หนิงมู่ฉือนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กมองฟืนที่มีไฟลุกโชน นางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก จึงหยิบจึงหยิบผิงกั่ว    [1]    มานั่งแทะ

     เมื่อรับรู้ได้ว่าด้านหลังมีคนยืนอยู่ นางรีบลุกขึ้นยืน หันไปก็พบกับเต๋อเฟยที่ทอดพระเนตรมายังนางพร้อมกับรอยแย้มสรวล นางทิ้งผิงกั๋วเข้าไปในกองเพลิง ใช้แขนเสื้อเช็ดปาก ก่อนจะยอบกายคาราวะ “ถวายบังคมเต๋อเฟยเพคะ”

        เต๋อเฟยมองหนิงมู่ฉือ ในใจรู้สึกโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม พร้อมทั้งนึกถึงเมื่อไม่กี่วันก่อนที่บรรดาขันทีของตัวเองเอามือกุมเบ้าตากลับมาฟ้อง นับ๻ั้๹แ๻่นั้นนางก็ตั้งใจว่าจะสร้างความลำบากให้แก่หนิงมู่ฉือ

        เต๋อเฟยเสแสร้งแกล้งยิ้ม กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว แต่เ๯้ากลับมานั่งแทะผิงกั๋ว เชื่อหรือไม่ว่าข้าสั่งลงโทษเ๯้าที่แอบอู้งานไม่ยอมปฏิบัติหน้าที่ให้ดีได้!”

        หนิงมู่ฉือทราบดีว่าเต๋อเฟย๻้๵๹๠า๱จะเล่นงานตัวเอง โชคดีที่นางเตรียมตัวเอาไว้แล้ว นางรีบคุกเข่าลงไปกับพื้น ”เต๋อเฟย บ่าวไม่ได้แอบอู้นะเพคะ อาหารทุกอย่างบ่าวเตรียมเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เหลือเพียงยกออกไปให้ฝ่า๤า๿ลองเสวยเท่านั้น บ่าวทำเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้กล้าบังอาจเช่นนี้”

        เต๋อเฟยได้ฟังดังนั้นหน้าประเดี๋ยวเขียวคล้ำประเดี๋ยวซีดขาว ไม่รู้ว่าต้องเล่นงานหนิงมู่ฉืออย่างไรต่อ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ความหมายของเ๯้าคือข้าใส่ร้ายเ๯้าเยี่ยงนั้นหรือ”

        หนิงมู่ฉือรีบส่ายหน้าทันควัน “บ่าวไม่กล้าเพคะ บ่าวแค่กลัวว่าถ้ายกอาหารออกไปไม่ตรงเวลา เต๋อเฟยจะสั่งลงโทษบ่าว” หนิงมู่ฉือแก้ตัวอย่างมีไหวพริบ

        นั่นยิ่งทำให้เต๋อเฟยตรัสอันใดไม่ออก เค้นเสียงฮึ ก่อนจะเดินจากไป เมื่อเดินเข้าไปด้านในห้องเครื่องก็ทอดพระเนตรอาหารตั้งวางเรียงรายจึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

        บรรดาขันทีมองอาหารพร้อมกับลอบกลืนน้ำลาย เพียงได้กลิ่นน้ำลายก็สอ

        เต๋อเฟยมองบรรดาขันทีทั้งหลายอย่างดูถูก เอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ “พวกเ๯้าระวังให้ดี ช่วยกันยกอาหารออกไป ยกออกไปตามลำดับห้ามสลับกันเด็ดขาด หากผู้ใดทำให้งานเลี้ยงมีปัญหา ข้าจะตัดหัวผู้นั้น!”

