“ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะมากคุณชายหลิน...” อี้สิงอวิ๋นยิ้มกว้าง
“แต่ว่า...”หลินหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่
อี้สิงอวิ๋นรีบถามทันที“ถ้าคุณชายหลิน้าอะไร โปรดบอกมาได้เลยถ้าเป็เื่ที่พวกเราสามารถช่วยได้ ข้ารับรองว่าจะช่วยท่านโดยไร้เงื่อนไขแน่นอน”
“เอ๋?ท่านเป็คนตัดสินใจได้ด้วยหรือ?”
หลินหยางกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็มองไปที่บานประตูของบ้านหลังนี้ภายในเหมือนจะมีคนกำลังแอบฟังพวกเขาพูดคุยกันอยู่ตลอดเวลา
“เอ่ออ...”อี้สิงอวิ๋นเองก็นิ่งไปเหมือนกัน
หลินหยางกล่าวต่อว่า “เงื่อนไขของข้า จะว่ายากไหม มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น แต่ข้าจะบอกแค่คนที่มีอำนาจตัดสินใจได้เท่านั้นถ้าเ้าทำไม่ได้ อย่างนั้นก็หาห้องช่างให้ข้ามาห้องหนึ่ง ข้ายังมีเื่ต้องทำ...”
“ข้าตัดสินใจได้อยู่แล้ว!”ในขณะที่อี้สิงอวิ๋นกำลังจะพูดต่อนั้น บานประตูบานนั้นก็เปิดออกมาทันทีมีเสียงที่ดูสูงอายุดังออกมาจากภายในห้องนั้น
“คุณชายหลินเ้าอยากจะพบกับตาเฒ่าอย่างข้า ไม่เห็นจำเป็ต้องทำเื่วุ่นวายขนาดนั้นเลยแค่สูตรยาหลอมฟ้านั่นมันก็มากพอที่จะทำให้ตาเฒ่าผู้นี้ออกมาทักทายเ้าด้วยตัวเองแล้ว”
“ศิษย์พี่!” อี้สิงอวิ๋นได้ยินเสียงนั้น ก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็กลับสู่ความสงบได้ในเวลาสั้นๆ
ยาหลอมฟ้านี้ถือเป็สมบัติที่ไม่อาจประเมินค่าของเลี่ยนเทียนเฮ่าเลยก็ว่าได้มันสามารถยกระดับคุณภาพของนักการช่างทุกๆ คนได้ทันทีถึงแม้ว่าศิษย์พี่ของเขาจะยอมออกมาพบปะกับผู้คนแค่เพียงไม่ถึง 5 คนต่อปีแต่กับหลินหยางผู้นี้ต้องคุ้มค่าที่จะออกมาพบเจอด้วยแน่นอน
มีเงาร่างของชายชราผู้หนึ่งค่อยๆเดินหลังงอออกมาจากหลังประตูบานนั้น เขาผู้นี้ก็คือนักการช่างอันดับหนึ่งของเลี่ยนเทียนเฮ่าที่สวี่เหยาเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ศิษย์พี่ของอี้สิงอวิ๋น เขามีนามว่า อี้ชังไห่
“ศิษย์พี่!”
