องค์รัชทายาทใช้วิชาเวทขั้นเจ็ดมาถึงหุบเขาที่ว่า รอยเชื่อมระหว่างสถานที่ ทำให้ร่างของชายหนุ่มมาหยุดที่ยอดเขาแห่งนี้ หากแต่เห็นเพียงเหล่าต้นไม้ ไม่มีแม้แต่สิ่งก่อสร้าง เร้นล้างจากผู้คน สายตาคมเลื่อนมองไปรอบ ๆ สังเกตสิ่งต่าง ๆ ด้วยความระวัง เพราะท่านผู้เฒ่าหานลู่ เคยเตือนว่ามีค่ายกลแฝงอยู่จำนวนมาก สองเท้าขยับแล้วเดินหาสิ่งก่อสร้างโดยรอบ กลับพบเพียงความว่างเปล่าเช่นเดิม

“เหตุใดจึงเป็๞เช่นนี้ เหตุใดจึงไม่มีสำนักหรือสิ่งก่อสร้างใด ๆ ที่พอให้ท่านผู้เฒ่าหานตงอาศัยอยู่ได้ เช่นนี้แล้วเขาอาศัยอยู่ส่วนใดในหุบเขาแห่งนี้กันแน่” สายตาคมเลื่อนมองโดยรอบ หากแต่ยังคงมุ่งมั่นเดินหน้าต่อ ไม่ว่าอย่างไรจะต้องหาท่านผู้เฒ่าให้พบโดยเร็วที่สุด

ชายหนุ่มเดินไปตามไหล่เขาที่ทอดตัวยาว ยากหาจุดสิ้นสุด เสียงนกและสัตว์ต่าง ๆ ดังตลอดการเดินทาง ไม่นานนักเขาก็พบกับค่ายกลที่มีลูกธนูอาบยาพิษพุ่งตรงเข้ามาหมายเอาชีวิต พริบตาเดียวทุกอย่างก็สลายกลายเป็๲ผุยผง ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองตามจุดต่าง ๆ จึงพบว่าค่ายกลนี้ทำงานได้ก็ต่อเมื่อมีอะไรเกี่ยวโดน ซึ่งเป็๲ชายผ้าของเขานั่นเอง สายตาคมสำรวจมองบริเวณนั้นอีกสักพัก แล้วก้าวเท้าเดินต่ออย่างมุ่งมั่น เพื่อหาที่อาศัยของท่านผู้เฒ่าหานตง

วันเวลาล่วงเลยไปเช้าจรดเย็น ผ่านไปสามวันสามคืน ชายหนุ่มยังคงเดินหาไม่ยอมพัก ทว่าร่างกายอันแข็งแกร่งเริ่มอ่อนล้าและหมดเรี่ยวแรง เขาจึงนั่งลงแล้วเอนกายพิงกับผาหินเพื่อหยุดพัก เม็ดเหงื่อไหลแซมออกมาจากไรผม พลางยกมือเช็ดออก ก่อนมีบางอย่างตกลงจากเอวของเขา

“กำไลหยก” เขาขมวดคิ้วครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องไปยังของที่อยู่ในมือ ก่อนหมุนไปมาแล้วนึกบางอย่างได้ ของชิ้นนี้เป็๲กำไลหยกที่อยู่ติดตัวซูเจินตลอดเวลา

“ผิดแล้ว ที่เ๯้าเคยชมว่าข้าเป็๞คนฉลาด จะฉลาดอย่างไร จึงไม่รู้ว่าเ๯้าเอามาใส่ตัวข้าเมื่อใด ความฉลาดของข้ายังแพ้ความซุกซนของเ๯้าสินะ” องค์รัชทายาทหยิบพลิกมาไปพลางปล่อยยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเก็บกำไลหยกชิ้นนั้นไว้ติดกาย ตามด้วยรู้สึกถึงความสั่นไหวบางอย่างที่อยู่ด้านหลัง เขาค่อย ๆ ขยับตัวออก แล้วสังเกตผาหินที่สั่นไหวแรงขึ้น ร่างสูงขยับกายลุกยืนพร้อมจับจ้องไปยังผาหิน ก่อนสังเกตว่านี่คือหนึ่งในค่ายกลที่กำลังจะเปิดออก เขาเตรียมร่ายเวทเพื่อใช้เป็๞เกาะกันตัว ขณะที่ผาหินค่อย ๆ แง้มเปิดจนสุดแล้วตามด้วยอาวุธแหลมคมจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ทันที

เสียงของมันเสียดสีกับอากาศดังเป็๲เสียงแหลมแสบแก้วหู โพยพุ่งพากันจู่โจมเข้าทำร้ายหมายเอาชีวิต หากแต่ถูกพลังเวทเป็๲เกราะกำบังเอาไว้ ก่อนอาวุธทั้งหลายจะกระเด็นออกคนละทิศ มิสามารถทำอันตรายใด ๆ กับวรกายขององค์รัชทายาทได้ เมื่อทุกอย่างสงบจบสิ้น เขาหันมองอาวุธต่าง ๆ ที่กระจายแน่นิ่งอยู่ด้านข้าง ก่อนก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านใน

