เงินจำนวนหนึ่งพันตำลึงเป็เงินที่มากพอที่จะใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของชาวบ้านทั่วไปได้นานหลายปีแต่กลับใช้เช่าห้องช่างระดับ์ได้แค่วันเดียวเองหรือ?
“อ๊ะ อ๊ะท่านลูกค้าอาจจะยังไม่รู้ ห้องช่างระดับ์ของพวกเราจะมี ‘หยกสงบใจ’ ประดับอยู่ทั้งหมดหนึ่งพันชิ้นโดยแสงที่ส่องออกมาจากหยกนี้จะมีฤทธิ์ช่วยเพิ่มพูนสมาธิให้กับเหล่านักการช่างทั้งหลายได้ไฟแห่งิญญาระดับสามก็สามารถใช้ได้แบบไม่จำกัดปริมาณขนาดตีค้อนธรรมดาภายในห้องนี้ ผลลัพธ์ที่ได้ยังเป็อาวุธระดับนิลกาฬเรียกได้ว่าเป็ห้องทำงานในฝันของเหล่านักการช่างก็ไม่ผิดนัก...”
“ดีข้าจองเลย” หลินหยางโบกมือปัดรำคาญ แต่ก็สั่งจองเอาไว้
ของที่เขาจะสร้างขึ้นครั้งนี้มีความสำคัญเป็อย่างมากวัตถุดิบที่มีติดตัวก็มีจำนวนจำกัด ผิดพลาดได้แค่ไม่กี่ครั้งถึงในความทรงจำของเขาจะมีทักษะการช่างของจักรพรรดิฟ้าหลีหั่วอยู่ก็ตามแต่ไม่ว่าทักษะนั่นจะยอดเยี่ยมสักแค่ไหนก็ยังต้องฝึกซ้อมก่อนเหมือนกันสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์เหมาะสำหรับงานช่างที่สุดนั้นสำคัญสำหรับเขามาก
“ได้เ้าค่ะข้าน้อยจะไปเตรียมห้องให้ท่านเดี๋ยวนี้เลยเ้าค่ะ” สวี่เหยาในใจคิดว่าวันนี้นางได้เจอกับลูกค้าชั้นดีเข้าจริงๆนางดีใจจนดูเหมือนผีเสื้อตัวน้อยๆ ที่กำลังบินถลาไปยังจุดลงทะเบียนผ่านไปไม่นานก็ถลากลับมา
“จัดเตรียมให้เรียบร้อยแล้วเ้าค่ะท่านลูกค้าโชคดีมากเลย ห้องระดับ์เหลืออยู่ห้องเดียวพอดีเลยเ้าค่ะดีนะที่ท่านจองทัน”
“อ่านำทางไปเถอะ” หลินหยางยิ้มขึ้นทีหนึ่งไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม
ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังส่วนในสุดที่เต็มไปด้วยเหล่าบ้านพักตากอากาศอันหรูหราเ่าั้เมื่อเดินมาใกล้จะถึงแล้ว ก็มองเห็นว่าเหมือนมีเงาร่างของคนๆ หนึ่งยืนอยู่ก่อนแล้วกำลังเดินอ้อมมาจากอีกฟากหนึ่งของวงแหวนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูของบ้านพักหลังหนึ่ง
“ท่านท่านลู่หยวน” สีหน้าของสวี่เหยาเปลี่ยนไปทันที
เพราะว่าบ้านพักตากอากาศที่ท่านลู่หยวนคนนั้นยืนอยู่ก็คือห้องช่างหมายเลขเก้า ที่หลินหยางเพิ่งจองเอาไว้เมื่อครู่นี่เองแต่ลู่หยวนนี่กลับทำท่าเตรียมจะเปิดประตูเข้าไปแล้ว
“อ้าวสวี่เหยาเองรึ มีอะไรรึเปล่า?”
ลู่หยวนเห็นสวี่เหยาก็ผงกหัวด้วยท่าทางองอาจดูแล้วน่าจะคุ้นเคยกับที่นี่พอสมควร
“ท่าน ท่านลู่หยวนห้องช่างหมายเลขเก้าเพิ่งถูกลูกค้าท่านนี้จองไปเองเ้าค่ะ...”
สวี่เหยาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาหวิวดูท่าทางจะเกรงกลัวชายผู้นี้อยู่ไม่น้อย
“หืม?”
ลู่หยวนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเดินมาหาทั้งคนสอง จากนั้นก็มองสำรวจหลินหยางอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายแต่งกายปกปิดมิดชิดแต่ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะเป็แค่เด็กหนุ่มสิบกว่าขวบเท่านั้นจึงแสดงสีหน้าดูถูกออกมาโดยไม่ปิดบัง แล้วจึงหันไปหาสวี่เหยา
“เ้านี่จะสร้างอะไรใบรายการในมือเ้า เอามาให้ข้าดูหน่อย”
ในมือของสวี่เหยาคือใบรายการวัตถุดิบที่หลินหยางสั่งเอาไว้นางในตอนนี้ไม่กล้าขัดคำสั่งของลู่หยวน จึงยื่นส่งใบรายการนี้ไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ชิขยะอะไรกันล่ะนี่... จะสร้างขยะแบบนี้เ้ายังมีหน้ามาใช้ห้องช่างระดับ์อีกรึ?”
เพียงชั่วพริบตาลู่หยวนก็ขยำใบรายการในมือจนกลายเป็ก้อนกลมๆ แล้วจึงโยนทิ้งลงบนพื้น
ในสายตาของเขาวัตถุดิบที่อยู่ในใบรายการนั่นมีแต่ของธรรมดาทั้งนั้นหลินหยางก็แค่นักการช่างอ่อนหัดที่เพิ่งเริ่มฝึกวิชาเท่านั้นอาศัยแค่มีเงินอย่างเดียวก็ริอ่านจะใช้ห้องช่างระดับ์แล้วพวกคนแบบนี้ไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก
“หาห้องระดับแผ่นดินให้มันห้องหนึ่งส่วนต่างที่เหลือข้าจะจ่ายให้มันสองเท่า ส่วนห้องหมายเลขเก้านี้ข้าจะใช้เองเดี๋ยวขากลับข้าไปจัดการตามระบบให้”
กล่าวจบลู่หยวนนี่ก็หันหลังจะเดินเข้าไปแล้ว ไม่คิดจะพูดอะไรกับหลินหยางเลยแม้แต่คำเดียวแสดงท่าทีเหยียดหยามตัวตนของหลินหยางอย่างชัดเจน
“ต้องขอโทษด้วยเ้าค่ะคุณชายหลิน ท่านลูหยวนเป็นักการช่างในสังกัดของเลี่ยนเทียนเฮ่านิสัยเขาก็เป็แบบนี้อยู่แล้ว ให้ข้าเปลี่ยนเป็ห้องที่ดีที่สุดของระดับแผ่นดินให้แทนแล้วกันนะเ้าคะ...”สวี่เหยายื่นปากหันมาทางหลินหยางด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด
แต่คาดไม่ถึงว่าหลินหยางแค่หันไปผงกหัวให้นางทีหนึ่งแล้วจึงเดินผ่านสวี่เหยาไปทางลู่หยวนโดยตรง ะโด้วยเสียงอันดังว่า “หยุดก่อน”
“หืม?”ลู่หยวนหันหน้ากลับมา “ทำไมหนูน้อยอย่างเ้ามีปัญหาข้องใจอะไรอีก”
แววตาเรียบสงบของหลินหยางที่มองผ่านหน้ากากนั้นจ้องไปที่ใบหน้าของลู่หยวนโดยตรง แล้วจึงกล่าวอย่างเ็าว่า “ท่านเป็ถึงช่างในสังกัดของเลี่ยนเที่ยนเฮ่าแห่งนี้แต่ท่านกลับรังแกลูกค้า บ่อนทำลายชื่อเสียงของเลี่ยนเทียนเฮ่าเองอย่างนั้นหรือ?”
“หึหึ”ลู่หยวนหัวเราะด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “ให้คนปัญญาอ่อนที่ไม่รู้เื่อะไรเลยมาใช้งานห้องช่างระดับ์อย่างนี้ต่างหากที่เป็เื่น่าขายหน้า เ้าหนูข้าจะบอกอะไรให้เ้าฟังนะ เ้าอย่ามาพูดว่าร้านใหญ่รังแกลูกค้า พวกอ่อนหัดที่เพิ่งเข้าสู่วงการอย่างเ้าต่อให้มีเงินมากแค่ไหนข้าก็สามารถเป็ตัวแทนของเลี่ยนเทียนเฮ่าปฏิเสธคนอย่างเ้าไม่ให้เข้าไปในห้องช่างได้ภายในนั้นสั่งสมไปด้วยทั้งหยาดเหงื่อและแรงใจของคนมากมาย เด็กน้อยอย่างเ้าไม่คู่ควรที่จะใช้มันเ้าไปเล่นวิชาช่างของเ้าในห้องระดับแผ่นดินเสียดีๆ เถอะ...”
