“หรือว่าเด็กนี่จะแกล้งปลอมตัวเป็หมูที่กินเสือ?” ซุนปอตะลึงในใจ แล้วเขาก็คิดใหม่ทันที “เป็ไปไม่ได้ เด็กนี่คออ่อนจะตาย เขาต้องตั้งใจใช้ท่าเปิดขวดเบียร์นี่เพื่อเพื่อหลอกบิดาแน่เลย จะให้มันหลอกเราสำเร็จไม่ได้”
“ดื่ม!” ซุนปอรับขวดเบียร์ที่ฉินหลางยื่นมาให้ ยกขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดขวด
ซุนปอรู้ดีว่าตัวเองสามารถดื่มเบียร์ได้ 6-7 ขวด ปริมาณแอลกอฮอล์ประมาณหนึ่งขวดเหล้าขาว แต่ถึงเขาจะคอแข็ง แต่ถ้าดื่มอย่างรวดเร็วในขณะที่ท้องว่างแบบนี้ ปริมาณแอลกอฮอล์ของเขาจะลดลงเยอะมาก ด้วยความที่ซุนปอรู้เื่นี้ดี จึงใช้วิธีการนี้มาจัดการกับฉินหลาง แต่คิดไม่ถึงว่าฉินหลางจะเรียนรู้และนำมาใช้ได้เร็วมากขนาดนี้ จึงใช้วิธีการของเขาเพื่อจัดการกับเขาคืน
“อาจารย์ซุน คอแข็งมากเลย!” ฉินหลางกล่าวชม ในขณะที่เขาเองก็ดื่มจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดอีก 2 ขวดด้วยความคล่องแคล่ว แล้วเขาก็ไม่ปล่อยให้ซุนปอได้มีโอกาสหายใจหายคอด้วยเช่นกัน “ครั้งนี้ผมดื่มให้คุณ! อาจารย์ซุนครับนอกจากคุณจะเป็คนที่คอแข็งมากแล้วยังเป็คนที่ไม่ถือตัวอีกด้วย ขนาดกับนักเรียนอย่างผมยังไม่ถือความาุโ เรียกกันเป็พี่เป็น้อง ช่างหาได้ยากจริงๆ…ว่าไงนะ ทุกอย่างอยู่ในวงเหล้า ผมหมดขวดก่อนเพื่อเป็การให้เกียรติคุณ!”
อะไรเรียกว่าหาเหาใส่หัว? อะไรเรียกว่าหาเื่ใส่ตัว?
เมื่อเบียร์ขวดที่สามตกถึงท้องแล้ว ซุนปอรู้ซึ้งถึงความหมายขึ้นมาทันที ถึงแม้จะเป็แค่เบียร์ก็เถอะ แต่นั่นมันก็ยังเป็แอลกอฮอล์ไม่ใช่น้ำเปล่า แล้วต่อให้มันเป็น้ำเปล่า ดื่มเข้ารวดเดียวจนหมด 3 ขวด ยังต้องรู้สึกไม่สบายตัวแล้วเลย ซุนปอรู้สึกพะอืดพะอมเหมือนในท้องตัวเองมีคลื่นน้ำซัดสาดอย่างโหมกระหน่ำ ถ้ายังดื่มอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีหวังตัวเขาต้องขายหน้าแน่
ที่ทำให้ซุนปอหดหู่ก็คือ ฉินหลางที่ยังดูนิ่งอยู่ ไม่มีอาการเมาเลยสักนิด แล้วยังเปิดเพิ่มอีก 2 ขวดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีก
ซุนปอสีหน้าถอดสี พูดขึ้นด้วยความเร่งรีบ “ฉินน้อย…เอาแต่พอดีก็พอ…ยังไงซะนายก็ยังเป็นักเรียนอยู่ ดื่มมากไป…ไม่ดี หรือไม่อย่างนั้น นายก็หมดแก้ว…แล้วฉันดื่มไปเรื่อยๆ”