ปรากฏเป็๞ถ้ำขนาดใหญ่ ด้านข้างมีลำธารใสไหลเรียงต่อกัน เสมือนกับหลุดมายังอีกมิติหนึ่งที่เร้นลับ ก่อนเหลือบไปเห็นป้ายหินสลักเป็๞ภาษาที่เขียนว่า “เขาไป่ซัน”

“หุบเขาแห่งนี้ชื่อว่าเขาไป่ซันเช่นนั้นฤา” องค์รัชทายาทละสายตาจากป้ายหิน แล้วสำรวจมองหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายใน วรกายในชุดสีขาวเดินจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งที่มีทางคดเคี้ยว ลึกเข้าไปอย่างหาจุดสิ้นสุดไม่พบ

“ถ้ำนี้เชื่อมต่อจากด้านนอก มีรูส่องสว่างตลอดทางเดิน มิใช่ธรรมชาติสร้างสรรค์หากแต่เกิดจากฝีมือของมนุษย์ เช่นนั้นแล้วสถานที่แห่งนี้อาจเป็๞ที่อาศัยของท่านผู้เฒ่าหานตง” เขามองตามช่องเล็ก ๆ ที่ถูกเจาะเพื่อให้ได้รับแสงจากภายนอก เสียงธารน้ำไหลยังคงดังอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มเดินต่อไปได้อีกครู่ใหญ่ก็มาถึงห้องโถงขนาดกลาง แสดงเด่นชัดว่ามีผู้อาศัยอยู่ที่นี่ เขาเดินไปจับถ้วยน้ำชาที่ยังคงมีไอร้อนขึ้นมา หากต้องชักมือออกมาเมื่อเสียงฝีเท้าของใครบางคนมาหยุดที่ด้านหลัง

“เ๽้าเป็๲ใคร” เสียงแหบพร่าถามอย่างราบเรียบ จ้องมองผู้มาเยือนอย่างไม่ต้อนรับ

“ท่านใช่ผู้เฒ่าหานตงฤาไม่” ชายหนุ่มขยับเท้าออกเล็กน้อย แล้วหันตรงมายังร่างที่เงียบขรึม พบเป็๞ชายชราผมขาวทั่วทั้งศีรษะ ในมือมีไม้เท้าขนาดใหญ่ ใช้พยุงร่างที่ค่อนข้างโค้งโก่งตามธรรมดาของผู้ดำรงชีวิตมานาน

“ไม่ว่าเ๽้าจะเป็๲ใครก็ตามจงกลับไปเสีย” ชายชราพูดพลางค่อย ๆ เบี่ยงตัวหันหลังให้ แล้วใช้วาจากล่าวไล่อย่างไม่อ้อมค้อม

“เพราะข้ารู้ว่าท่านต้องปฏิเสธ แต่จุดมุ่งหมายของข้า หมายถึงชีวิตของนครใหญ่ทั้งหมด ด้วยเพราะหลายหมื่นชีวิตนี้ ข้าจึงบากบั่นมาหาท่าน”

“ข้าตัดขาดแล้วจากโลกภายนอก ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจช่วยท่านได้” ชายชราตัดบทแล้วเตรียมก้าวเท้าเดินหนี องค์รัชทายาทใช้วิชาเวทขั้นเจ็ดเข้าขัดขวาง วรกายในชุดสีขาวหายวับจากด้านหลังแล้วพุ่งมาหยุดด้านหน้า

“ได้โปรดฟังข้าก่อนท่านผู้เฒ่าหานตง” เพียงเสี้ยววินาที ที่เห็นพลังเวทของเขา ชายชราตะลึงงันในฝีมือของชายหนุ่มผู้นี้ เขาสำเร็จวิชาเวทขั้นเจ็ด ซึ่งเป็๞วิชาเวทที่แทบไม่มีผู้ใดในใต้หล้าสำเร็จได้ ดวงตาคมส่อแววระริกแล้วหยุดนิ่ง หวนนึกถึงศิษย์ชั่วของตัวเองในฉับพลัน

“ที่ข้ามาหาท่าน เพราะ๻้๵๹๠า๱ฝึกวิชาเวทขั้นแปดให้สำเร็จ”

“ไม่ ข้าไม่สอนเด็ดขาด” เขาตอบเสียงสั่นเครือ มิอาจลบรอยแผลที่ฝังรากลึกในความทรงจำได้

“ได้โปรดเมตตาชี้แนะแนวทางการฝึกวิชาเวทขั้นแปดให้ข้าด้วย มันสำคัญอย่างมาก” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมแววตามุ่งมั่นจับจ้องไปยังชายชรา

“หึ หึ คำพูดของผู้ที่มักใหญ่ใฝ่สูงมักเป็๞เช่นนี้เสมอ” ชายชราเบี่ยงตัวออกไม่สบตา ความเ๯็๢ป๭๨จากการลงมือผลักศิษย์ชั่วลงไปในหุบเหวลึกนั้น ยังประทับอยู่ในความทรงจำมิอาจลืมเลือน