ในตอนนี้การถกเถียงโวยวายของทั้งสองนั้นทำให้มีผู้คนเข้ามาล้อมรอบอยู่เต็มไปหมด มีหลายคนที่พอเห็นหน้าของลู่หยวนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะถึงลู่หยวนจะเป็คนทำผิดกฎแต่สิ่งที่เขาพูดมามันก็มีเหตุผลอยู่บ้าง
วัตถุดิบขั้นต่ำพวกนั้นมันไม่มีความจำเป็ถึงขนาดต้องใช้ห้องระดับ์เลย!
แต่ละคนต่างก็มีความคิดของตัวเองถกเถียงไปมา มีบางคนที่กล่อมให้หลินหยางยอมถอยออกมาบางคนก็ว่าหลินหยางอายุน้อยไม่รู้ความ บางคนก็ว่าลู่หยวนไร้เหตุผลไม่เป็ธรรมไม่นาน บริเวณนี้ก็กลายเป็ศูนย์รวมความสนใจของเลี่ยนเทียนเฮ่า
ทันใดนั้นก็มีชายอ้วนที่แต่งตัวหรูหราผู้หนึ่งเดินแหวกฝูงชนออกมาถามว่า “เกิดเื่อะไรขึ้นที่นี่?”
“เถ้าแก่หวัง”เมื่อสวี่เหยาเห็นเ้าอ้วนนี่ออกมา ก็รีบเดินไปหาแล้วบอกเล่าที่มาที่ไปของเหตุการณ์ให้ฟังอย่างรวดเร็ว เมื่อหัวหน้าหวังผู้นี้ได้ฟังเื่ที่เกิดขึ้นก็เกิดอาการหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด
และในตอนนั้นเองลู่หยวนนั่นก็กล่าวออกมาหนึ่งประโยคด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เถ้าแก่หวังของที่อยู่ในมือข้าตอนนี้คืออาวุธนิลกาฬที่นายน้อยของตระกูลโอวหยางผู้นั้นสั่งทำทางนั้นเร่งข้ามาหลายรอบแล้ว คงช้าไปกว่านี้ไม่ได้...”
นายน้อย ตระกูลโอวหยาง!
แค่คำพูดไม่กี่คำนี้ก็เหมือนมีมนต์สะกดทำให้เถ้าแก่หวังที่เดิมที่มีใบหน้าบึ้งตึงนั่นถึงกับชักกระตุก สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะหันไปทางหลินหยางแล้วเดินเข้าหาเขาด้วยรอยยิ้ม
“จบกัน...เ้าหนูนี่จะโดนเอาเปรียบแล้ว”ผู้คนรอบข้างแค่เห็นท่าทางของเถ้าแก่นั่นก็รู้ผลลัพธ์แล้ว
“ช่วยไม่ได้นั่นมันของที่นายน้อยตระกูลโอวหยางผู้นั้นสั่งทำเลยนะ ใครจะกล้าขัดเล่า!”
แต่ละคนต่างก็ส่ายหัวลู่หยวนใช้นายน้อยคนนั้นมาเป็ข้ออ้างแบบนี้ หลินหยางก็เท่ากับว่าหมดโอกาสไปแล้วภายในเมืองอวิ๋นเฉิงนั้น นอกจากองค์ชายแต่ละท่านของราชสำนักแล้วคงไม่มีใครเป็ที่เคารพนับถือได้เท่ากับนายน้อยแห่งตระกูลโอวหยางผู้นั้นอีกแล้ว
หลินหยางคงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยอมรับความซวยนี่เสียแล้ว
“แหะแหะลูกค้าท่านนี้ขอรับ ท่านว่าเอาอย่างนี้ดีหรือไม่” เถ้าแก่หวังเอามือสองข้างมาประกบกันทำหน้ายิ้มๆ แบบรู้สึกผิด “ข้าจัดห้องที่ดีที่สุดของระดับแผ่นดินให้ท่านสักห้องหนึ่ง ‘โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย’ ถือว่าเป็ยค่าชดเชยสำหรับเื่ที่เกิดขึ้นในวันนี้นะขอรับส่วนเื่ของอาจารย์ลู่นั้น ก็โปรดท่านอย่าถือสา...”
“ไม่ได้!”
แต่หลินหยางกลับตอกกลับใส่หน้าของเถ้าแก้หวังด้วยคำพูดสองคำทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายถึงกับกระตุก
“ข้าเป็คนจองเอาไว้ก่อนแล้วทำไมข้าต้องยอมให้มันด้วย?”
