อี้สิงอวิ๋นคือบุคคลที่ลู่หยวนได้แต่มองจากเบื้องล่างมาโดยตลอดเป็ถึงช่างตีอาวุธิญญาขั้นกลาง เคยถูกคนผู้นั้นหมางเมินมาก็หลายครั้งบุคคลใหญ่โตระดับนั้นกับเชิญเ้าเด็กนี่ไปพบด้วยตัวเองครั้งนี้คงถือคราวซวยของตัวเองแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้ฝูงชนใจนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้าคือการที่หลินหยางส่ายหัวโบกมือไปมา “ไม่ไป ให้อาจารย์อี้อะไรนั่นมาหาข้าเอง!”
ไอ้เวรนี่ทำไมถึงได้หยิ่งขนาดนี้นี่!
เถ้าแก่หวังแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว
เมื่อครู่เขาเห็นพวกตาแก่ที่อยู่ข้างในนั่นแสดงอาการตื่นเต้นเมื่อเห็นของที่สร้างขึ้นจากสูตรการผลิตอันนั้นด้วยตาตัวเองแล้วแต่ละคนล้วนแสดงอาการดีใจราวเด็กน้อยไร้เดียงสา ตอนนั้นเขาก็รู้ตัวแล้ว แม่มันเถอะเขาเลือกถือหางผิดฝั่งเสียแล้ว
เป็อย่างไรเล่าทีนี้เ้าหนุ่มน้อยคนนี้มีฐานะสูงกว่าตัวเองไปแล้วจุดจบของเขาคงเหลือแต่การลดตัวเองไปเป็กระสอบทรายให้เขาระบายอารมณ์เล่นเท่านั้น
“ขอรับขอรับ ข้าจะไปบอกให้เอง” เถ้าแก่หวังหันมาจ้องหน้าลู่หยวนด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมความหมายของมันค่อนข้างจะชัดเจนเลยทีเดียว ‘แม่มันเถอะ เ้าโง่อย่างเ้าเดี๋ยวได้เจอดีแน่!’
หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งเหมือนลูกบอลกลมๆไปที่ส่วนลึกสุดของโรงงานช่างอีกครั้ง
ผ่านไปประมาณห้านาที
พื้นที่ตรงนี้ก็ถูกล้อมไว้ด้วยผู้คนมากมายทั้งคึกคักและวุ่นวาย มีคนจำนวนมากเล่าว่าที่เลี่ยนเทียนเฮ่าแห่งนี้มีหนุ่มน้อยปริศนามาเยือนพร้อมกับสูตรลับฉบับหนึ่งที่สามารถทำให้คนระดับอี้สิงอวิ๋นผู้นั้นยังต้องหวั่นไหว
นอกจากนี้ ทุกคนต่างรู้กันว่าช่างตีอาวุธระดับนิลกาฬขั้นสูงที่ชื่อลู่หยวนเป็คนหาเื่หนุ่มน้อยผู้นั้น จนทำให้พวกเขามีโอกาสได้เห็นสูตรลับฉบับนี้แถมยังมีโอกาสได้เห็นบุคคลที่พบเจอได้ยากมากอย่างอาจารย์อี้ด้วย
ดังนั้นคนที่เข้ามารุมล้อมอยู่ตอนนี้เริ่มแรกก็จะมองไปที่หลินหยางด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้ ต่อมาก็มองไปที่ส่วนลึกสุดของโรงงานช่างด้วยสายตาตื่นเต้นพวกเขารอดูว่าอี้สิงอวิ๋นออกมาหรือยังและสุดท้ายคือมองไปที่ลู่หยวนที่ตอนนี้กำลังยืนเอ๋อเป็หุ่นไล่กาอยู่ด้วยสายตาเห็นใจเหมือนกันหมดพร้อมกับคำสองคำให้เขาด้วย “งี่...เง่า”
มาแล้วมาแล้ว
ฝูงชนเริ่มส่งเสียงเอะอะมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาจากที่ไกลๆ
“ท่านอาจารย์อี้ออกมาจริงๆด้วย!”