“เคารพท่านอาจารย์ไห่”
ทุกผู้คนในบริเวณนั้นต่างลุกขึ้นยืนคำนับให้กับปรมาจารย์ช่างผู้นี้สวี่เหยาถึงกับตื่นเต้นจนตัวสั่น ชายผู้นี้เป็ตัวตนที่สูงส่งยิ่งกว่าอี้สิงอวิ๋นเสียอีกถ้าไม่ใช่เพราะหลินหยาง ชาตินี้ทั้งชาติ นางก็คงไม่มีโอกาสได้พบกับนักการช่างขั้นสูงตัวเป็ๆอย่างนี้ได้แน่
“นั่งลงเถอะ”อี้ชังไห่โบกมือไปมา จากนั้นจึงเดินเข้าหาหลินหยาง
ชายชราผู้นี้ดูชราภาพกว่าอี้สิงอวิ๋นค่อนข้างมากดูราวกลับว่าพลังชีวิตของเขากำลังไหลออกจากร่างกายของเขาทีละน้อยแต่หลินหยางก็ยังคงััได้ถึงพลังอำนาจอันมหาศาลที่แฝงอยู่ในร่างกายอันชราภาพนี้และยังมีแววตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างยาวนานนั่นก็ดูจะเต็มไปด้วยความรู้อันมากล้น
“ท่านอาจารย์ไห่!”หลินหยางลุกขึ้นแสดงความเคารพให้ปรมาจารย์ท่านนี้ด้วยตัวเอง
“ฮ่าฮ่าตาเฒ่าคนนี้ ก่อนตายมีโอกาสได้เห็นเด็กหนุ่มที่มีพร์มากขนาดนี้ ทั้งยังได้เห็นสูตรการผลิตชุ่ยหลิงจี้ที่มันมหัศจรรย์ขนาดนี้นับว่าชีวิตนี้ไม่เสียชาติเกิดแล้ว คุณชายหลินตาเฒ่าผู้นี้ขอเป็ตัวแทนของเลี่ยนเทียนเฮ่ารวมไปถึงนักการช่างทุกคนในอาณาจักรชูอวิ๋นจวิ้นแห่งนี้ ขอขอบคุณเ้าอย่างสุดซึ้ง”
คนๆ หนึ่งสามารถเป็ตัวแทนของนักการช่างทั้งอาณาจักรได้ เกรงว่าจะมีแค่อี้ชังไห่เท่านั้นที่สามารถทำเื่แบบนี้ได้แต่ยิ่งเป็แบบนี้มันยิ่งทำให้หลินหยางรับรู้ได้ถึงความใจกว้างและความรักที่มีต่อวิชาการช่างของเขา
“ท่านอาจารย์ไห่ชมเกินไปแล้วนี่มันเป็เพียงแค่ความรู้ของอาจารย์ที่สอนข้ามาเท่านั้นหลินหยางผู้นี้เพียงแค่เอาความรู้ของอาจารย์ท่านมาใช้เฉยๆ อีกอย่าง...เดิมทีข้าก็กะจะมอบวิชานี้ให้แก่เลี่ยนเทียนเฮ่าและตระกูลเวินอยู่แล้ว”
“โอ้?”ประโยคดังกล่าวของหลินหยางทำให้อี้ชังไห่อึ้งไปเล็กน้อย
ในที่สุดหลินหยางก็ได้พบกับคนที่เขาอยากจะพบด้วยแล้วเขาจึงลุกขึ้นไปกระซิบที่ข้างหูของอี้ชังไห่เบาๆ หลังจากฟังจบ อี้ชังไห่ก็ผงกหัวขึ้นลงด้วยสีหน้าจริงจังแล้วจึงกล่าวกับคนอื่นว่า
“นอกจากสิงอวิ๋นแล้วคนที่เหลือให้ออกไปจากห้องได้”
“รับทราบ”
จากนั้นอี้ชังไห่ก็พูดเสริมอีกประโยคว่า“แล้วก็ สวี่เหยา นับจากวันนี้เป็ต้นไป เ้าจะได้เลื่อนเป็รองเถ้าแก่แล้วจงจำไว้ด้วยว่าคุณชายหลินเมตตากับเ้าแค่ไหน!”