สายตาดูถูกแวบผ่านดวงตาของเถารั่วเซียง ตอนซุนปอยุฉินหลางให้ดื่มเหล้า เธอก็รู้แล้วว่าซุนปออยากให้ฉินหลางขายหน้าด้วยความเมา คาดไม่ถึงว่าฉินหลางจะแกล้งปลอมเป็หมูที่กินเสือ ย้อนกลับมาเอาคืนซุนปอไปหนึ่งยก ทำให้ซุนปอตกที่นั่งลำบากต้องอยู่ในสภาพขี่หลังเสือแล้วลงยากจนหน้าเจื่อนแบบนี้ ทว่า ซุนปอเองก็เ้าเล่ห์ไม่เบา รู้ว่าตัวเองสู้ไม่ไหว จึงใช้คำว่า “ดื่มไปเรื่อยๆ” มารับมือ ใช้วิธีการแบบนี้มารับมือนักเรียน เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมแย่
แต่ถึงอย่างนั้น เถารั่วเซียงก็ไม่อยากเห็นซุนปอขายหน้าเช่นกัน จึงพูดขึ้นกับฉินหลาง “ในเมื่ออาจารย์ซุนไม่ไหวแล้ว งั้นก็เอาแค่พอดีเถอะ”
ได้ยินเถารั่วเซียงบอกว่าตัวเอง “ไม่ไหวแล้ว” ซุนปอแค้นเคืองจนอยากจะถือขวดเบียร์ขึ้นมาฟาดฉินหลาง แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาบอกเขาว่า ถ้าเขายังดื่มกับฉินหลางต่อไปเรื่อยๆ แล้วล่ะก็ ซุนปอรู้ว่าคนที่ขายหน้าก่อนต้องเป็เขาแน่นอน!
ฉินหลางเห็นว่าเถารั่วเซียงเอ่ยปากแล้ว จึงไม่ได้บีบบังคับซุนปอต่อ จึงเริ่มทานอาหาร ยังไงซะซุนปอก็เป็คนจ่าย เขาจะไม่เกรงใจแน่นอน
เพิ่งกินไปครู่เดียว ก็มีวัยรุ่น 3 คนท่าทางอันธพาลที่เดินสูบบุหรี่เข้ามาในร้าน คนที่เดินนำเป็ผู้ชายผมยาว ทว่ามัดรวบเอาไว้
อันธพาลทั้งสามนั่งโต๊ะที่อยู่ข้างๆ กับฉินหลาง ทันทีที่นั่งลง หนุ่มผมยาวก็ลุกพรวดขึ้น ใช้มือลูบก้นตัวเอง แล้วหันมาตะคอกใส่โต๊ะของฉินหลาง “มารดาเถอะ! ใครเอาเบียร์มาเทไว้บนเก้าอี้ฉัน!”
ที่แท้บนเก้าอี้ของอันธพาลผมยาวมีเบียร์กระเด็นไปตกอยู่ ฉะนั้นทันทีที่เขานั่งลงจึงรู้สึกเย็นที่ก้น แล้วจึงสังเกตว่ากางเกงของตนเปียกไปยันเป้าราวกับฉี่ราด
“ขอโทษครับ…อาจเพราะเมื่อกี้เราไม่ได้ระวังเบียร์จึง…ไม่อย่างนั้น ผมชดใช้ค่าซักแห้งให้" ซุนปอไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมตัวเองดวงซวยขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เพื่อให้ได้ดื่มเบียร์น้อยลง จะได้ไม่ต้องขายหน้าต่อหน้าเถารั่วเซียง ฉะนั้นจึงใช้ความเ้าเล่ห์ แกล้งทำเบียร์ให้เป็ฟองจนทะลักออกไปบ้าง ไม่คิดว่าจะกลายเป็เื่ เขารีบยืนขึ้นขอโทษ
“ซักแห้งมารดาแกสิ!” หนุ่มผมยาวชี้หน้าด่าซุนปอทันที
ซุนปอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็อันธพาลในย่านนี้ เขาไม่อยากมีปัญหากับคนประเภทดังกล่าว จึงกล่าวขึ้นเสียงแ่ “ฉันเป็อาจารย์โรงเรียนชีจง กางเกงตัวนี้ของคุณรา…ราคาเท่าไร…ผมจะชดใช้ให้”
“เป็อาจารย์แล้วคิดว่าใหญ่เหรอ! ก็แค่นักเลงมืออาชีพนี่หว่า!” หนุ่มผมยาวสบถ ก่อนจะพ่นควันบุหรี่เต็มหน้าซุนปอ “ไม่เห็นหรือไงว่าเป็แบรนด์จากอิตาลี อาร์มะนิ ตัวละ 2,000 แกชดใช้มาเลย!