กลุ่มคนที่กำลังล้อมรอบหลินหยางอยู่เกิดอาการแตกตื่นขึ้นทันทีอี้สิงอวิ๋นในวงการช่างนั้น ถือเป็บุคคลที่มีชื่อเสียงและควรค่าแก่การนับถืออย่างแท้จริงเล่ากันว่าถึงเขาจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังดูหล่อเหลา มีผู้ที่ชื่นชมเขาอยู่เป็จำนวนมากจึงไม่มีใครคาดคิดเลยว่า คนอย่างเขาจะยอมปรากฏตัวออกมาเพราะเ้าหนูน้อยคนหนึ่ง
“ฮ่าฮ่าฮ่าไม่คิดเลยว่าข้า อี้สิงอวิ๋น มีชีวิตอยู่มาก็นานหลายปีแล้ว จะยังมีโอกาสได้เห็นสูตรการผลิตที่มหัศจรรย์ขนาดนี้ไหนไหนไหน รีบๆ ให้ข้าได้พบกับยอดคนตัวน้อยผู้นั้นเสียที”
เสียงดังมาแต่ไกลโดยที่ตัวคนยังมาไม่ถึง
เสียงหัวเราะอันสดใสร่าเริงของอี้สิงอวิ๋นดังมาแต่ไกลจากนั้นผู้คนก็ได้พบกับคุณปู่ที่ยังดูแข็งแรงท่านหนึ่ง สวมด้วยชุดฉางเผาธรรมดาๆเส้นผมที่ทั้งยาวและยุ่งเหยิงนั้นถูกมัดเกล้าเอาไว้เป็มวยผมเดินมายังจุดที่ฝูงชนยืนกองกันอยู่พร้อมกับนักการช่างอีกสิบกว่าคน
เมื่อมาถึงฝูงชนก็เริ่มส่งเสียงสรรเสริญกันวุ่นวายไปหมดมีแฟนคลับจำนวนไม่น้อยที่ทำท่าจะพุ่งเข้ามาขอลายเซ็นด้วยแต่ก็ถูกทหารรักษาการณ์ของเลี่ยนเทียนเฮ่าเข้ามากันคนเ่าั้ออกไปเหลือเป็เส้นทางโล่งๆ ให้อี้สิงอวิ๋นสามารถเดินเข้ามาหาหลินหยางได้โดยตรง
“ฮ่าฮ่าท่านก็คือยอดคนตัวน้อยผู้นั้นสินะ ไม่ทราบว่าอาจารย์ตัวน้อยท่านนี้มีชื่อสกุลว่าอะไรจะให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไร!”
อี้สิงอวิ๋นมีฐานะสูงส่งแค่ไหนแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินหยางกลับทำตัวนอบน้อมเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าสูตรลับสูตรนั้นสามารถสร้างผลกระทบได้มากแค่ไหน
“ข้าน้อยสกุลหลินข้ายังไม่เก่งถึงขนาดเป็อาจารย์น้อยได้หรอก ในที่นี้ยังมีคนที่คิดว่าของที่ข้าจะสร้างเป็ของชั้นต่ำไม่คู่ควรใช้ห้องช่างระดับ์ของพวกท่าน”
ซวยแล้ว
ลู่หยวนถึงกับน้ำตาไหลเถ้าแก่หวังเองก็กำลังจะร้องไห้ตามแล้วเช่นกัน
ทั้งสองคนไม่คิดเลยว่าหลินหยางจะไม่ไว้หน้าพวกเขาขนาดนี้มาถึงก็ฟ้องเสียหมดเปลือก อี้สิงอวิ๋นเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะดังฮ่าฮ่าพลันหันหน้ามาทางลู่หยวนด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนเป็บูดบึ้งอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินตรงดิ่งเข้าไปหา
“ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”
เสียงตบหน้าดังป้าบลู่หยวนหน้าหันไปอีกข้างราวกับลูกข่างที่หมุนอยู่บนพื้น
ท่านยี่ผู้นี้เป็คนที่มาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักรชูอวิ๋นจวิ้นจึงมีลักษณะนิสัยที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน
“เ้าทำให้เลี่ยนเทียนเฮ่าของพวกเราต้องขายหน้านับจากนี้ เลี่ยนเทียนเฮ่าจะไม่มีคนชื่อลู่หยวนอีกต่อไป รีบๆ ไสหัวไปได้แล้ว!”
“แต่ว่า...นายน้อยโอวหยางเขา...”
ใบหน้าของลู่หยวนบวมไปครึ่งซีกแล้วแต่เขายังไม่ยอมตายใจ ยังคิดจะใช้ชื่อของนายน้อยโอวหยางนั่นมาเป็ข้ออ้างเพื่อเอาตัวรอด
“โอวหยางบ้านเ้าสิไปซะ! ตอนนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้ ไสหัวออกไป!”
อี้สิงอวิ๋นเมื่อโกรธขึ้นมาแล้วก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอีกเขาตบไปที่หน้าของลู่หยวนเข้าอีกหนึ่งป้าบ ทำให้ใบหน้าอีกซีกหนึ่งก็บวมขึ้นมาด้วย
แถมยังบวมเท่ากันสองข้างพอดีด้วย
ล้อเล่นหรือเปล่า อี้สิงอวิ๋นเป็คนระดับไหนแล้วเขาเป็ถึงปรมาจารย์ของวงการช่างของอาณาจักรชูอวิ๋นจวิ้นเลยนะทั้งเมืองอวิ๋นเฉิงมีไม่ถึงห้าคนที่สามารถทำให้เขายอมก้มหัวให้ได้ต่อให้ประมุขตระกูลโอวหยางมาด้วยตัวเองยังไม่แน่ว่าจะทำได้ลู่หยวนใช้ข้ออ้างแบบนี้เท่ากับหาเหาใส่หัวเองแท้ๆ
ใบหน้าของลู่หยวนตอนนี้บวมเป่งจนดูคล้ายกับหัวหมูตัวหนึ่งเขาไม่กล้าพูดพล่อยๆ อีกแล้ว ทำได้แค่เดินออกจากที่นี่ไปท่ามกลางแววตาสงสารของคนที่ล้อมรอบอยู่
อี้สิงอวิ๋นยังหันกลับมามองค้อนใส่เถ้าแก่หวังไปอีกหนึ่งทีแต่ก็ไม่ได้เอาเื่อะไรกับเ้าอ้วนนี่ เพราะถึงอย่างไรเถ้าแก่หวังเองก็ถูกลู่หยวนบีบบังคับด้วยเช่นกัน
“เอาละ”อี้สิงอวิ๋นหันกลับมาหาหลินหยางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คราวนี้ก็ไม่มีตัวน่ารำคาญมาก่อกวนแล้ว มาๆ น้องหลินเราเข้าไปคุยข้างในกัน”
หลินหยางผงกหัว “สวี่เหยาเ้าตามข้ามาด้วยสิ พวกท่านปู่เหล่านี้มีแต่กลิ่นเหงื่อเต็มตัวจนเหม็นไปหมดกลิ่นเครื่องหอมของเ้าจะได้ช่วยกลบได้บ้าง”
“เ้าค่ะขอบพระคุณคุณชายหลินหยางมากเ้าค่ะ!” สวี่เหยานั้นค่อนข้างมีไหวพริบดี แค่ฟังดูก็รู้เลยว่าหลินหยาง้ารับตัวนางไปจึงรีบเดินไปอยู่ข้างกายของหลินหยางหน้าอกขาวสวยอวบอูมคู่นั่นแนบติดไปกับแขนของหลินหยาง
“มามามาเชิญเข้าไปด้านในก่อน” ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นไม่เคยมีใครเห็นอาจารย์อี้ผู้นั้นเกรงใจใครขนาดนี้มาก่อนผู้คนมองดูตามหลังของหลินหยางที่ค่อยๆ หายไปด้วยความสงสัย สงสัยมากๆ ด้วย
สูตรนั่นของหลินหยางมันเอาไว้ใช้ผลิตอะไรกันแน่นะ...
