“อาจารย์เถา ให้คุณมาทานข้าวที่นี่ ลำบากคุณจริงๆ” หลังจากนั่งลงแล้ว ซุนปอยื่นเมนูอาหารให้เถารั่วเซียงพลางพูดขึ้น “อยากทานอะไรคุณสั่งตามสบายเลยนะครับ”
ใบหน้าเถารั่วเซียงเคร่งขรึมขึ้น พูดในใจ ฉินหลางพูดถูก ซุนปอนี่ช่างอ้อนแอ้นจริงๆ แค่ทานอาหารมื้อเดียวเอง พูดอะไรลำบากไม่ลำบาก เถารั่วเซียงไม่อยากเปลืองน้ำลายกับซุนปอต่อ จึงสั่งกับข้าวสองสามอย่างแบบลวกๆ จากนั้นก็ยื่นเมนูอาหารให้กับพนักงานเสิร์ฟ
“อ้าว…อาจารย์ซุน ผมยังไม่ได้สั่งอาหารเลย” ฉินหลางเขาช่างไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด
ซุนปอพูดในใจ มารดาเถอะแกก็แค่คนที่มาขอทานข้าวด้วย มีข้าวฟรีให้กินก็ดีละ แกมีสิทธิ์อะไรจะมาเลือกเมนูอาหาร แต่เมื่อเห็นฉินหลางยื่นมือออกมาเพื่อขอเมนูอาหาร ซุนปอจึงได้แต่ยื่นเมนูอาหารให้กับเขาเท่านั้น พูดด้วยรอยยิ้ม “ฉินน้อย สั่งแค่พอดี แน่นอนว่าถึงฉันจะมีเงินจ่าย ก็ไม่ควรสิ้นเปลืองอาหาร!”
พนักงานเสิร์ฟที่อยู่ด้านข้างมองซุนปอด้วยสายตาดูถูก พูดในใจ แสร้งเป็คนรวยได้เก่งจริงๆ สวมชุดสูทสุดเนี้ยบมันเลื่อมอย่างกับขัดเงา เข้ามาปุ๊บก็จะเอาห้องส่วนตัวเลย คิดว่าจะรวยซะอีก คิดไม่ถึงว่าแขก้าจะสั่งอาหารแค่ไม่กี่อย่างยังไม่ได้ ยังจะใช้คำว่าสิ้นเปลืองอาหารเป็ข้ออ้างอีก เสแสร้งแกล้งดัดจริตจริงๆ ถ้านายอยากประหยัดอาหาร ทำไมไม่เลี้ยงข้าวที่บ้านนาย ยังจะมาทำตัวเป็ไฮโซอะไรที่ร้านอาหาร?
แต่ฉินหลางไม่ได้คิดว่าจะเกรงใจซุนปออยู่แล้ว มองเมนูอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “วางใจได้ครับอาจารย์ซุน พวกวัยรุ่นอย่างผมเนี่ย ระบบย่อมอาหารดี! น้องครับ เพิ่มกระดูกไก่ดำหนึ่ง ซุปเป็ดหนึ่ง ปลาหมึกนึ่งอีกหนึ่ง ไก่กับเป็ดนี่เอาเป็ทั้งตัวนะครับ ไม่เอาแบบที่ทำไว้แล้ว!”
ในร้านอาหารนี้ กับข้าวทั้งสามอย่างนี้ล้วนเป็อาหารที่ราคาแพงที่สุด สำหรับฉินหลางแล้ว ยังไงซะ ซุนปอก็เป็คนจ่าย มาให้เชือดฟรีเขาจะปล่อยไว้ได้ไง
“ไว้ใจได้ค่ะ เป็ตัวแน่นอนค่ะ” พนักงานเสิร์ฟพูดด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ความจริงแล้วเธอรู้ดีว่าร้านอาหารแบบนี้ไม่มีทางใช้ทั้งตัวแน่นอน ที่พูดว่าทั้งตัวก็เป็เพียงการพูดเพื่อโก่งราคาเท่านั้น
ถึงแม้ซุนปอจะแค้นเคืองฉินหลางมาก แต่ด้วยรายรับของเขาจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะต้องจ่ายเพิ่มอีกสองสามร้อยหยวน เขารู้ว่าฉินหลางตั้งใจที่จะเป็ศัตรูกับเขา เพราะฉะนั้นเขาจะให้เป็แบบที่ฉินหลาง้าไม่ได้ อย่างน้อยก็เป็ต่อหน้าเถารั่วเซียงไม่ได้ แต่ซุนปอเองก็ไม่ได้โง่ แสงแวบผ่านสมองของซุนปอ แล้วเขาก็นึกออกว่าจะทำให้ฉินหลางขายหน้าได้อย่างไร เขายิ้มหวานพลางพูดกับฉินหลางว่า “ฉินน้อย อากาศตอนนี้เริ่มร้อนแล้ว เราสั่งเบียร์เย็นๆ สักสองกระป๋องมาดื่มกันไหม? “
“ดื่มสุรา…มันไม่ค่อยจะดีมั้ง?” ฉินหลางปฏิเสธ
“นั่นสิคะ ฉินหลางยังเป็เด็กนักเรียนอยู่เลย” เถารั่วเซียงพูดเสริม
“อาจารย์เถาครับ ต่อไปถ้าคุณเป็อาจารย์ประจำชั้นแล้ว คุณก็จะรู้ว่าเด็กนักเรียนอย่างฉินหลาง ลับหลังใครบ้างจะไม่เคยแอบดื่มสุรา อย่าว่าแต่เบียร์เลย แม้แต่ไวน์แดงหรือเหล้าขาว ผมว่าพวกเขาก็เคยดื่มมาหลายครั้งแล้ว จริงมั้ย ฉินน้อย?” ซุนปอล่อฉินหลางให้ตกหลุมพราง “อย่างไรก็ตาม การดื่มเบียร์แค่ 2 กระป๋อง คงไม่เป็ปัญหาอะไรหรอกมั้ง?”
