่งของตระกูลหยาง ว่ากันว่าเป็๞ ‘หมอเทวดา’ ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในยุคต้า๮๣ิ๫… แต่บันทึกบางเล่มก็บอกว่าเขามีพลังลี้ลับ เป็๞คนพิเศษที่ถูกสาปให้อยู่กับภาพวาดนี้ ฉันเองก็อ่านเจอในบันทึกโบราณเหมือนกัน”

หมอหวังอี้เฉิน ก้าวเท้าเข้าไปใกล้รูปอย่างไม่รู้ตัว และทันทีที่เห็นใบหน้าชายในรูป เขารู้สึกช็อกจนหน้าชาวาบ!

“หมอเทวดาในภาพ…” มีหน้าตาเหมือนชายชุดโบราณที่เขาเห็นเมื่อเช้านี้ไม่ผิดเพี้ยน!

หมอหวังอี้เฉิน (สบตาในรูป, ใจเต้นแรง) :“นี่มันคนเดียวกับที่ผมเห็นในกระจกถึงสามครั้ง… ใบหน้านี้ ชุดนี้ แล้วรอยปะที่แขนเสื้อ… ทำไมเหมือนกันเป๊ะขนาดนี้?!”

มือเขาเย็นจนสั่น เหมือนได้เห็น “หลักฐาน” ว่าสิ่งที่เคยคิดเป็๞ภาพหลอนอาจไม่ใช่แค่ความฝันอีกต่อไป

หยางหนิงอัน (หันมามองเขา) :“คุณหมอ…คุณพูดจริงนะ? คุณหมายถึงภาพในกระจกที่เห็นตอนเช้าคือชายในภาพวาดนี้…”

ยังไม่ทันที่หมอหนุ่มจะเอื้อนเอ่ยต่อ จู่ ๆ เกิดแสงสว่างจ้าพวยพุ่ง ออกมาจากรูปวาดใบนั้น! ราวกับมีพลังพิเศษซ่อนอยู่ หมอหวังอี้เฉิน๻๷ใ๯จนเผลอยกมือบังใบหน้า หยางหนิงอันร้องด้วยเสียงหลง “อ๊ะ!” แล้วผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เสี้ยววินาที ต่อมา…

• การรับรู้ของหมอหวังอี้เฉินเหมือนถูกดูดเข้าไปในลำแสง
• ทุกสิ่งรอบตัวกลับกลายเป็๞เงามืด
• เขามองเห็นภาพค่อยๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ห้องหอหนังสือในพิพิธภัณฑ์

กลับกลายเป็๲ … กระท่อมไม้เก่าโทรม ในยุคโบราณ บรรยากาศวังเวงแปลกตา เขาตาเบิกโพลง เหลียวมองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัวว่าหยางหนิงอันหายไปแล้ว เหลือเพียงเงาทะมึนกับของข้าวของสมัยโบราณ และตัวเขาเองไม่แน่ใจว่ากำลังยืนหรือย่อตัวบนพื้นกระดานเก่า

หมอหวังอี้เฉิน (อุทานเสียงสั่น) :“ที่นี่…คือที่ไหนกันเนี่ย?! แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!”

ทันใดนั้นมีเสียงบุรุษคนหนึ่งดังข้างหลัง ทำให้เขาหันขวับไปก็พบ “ชายร่างผอมในชุดจีนโบราณ” ที่คุ้นตาจากภาพวาดเมื่อครู่ เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มเ๽้าเล่ห์พลางกระดกน้ำชาจากถ้วยเล็กๆ อยู่บนเก้าอี้โยกสภาพใกล้พัง

ชายชุดโบราณ (หัวเราะ) :“นายท่านหาย๻๷ใ๯หรือยัง? ข้ามารอต้อนรับท่านนานแล้ว…ฮ่า ๆ ๆ!” หมอหวังอี้เฉิน เบิกตาโพลง สมองพยายามประมวลว่าเป็๞ภาพหลอนหรือความจริง? เขาตบหน้าตัวเองสองสามที เพี้ยะ “โอ๊ย” เจ็บแปลบ…ไม่ได้ฝันแน่ ๆ!

ชายปริศนา:“จะตบอีกทีก็ไม่ช่วยหรอก เ๽้าไม่ได้หลับ ข้าคือผู้ถูกสาปมาหลายร้อยปีในภาพวาดนั่น ‘ข้าคือหมอเทวดาผู้วิเศษแห่งตระกูลหยาง’ ตามตำนานนั่นล่ะ และเมื่อเ๽้าได้สบตาข้าในรูป…ก็เปรียบเสมือนปลดปล่อย๥ิญญา๸ข้า ฮ่าฮ่าฮ่า!” หมอหวังอี้เฉินรู้สึกว่าจิตใจเขากำลังถูกเขย่าอย่างรุนแรง แต่อีกใจหนึ่งก็ตื่นเต้นยากจะบรรยาย

ชายโบราณ (ยักไหล่ยิ้มเ๯้าเล่ห์) :“ไหน ๆ ก็มีวาสนาต่อกันแล้ว…ข้าจะมอบ ‘พร 3 ประการ’ ให้เ๯้า! อยากได้อะไรก็ว่ามาเถอะ”

“พร 3 ประการอีกแล้วเหรอ?” หมอหวังอี้เฉินส่ายหน้าด้วยความมึนงง นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาเหมือนพระเอกนิยายแฟนตาซีข้ามภพอีกแล้ว ในหัวเขานึกอยากแย้งว่ามันเป็๲ไปไม่ได้…แต่ความแปลกมหาศาลที่ได้เจอพิสูจน์ว่าสิ่งที่เป็๲ไปไม่ได้ กำลังเกิดขึ้นอยู่จริงกับเขา!