ทุกคนตรงนั้นล้วนหันเหสายตาไปทางเถ้าแก่หวังที่ยังคงหลั่งเหงื่อเย็นๆออกมา เ้าอ้วนนี่เป็เพียงคนเดียวที่รู้ความจริงของสูตรนั้น
“อย่าอย่ามองข้า... อาจารย์สั่งไว้แล้ว ถ้าข้ากล้าเอาเื่นี้ไปบอกใครก็เตรียมหาชามข้าวใหม่ได้เลย...”เถ้าแก่หวังมองฝูงคนด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
เชอะ!!
ฝูงชนต่างแยกย้ายกันออกไปแต่ละคนต่างพากันพูดถึงคนสกุลหลินนั่น โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตเห็นแววตาอันตื่นเต้นของเถ้าแก่หวังเลย....
..................................
ณลานกว้างแห่งหนึ่งบริเวณตำหนักของเลี่ยนเทียนเฮาที่สร้างขึ้นมาเพื่อเหล่านักการช่างมืออาชีพทั้งหลาย
ส่วนนี้เปรียบเสมือนพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่านักการช่างชั้นสูงของเลี่ยนเทียนเฮ่าไม่ว่าจะอุปกรณ์หรือว่าไฟิญญาที่ใช้ในการช่างล้วนเป็ของที่ดีที่สุดยิ่งไปกว่านั้นคือ พื้นที่ส่วนนี้เป็ศูนย์รวมเหล่านักการช่างชั้นสูงเอาไว้อย่างต่ำที่สุดก็อยู่ในระดับช่างตีอาวุธิญญาแล้วจัดว่าเป็กลุ่มนักการช่างที่มากฝีมืออย่างแท้จริงของเมืองอวิ๋นเฉิง
แต่ในตอนนี้เหล่ายอดฝีมือด้านการช่างที่ได้รับความเคารพจากผู้คนนับหมื่นคนนั้นบัดนี้พวกเขากำลังมองหลินหยางด้วยสายตาแห่งความคาดหวัง
ทั้งหมดเป็เพราะสูตรที่หลินหยางให้มาอันนั้น
อี้สิงอวิ๋นพาหลินหยางเดินตรงมายังบ้านที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในลานกว้างแห่งนี้ภายในนั้นดูเรียบง่ายไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมายแต่วัตถุดิบที่ใช้สร้างเครื่องเรือนแต่ละอย่างนั้นล้วนแต่เป็ของชั้นดีแค่โต๊ะเก้าอี้ที่ใช้นั่งกันยังสร้างขึ้นมาจากต้นไม้พันปีอันมีค่าเลย
“มามามาคุณชายหลิน นั่งก่อน!” อี้สิงอวิ๋นเชิญหลินหยางให้นั่งในตำแหน่งของแขกผู้มีเกียรติด้วยตัวเองส่วนตัวเองนั่งฝั่งตรงข้าม ส่วนนักการช่างที่เหลือก็พากันนั่งบริเวณด้านข้างแต่ละคนล้วนมีสีหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อนั่งกันเรียบร้อยแล้วอี้สิงอวิ๋นก็ออกคำสั่งว่า“สวี่เหยา ไปต้มชาที่ดีที่สุดอย่าง ‘ชูอวี่หนิงชุน’ มา”
ผ่านไปไม่นานสวี่เหยาก็กลับมาพร้อมชาชั้นยอดที่ส่งกลิ่นหอมคลุ้งไปทั่วด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อนางเทชาให้กับหลินหยางและอี้สิงอวิ๋นแล้วกลิ่นชาก็กระจายไปทั่วทั้งบ้านในทันที เป็กลิ่นที่ชวนให้รู้สึกสดชื่นอย่างมาก
อี้สิงอวิ๋นยิ้มออกมาอีกครั้ง“มา คุณชายหลิน ชานี่แม้แต่ในพระราชวังก็หาดื่มไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ เชิญ!”
