เสียงสายลมกระทบสายน้ำ และแสงอ่อนจากขอบฟ้าเริ่มปรากฏ ซูเจินลืมตาตื่นจากความอ่อนล้า สายตากลมเลื่อนมองร่างอันไร้วิญญาณของลี่เซียนที่นอนอยู่ด้านข้าง มือบางเอื้อมไปเช็ดขอบปากที่ยังคงมีเลือดซึมออกมา

“พี่ลี่เซียนหนาวไหม รอข้าหน่อยนะ” ว่าแล้วร่างบางออกเดินหากิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่พอจะใช้เป็นเครื่องมือขุดดินได้ นางเดินหาอยู่นานกว่าจะเจอชิ้นที่เหมาะมือ ลงมือขุดไปได้เพียงสองครั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็หลั่งไหลออกมา

“พี่ลี่เซียน ที่ตรงนี้ท่านชอบไหม อยู่ใต้ต้นไม้จะไม่ร้อน มีสายน้ำให้ท่านได้เฝ้ามอง ถ้าเหงาก็มีนกมีสัตว์ตัวน้อยเป็นเพื่อน พี่ลี่เซียนว่าดีหรือไม่” ซูเจินพูดกับร่างอันไร้วิญญาณ พร้อมเร่งใช้แรงขุดดินออกมากองใหญ่ พอที่จะใส่ร่างของพี่เลี้ยงลงไปได้

“พี่ลี่เซียน ข้าไม่มีพลังเวทที่จะเสกให้บ้านสุดท้ายของท่านสวยงามได้ แต่ข้าอยากให้พี่ลี่เซียนรู้ไว้ว่า นับจากนี้ไปข้าจะเป็นเด็กดี ไม่เกเรเอาแต่ใจอีก หลับให้สบายแล้วเฝ้ามองดูข้าเติบโตในภายหน้า ข้าจะทำให้พี่ลี่เซียนภูมิใจในตัวข้า” หลังจากบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย มือน้อยๆ ค่อยๆ โกยดินกลบร่างของลี่เซียนจนเสร็จ นางนั่งหมดแรงมองหลุมนั้นอยู่นานหลายชั่วยาม แล้วตัดใจเดินทางต่ออย่างไร้จุดหมาย