“2,000…นี่มันรีดไถชัดๆ!” ปากของซุนปอกระตุกด้วยความโมโห กางเกงของนักเลงอันธพาลนี่ ดูปุ๊บก็รู้แล้วว่าเป็ของข้างถนน ขนาดชื่อแบรนด์ อาร์มานี่ ยังเรียกผิดเลย
“ฉันรีดไถแกแล้วจะทำไม? แกจะทำไม!” หนุ่มผมยาวใช้มือผลักหน้าอกของซุนปอ ถ้าเขาไม่ผลักก็ยังดี พอเขาผลักเท่านั้นแหละ คลื่นน้ำที่กำลังซัดสาดอยู่ในท้องของซุนปอโหมกระหน่ำขึ้นมาทันที จากนั้นปากของเขาก็กลายเป็หัวฉีดน้ำแรงดันสูง เบียร์ที่ดื่มลงไปเมื่อครู่นี้พุงใส่หนุ่มผมยาวทันที
ฉินหลางเห็นดังกล่าว รีบดึงเถารั่วเซียงมาข้างหลังที่นั่งของตัวเอง
แหวะ! แหวะ~
หนุ่มผมยาวโดนซุนปอฉีดเบียร์ไปทั่วทั้งหัว แล้วยังไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย
ซุนปออ้วกออกมาอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะรู้สึกเริ่มสบายท้อง อาการเมาเมื่อครู่ก็เริ่มสร่าง ทว่าเขาตระหนักได้ทันทีว่าตัวเองกำลังจะต้องซวยครั้งใหญ่ แล้วก็เป็จริงดังที่คิดไว้ หนุ่มผมยาวใช้มือปาดคราบอ้วกที่ติดหน้าตนออก ยกมือต่อยไปทางซุนปอทันที “บิดาจะฆ่าแก!”
อีกสองคนก็เดินเข้าไปล้อมซุนปอไว้
“หยุดนะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” เถารั่วเซียงกล่าวขึ้น อย่างไรเสียซุนปอก็เป็เพื่อนร่วมงานของเธอ เธอจะทนยืนดูซุนปอโดนอันธพาลสามคนอัดจนเละเป็โจ๊กได้อย่างไร
หนุ่มผมยาวไม่ใช่คนดี เขาะโใส่หน้าเถารั่วเซียง “แจ้งตำรวจ? ได้สิ ต่อให้แจ้งตำรวจพวกเธอก็เป็คนเริ่มก่อน แต่ว่า เห็นแก่ความสวยของเธอ ถ้าเธอไปดูหนังกับพี่ เื่นี้ก็ถือว่าแล้วกันไป เ้าหนูนี่แกไม่เต็มใจเหรอ อยากจะทำตัวเป็วีรบุรุษว่างั้น? บิดาจะฆ่าแก!”