หลินหยางแม้จะอยู่ต่อหน้าคนใหญ่คนโตเขาก็ยังคงมีท่าทางที่ดูสงบเยือกเย็น ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มไปหนึ่งคำ พอเข้าปากไปก็รู้สึกหวานอร่อยจากนั้นก็เปลี่ยนเป็กลิ่นหอมอ่อนๆ ภายในปาก ทำให้รู้สึกอยากดื่มอีก
“ชาดี!” หลินหยางชมไปหนึ่งคำ “นี่มันยอดชาในหมู่ชา!”
“ฮ่าฮ่า ต่อให้ชานี่จะดีสักแค่ไหนก็ยังมหัศจรรย์ไม่เท่ากับสูตรลับที่คุณชายหลินให้ไว้ก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย!”อี้สิงอวิ๋นพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย “ข้าร่ำเรียนวิชาการช่างมาก็นานหลายปีแล้วแต่กลับไม่เคยรู้ว่าวัตถุดิบธรรมดาแค่ไม่กี่อย่างก็สามารถใช้สร้าง ‘ชุ่ยหลิงจี้’ ที่มหัศจรรย์ขนาดนี้ได้ ข้าหมดคำจะพูดจริงๆนับถือๆ!”
ฮ่าฮ่าฮ่า
หลินหยางหัวเราะโดยไม่ได้พูดอะไรสวี่เหยาที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เริ่มจะเข้าใจความหมายแล้ว
สูตรที่หลินหยางให้ไปก่อนหน้านี้คือสูตรการสร้างชุ่ยหลิงจี้ประเภทหนึ่งนั่นเอง
ชุ่ยหลิงจี้ในโลกของการช่างนั้น มันคือตัวเร่งปฏิกิริยาในกระบวนการสกัดวัตถุดิบให้บริสุทธิ์นั่นเองสามารถกำจัดมลทินที่หลอมรวมอยู่ในวัตถุดิบประเภทหินแร่หรืออัญมณต่างๆ ได้ ซึ่งวัตถุดิบเหล่านี้ยิ่งบริสุทธิ์มากเท่าไร ก็จะสามารถดึงศักยภาพของมันออกมาได้มากขึ้นเท่านั้น
อย่าดูถูกประโยชน์ชุ่ยหลิงจี้ไปยกตัวอย่างเช่น ด้วยความสามารถระดับอี้สิงอวิ๋นในสภาพที่พร้อมที่สุดนั้นยังสามารถทำให้แร่เหล็กดำระดับสามมีความบริสุทธิ์ได้เพียงร้อยละหกสิบเท่านั้นเองเพราะความบริสุทธิ์ของวัตถุดิบไม่มากพอส่งผลให้แร่เหล็กดำไม่สามารถแสดงจุดเด่นในเื่ความแข็งของมันออกมาได้มากเท่าที่ควรทำให้ขีดจำกัดการสร้างผลงานของเขาต้องหยุดชะงักอยู่ที่ระดับอาวุธิญญาขั้นกลางเท่านั้น
แต่เมื่อครู่นี้พวกเขาได้ลองใช้ชุ่ยหลิงจี้ที่หลินหยางบอกสูตรมา ปรากฏว่าอี้สิงอวิ๋นสามารถทำให้แร่เหล็กดำบริสุทธิ์ได้ถึงแปดสิบจากร้อยส่วนสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดครั้งใหญ่ในทีเดียว อย่าดูถูกตัวเลขร้อยละยี่สิบที่เพิ่มขึ้นมาเด็ดขาดเพราะมันสามารถยกระดับของอาวุธที่จะสร้างไปเป็อีกขั้นหนึ่งได้เลยทีเดียวไม่แน่ว่าเขาอาจจะสามารถสร้างอาวุธิญญาขั้นสูงได้ก็เป็ได้!