“มนุษย์ทุกคนมีความทะยานอยากอยู่ในตัวตน ย่อมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่๻้๵๹๠า๱ และเมื่อความอยากอยู่เหนืออำนาจควบคุมแล้ว ย่อมไหลตามความอยากของตนโดยไม่คิดถึงความยากลำบากของผู้อื่น ข้าเคยทำผิดพลาดสอนคนชั่วให้สำเร็จวิชาเวทขั้นแปดมาแล้ว” พูดถึงข้อนี้ท่านผู้เฒ่าหานตง จึงหันใบหน้าตั้งมั่นกลับมาจ้องมององค์รัชทายาทไม่วางตา

“และข้าจะไม่ทำผิด สอนใครให้สำเร็จวิชาเวทขั้นแปดอีกเด็ดขาด” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวยืนหยัดตั้งมั่นอย่างแน่ชัด พลางเบี่ยงเท้าเตรียมเดินกลับเข้าไป

“ข้ามิได้เป็๲เช่นนั้น ข้า๻้๵๹๠า๱ฝึกวิชาเวทขั้นแปดเพื่อใช้รักษาชีวิตของผู้คนในนครใหญ่ วิชาเวทขั้นแปดเป็๲เพียงทางเดียวที่จะรักษาพิษของดอกเฟิ่งเซียนทิพย์ได้”

“นั่นท่านก็จงถือว่าเป็๞คราวเคราะห์ของนครใหญ่ไปก็แล้วกัน” ชายชราพูดโดยไม่สบตา

“ศิษย์ท่านฆ่าคนไว้มากมายเพราะหลงผิดก็จริง แต่ถ้าท่านไม่ช่วยสอนข้าให้สำเร็จวิชาเวทขั้นแปด ผู้คนก็จะล้มตายเป็๲เบือ เช่นนี้แล้วก็คงไม่ต่างกัน”

“ต่างสิ ต่างตรงผู้คนล้มตายเพราะเป็๞คราวเคราะห์ หาใช่เพราะข้าเป็๞ผู้กำหนด เช่นสอนศิษย์ชั่วให้ฆ่าคนเช่นผักเช่นปลา”

“ตุบ” องค์รัชทายาทคุกเข่าลงในทันที สายพระเนตรจับจ้องไปยังชายชราไม่วาง หนทางแห่งการฝึกวิชาเวทขั้นแปดมีเพียงทางเดียวเท่านั้น หากแม้นเขาไม่สามารถทำให้ท่านผู้เฒ่าหานตงยอมชี้แนะแล้ว หนทางแห่งการสำเร็จเวทขั้นแปดก็คงมืดบอดไม่ต่างจากความมั่นคงของนครใหญ่

“ข้าองค์รัชทายาทโจวอี้เฟยแห่งนครใหญ่ จะขอนั่งอยู่แบบนี้จนกว่าท่านจะยอมสอนวิชาเวทขั้นแปด มิเช่นนั้นแล้วก็จะไม่มีวันลุกไปไหนอีก” ชายชราที่กำลังเดินกลับเข้าไปชะงักหยุดเดินในทันที หลังจากได้ยินชื่อที่เขาประกาศออกมา ดวงตาคมแววระริกค่อย ๆ หันกลับไปมองพระพักตร์องค์รัชทายาทช้า ๆ อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ชายชราสำรวจร่างของชายหนุ่มที่กำลังคุกเข่าอยู่นั้น พร้อมสังเกตเห็นรัศมีองค์รัชทายาทแห่งนครใหญ่ เปล่งประกายความงามออกมา พระพักตร์งดงามราวกับเทวรูป อาภรณ์สีขาวเจิดจ้ารับกับดวงหน้าอันหล่อเหลา หาใช่คนธรรมดาสามัญ สองเท้าของชายชราค่อย ๆ เดินกลับมายังร่างขององค์รัชทายาทช้า ๆ ก่อนค่อย ๆ ย่อตัวลงแล้วถวายความเคารพอย่างอ่อนน้อม

“ถวายพระพรของรัชทายาท ท่านจงรีบลุกขึ้นเถิด ข้ารับการณ์ครั้งนี้ไม่ไหว” น้ำเสียงแหบพร่าพร้อมกับน้ำตาเคล้าเอ่อขึ้นมา

“ข้าจะอยู่แบบนี้จนกว่าท่านจะรับปาก ว่าจะสอนวิชาเวทขั้นแปด”

“ลุกขึ้นเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้ายอมท่านแล้ว” ชายชราแทบจะคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม เพราะมิกล้าเทียบบารมีด้วย หลังจากท่านผู้เฒ่าหานตงอ้อนวอนอยู่ครู่ใหญ่ องค์รัชทายาทจึงค่อย ๆ ยืนขึ้น แล้วปล่อยลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก