ความจริงแล้วฉินหลางไม่จำเป็ต้องวิ่ง เพียงแต่เขาไม่อยากเสียโอกาสดีๆ ที่จะได้จับมือเถารั่วเซียงวิ่งแบบนี้
เพิ่งวิ่งมาถึงโค้งมอเตอร์ไซค์หน้าโรงเรียน ฉินหลางกับเถารั่วเซียงก็ถูกมอเตอร์ไซค์นับสิบคันมาขวางเอาไว้ หน้ามอเตอร์ไซค์กลุ่มดังกล่าว มีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าฉินหลางและเถารั่วเซียง
เวลานี้ ไม่รู้ว่าหนุ่มผมยาวไปหารถยนต์แบตเตอรี่มาจากไหน ขับตามมาด้วยความเร็วเช่นกัน หลังจากที่หนุ่มผมยาวตามมาถึง ก็จอดทิ้งรถแบตเตอรี่ไว้ข้างทาง ปรี่มาทางรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่ เปิดประตูอย่างสุภาพ ชายหัวล้านวัยกลางคนเดินออกมาจากด้านใน เขาเอานิ้วปัดจมูก พูดด้วยความไม่สบอารมณ์ “ผมยาว แม่แกสิ เพิ่งไปตกหลุมส้วมมารึไง? ไสหัวไปไกลๆ หน่อย อย่ามาอยู่ให้บิดาเหม็นตรงนี้ กะแค่เด็กที่ขนยังงอกออกมาไม่ทันครบแกยังจัดการไม่ได้ ทำให้บิดาแม้แต่ข้าวดีๆ สักมื้อก็ไม่ได้กิน แม่งน่าอายจริงๆ!”
หนุ่มผมยาวเกรงกลัวชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างมาก ขยับไปยืนด้านข้างด้วยความรีบเร่ง
“พี่ฉาง?” ฉินหลางเหมือนเคยได้ยินจ้าวกันพูดถึงชื่อนี้ แต่ตอนนั้นเขากำลังสะลืมสะลือ ทว่าเป็บุคคลที่จ้าวกันยังเคยได้ยินชื่อ จะต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่
ชายวัยกลางคนชื่อฮานซานฉาง เป็หัวหน้ากลุ่มอิทธิพลใต้ดินทั้งหมดแถบชีจง เคยติดคุก เคยฝึกฝนวิชาการต่อสู้ ถึงหนุ่มผมยาวจะเป็หัวหน้าอันธพาลบนถนนเส้นหน้าโรงเรียน แต่ก็เป็เพียง 1 ใน 3 ลูกน้องฝีมือดีของฮานซานฉางเท่านั้น
ทว่าบนถนนเส้นหน้าโรงเรียนเป็แถบที่เก็บค่าคุ้มครองได้เยอะมาก ฉะนั้นเมื่อฮานซานฉางได้ยินว่ามีคนหาเื่ในพื้นที่นี้ ก็รีบพาสมุนมาช่วยเหลือทันที
ไม่ว่าอย่างไร เมื่อเขามาแล้ว ฮานซานฉางจะต้องประกาศศักดาต่อหน้าลูกสมุนของตน เขาพูดกับฉินหลางและเถารั่วเซียงว่า “ฉันชื่อฮานซานฉาง ฉันเป็ใครคิดว่าพวกเธอคงรู้กันดีอยู่แล้ว พวกเธอทำร้ายลูกสมุนของฉันก็เท่ากับตบหน้าฉัน เลือกเอาว่าพวกเธอจะชดใช้ค่ารักษาพยาบาลลูกน้องฉันหนึ่งหมื่น หรือจะเอาเงินหนึ่งหมื่นไปนอนโรงพยาบาลเอง!”
ฉินหลางแค้นเคืองจนอยากจะลงมืออัดพวกของฮานซานฉางสักยก เพื่อให้เขาได้ััถึงความรู้สึกของการเป็อัศวินบ้าง แต่เขารู้ดีว่านี่เป็สังคมที่ควบคุมด้วยกฎหมาย ไม่ใช่ยุคสมัยที่ใช้เพียงกำลังก็จะสามารถกวาดล้างความรุนแรง เพื่อรักษาความสงบ ถ้าลงมือทำร้ายจนคนพิการ หรือฆ่าคนตายขึ้นมาจริงๆ ต่อให้คนที่ตายเป็คนเลว ตนก็ต้องติดคุกอยู่ดี นอกจากนี้ เถารั่วเซียงยังอยู่ข้างกาย ฉินหลางไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาเป็คนที่ชอบใช้กำลัง
เขาชั่งใจสักพัก ก่อนฉินหลางจะคิดวิธีรับมือได้ จึงหันไปพูดกับฮานซานฉาง “ใช่ ฉันเป็คนอัดสมุนนาย แต่ค่ารักษาพยาบาล ฉันไม่คิดที่จะชดใช้ ฮานซานฉางถ้านายแน่จริง ไปตัวต่อต่อกับฉันในซอยมั้ยล่ะ!”
ได้ยินคำพูดดังกล่าว ลูกสมุนของฮานซานฉางต่างก็หัวเราะเสียงดังลั่น หนุ่มผมยาวหัวเราะเสียงดังที่สุด พวกเขาหัวเราะในความไม่ประมาณตนของฉินหลาง ใครบ้างจะไม่รู้ ฮานซานฉางมีทุกวันนี้ได้ด้วยกำปั้นของเขาทั้งสิ้น
“ตัวต่อตัว? แกจะตัวต่อตัวกับฉัน?”
ฮานซานฉางหัวเราะขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สบอารมณ์อย่างมาก “นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ขนาดทารกนักเรียนยังกล้าท้าเดี่ยวกับบิดา!หนูน้อย ฉันรู้ว่าแกอยากโชว์แมนต่อหน้าผู้หญิง เสพความรู้สึกของวีรบุรุษที่เข้ามาช่วยสาวงาม แต่ว่า เดี๋ยวฉันก็จะให้แกได้รู้ว่า แกไม่ใช่วีรบุรุษ เป็เพียงตุ๊กตาหมี! ตัวต่อตัวใช่มั้ย ฉันจะให้โอกาสแก! อย่างไงเสียฉันก็ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานานแล้ว!”
ฮานซานฉางก็ไม่อยากให้เื่มันใหญ่โต จนทำให้ตำรวจแห่มา ในเมื่อเด็กนี่อยากตัวต่อตัว เขาจึงต้องจัดให้สมดังปรารถนา ฮานซานฉางเป็มาเฟียใหญ่ของเมืองเซี่ยหยางได้ เพราะความเก่งกาจที่ไม่ได้น้อยไปกว่าคำร่ำลือ เมื่อก่อนตอนที่เขาอยู่ในเรือนจำ เขาได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งที่เป็ยอดฝีมือทางด้านการต่อสู้ ฮานซานฉางประจบประแจงเขา ทำให้ได้เรียนรู้วิชาการต่อสู้กับเขานานเป็เวลาหลายปี เขาไม่ได้โชว์ฝีมือต่อหน้าลูกน้องมานานแล้ว ในเมื่อเด็กนี่จะท้าดวลเดี่ยวกับเขา เขาก็ต้องจัดให้ดังปรารถนาอยู่แล้ว มิเช่นนั้นคนอื่นจะคิดว่า เขาไม่มีปัญญาจัดการแม้แต่เด็กนักเรียนคนเดียว
“อาจารย์เถาครับ ช่วยถือช่อดอกไม้ไว้ดีๆ นะครับ ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีหรอก” ฉินหลางหันไปกล่าวกับเถารั่วเซียงพร้อมรอยยิ้มด้วยท่าทีสบายๆ
ตอนแรกเถารั่วเซียงอยากจะขัดขวาง แต่ด้วยท่าทีที่มั่นใจของฉินหลาง เธอจึงไม่ได้ห้ามเขาแต่อย่างใดแล้วพูดเพียง “ระวังตัวหน่อย! เวลา 10 นาที ถ้าเธอยังไม่กลับมา ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
ถนนเส้นหน้าโรงเรียนมีบ้านพักอาศัยอยู่เยอะ ช่องกลางระหว่างบ้านทุกหลัง จะมีตรอกเล็กๆ ที่ทะลุไปยังซอยด้านหลัง
ตอนนี้ ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ในตรอกมีเพียงไฟส่องทางเพียงดวงเดียว ส่องสว่างด้วยแสงสีเหลืองอยู่เท่านั้น
ฉินหลางกับฮานซานฉางเดินตามกันเข้าไปในตรอก
มาถึงกลางตรอก ฉินหลางหยุดลง หันกลับมาพูดกับฮานซานฉางหนึ่งประโยค “ถึงเวลาตายของแกแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก!”
ฮานซานฉางตะลึง ก่อนจะหัวเราะแล้วพูดด้วยเสียงเย็นเฉียบ “ขู่บิดาเหรอ? อย่างแกเนี่ยนะ จะมีปัญญาฆ่าฉันได้? มาสิ”
“เ้าโง่!” ฉินหลางสบถด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ กวาดหมัดจู่โจมออกไปอย่างกะทันหัน หมัดนี้ไม่ได้พุ่งไปยังฮานซานฉาง แต่จู่โจมไปยังผนังคอนกรีตด้านข้างฉินหลาง
ปึง!
เสียงจากการปะทะของกำปั้นไม่ดังมาก แต่ทว่าผนังคอนกรีตเสริมเหล็กกลับเป็รอยยุบลงไปเกือบคืบ แต่รอบข้างยังเต็มไปด้วยรอยแตกเล็กๆ ไปทั่วบริเวณ
ฮานซานฉางสะดุ้งเฮือก “กำปั้นเ้าเด็กนี่แข็งขนาดนี้เลยเหรอ”
จู่ๆ ฮานซานฉางก็ไม่กล้าลงมือขึ้นมา
เพียงการสาธิตเล็กๆ ของเขาก็ทำให้ฮานซานฉางอกสั่นขวัญแขวนได้ จากนั้นฉินหลางจึงมองหน้าฮานซานฉางด้วยแววตาสงสาร “ฮานซานฉาง ฉันบอกว่าจะถึงเวลาตายแกแล้ว เพราะแกถูกพิษแล้ว! เป็พิษสารหนู พิษจะกำเริบในไม่ช้านี้แล้ว ฉันไม่ใช่พวกชอบฉวยโอกาสคน! มิเช่นนั้น กำปั้นนี้คงไม่ถูกต่อยไปบนผนังคอนกรีตหรอก!”
ความเป็จริงแล้ว ฉินหลางเพียงไม่อยากให้เถารั่วเซียงรู้สึกว่าตนเป็พวกชอบใช้กำลัง เธอจะใกลัวเปล่าๆ
“ฮึ! แกอย่ามาทำเป็ตลกไปหน่อยเลย! ฉันฮานซานฉางไม่ใช่พวกที่โตมาด้วยคำขู่!” ถ้าไม่ใช่เพราะใกับกำปั้นเมื่อครู่ของฉินหลาง เขาต้องกวาดหมัดใส่หน้าฉินหลางไปแล้วอย่างแน่นอน คงไม่มาฟังคำพูดพวกนี้หรอก
“เล่นตลก? จำเป็ด้วยเหรอ?” ฉินหลางหัวเราะพลางพูดด้วยเสียงเย็นเยือก “หลายวันมานี้แกน่าจะรู้สึกเวียนหัวอยู่บ่อยๆ บ้างก็ปวดหัว แน่นหน้าอก คอแห้งเหือด ถูกไหม?”