แค่นี้ก็ถือว่ามหัศจรรย์แล้ว!
ชุ่ยหลิงจี้ที่เคยใช้กันก่อนหน้านี้สามารถเพิ่มความบริสุทธิ์ให้วัตถุดิบได้ถึงร้อยละห้าก็ถือว่าสุดยอดมากแล้วแต่แบบที่หลินหยางให้มานั้นถึงขั้นสามารถยกระดับของนักการช่างไปถึงอีกขอบเขตหนึ่งได้เลยใครที่ได้ไปต้องดีใจจนแทบบ้าแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยางยังบอกไว้ด้วยว่า ถ้าเพิ่มวัตถุดิบเข้าไปอีกหน่อยก็จะสามารถเพิ่มประสิทธิภาพของชุ่ยหลิงจี้นี้ได้อีกหนึ่งเท่า สำหรับอี้สิงอวิ๋นแล้วมันคือสิ่งที่มีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใดไม่แปลกใจเลยที่เขาจะตบหน้าไล่เ้าตัวโง่งมอย่างลู่หยวนออกไปง่ายๆ แบบนั้น
ดังนั้นแล้ว อี้สิงอวิ๋นในตอนนี้มองดูหลินหยางราวกับกำลังดูหลานแท้ๆของตัวเองเขายอมใช้ทุกอย่างเพื่อให้หลินหยางยอมบอกชื่อของวัตถุดิบส่วนที่เหลือนั่นออกมา
“มันไม่ได้มหัศจรรย์อะไรเลย”หลินหยางเริ่มพูดแล้ว “อาจารย์ของข้าเคยบอกไว้ว่า‘ยาหลอมฟ้า’ นี่น่ะ เป็แค่ชุ่ยหลิงจี้แบบที่ธรรมดาสุดๆถ้าเทียบกับแบบอื่น...”
เ้าหนูนี่เป็ลูกศิษย์ของปรมาจารย์สักท่านหนึ่งจริงๆด้วย!
ตัวตนของหลินหยางนั้นคนระดับอี้สิงอวิ๋นพอจะเดาออกได้นานแล้ว เมื่อดูจากอายุของอีกฝ่ายแล้ว ไม่มีทางฝึกทักษะการช่างขั้นสูงได้ด้วยตัวเองอยู่แล้วจะต้องมีคนคอยสอนให้มันแน่นอน
พอพวกเขาได้ยินคำพูดประโยคนี้ของหลินหยางในใจก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหว
อี้สิงอวิ๋นถึงกับตาเบิกกว้าง“ยาหลอมฟ้า เป็ชื่อที่ดี ไม่รู้ว่าคุณชายหลินสามารถบอกสูตรการสร้างยาหลอมฟ้านี้แบบสมบูรณ์ให้...”
อี้สิงอวิ๋นพูดอย่างเชื่องช้าเพราะเื่ที่เขาขอมันก็ดูจะมากเกินไปหน่อยแต่ไม่คิดว่าหลินหยางจะตอบอย่างรวดเร็วตรงไปตรงมา
“ได้สิ! มันก็ไม่ใช่ของวิเศษเลิศเลออะไรอยู่แล้ว...”
นี่ยังไม่ถือว่าวิเศษอีกรึ ?
นักการช่างที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดรวมถึงอี้สิงอวิ๋นอยากจะร้องไห้อยู่รอมร่อในใจก็พยายามคาดเดาว่าอาจารย์ของหลินหยางตกลงเป็ยอดคนแบบไหนกันแน่แค่ของธรรมดาสำหรับหลินหยางยังเป็ของที่สามารถสั่นะเืไปทั้งแผ่นดินได้แบบนี้