หนุ่มผมยาวพูดประโยคสุดท้ายใส่หน้าฉินหลาง เพราะเห็นสายตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต
“พี่ผมยาวครับ ถือเสียว่าให้เกียรติผม เื่นี้ผมขอให้แล้วไปเถอะนะครับ” เ้าของร้านอาหารไม่อยากให้มีเื่กันในร้าน รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย
“ได้สิ เื่นี้พวกมันทำผิดก่อน หรือไม่ ไอ้เด็กนักเรียนเนี่ย ฉันไม่อัดมันก็ได้ ไอ้คนที่นอนกองอยู่บนพื้นนี่เป็พวกเดียวกับแกใช่มั้ย แกชดใช้ค่ากางเกงให้ฉันมา 2,000 หรือไม่แกก็ให้น้องสาวคนนี้ไปดูหนัง ร้องคาราโอเกะกับฉัน เื่นี้จะถือว่าแล้วกันไป!” หนุ่มผมยาวพูดอวดเบ่งในฐานะหัวหน้าอันธพาลโซนหน้าโรงเรียน เขาเหิมเกริมจนเคยชินแล้ว
เื่นี้ซุนปอเป็คนก่อ แต่ตอนนี้นายนั่นนอนหมอบแกล้งตายอยู่กับพื้น ทำให้ฉินหลางกับเถารั่วเซียงแอบรู้สึกดูถูกอยู่ไม่น้อย ซุนปอเป็เต่าหดหัวอยู่ในกะลา แต่ฉินหลางไม่เป็อย่างเขาแน่ เขามองหนุ่มผมยาวด้วยความไม่สบอารมณ์ “ผมยาวใช่มั้ย โดนเบียร์สาดจนปัญญาอ่อนไปแล้วเหรอ? นี่มันเป็เื่ของพวกนายสองคน เกี่ยวอะไรกับพวกเราไม่ทราบ! ถ้าอยากได้เงิน ไปเอากับเขาโน้น อาจารย์เถาครับ เราไปกันเถอะ”
“รนหาที่ตาย—” หนุ่มผมยาวเคยโดนดูถูกแบบนี้ซะที่ไหน ตะคอกดังลั่น ขวางฉินหลางเอาไว้ กำหมัดพุ่งตรงไปยังจมูกของฉินหลาง เหมือน้าให้ฉินหลางหน้าแตกราวกับดอกไม้บาน
ฉินหลางกำลังรอให้ฝ่ายตรงข้ามเริ่มลงมือก่อน เห็นกำปั้นของหนุ่มผมยาวพุ่งเข้ามา ทว่ากลับยืนตรงไม่เบี่ยงตัวหลบแต่อย่างใด ก่อนจะยกขาขึ้นถีบท้องหนุ่มผมยาวอย่างแรง
โครม!
“โอ๊ย—"
หนุ่มผมยาวโอดครวญด้วยความเ็ป เขาโดนฉินหลางถีบจนกระเด็นออกไปนอนกองอยู่นอกร้าน ราวกับคางคกตาย หงายหน้าขึ้นตัวงอทั้งแขนและขายกขึ้น
เมื่ออันธพาลอีกสองคนเห็นฉินหลางถีบหนุ่มผมยาวปลิวไปไกลถึง 3 เมตร มีหรือที่จะกล้าขวางต่อ รีบควานหามือถือตามคน
ฉินหลางี้เีจะต่อล้อต่อเถียงกับคนพวกนี้ต่อ มือข้างหนึ่งถือดอกไม้ อีกข้างจูงมือเถารั่วเซียงวิ่งออกไปจากร้าน แต่ยังไม่วายเตือนซุนปอ “อาจารย์ซุนครับ รีบเผ่นก่อนเถอะ! อย่าแกล้งนอนตายอยู่เลย”
ซุนปอหงุดหงิดในใจ ทว่าความจริงมันก็เป็เช่นนั้น เขาไม่ได้รับาเ็อะไรหนัก เพราะอันธพาลพวกนี้เพียง้าที่จะสั่งสอนเขาเท่านั้น ไม่ใช่้าที่จะเอาชีวิตเขาจริงๆ แต่ด้วยความที่ซุนปออยากโดนต่อยน้อยลง จึงได้แกล้งนอนหมอบอยู่กับพื้น ทำเหมือนกับว่าตนได้รับาเ็หนัก ใครจะคิดว่าฉินหลางจะดูออก ยังพูดว่าเขาแกล้งนอนตายอีก
แต่เมื่อฉินหลางกับเถารั่วเซียงวิ่งไปแล้ว ซุนปอจึงทำได้เพียงรีบวิ่งตามออกไป มิเช่นนั้น รอให้พวกของอันธพาลผมยาวมาถึง จะต้องมาลงกับเขาแน่
วิ่งออกมาจากร้านอาหารแล้ว ซุนปอนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้เช็กบิล
ในเวลานั้นเอง ซุนปอเห็นคนกลุ่มหนึ่งวิ่งตามไปทางทิศเดียวกับฉินหลางและเถารั่วเซียง เห็นได้ชัดว่าเป็คนของหนุ่มผมยาว ซุนปอไม่แม้แต่จะลังเล รีบวิ่งหายลับไปในทิศทางตรงกันข้าม