อาหารนี้เป็หรงซิวที่คีบให้ อวิ๋นอี้ใช้นิ้วเท้าคิดก็พอเดาออก
บุรุษผู้นี้ชอบทำตัวดีต่อหน้า ตอนนี้ได้โอกาสอยู่ เขาจะไม่พยายามแสดงให้ดีได้อย่างไร?
เขาชอบแสร้งทำก็ปล่อยให้เขาทำไป ผู้ใดใช้ให้เขาเกิดเป็องค์ชายเล่า
อวิ๋นอี้บ่นในใจเงียบๆ เพิกเฉยต่ออาหารที่หรงซิวคีบมาให้ คีบอาหารเองต่อไป
คนบนโต๊ะอาหารล้วนมีไหวพริบ พวกเขาเห็นการกระทำทุกอย่างของทั้งสอง หากแต่มิได้พูดราวกับนัดกันมา
เื่ทะเลาะกันของคู่รัก เริ่มที่หัวเตียงก็จบที่ปลายเตียง ผู้ใดมิอาจเข้าไปวุ่นวายได้
อาหารมื้อนี้ทานด้วยอารมณ์จุกอก
ในยามนั้นเองท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว ปลายวสันต์เริ่มเข้าคิมหันต์ ท้องฟ้ายามค่ำคืนจะปลอดโปร่ง มีดวงดาวระยิบระยับลอยสูง ทำให้ค่ำคืนนี้งดงามและลึกลับยิ่ง
สายลมพัดมาอย่างช้าๆ นำกลิ่นหอมของดอกท้อโชยมา เงาของต้นไม้เต็มสองข้างทาง แสงจันทร์ที่พร่ามัวราวกับความฝัน
ทุกคนอิ่มท้อง อวิ๋นเส่าต้าวที่ชราแล้วก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้นั่งพักผ่อน และเริ่มงีบหลับ
ทันใดนั้น หรงซิวก็ลุกขึ้นเงียบๆ
เขาชำเลืองมองสีของท้องฟ้า ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านพ่อตา ยามนี้ก็ดึกมากแล้ว หรงซิวไม่รั้งอยู่เพื่อรบกวนท่านแล้ว ไว้ข้าจะพาอวิ๋นเออร์กลับบ้านอีกเมื่อมีเวลา"
"ดีเลย!" อวิ๋นเส่าต้าวใตื่น ตกลงทันที ไม่ได้ไปส่งเอง แต่ให้เหล่าบุตรทั้งหลายไปส่ง "เด็กๆ พาฝ่าากับพระชายาไปส่ง"
"......"
อวิ๋นอี้ไม่ทันได้พูดอันใด ก็ถูกส่งขึ้นรถม้าทั้งอย่างนั้น
นี่คือท่านพ่อ นี่คือพี่น้องของข้าจริงๆ ใช่หรือไม่?
จะอาวรณ์กันสักนิดก็ไม่มีหรือ?
อวิ๋นอี้ทำหน้าเศร้า ไม่อยากจาก นางหันหลังกลับไปมองทุกๆ สิบก้าว ส่งสายตาให้อวิ๋นจ้านเป็ครั้งคราว ที่ไหนได้เด็กคนนั้นกลับหลบตาทันใด ก้มหน้าเดินตลอดทาง
มีเงินอยู่บนพื้นหรืออย่างไร!!!
อวิ๋นอี้โกรธมาก แต่ก็ทำอันใดไม่ได้ แขนขาเล็กๆ ของนาง จะสู้ต้นขาใหญ่ของหรงซิวได้เช่นไร สุดท้ายก็ถูกเขาโอบเอวจนไปถึงประตูใหญ่
มีรถม้าอยู่ที่หน้าประตู ้าหลังคาเป็สีดำตัวรถสีแดง มีลายแกะสลัก หรูหรา ดูโอ้อวดเป็แบบที่เหมาะสมกับหรงซิวยิ่งนัก
เป็ไปตามนั้น หรงซิวพานางขึ้นรถด้วยตัวเองและพูดอย่างอบอุ่นว่า "อวิ๋นเออร์ เรากลับบ้านกันเถิด"
เฮอะเฮอะ
องค์ชายผู้เสแสร้ง
ชะตากรรมถูกกำหนดไว้เช่นนี้ ดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ อวิ๋นอี้ไม่แม้แต่จะมองเขา ปีนขึ้นไปบนรถม้าด้วยตนเอง
ภายในรถม้าช่างกว้างขวางยิ่งนัก ทันทีที่นางขึ้นไปก็รีบยึดครองพื้นที่ด้านซ้ายทั้งหมด ผู้ใดจะรู้ว่าหรงซิวทำราวกับมองไม่เห็น เขาเข้ามานั่งติดกับนาง แขนยาวๆ ก็โอบนางไว้อย่างแ่เบา "เหนื่อยแล้วใช่หรือไม่?"