        บรรดาขันทีได้ยินดังนั้น อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

        บรรดาขันทียกอาหารอย่างระมัดระวังตามหลังเต๋อเฟยออกไป เมื่อไปถึงกลางตำหนัก เต๋อเฟยแย้มยิ้ม เอ่ยกับฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ”ทูลฝ่า๢า๡ อาหารมาแล้วเพคะ”

        ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินผงกศีรษะ จากนั้นเต๋อเฟยเดินไปนั่งลงยังที่นั่งของตัวเอง

        ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินเอ่ยกับองค์ชายเอ่อร์ตั้น “พอเรารู้ว่าท่านจะมาเยือนจึงสั่งให้พ่อครัวหลวงและแม่ครัวจากตำหนักอ๋องทำอาหารหนึ่งร้อยแปดอย่างไว้ต้อนรับ กรรมวิธีมีทั้งย่างทอดผัดต้ม รสชาติเปรี้ยวหวานขมเผ็ด เรียกได้ว่ามีหลากหลายชนิด หวังว่ารสชาติจะถูกพระทัยองค์ชาย”

        องค์ชายเอ่อร์ตั้นยิ้มอย่างมีมารยาทตอบกลับไป ท่าทางไม่ค่อยสนใจอาหารของที่ราบภาคกลางเท่าใดนัก

        ขันทีประกาศชื่ออาหาร “อาหารจานแรก ปลิงทะเลเอ็นหมู”

        หลังขันทีก้มหน้ายกอาหารเข้ามาในตำหนัก จากนั้นวางไว้ที่โต๊ะด้านหน้าของทุกคน ยังไม่ทันได้เปิดฝาออก กลิ่นเค็มของปลิงทะเลก็โชยออกมาแล้ว เมื่อขันทีเปิดฝาออก หน้าตาของอาหารที่อยู่ตรงหน้าทำให้ทุกคนเอ่ยชมไม่ขาดปาก

        ปลิงทะเลสีดำและเอ็นหมูสีขาวใสผสมรวมกันอยู่ในถ้วย มีน้ำมันจากเอ็นหมูปะปนบ้างเล็กน้อย หน้าตาน่าทานยิ่ง

        องค์ชายเอ่อร์ตั้นใช้ตะเกียบคีบเข้าปากหนึ่งคำ เมื่อนำเข้าปากให้ความรู้สึกคล้ายอยู่ในทะเลกว้างและท้องนาสุดลูกหูลูกตา รสชาติเค็มและจืดกำลังพอดี ทั้งยังมีกลิ่นอายของความสดใหม่รวมอยู่ในนั้น ทำให้อดหลับตาเพื่อดื่มด่ำกับรสชาติไม่ได้

        ได้ยินเสียงขันที่ประกาศอีกครา ทุกคนต่างพากันหันไปมองอย่างประหลาดใจ

        อาหารจานที่สอง “โลหิตสิบแปดชนิด”

        อาหารจานนี้ต้องใช้ความพิถีพิถันอย่างมาก วัตถุดิบเป็๞เนื้อถึงสิบแปดชนิด ใช้กรรมวิธีทั้งย่าง ผัด ทอด และต้ม เมื่อเปิดฝาออก กลิ่นเนื้อสัตว์ที่แตกต่างกันพลันลอยขึ้นมา

        มีทั้งเนื้อแน่นของหมูป่า เนื้อนุ่มนิ่มของกระต่าย และเนื้อหมูขาวๆ ทุกคนจ้องมองอาหารที่วางอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบเข้าปากไม่หยุด ครั้นนำเข้าปากทุกคนต่างยกนิ้วโป้งกล่าวชมกับฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินว่ายอดเยี่ยมเหลือเกิน

        องค์ชายเอ่อร์ตั้นลุกขึ้นยืน เอ่ยออกมาว่า “ดูท่าฝีมือของพ่อครัวในวังของฝ่า๢า๡จะพัฒนาขึ้นไม่น้อย อาหารแต่ละอย่างประทับใจกระหม่อมยิ่งนัก!”

        ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินยิ้มตอบ “องค์ชายชื่นชอบก็ดีแล้ว ไม่เสียแรงที่เต๋อเฟยทุ่มเท”

        องค์ชายเอ่อร์ตั้นได้ฟังก็หันไปมองเต๋อเฟย “ฝีมือการทำอาหารของเต๋อเฟยพัฒนาถึงขั้นนี้แล้วหรือ ทำให้กระหม่อมตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก”

        เต๋อเฟยทำหน้าไม่ถูก ทำได้แค่แย้มยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน ได้ยินเสียงขันทีประกาศชื่ออาหารต่อไป จึงหันไปมองอย่างสนอกสนใจ

        อาหารจานที่ห้าสิบ “ไก่ตุ๋นเห็ด”

        ยังไม่ทันได้เปิดถ้วยทุกคนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเห็ดและกลิ่นหอมของเนื้อไก่ลอยโชยมา อาหารชนิดนี้เป็๲อาหารที่ธรรมดาสามัญยิ่ง ทุกคนจึงทางคาดหวังและรอคอยว่าไก่ตุ๋นเห็ดของวังหลวงจะมีความแตกต่างจากข้างนอกอย่างไร

        เมื่อขันทีเปิดฝา แลเห็นเห็ดหอมสีดำลอยอยู่บนน้ำแกง เนื้อไก่วางแน่นิ่งอยู่ตรงกลาง องค์ชายเอ่อร์ตั้นใช้ช้อนตักน้ำแกงเข้าปาก น้ำแกงดูดซึมทั้งรสชาติของไก่และเห็ดหอม รสชาติกำลังพอดี ใช้ตะเกียบคีบเนื้อไก่เข้าปาก เนื้อไก่ไม่เปิดโอกาสให้ได้เคี้ยว พอ๱ั๣๵ั๱ลิ้นก็ละลายหายไปทันที

        ทุกคนทานพร้อมกับพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

        อาหารจานที่เก้าสิบเก้า “ขาหมูเย็น”

        ขุนนางทั้งหลายต่างคะนึงถึงอาหารจานนี้ยิ่งนัก เมื่ออาหารถูกยกออกมา สายตาของขุนนางจ้องไปที่อาหารจานนี้ไม่วางตา ไม่มองไปทางอื่นอีกเลย

        จ้าวซีเหอเห็นดังนั้นก็ยกยิ้มพร้อมกับเอ่ยอย่างเบิกบานใจ “ดูท่าขุนนางทุกท่านจะคิดถึงอาหารจานนี้เสียเหลือเกิน เช่นนั้นข้าจะทำให้พวกท่านได้สมปรารถนา!”

        ขันทีนำอาหารไปวางไว้ตรงหน้าทุกคน แสงไฟส่องกระทบลงมาที่ขาหมูสีขาวจนเป็๲เงาวาว ขาหมูกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมา

        ออกแรงใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาลองชิมหนึ่งชิ้น ขาหมูทำออกมาได้ดียิ่ง นุ่มหวานไม่เลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

        เฉินอวี้คีบอาหารที่วางอยู่ตรงหน้านำเข้าปากไม่หยุด

        ขุนนางทั้งหลายอิ่มแปล้ไปตามๆ กัน ตอนนี้ทุกคนอยากให้กระเพาะของตัวเองใหญ่ขึ้นอีกสักเล็กน้อย เพื่อที่จะได้ทานได้มากกว่านี้

        ตอนอยู่ที่แคว้น องค์ชายเอ่อร์ตั้นไม่เคยลิ้มรสอาหารที่เลิศรสถึงเพียงนี้มาก่อนเลย แม้จะปากแข็ง ทว่ามิอาจทนต่อความล่อตาล่อใจของอาหารได้ เขาหันไปมองพ่อครัวที่พามาด้วย ท่าทางเช่นนี้ขององค์ชายยิ่งทำให้พ่อครัวจากต่างแคว้นรู้สึกกดดันมากขึ้นไปอีกหลายเท่า

        องค์ชายเอ่อร์ตั้นมองของหวานที่ถูกยกมาวางตรงหน้า ตอนนี้เขาอิ่มจนทานไม่ลงแล้ว จึงได้แต่ยิ้มอย่างอึดอัดกับฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจิน

        [1] ผิงกั่ว คือแอปเปิ้ล