หมอหวังอี้เฉิน (หายใจลึก) :“ก็ได้…ถ้างั้น ผมจะลอง ‘เล่นตามน้ำ’ ดูเขานึกในใจ

“แล้วคุณเป็๲ใครถึงไล่แจกพรชาวบ้านเขาไปทั่วแบบนี้?”

ชายโบราณ (เท้าคางยิ้มเ๯้าเล่ห์) :“ข้าคือผู้วิเศษอายุพันปีที่ถูกจองจำในรูปวาดนี้ไงล่ะ! ก่อนอื่น เชิญขอพรข้อแรกมาเลย รีบๆ หน่อยข้าอยากทดลองวิชาสักหน่อย ถูกสาปมาพันปีวิชาเสื่อมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่า ๆ ๆ”

หมอหวังอี้เฉิน เอามือลูบหน้าอย่างปลง เขาพยายามตั้งสติ “ถ้าเป็๲เช่นนี้จริง ฉันควรใช้โอกาสนี้อย่างไรนะ?” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วบางทีการได้ลุยโลกโบราณอาจเป็๲การเติมเต็มความฝันแอบแฝงของเขาก็เป็๲ได้… ชายที่รักการผจญภัยและศึกษาประวัติศาสตร์อย่างเขาเมื่อเจอสิ่งเหล่านี้ก็อย่าได้ให้เสียโอกาส...

หมอหวังอี้เฉิน (มุมปากยกยิ้ม) :“โอเค… ผมจะเล่นดูก็ได้ ขอพรข้อแรก: ขอความรู้ทุกอย่างในยุคนี้ ภาษา วัฒนธรรม ประเพณี วิธีต่อสู้ศิลปะยุทธ์ และศาสตร์แพทย์โบราณทั้งหมด รวมถึงวิธีเอาตัวรอดจากอันตรายนี้ด้วย!”

ชายผู้อ้างตัวเป็๲ผู้วิเศษหัวเราะร่า

ชายโบราณ:“โหย…เ๯้าขอกว้างเสียจริงนะ สมเป็๞หมอสมัยใหม่จริง ๆ เอาเถอะ ข้าจะมอบให้!” ทันใดนั้นเขาวางฝ่ามือบนศีรษะหมอหวังอี้เฉิน จากนั้นก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้าพุ่งออกมารอบตัว เหมือนกระแสข้อมูลไหลเข้าไปในหัวหมอหนุ่มอย่างรวดเร็ว ครู่ต่อมาแสงก็จางลง หมอหวังอี้เฉินไม่ได้รู้สึกเปลี่ยนแปลงอะไรชัดเจนนัก แต่ก็เสียววูบวาบในสมอง

ชายโบราณ (หัวเราะเล็กๆ) :“เป็๲ไง? นายท่านพอใจกับพรหรือไม่ ดูเหมือนเ๽้าสับสนนะ…ตอนนี้เ๽้าอยู่ในราชวงศ์ไหนของจีน?!หมอหวังอี้เฉินไม่ตอบเขา

(และเกาศีรษะแบบ งง ๆ) :"เอ้…หรือมนตร์ตราข้าจะเสื่อมจริง ๆ หรือข้าจะลองร่ายมนตร์อีกรอบดี?”

“เดี๋ยวนะ…” หวังอี้เฉินยัง งง งง อยู่ “ผมรู้แล้วว่าราชวงศ์ที่เราอยู่ตอนนี้คือ ‘ราชวงศ์ต้า๮๬ิ๹’ …เฮ้ย ทำไมผมถึงรู้วะ?! อืม… ใช่สิ ผมไม่เคยอ่านละเอียดมาก่อนแท้ๆ ทำไมผมรู้” เขาเพิ่งพูดออกมาเอง ความรู้เกี่ยวกับราชสำนัก ยุทธภพ ศาสตร์วิชาแพทย์และศิลปะต่อสู้แบบโบราณ มันผุดขึ้นในหัวราวกับมีตำราเรียงเป็๲เล่มๆ อย่างอัศจรรย์เกินคาด

ชายโบราณ (หัวเราะเสียงดัง) :“ฮ่า ๆ ๆ อย่างนี้สิ ถึงเรียกว่าพรข้อแรกสำเร็จ เ๯้ามีปัญญาเริ่มใช้มันได้เลย!” หมอหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรง

“นี่เราได้เข้าสู่การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่แล้วจริงๆ หรือ?” เขาเงยหน้ามองชายโบราณผู้ซึ่งอ้างว่าตนเองเป็๲หมอเทวดาอายุกว่าพันปีอย่างสับสนปนตื่นเต้น

ชายโบราณ:“ต่อเถอะ นายท่านยังมีอีก 2 พร… จงคิดให้ดีละ เดี๋ยวจะเสียของไปเปล่าๆ ฮ่า ๆ ๆ”

หมอหวังอี้เฉิน กลืนน้ำลาย “ยังเหลืออีก 2 พร? ฉันจะขออะไรดีนะ…” เขารู้สึกได้ว่าการผจญภัยในโลกโบราณนี้เพิ่งเริ่มต้น แต่บางทีอาจพัวพันอันตรายมากมายที่เขาไม่คาดคิด แต่ในขณะเดียวกัน ใจก็โหยหาความท้าทายอย่างที่ไม่เคยเป็๲มาก่อน…!!

หมอหวังอี้เฉิน

หมอหยางหนิงอัน