น้ำเสียงสนิทสนมเช่นนี้!
ท่าทางคุ้นเคยเช่นนี้!
ช่างหน้าทนเสียจริง!
อวิ๋นอี้พยายามลุกขึ้น ปัดมือเขาออก แต่หรงซิวกลับไม่ยอม กอดแน่นขึ้น แล้วพูดลอยๆ ว่า "เหนื่อยก็นอนเถิด! ถึงแล้วข้าจะเรียกเ้าเอง!"
“ไม่ใช่เพคะ!” อวิ๋นอี้โมโหจนแทบทนไม่ไหว "ฝ่าา ปล่อยข้า!"
"หากว่าข้าไม่ปล่อยเล่า" เขายิ้มจนเห็นฟัน มองลงมา ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขาจุดรอบยิ้มได้ใจ แลดูน่าค้นหาเป็อย่างยิ่ง "อวิ๋นเออร์ ข้ารู้ว่าเ้ามิได้รู้สึกอันใดกับข้า หากจักให้เ้าลองปรับตัวใหม่ คงอึดอัดมาก"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวิ๋นอี้ก็มองแล้วถามเขาด้วยความสงสัย “หรือว่าฝ่าาจะมีมโนธรรมค้นพบได้แล้ว อยากจะจากกันอย่างสงบหรือ?”
“อวิ๋นเออร์” หรงซิวจับมือนางแน่น และยิ้ม “ข้าเคยพูดแล้ว ชาตินี้อย่าได้คิดจะเลิกลา"
แล้วจะพูดหาพระแสงอันใด!
อวิ๋นอี้มีความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา รีบถามทันใด "กระนั้นฝ่าาหมายความว่าเยี่ยงไร?"
"ข้าเพียงอยากบอกเ้าว่า มีวิธีหนึ่งที่จะปรับตัวเข้ากับข้าได้อย่างรวดเร็ว"
"......" อวิ๋นอี้ชำเลืองมองดูเขา “ข้าคิดว่าไม่ได้เป็วิธีที่ดีเท่าใดนัก”
หรงซิวยิ้ม “ก็เหมือนกับยามนี้ มาใกล้ชิดกันให้มากขึ้น เมื่อก่อนเ้าชอบที่ข้าโอบเ้าไว้เช่นนี้ เ้าจำได้หรือไม่?”
อวิ๋นอี้พยายามยิ้ม บอกเขาว่า “ข้าจำไม่ได้ โปรดเถิดเพคะหากฝ่าาอยากกินเต้าหู้ [1] มิต้องแสดงออกชัดเจนเยี่ยงนี้ก็ได้”
นางตีมือเขาออก เอนตัวเข้าหามุมที่ไกลจากเขา เมื่อเขากำลังจะเข้ามาใกล้ นางก็รีบยกที่พักเท้าขึ้นวางตรงหน้าเขา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความดุร้าย
หรงซิวทำอะไรไม่ได้ เขากระตุกยิ้มมุมปาก "ซนเสียจริง"
"......"
