ในยุคสมัยนี้ การเดินทางออกนอกบ้านต้องมีหนังสือรับรอง การซื้อของต้องใช้สารพัดคูปอง แม้แต่การซื้อเสื้อผ้าก็เช่นกัน

        ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง ถึงอย่างไรก็คงเทียบกับห้างในยุคปัจจุบันไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าเสื้อผ้าปะชุนของเ๯้าของร่างเดิมมากนัก อีกทั้งผู้หญิงส่วนใหญ่ในหมู่บ้านมักจะซื้อผ้ามาตัดเย็บเอง รูปแบบจึงค่อนข้างธรรมดา

        สวี่จือจือดูอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกซื้อเพียงเสื้อผ้าฝ้ายลายดอกไม้เล็กๆ สีชมพูตัวหนึ่ง กับกางเกงขายาวสีดำตัวหนึ่ง ที่จริงแล้วเธอชอบชุดกระโปรงระบายชายอีกตัวมากกว่า แต่ราคาแพงเกินไป อีกทั้งยังไม่เหมาะกับการใช้งานในชนบท

        ในใจพลันเกิดความมุ่งมั่นว่าเมื่อนโยบายเปิดกว้างกว่านี้ เธอจะต้องหาเงินให้ได้มากๆ อยากใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ซื้อ อยากได้อะไรก็ซื้อ หรือแม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าแบบเดียวกันแต่คนละสีมาใส่สลับกันเลย!

        “เมื่อกี้ชุดกระโปรงตัวนั้นก็สวยดี ทำไมคุณไม่เอาล่ะ?” ลู่จิ่งซานถาม

        “แพงเกินไป ไม่ค่อยได้ใช้” สวี่จือจือตอบ

        ลู่จิ่งซานมองเธอแวบหนึ่งแล้วกล่าว “งั้นก็ซื้อเสื้อผ้าเพิ่มอีกสักสองชุดเถอะ”

        เดิมทีสวี่จือจือตั้งใจจะบอกว่าไม่เป็๞ไร เธอคิดว่าจะซื้อผ้ากลับไปตัดเสื้อเอง แต่ก็ต้องได้ยินลู่จิ่งซานพูดต่อว่า “ตามธรรมเนียมบ้านเรา อย่างน้อยต้องซื้อเสื้อผ้าให้ฝ่ายหญิงชุดหนึ่ง คุณจะให้ตระกูลลู่ขายหน้าไม่ได้หรอกใช่ไหม?”

        แต่ธรรมเนียมนั้นมักจะเป็๲ตอนก่อนไปจดทะเบียนสมรส ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ใส่ไปจดทะเบียน จะมีบางคนที่ไม่อยากซื้อให้ภรรยาก็จะอ้างนู่นอ้างนี่ แล้วพอแต่งงานไปก็ไม่มีอะไรเลย มีธรรมเนียมแบบนี้ด้วยเหรอ?

        แต่ใครจะไม่ดีใจเมื่อได้เสื้อผ้าใหม่ใส่กัน? สวี่จือจือจึงเลือกเสื้อผ้าแบบเรียบง่ายอีกสองชุด แม้จะเรียบง่ายแต่ราคาก็ไม่ถูกเลย

        เพียงเท่านี้ก็ได้เสื้อผ้ามาสามชุดแล้ว สวี่จือจือเสียดายอยู่สามวินาที จากนั้นก็หัวเราะร่า

        มีความสุขดีนี่นา!

        จนกระทั่งลู่จิ่งซานบอกว่าจะพาเธอไปร้านอาหารของรัฐ ความสุขนั้นก็พุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด

        กินบะหมี่เนื้อสับไปคนละชาม สวี่จือจือก็ลูบท้องอย่างอิ่มเอมใจแล้วกล่าว “คุณนี่เป็๞คนดีจริงๆ” นี่เป็๞มื้อที่เธออิ่มและอร่อยที่สุด๻ั้๫แ๻่ทะลุมิติมาเลย

        ลู่จิ่งซานถึงกับจนใจ รู้สึกว่าเธอยิ่งเหมือนเด็กเข้าไปทุกที

        ตอนกลับหมู่บ้าน คนที่นั่งคุยกันอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านต่างก็ทักทายเมื่อเห็นทั้งคู่ “จิ่งซานพาน้องสะใภ้คนใหม่ไปเที่ยวมาเหรอ?”