ซุนปอเป็ครูที่เคยผ่านการ “ทดสอบแอลกอฮอล์” เพราะเขาคอแข็งมาก เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากใช้การดื่มแอลกอฮอล์เพื่อให้ฉินหลางขายหน้า เขาคิดว่า วัยรุ่นอย่างฉินหลางเป็วัยที่หัวร้อนได้ง่าย เพียงคำพูดไม่กี่คำก็สามารถลวงให้ตกหลุมพรางดื่มจนเมามายได้แล้ว
อยู่ต่อหน้าเถารั่วเซียง ฉินหลางไม่อยากโกหก จึงพยักหน้า “ใช่ครับ เมื่อก่อนเคยดื่มมาบ้าง แต่ว่าอาจารย์ซุนครับผมคออ่อนมาก ดื่มได้มากสุดเพียงขวดเดียวเท่านั้น”
“โอเค งั้นก็เบียร์วุ้น 2 ขวดละกัน” ซุนปอหันไปสั่งกับพนักงานเสิร์ฟ แอบนึกดีใจ ขอเพียงฉินหลางได้เริ่มดื่มสุรา เขาก็มีวิธีที่จะเปลี่ยนการดื่มให้เป็การแข่งดื่มอย่างเอาเป็ตายได้ จากนั้นก็รอให้ฉินหลางเมาหมอบลงแทบเท้าเขา เมาอ้วกด้วยความทุเรศทุรัง
“เพิ่มเป็ 3 ขวดละกันค่ะ” เถารั่วเซียงพูดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นฉินหลางกับซุนปอมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ ยิ้มจางๆ พลางพูด “ไม่มีกฎหมายกำหนดว่าสตรีดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้สักหน่อย”
กับข้าวมาเสิร์ฟจนครบอย่างรวดเร็ว ซุนปอตระหนักได้ว่าโอกาสที่ตนจะได้แสดงฝีมือมาถึงแล้ว “ฉินน้อย ความจริงแล้วฉันก็เป็พี่เธอเพียงไม่กี่ปี ในเมื่อตอนนี้เราอยู่นอกโรงเรียน เธอเรียกฉันว่าพี่ซุนหรือจะเรียกชื่อของฉันแทนก็ได้ มา เพื่อฉลองกับการทานข้าวร่วมกันครั้งแรกของเรา เรามาดื่มหมดแก้วกันก่อน”
ซุนปอเงยหน้าขึ้นกระดกเบียร์ในแก้วจนหมดในรวดเดียว
ซุนปอดื่มหมดแก้วก่อนแล้ว ฉินหลางก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องโดนผู้คนดูถูกแน่ ดังนั้นฉินหลางยกแก้วขึ้นกระดกจนหมดแก้วเช่นกัน จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับซุนปอ “อาจารย์ซุนครับ ผมค่อนข้างคออ่อน เราทานข้าวกันก่อนดีกว่าครับ”
ฉินหลางแกล้งทำเป็คออ่อน
“ฉินน้อย นายทำอย่างนี้ก็ไม่ถูกต้อง ฉันที่เป็พี่ชายดื่มก่อนเพื่อเป็การให้เกียรตินาย นายจะไม่แสดงอะไรบ้างเลยเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าซุนปอตั้งใจไม่ให้ฉินหลางได้พักหายใจหายคอ พูดในใจ แกรอหมอบได้เลย
“งั้นก็ได้ อาจารย์ซุนครับผมให้เกียรติคุณ!” ฉินหลางยกแก้วขึ้นอีกครั้ง
“มา! ในวงเหล้าไม่แบ่งครูกับนักเรียน มีเพียงพี่น้อง ดื่มแก้วนี้ให้หมด!” ซุนปอพูด
เบียร์หนึ่งขวดรินได้มากสุดแค่ 3 แก้ว ดื่มไปแล้ว 2 แก้ว ก็เท่ากับดื่มไปแล้วมากกว่าครึ่งขวด ในฐานะที่เป็มืออาชีพที่ผ่านการทดสอบแอลกอฮอล์มาก่อนนั้น ซุนปอรู้ว่าถ้าจะให้ฉินหลางหมอบลงอย่างรวดเร็ว วิธีที่ดีที่สุดก็คือการให้เขาดื่มในขณะที่ยังท้องว่าง เพราะมันจะทำให้ร่างกายดูดซึมแอลกอฮอล์ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หมอบ