อวิ๋นอี้รู้สึกขยะแขยงจนแทบอาเจียน คิดว่าบุรุษผู้นี้ไม่น่าจะปกติ
นั่งอยู่ในรถม้าเกือบจะทั้งคืน เมื่อกลับมาถึงจวน อวิ๋นอี้ก็เหนื่อยจนหมดสภาพแล้ว นางสูดลมหายใจสุดท้ายรีบกลับไปที่ห้อง โดยปล่อยให้เซียงเหออาบน้ำหวีผมให้นาง เมื่อกระบวนการทำความสะอาดที่แสนจะยาวนานจบลง นางก็ฟุบลงบนเตียงราวกับสลบ
ในที่สุดก็ได้พักผ่อนเสียที
ร่างกายเหนื่อยแต่สมองโล่ง เมื่อนอนลงก็กางแขนกางขาออก ดูเอาว่าอีกครู่หนึ่งหรงซิวจะนอนเช่นไร
อวิ๋นอี้คำนวณอย่างดีแล้ว แต่ก็ยังพลาดไป หรงซิวไร้ยางอายมากกว่าที่นางคิด
เมื่อครู่ที่นางกำลังอาบน้ำอยู่ และให้หรงซิวไปอยู่ที่ห้องข้างๆ ก่อน นางนอนลงได้ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงหรงซิวเปิดประตูเข้ามา นางจึงรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
หรงซิวเดินเข้ามา ก็เห็นว่านางนอนแผ่อยู่เต็มเตียง
สาวน้อยผู้นี้ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วจริงๆ หรือว่าแกล้งหลับกันแน่ ท่าทางดูน่ารักและเรียบร้อยยิ่งนัก
ภายใต้แสงสลัวที่ส่องลงมา ผิวของนางดูสว่างขึ้น ขนตาที่หนาและเรียวยาวของนางทำให้เกิดเงาเป็แถวๆ ใต้ดวงตา สันจมูกที่เชิดขึ้น ดูงดงามยิ่งขึ้นเมื่อมองจากมุมนี้ ปากเล็กๆ เผยอออก ริมฝีปากสีแดงของนางตัดกับฟันขาว เป็สตรีที่งดงามจริงๆ
เดิมทีหรงซิวก็มิได้คิดฟุ้งซ่าน แต่ไม่รู้เป็เพราะเหตุใด มองไปมองมาก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง เขาสบถออกมาเบาๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความคิดเ่าั้
เมื่อมองดูนางอีกครา แววตาของเขาก็เริ่มเข้มขึ้น เขาเดินไปข้างเตียงแล้วสะกิดนางเบาๆ หรงซิวสังเกตเห็นว่ามุมปากของนางขยับเล็กน้อย หรงซิวก็เข้าใจทันที
นอนหลับอันใดกัน นี่มันแกล้งหลับชัดๆ
ไม่ว่าวันใดนางล้วนไม่อยากนอนกับเขา วันนี้นางจึงถือโอกาสแกล้งหลับไปเสียเลย
มุมริมฝีปากของหรงซิวโค้งขึ้นเล็กๆ จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างเตียงโดยหันหลังให้นางและค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก
อันดับแรกคือเสื้อตัวนอก ตามด้วยเสื้อตัวใน สุดท้ายก็เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่แข็งแรงกำยำ
หรงซิวเลิกคิ้วราวกับว่าเขาพอใจในการแสดงนี้เป็อย่างยิ่ง ก่อนที่เขาจะหันกลับมามอง และเห็นหางตาของสตรีตัวน้อยขยับ
แกล้งหลับใส่เขาหรือ?
ก็ดูว่าจะแกล้งไปได้สักกี่น้ำ!
หรงซิวเปิดผ้านวมขึ้นแล้วเข้าไป เลียนแบบท่านอนของอวิ๋นอี้ทำให้ทับร่างนางพอดี
มือเท้ายาวๆ ของเขา เมื่ออยู่ในท่านี้ก็แทบจะกอดร่างของหญิงสาวไว้ทั้งตัว ไม่เพียงกระนั้น เมื่อเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาก็ััเข้าที่คอของนาง อวิ๋นอี้ขนลุกซู่ทันที ลืมตาขึ้น
บุรุษตรงหน้า มองนางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อวิ๋นเออร์…”
เขากระซิบ “อยากให้พวกเราใกล้ชิดกันกว่านี้หรือไม่?”
ไม่ว่าจะเป็ชายที่ปกติจริงจังเคร่งขรึมขนาดไหน ตกกลางคืนก็เป็หมาป่ากันทั้งสิ้น นับประสาอะไรกับคนอย่างหรงซิว ปกติก็จ้องนางปานจะกลืนกินอยู่ไม่ขาด!
อวิ๋นอี้โดนทับจนเจ็บหน้าอก แทบจะคิดอันใดไม่ออก
นางโพล่งออกมาว่า "มิอยาก! หรงซิว... หรงซิว ท่านรีบลงไปเถิด ทับข้าจนจะตายอยู่แล้ว..."
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ร่างกายของเขายังร้อนผ่าว ราวกับจะย่างสดนาง
อวิ๋นอี้ขอความเมตตา ทำให้หรงซิวดูมีความสุขขึ้นอีกครา เขายังคงไม่เคลื่อนไหวใดๆ ถามนาง “ยังจะคิดไม่ซื่ออีกหรือไม่? ให้ข้านอนด้วยได้หรือยัง?”