คำถามของหลินหยางนั้นทั้งตรงไปตรงมาคำตอบเองก็ชัดเจนอยู่แล้ว เพียงแต่มันไม่ค่อยสะดวกที่จะพูดเท่านั้นโดยที่หลินหยางก็พูดต่อไปโดยไม่รอคำตอบ
“เพราะวัตถุของข้ามันระดับต่ำอย่างนั้นหรือเลยไม่จำเป็ต้องใช้ห้องระดับ์? หรือว่าเพราะของที่ท่านอาจารย์ลู่ผู้นี้กำลังทำอยู่มันสำคัญมากจนเลี่ยนเฮ่าเทียนของพวกเ้าปฏิเสธไม่ได้ ใช่หรือไม่?”
เถ้าแก่หวังอ้าปากค้างอยู่นานนึกหาคำพูตอบกลับไม่ได้ จึงได้แต่ยิ้มแล้วตอบไปว่า “ท่านลูกค้าเข้าใจเหตุผลก็ดีแล้วขอรับ...ข้าต้องขออภัยกับเื่ที่เกิดขึ้นจริงๆ”
แต่หลินหยางนั้นไม่มีท่าทีว่าจะยอมถอยแม้แต่น้อยตอบกลับด้วยเสียงอันดังและชัดเจนว่า “ใครเป็คนบอกว่าวัตถุดิบระดับต่ำใช้สร้างได้แต่สิ่งของระดับต่ำเท่านั้น? มันจะสร้างได้แต่ของไม่สำคัญจริงๆ รึ?”
เอ๋?
ผู้คนโดยรอบต่างก็นิ่งเงียบไป
ลู่หยวนถึงกับหัวเราะออกมาเต็มไปด้วยท่าทีเยาะเย้ย “ถ้าเ้าสามารถใช้วัตถุดิบในใบรายการของเ้าสร้างของดีออกมาได้สักชิ้นหนึ่งละก็ข้าไม่เพียงแต่จะยอมยกห้องช่างนี้ให้เท่านั้นข้าจะจ่ายเงินชดใช้และขอโทษเ้าตรงนี้เลยด้วย”
“หึ”หลินหยางยิ้มอย่างเ็า “สวี่เหยาเอาพู่กันกับกระดาษมา”
“เ้าค่ะ”สวี่เหยานั้นรู้สึกไม่พอใจแทนหลินหยางจากใจมันชัดเจนมากว่าเขากำลังถูกเอาเปรียบพอได้ยินหลินหยางเรียกใช้จึงตอบรับด้วยความกระตือรือร้น
“จดสูตรที่ข้าจะบอกต่อไปนี้ผลึกไฟสามตำลึง เอาไปหลอมด้วยไฟอ่อนสามนาที เอาแร่อวิ๋นหมู่ไปบดเป็ผงแล้วตวงมาหนึ่งตำลึงเอาไปเผาด้วยไฟแรงสิบห้านาที น้ำปิงอวิ๋นหนึ่งกา เอาไปต้มให้เดือดเก้าส่วน...”
วัตถุดิบทั้งเจ็ดอย่างที่หลินหยางเลือกใช้ล้วนเป็วัตถุดิบธรรมดาที่อยู่ในใบรายการนั่น ทั้งปริมาณทั้งวิธีใช้งานวัตถุดิบแต่ละอย่าง หลินหยางสามารถอธิบายได้อย่างละเอียดแม่นยำดูเชี่ยวชาญจนผู้คนโดยรอบล้วนอ้าปากค้าง
“เ้าเด็กนี่...ไม่ธรรมดา!”
“แต่ไม่ว่าจะเชี่ยวชาญแค่ไหนวัตถุดิบที่ใช้มันก็ยังเป็ของระดับต่ำที่สุดอยู่ดี มันจะมีประโยชน์หรือ?”
ฝูงชนต่างพากันสงสัยส่วนหลินหยางก็รับเอากระดาษที่สวี่เหยาใช้บันทึกคำพูดของเขาเอาไว้มาพลิกดูอย่างละเอียดก่อนหนึ่งรอบจากนั้นก็ยื่นมันให้กับเถ้าแก่หวังที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“สูตรนี้เอาไปให้พวกช่างตีอาวุธระดับิญญาพวกนั้นดูให้พวกเขาทำตามขั้นตอนที่เขียนอยู่บนนี้ทีละขั้นสุดท้ายให้ใช้ไฟิญญาธรรมดาหลอมวัตถุดิบทั้งหมดเข้าด้วยกันก็พอหลังจากนั้นให้เอาสิ่งที่ได้มาไปใช้กำจัดสิ่งเจือปนในหินแร่ชั้นสูงระดับสองหรือจะใช้กับระดับสามเลยก็ได้ รอดูผลลัพธ์แล้วค่อยว่ากันต่อ” แล้วก็ บอกพวกเขาด้วยว่า “ของสิ่งนี้ถ้าเติมวัตถุดิบบางอย่างเพิ่มเข้าไปอีกผลลัพธ์ที่ได้จะดีขึ้นไปอีกหนึ่งเท่าตัว”
“นี่มัน...”