“ฉินน้อย แก้วที่สามนี้เรามาดื่มเพื่ออาจารย์เถา เราจะดื่มกันแค่สองคน โดยไม่สนใจอาจารย์เถาไม่ได้?” ซุนปอลงมืออีกครั้ง โดยไม่ให้ฉินหลางได้มีโอกาสปฏิเสธ
“อาจารย์…ซุน ถ้าดื่มแก้วนี้ไปอีก ผมต้องไม่ไหวแล้วแน่เลย” ฉินหลางแกล้งแสดงอาการมึนเมา
ซุนปอแอบดีใจ ทว่ากลับพูดขึ้น “อายุแค่นี้เอง จะบอกว่าตัวเองไม่ไหวได้ยังไง ฉันยังอิจฉาวัยรุ่นอย่างพวกนายเลย แข็งแรง มีพละกำลัง ไม่ว่าเื่ไรก็ทำโดยไม่เคยกลัวเกรง—มาดื่มให้กับความเป็วัยรุ่นหนึ่งแก้ว!”
เวลาแบบนี้ ไม่ต้องรอให้ซุนปอสั่ง พนักงานเสิร์ฟก็ยกเบียร์หนึ่งลังมาเตรียมไว้ข้างเขาก่อนแล้ว การแข่งกันดื่มเหล้าแบบเอาเป็เอาตายแบบนี้ เธอเห็นจนชินแล้ว
“แค่พอประมาณก็พอแล้ว เดี๋ยวฉินหลางยังต้องไปเรียนอีก” เถารั่วเซียงพูดขึ้นเพราะไม่อยากทนดูฉินหลางต้องขายหน้า
“ผมว่าฉินน้อยคอแข็งไม่น้อยนะครับ คุณไม่ต้องเป็ห่วงหรอกครับอาจารย์เถา วัยรุ่นร่างกายแข็งแรง ดื่มได้เยอะ!” ซุนปอพูดไปหัวเราะไป แต่ปากปราศรัยใจเชือดคอ ด้วยประสบการณ์ของเขา ฉินหลางน่าจะเริ่มเมาแล้ว แต่ตัวเองยังไม่รู้ตัว จึงง่ายมากที่จะดื่มต่อไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จนกว่าจะหมอบลง
“ใช่…ซุน…ปอ เราสองพี่น้องดื่มด้วยกันครั้งแรก จะต้องดื่มให้สำราญ!”
ฉินหลางถือโอกาสใช้ “ฤทธิ์แอลกอฮอล์” เรียกชื่อซุนปอตรงๆ นั่นทำให้ซุนปอไม่สบอารมณ์มาก แต่ด้วยความที่เขาเป็คนพูดเองว่าในวงเหล้าไม่มีความเป็ครูหรือนักเรียน จึงกล่าวโทษฉินหลางไม่ได้ อีกอย่างฉินหลางไม่หยุดดื่มกับเขาต่อ มันก็เป็ไปตามเจตนาของเขาพอดี
“หรือไม่อย่างนั้น ซุนปอ เรายกขวดดื่มกันเลยดีกว่า?” ฉินหลางเสนอขึ้น
“ดี!~ วัยรุ่นมันต้องอย่างนี้สิ !” ซุนปอกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ ฉินหลางตกหลุมพรางง่ายขนาดนี้ สมปรารถนาของเขาด้วยซ้ำ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะเห็นภาพที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็ ภาพลวงตา
ฉินหลางถือเบียร์ไว้ในมือข้างละขวด ใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างวางไว้บนปากขวด กระตุกนิ้วเบาๆ ได้ยินเสียง “ปาๆ” ดังขึ้นสองครั้ง เป็เสียงของฝาขวดเบียร์ที่ลอยออกไป ซุนปอเคยเห็นวิธีเปิดขวดเบียร์มามากมาย แต่การดีดนิ้วโป้งเพียงเบาๆ ก็เปิดฝาขวดได้แบบฉินหลาง นิ้วเขาต้องมีแรงมากขนาดไหนกันเนี่ย!