ถึงยามนี้แล้ว นางมีทางเลือกด้วยหรือ?
อวิ๋นอี้พยักหน้าอย่างยอมจำนน ชายหนุ่มถึงได้ลงจากร่างของนาง
เขาไม่ได้ปล่อยนางไป เพียงแค่เปลี่ยนอิริยาบถ กอดนางไว้ในอ้อมแขน แล้วจูบเข้าที่หน้าผากของนาง "นอนเถิด คราหน้าเป็เด็กดีหน่อย"
เด็กดีบ้ากระไร
อวิ๋นอี้ไม่ใช่สตรีแบบที่โดนกระทำแล้วจะจบได้ หลังจากคืนนั้น นางก็ยิ่งไม่ชอบหรงซิวขึ้นไปอีก
โดยเฉพาะหลังจากที่นางเปรียบเทียบหรงซิวกับบุรุษรูปงามผู้นั้น นางก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจเขาเป็อย่างยิ่ง
หากนับข้อเสียของหรงซิว นางหาออกมาได้เต็มกระบุง
“ยกตัวอย่างเช่น?” เสี่ยวมู่อวี่กินน่องไก่พลางพูดอย่างไม่เห็นด้วย “ข้าคิดว่าองค์ชายเป็คนดียิ่งนัก มีให้กินให้ดื่ม ทั้งยังช่วยข้าตามหาท่านพ่อท่านแม่ อวิ๋นอี้ ท่านยอมองค์ชายไปเถิด!"
"เ้าจะรู้อันใด!" อวิ๋นอี้ชี้ไปที่เสี่ยวมู่อวี่ และด่าทอเขา "นี่มันเป็แผนการของเขา! เ้าเด็กเกินไป หรงซิวน่ะแสดงเก่งมาก เ้ามองมิออกหรอก!"
“กระนั้นท่านมองออกได้เยี่ยงไร?" เสี่ยวมู่อวี่เลียนิ้ว "หรือว่าท่านเคยเห็นอีกด้านขององค์ชาย?"
อวิ๋นอี้เบ้ปาก
แม้ว่าในยามนี้นางจะยังมิเคยเห็นอีกด้านของเขา แต่สัญชาตญาณบอกนางว่าหรงซิวเต็มไปด้วยเล่ห์กลอุบาย เสแสร้งเก่งปานนี้ย่อมไม่ธรรมดาเป็แน่!
เขามันปลอมเปลือก!
สวมหน้ากากคนรักที่ดีอยู่ทุกวันเยี่ยงนี้ ทำให้คนอื่นอึดอัดใจโดยแท้
เสี่ยวมู่อวี่กินน่องไก่เสร็จก็หยิบถ้วยชาดื่มไปหลายอึก จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยว่า “แม่อวิ๋นอี้ ท่านพร่ำบอกว่าฝ่าามีอีกด้านหนึ่ง แต่ท่านก็ไม่เคยเจอ มิเช่นนั้นหรือท่านจะลองยั่วโมโหฝ่าาดู? ดูสิว่าฝ่าาจะเผยใบหน้าที่แท้จริงออกมาหรือไม่?"
บางครั้ง อวิ๋นอี้อยากจะอุ้มเสี่ยวมู่อวี่ขึ้นมาจุมพิตเสียจริง
ความคิดนี้ดียิ่งนัก!
นางจะทำให้หริงซิวโผล่หางจิ้งจอกของเขาออกมาให้ได้!
หากสุดท้ายพิสูจน์ได้ว่านางคิดผิดไป นางก็ลอยตัวอยู่ดี อย่างไรเสีย หรงซิวก็ทำให้นางไม่มีความสุข นางก็ต้องทำให้เขาไม่มีความสุขบ้าง
อวิ๋นอี้เป็คนที่ตั้งใจทำอันใดแล้วจะทำอย่างจริงจัง หลังจากทำตัวดีๆ มาหลายวัน ทุกวันก็จะสอดส่องเื่ของศัตรูจากพ่อบ้าน และแล้วในวันนี้ นางตัดสินใจจะลงมือ
ขั้นตอนแรกคือทำอาหารให้หรงซิวเองกับมือ
แน่นอนว่านางมิใช่คนจิตใจดีเช่นนั้น ทำอาหารให้น่ะจริง แต่ในอาหารต้องใส่ส่วนผสมพิเศษสักหน่อย อวิ๋นอี้มิได้โง่จนวางยาลงไปในอาหาร นางไม่ชอบหรงซิว ดังนั้นนางจึงจะทำให้เขาอาหารเป็พิษและแพ้อาหารก็เท่านั้น
อย่างไรก็ดีหรงซิวเป็ถึงคนในราชวงศ์ หากนางทำให้เขาถึงแก่ชีวิต นางคงถูกตัดหัวเป็แน่
อวิ๋นอี้หวงแหนชีวิต
พ่อบ้านบอกว่าหรงซิวชอบกินอาหารทะเล ปลา กุ้ง หรือปู แทบจะขาดไม่ได้ในทุกมื้ออาหาร
อวิ๋นอี้เข้าครัวเอง ทำอาหารทะเลเต็มโต๊ะ
นางทำตามรสชาติที่ตนชอบในอดีต ใส่พริกเยอะหน่อย รสชาติเข้มข้น สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ แม้อาหารจะยังทำไม่เสร็จแต่ก็หอมน่าอร่อยจนเตะจมูก แม้แต่คนรับใช้ด้านนอก ก็ยังคอยชะเง้อมองไปตามๆ กัน เพียงดมก็รู้สึกได้ว่าต้องอร่อยเป็แน่!
อวิ๋นอี้เห็นปฏิกิริยาของทุกคน มุมปากหนักยกขึ้นมา
นางยุ่งอยู่ในครัวตลอดบ่าย สุดท้ายอาหารทุกอย่างก็แล้วเสร็จก่อนที่หรงซิวจะกลับถึงจวน
เมื่อเดินออกมาข้างนอก ก็เห็นคนรับใช้พากันจ้องมองจนน้ำลายแทบหก อวิ๋นอี้เลิกคิ้วแล้วบอกพ่อบ้าน “ข้าทำกุ้งัเผื่อพวกเ้าด้วย หากพวกเ้าหิวแล้ว ยามนี้ก็ไปกินกันได้"
พ่อบ้านได้ยินเช่นนั้นก็ดีอกดีใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีส่วนของพวกเขาด้วย!
“ขอบพระทัยพระชายาพ่ะย่ะค่ะ!”
อวิ๋นอี้โบกมือ สั่งว่า “ใช่แล้ว แบ่งไปให้เสี่ยวมู่อวี่ด้วย อย่าให้เขาหิวเชียว”
นางคิดเื่นี้ขึ้นได้ ก็ต้องขอบคุณเขาด้วย
ฮิฮิฮิ คืนนี้นางจะทำให้หรงซิวเสียเปรียบนางบ้าง
เฮอะ!
ใครสั่งให้เขารังแกนางดีนัก ผู้ใดสั่งให้เขาคิดจะฉวยโอกาสกับนางอยู่ตลอดเวลาเล่า!
มิให้เขาได้รู้จักแสงสีสักหน่อย ก็คิดว่าข้ากินเจงั้นหรือ! [2]
ถุ้ย!
ข้ากินอาหารทะเล!
อยู่ในครัวมาทั้งบ่าย กลิ่นติดไปทั้งตัว อวิ๋นอี้กลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าใหม่ เมื่อแต่งตัวเสร็จ คนใช้ก็มาบอกว่าหรงซิวกลับมาแล้ว อวิ๋นอี้ยิ้มเล็กน้อย และเดินออกมาที่ห้องโถงด้านหน้าด้วยท่าทางสง่างาม แต่เมื่อเห็นคนสองคนอยู่ในห้องโถงใหญ่ นางถึงกับตะลึงอยู่กับที่
กระไรกัน!
บุรุษรูปงามมาถึงจวนของหรงซิวได้เยี่ยงไร!
นางกะพริบตา เกรงว่าตัวเองจะมองผิดไป แต่กลับมิเป็เช่นนั้น คนที่นั่งบนเก้าอี้คุยกับหรงซิวอยู่ เป็บุรุษที่นางเจอในร้านอาหารวันนั้นจริงๆ!
ไม่ได้นะ
ยามนี้อวิ๋นอี้สับสนเล็กน้อย นางไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น นางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่ประตู
เป็หรงซิวที่เอ่ยเรียกเตือนสตินาง “อวิ๋นเออร์ ยืนทำอันใดโง่ๆ อยู่ตรงนั้น? รีบเข้ามาเถิด”
อวิ๋นอี้เงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับบุรุษผู้นั้นเข้าพอดี
แววตาของเขานิ่งสงบ ไม่สั่นคลอนเหมือนครั้งแรกที่ได้พบ มองไม่ออกว่ากำลังมีความสุขหรือโศกเศร้า
“อวิ๋นเออร์?”