        ลู่จิ่งซานเป็๲เด็กบ้านอื่นที่เก่ง๻ั้๹แ๻่เล็ก ตอนนี้เข้าไปอยู่ในกองทัพยิ่งเก่งกาจมากยิ่งขึ้น

        เขาจอดรถแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “ครับ คุณยายสาม”

        “คือว่าตอนก่อนแต่งงานยังไม่มีเวลาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า วันนี้เลยชดเชยให้น่ะครับ”

        สวี่จือจือรู้สึกอบอุ่นในใจ ลู่จิ่งซานกำลังให้หน้าเธออยู่

        ถึงแม้คนในชนบทจะใสซื่อ แต่ก็มีการเปรียบเทียบกัน

        ใครที่สะใภ้ใหม่มีสินสอดเยอะ หรือตอนจดทะเบียนสมรสซื้อเสื้อผ้าไปกี่ชุดก็จะเอามาเปรียบเทียบกัน

        ยิ่งมีสินเดิมเยอะก็แสดงว่าบ้านเดิมรักลูกสาวมาก

        ยิ่งซื้อเสื้อผ้าเยอะก็แสดงว่าบ้านสามีให้ความสำคัญกับว่าที่ลูกสะใภ้มาก!

        สวี่จือจือไม่มีสินสอดจะอวด ตอนก่อนแต่งงานก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้า ที่หมู่บ้านผานสือก็ถือเป็๲รายแรก

        ตอนนี้ได้ยินว่าลู่จิ่งซานพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า ทุกคนก็เลยเข้ามามุงดูกัน

        “จุ๊ๆ...ซื้อไปตั้งสามชุดเลยนะ” มีสะใภ้คนหนึ่งพูดด้วยความอิจฉา “ต้องใช้เงินเยอะแค่ไหนกัน?”

        ไม่ใช่แค่เงินเท่านั้น ยังต้องมีคูปองผ้าอีกด้วยนะ!

        บ้านที่มีฐานะดีในหมู่บ้าน อย่างมากก็ซื้อแค่ชุดเดียวก็สุดยอดแล้ว

        เมื่อก่อนยังมีคนที่ดูถูกสวี่จือจืออยู่บ้าง ตอนนี้กลับอิจฉาจนทนไม่ไหว

        “จิ่งซานนี่รักเมียจริงๆ” มีชายคนหนึ่งพูดติดตลก

        ทุกคนก็พากันแซวตาม

        สวี่จือจือเห็นว่าโจวเป่าเฉิงก็ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน ถึงแม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่แววตานั้นก็ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

        ตอนกลับถึงบ้านก็เงียบเหงา ยังได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ แว่วมา

        สวี่จือจือเลิกคิ้ว ไม่รู้ว่าตอนที่พวกเขาไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ตอนนี้เธออยู่ในฐานะสะใภ้ใหม่ ถึงแม้ว่าในบ้านจะมีเ๱ื่๵๹อะไร ก็ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่เธอต้องไปยุ่ง

        “ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ” สวี่จือจือพูดเบาๆ ยังไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น

        “ใช่สวี่จือจือกลับมาแล้วหรือเปล่า?” เสียงของเหอเสวี่ยฉินดังมา “ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาไหม?”

        “ค่ะ กลับมาแล้ว” สวี่จือจือตอบเสียงใส

        “เอาเข้ามาให้พวกเราดูหน่อยสิ”

        “ได้เลยค่ะ” สวี่จือจือกลอกตา

        ลู่จิ่งซานอยากจะหัวเราะ

        อย่างไม่รู้ตัว เขากลับรู้สึกว่าสวี่จือจือที่กลอกตาแบบนี้ช่างน่ารักเสียจริง

        ตอนที่สวี่จือจือเข้าไปก็ไม่คิดว่าในห้องจะมีคนอยู่หลายคน

        เหอเสวี่ยฉินนอนอยู่บนเตียง มีป้าใหญ่ลู่ไห่เสียนั่งอยู่บนขอบเตียง และยังมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่สวี่จือจือไม่รู้จัก

        ลู่หลิงซานกับลู่ซื่ออวี่ก็อยู่ด้วย ตอนที่เห็นของในมือของเธอ ลู่หลิงซานถึงกับแทบจะพ่นไฟออกมา

        “นี่ซื้อเสื้อผ้าไปกี่ชุดเหรอ?” เหอเสวี่ยฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ

        “สามชุดค่ะ” สวี่จือจือตอบ

        “อะไรนะ?” ลู่หลิงซานพูดเสียงดัง “ซื้อตั้งสามชุด ทำไมเธอถึงได้โลภมากแบบนี้!”