“…” ฮานซานฉางนั่งเงียบ ซึ่งนั่นเท่ากับเป็การยอมรับในสิ่งที่ฉินหลางพูด
“นอกจากนี้ สองวันนี้ปัสสาวะของนายมีสีแปลกๆ อุจจาระยังมีคราบเืจางๆ…และที่สำคัญที่สุดคือ—”
พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ฉินหลางก็หยุดลง แบบนี้สามารถทำให้ฮานซานฉางรู้สึกว่าฉินหลางเก่ง
“และที่สำคัญคืออะไร?” ฮานซานฉางถามด้วยความสงสัย
“ช่างเถอะ ในเมื่อนายไม่เชื่อฉัน ฉันจะต้องไปสนใจเื่ของนายทำไม ในเมื่อนายเองไม่เห็นค่า ฮานซานฉาง ไปกินอาหารทะเลของนายต่อเถอะ กินอีกสองมื้อ นายก็เตรียมหาคนเก็บศพให้ตัวเองได้เลย!” ฉินหลางสบถเสียงเย็นเฉียบ ทำท่าจะเดินหันหลังกลับ
ตอนแรกฮานซานฉางไม่เชื่อ แต่พอได้ยินฉินหลางพูดว่า “อาหารทะเล” จู่ๆ ก็รู้สึกกังวลใจ รีบยื้อฉินหลางเอาไว้ “น้อง…ชาย นายรู้ได้ไงว่า่นี้ฉันกินอาหารทะเลบ่อย แล้วรู้ได้ไงว่าฉันถูกพิษ?”
ฉินหลางพูดในใจ บิดาต้องรู้ว่านายถูกพิษอยู่แล้วสิ ในฐานะที่เป็ทายาทของตาเฒ่าพิษ บวกกับสภาพร่างกายของตัวเอง ฉินหลางมีความละเอียดอ่อนและไวต่อพิษมาก เพราะฉะนั้นเพียงพริบตาเดียวก็ดูรู้แล้วว่าฮานซานฉางถูกพิษสารหนู ส่วนเื่ที่ฉินหลางพูดว่า่นี้เขากินอาหารทะเลไปไม่น้อย เป็เพราะว่าฉินหลางได้กลิ่น “คาวของอาหารทะเล” จากตัวเขา จึงคาดเดาได้ว่านี่เป็สาเหตุที่ทำให้เขาถูกพิษ
แต่ฉินหลางไม่อยากที่จะอธิบายกับฮานซานฉางให้ยืดยาว เพราะยิ่งเขาแสร้งวางตนเป็ผู้รู้ ก็ยิ่งจะทำให้ผู้อื่นเกรงขาม
“นายเป็พิษสารหนูเรื้อรัง” ฉินหลางพูดเบาๆ “เพียงแต่ต้องรอถึงคืนพรุ่งนี้พิษถึงจะกำเริบ รักษาตัวด้วย!”
พูดจบ ฉินหลางก็หันหลังเดินกลับออกไป
หนุ่มผมยาวและกลุ่มลูกน้องมองเห็นฉินหลางเดินออกมาจากตรอก โดยที่ฮานซานฉางไม่ได้ขัดขวาง ต่างมึนงงด้วยความไม่เข้าใจ
ในเวลานั้นเอง ฮานซานฉางรีบตามมาขวางหน้าฉินหลางเอาไว้ หนุ่มผมยาวและกลุ่มลูกน้องคิดว่าลูกพี่ตนจะเอาจริงแล้ว ต่างกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที รอคอยฉากที่มีความอำมหิต โหดร้ายและบ้าเื แต่สิ่งที่หนุ่มผมยาวและกลุ่มลูกน้องคาดคิดไม่ถึงก็คือ ฮานซานฉางยืนอยู่หน้าฉินหลางแล้วก้มหัวโค้งคำนับเพื่อแสดงการให้เกียรติ แล้วพูดด้วยความเคารพ
“น้องชาย โปรดช่วยชีวิตฉันด้วย—”