เมื่อเห็นว่านางยังมึนงงอยู่ หรงซิวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
อวิ๋นอี้กลับมารู้สึกตัว นางก้าวไปข้างหน้าด้วยความลำบากใจ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ หรงซิวก็โอบนางไว้ในอ้อมแขน ยิ้มแล้วพูดกับบุรุษที่อยู่ตรงข้ามว่า "ท่านอัครมหาเสนาบดีขวาลู่ นี่คือพระชายาของข้า อวิ๋นอี้"
"อวิ๋นเออร์ คารวะท่านอัครมหาเสนาบดีลู่เ้าค่ะ"
ที่แท้เขาเป็อัครมหาเสนาบดีนี่เอง!
อวิ๋นอี้เงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าเขายังคงมีสีหน้าเช่นเดิม จึงรีบก้มลง ทำความเคารพอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าหรงซิวจับอาการผิดสังเกตของนางได้หรือไม่ แต่เขาก็คุยกับพ่อหนุ่มเทพบุตรผู้นั้นต่อไป
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ทั้งสองคนก็ดื่มชาเสร็จ หรงซิวก็เชิญให้บุรุษผู้นั้นอยู่ทานอาหารร่วมกัน "จงเฉิง คืนนี้มีอาหารที่อวิ๋นเออร์ตั้งใจเข้าครัวเองโดยเฉพาะ เ้ามาพอดี ถือเป็ลาภปาก โปรดอยู่ร่วมทานอาหารกับพวกข้าเถิด!"
อวิ๋นอี้ได้ยินดังนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกตัว ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ได้นะ!
นั่นเป็ะเิแห่งความรักที่เตรียมไว้ให้ท่านนะหลงซิว!
แม้ว่าอวิ๋นอี้จะปฏิเสธในใจเป็พันครั้ง แต่ลู่จงเฉิงก็ตกลงเรียบร้อยแล้ว
พ่อบ้านมีสีหน้าดีใจยิ่งนัก เขารีบเรียกให้คนรับใช้นำอาหารขึ้นโต๊ะ แนะนำอาหารทีละจาน เอ่ยปากอย่างเจื้อยแจ้ว แต่อวิ๋นอี้กลับรู้สึกอยากตาย
นางมองหรงซิว แล้วก็มองไปที่ลู่จงเฉิงด้วยความลำบากใจ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งสองคนที่แค่มองก็รู้ว่าต่างกันโดยสิ้นเชิง จะมานั่งร่วมโต๊ะกันอย่างสงบสุขได้เยี่ยงไร!
ขณะที่นางกำลังบ่น ทั้งโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารทะเลที่จัดไว้จนครบ หรงซิวมองอาหารแล้ว ก็ใเล็กน้อย ตอนที่เขากลับมาที่จวน ได้ยินว่าอวิ๋นอี้ลงมือทำอาหารเย็นเอง เดิมทีคิดว่านางต้องจงใจแกล้งเขาแน่ แต่พ่อบ้านชมไม่ขาดสาย เมื่อเห็นกับตาตัวเอง เขาก็มองสตรีตรงข้ามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
นางก้มหน้าลง ดูอ่อนน้อมและเชื่อฟัง ไม่เหมือนท่าทางที่พูดจาฉะฉานปกติของนางเลย
หรงซิวหันกลับมา สายตากวาดมองไปที่อาหารที่อยู่เต็มโต๊ะ ค่อยๆ ยิ้มออกมา
เขารู้สึกว่า ยิ่งรู้จักอวิ๋นอี้มากเท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะน่าสนใจแล้ว ก็ยังมีความไม่ธรรมดาอีกมากมายให้เขาค้นหา
เมื่อเทียบกับในอดีต นางเปลี่ยนไปมากจริงๆ ...
เชิงอรรถ
[1] กินเต้าหู้ 吃豆腐 หมายถึง ลวนลาม ล่วงเกิน
[2] กินเจ 吃素 ความหมายโดยตรงคือกินมังสวิรัติ อีกนัยหนึ่งหมายถึง ผู้ที่จิตใจดี ไม่ทำบาป ไม่มีพิษภัย