เถ้าแก่หวังถูกหลินหยางรัวคำพูดใส่จนอ้าปากพะงาบพะงาบขนาดลู่หยวนที่ยืนอยู่ข้างหลังยังตาโตเขาดูไม่ออกเลยว่าในสูตรที่หลินหยางบอกมานี้มีอะไรน่าอัศจรรย์
มีแต่วัตถุดิบธรรมดาทั้งนั้นหรือว่ามันจะมีความลับอะไรซ่อนอยู่จริงๆ
เป็ไปไม่ได้!
ต่อให้ต้องตาย ลู่หยวนก็ไม่ยอมเชื่อว่าขยะเหล่านี้จะสามารถสร้างผลลัพธ์พิสดารได้ต้องรู้ก่อนว่า โลกของวงการช่างนั้น ทุกๆ สูตรและขั้นตอนการผลิตล้วนเกิดขึ้นมาจากการลองผิดลองถูกมาอย่างยาวนานของเหล่าบรรพบุรุษในอดีตจนตกผลึกเป็แบบที่ใช้อยู่ทุกวันนี้แต่ไม่เคยได้ยินสูตรแบบนี้มาก่อนเลย สูตรที่สามารถใช้วัตถุดิบขั้นต่ำในการผลิตแปรรูปเป็ผลผลิตชั้นสูงได้
เ้าเด็กนี่จะต้องกำลังก่อกวนอยู่แน่ๆ!
ลู่หยวนหัวเราะเ็าไปหนึ่งครั้งเขาไม่เชื่อว่าหลินหยางจะมีสูตรลับอะไรนั่นอยู่จริงๆ สายตาก็มองดูเถ้าแก่หวังเดินเอาสูตรการผลิตอันนั้นเข้าไปในบริเวณที่เป็โรงงานช่างที่อยู่ด้านหลังจริงๆแต่เมื่อเห็นแววตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนั่นเป็แววตาที่แสดงให้เห็นถึงความมั่นใจอันเปี่ยมล้นของหลินหยางลู่หยวนก็เริ่มเกิดความหวั่นไหวขึ้นในใจ
ผ่านไปราวๆ สามสิบนาทีก็เห็นร่างกลมๆ ของเถ้าแก่หวังวิ่งอุ้ยอ้ายมาจากไกลๆ เขาวิ่งอย่างรีบร้อนจนดูเหมือนลูกบอลลูกหนึ่งที่กำลังกลิ้งมาอย่างไรอย่างนั้น
มาแล้ว มาแล้ว
ฝูงชนเริ่มส่งเสียงวุ่นวาย
พวกเขาล้วนกำลังสงสัยว่าสูตรการผลิตที่เ้าหนุ่มน้อยน่าสงสัยผู้นี้บอกมามันจะเลิศเลอจริงๆหรือไม่
ในที่สุดเถ้าแก่หวังก็วิ่งมาถึงเขาวิ่งตรงมาหาหลินหยางโดยที่ไม่ได้สนใจลู่หยวนเลยแม้แต่น้อย
“ท่านลูกค้าท่านลูกค้า ท่านอาจารย์อี้ของพวกเราขอเชิญท่านไปพบ!!”
อะไรนะ!
ท่านอาจารย์อี้!!
เมื่อคำๆ นี้หลุดออกมาผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง ตามด้วยลู่หยวนที่ยืนเอ๋อไปแล้ว สุดท้ายผู้คนทั้งหมดก็นิ่งเงียบไป
อี้สิงอวิ๋น หรือท่านอาจารย์อี้คือหนึ่งในนักการช่างแถวหน้าของเลี่ยนเฮ่าเทียน เป็ช่างตีอุปกรณ์ิญญาขั้นกลางมีฝีมือในระดับที่เรียกว่าเป็คู่ปรับของประมุขตระกูลเวินอย่างเวินติ่งเทียนเลยทีเดียว
ยอดฝีมือระดับนี้กลับเชิญหลินหยางเข้าพบด้วยตัวเอง ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่า
สูตรที่หลินหยางบอกไว้เมื่อครู่นี้มันจะต้องเป็อะไรที่มหัศจรรย์และไม่ธรรมดาแน่นอน!
ลู่หยวนคราวนี้ถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นะเืออกมา