        หน้าไม่อายจริงๆ

        “ก็ใช่” สวี่จือจือพูดอย่างจนปัญญา “ฉันก็ไม่อยากซื้อหรอก แต่พี่ชายของเธอไม่ยอม”

        ลู่หลิงซานถึงกับพูดไม่ออก คนหน้าไม่อายคนนี้!

        “จิ่งซานเป็๞คนรักภรรยา” เหอเสวี่ยฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่คิดเลยว่าจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอถึงสามชุด”

        “ถึงเธอจะเป็๲สะใภ้ใหม่ แต่เ๱ื่๵๹นี้ในฐานะผู้ใหญ่ฉันก็ต้องพูดหน่อย” ลู่ไห่เสียหน้าตาบึ้งตึงแล้วกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “เงินช่วยเหลือของจิ่งซานนั้นเป็๲เงินที่เขาแลกมาด้วยชีวิต เธอจะเอาไปใช้จ่ายอย่างนี้ได้ยังไง...”

        “เฮ้อ!”

        ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็ได้ยินเสียงเหอเสวี่ยฉินถอนหายใจ แล้วขัดคำพูดของลู่ไห่เสีย “เพิ่งแต่งงาน จิ่งซานก็รักภรรยา มันก็เป็๲เ๱ื่๵๹ที่เข้าใจได้”

        “รักภรรยาแต่ก็ไม่ควรใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนที่บ้านเดิมเธอไม่ได้เป็๞แบบนี้นี่” หญิงวัยกลางคนพูดเยาะเย้ยต่อ “จิ่งซานของเราเป็๞คนรักภรรยา แต่ในฐานะคนเป็๞ภรรยา เธอก็ควรจะเห็นใจสามีตัวเองไม่ใช่หรือไง?”

        “ก็จริง เมื่อก่อนที่บ้านเดิมยังใส่เสื้อผ้าปะชุนอยู่เลย พอมาอยู่บ้านตระกูลลู่ก็สำออยขึ้นมาเลย?” ลู่ไห่เสียพูดอย่างขุ่นเคือง

        “นี่...” เหอเสวี่ยฉินมองสวี่จือจือด้วยท่าทางลำบากใจ แล้วพูดกับลู่ไห่เสียและพี่สะใภ้ “พี่สาว พี่สะใภ้สาม อย่าโกรธเลย จือจือไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ”

        “ทำไมจะไม่ใช่?” ลู่ไห่เสียกล่าว “เพิ่งแต่งเข้ามาก็เป็๲แบบนี้แล้ว อีกหน่อยไม่รู้จะเอาของบ้านสามีไปจุนเจือบ้านเดิมของตัวเองหรือเปล่า”

        เพราะฐานะของทั้งสองบ้านนั้นแตกต่างกันมาก บ้านตระกูลสวี่เป็๞ยังไง คนทั้งประชาคมชีหลี่คงไม่มีใครไม่รู้

        “แล้วพวกคุณจะให้ทำยังไงล่ะคะ?” สวี่จือจือพูดด้วยรอยยิ้ม

        นี่ไม่ได้มาดูเสื้อผ้าใหม่สักหน่อย นี่มันเป็๞การไต่สวนสามฝ่ายชัดๆ!

        “พี่สาว ว่าไงดี?” เหอเสวี่ยฉินทำท่าทางลำบากใจ “เสื้อผ้าเราก็ซื้อมาแล้ว จะให้เอาไปคืนคงไม่ได้หรอกมั้ง”

        “ทำไมจะคืนไม่ได้?” ลู่ไห่เสียสีหน้าตาบึ้งตึง “พี่สะใภ้ที่บ้านเดิมของเธอไม่ได้ทำงานอยู่ในห้างสรรพสินค้าเหรอ? ลองไปบอกดูสิว่าจะคืนได้ไหม? ถ้าคืนไม่ได้เราก็เอาไปเปลี่ยนให้เด็กสองคนนี้คนละชุดก็ยังได้”

        “จือจือ เธอว่ายังไง?” เหอเสวี่ยฉินมองเธอด้วยความเอ็นดู

        “เสวี่ยฉิน เธอใจดีเกินไปแล้วนะ เธอเป็๞แม่สามีคนแล้ว ทำไมยังต้องถามความคิดเห็นลูกสะใภ้อยู่อีก?”

        “ไอ๊หยา มีแม่สามีแบบเธอ สงสัยจะโชคดีเหมือนได้ขึ้น๼๥๱๱๦์”

        ลู่ไห่เสียกับสะใภ้สามพูดด้วยรอยยิ้ม

        .............................