“สวี่เหยาขอบพระคุณท่านอาจารย์ไห่และขอบคุณคุณชายหลินด้วยเ้าค่ะ” แววตาของยัยหนูนี่เปี่ยมล้นไปด้วยความตื่นเต้นอย่างมากสายตาที่มองหลินหยางยิ่งเต็มไปด้วยความนับถือที่มากกว่าเดิมหลายสิบเท่าแต่ได้กลับมาแค่ร้อยยิ้มเรียบๆ ของหลินหยาง
เขาโบกมือไหวเื่เล็กน้อยน่า เื่เล็กน้อย
ฝูงชนเดินออกจากห้องนี้ไปอย่างรวดเร็วภายในห้องเหลือเพียงแต่หลินหยาง อี้สิงอวิ๋น และอี้ชังไห่ เพียงสามคนเท่านั้น
หลังจากนั้นอี้ชังไห่จึงค่อยๆหันมาทางหลินหยาง “คุณชายหลิน เื่ที่เ้าพูดก่อนหน้า เ้าคงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
หลินหยางตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง“ผู้น้อยไม่กล้าพูดปดอยู่แล้วครั้งนี้ข้ามาเพื่อช่วยเหลือตระกูลเวินโดยเฉพาะยาหลอมฟ้านี่เป็เพียงแค่ขั้นแรกของวิชาที่อาจารย์สั่งให้ข้าสืบทอดเอาไว้ยังมีอย่างอื่นที่สำคัญกว่านี้อีก”
อาจารย์อี้ทั้งสองท่านล้วนตาเป็ประกายแต่ถึงอย่างไรทั้งคู่ก็เป็ผู้มีประสบการณ์ จึงถามกลับไปว่า
“ไม่รู้ว่าอาจารย์ท่านนั้นแท้จริงแล้วเป็ใครมาจากไหนหรือทำไมถึงต้องมาช่วยตระกูลเวินของเราขนาดนี้?”
“เื่นั้นข้าเองก็ตอบไม่ได้ท่านอาจารย์ไม่เคยบอกชื่อของท่านให้ข้ารู้เลยครั้งนี้ท่านบอกข้าแค่ว่าให้ข้ามาตอบแทนบุญคุณของตระกูลเวินเสียอาจารย์ท่านจะเดินทางไปต่างแดนแล้ว ท่านไม่อยากให้เหลือเื่ติดค้างกันอีกท่านยังฝากมาบอกด้วยว่า พวกท่านโปรดวางใจไม่มีใครใช้วิชาการช่างอันล้ำค่าสองวิชานี้ไปทำร้ายผู้คนหรอก”
มันก็จริงนะ...
ถ้าจะทำร้ายคนแบบนี้ อย่างนั้นตระกูลเวินจะยอมก้มหัวขอร้องให้มาทำร้ายสักหลายทีเลย
อี้ชังไห่ได้ยินอย่างนั้นจึงผงกหัวแล้วกล่าวว่า“ถ้าอย่างนั้น ตาเฒ่าผู้นี้ขอเป็ตัวแทนตระกูลเวิน พวกเราขอขอบคุณอาจารย์ของเ้ามากแต่ไม่รู้ว่าของที่คุณชายหลินพูดถึงก่อนหน้านี้คืออะไรหรือ?”
หลินหยางตอบกลับว่า “อีกสักครู่ข้าจะบอกสูตรขั้นสุดท้ายของยาหลอมฟ้าให้พวกท่านฟังที่จริงแล้วข้ามาที่นี่เพื่อวิจัยของสิ่งนั้นโดยเฉพาะ แต่ในเมื่อตรงนี้มีปรมาจารย์อยู่ถึงสองท่านข้าก็ไม่เกรงใจแล้วข้าอยากจะขอรบกวนให้พวกท่านช่วยสร้างของสิ่งหนึ่งขึ้นมาภายในเวลาสองวันสองวันให้หลังข้าอยากจะขอเชิญทั้งสองท่านนำของสิ่งนั้นไปมอบให้ประมุขตระกูลเวินที่คฤหาสน์ด้วยกันกับข้า”
นักการช่างสกุลอี้ทั้งสองได้ฟังก็ผงกหัวกันพัลวันแค่นึกถึงสูตรลับของวิชาการช่างในมือหลินหยางแล้วพวกเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองมีอายุน้อยลงหลายสิบปี
เมื่อหลินหยางกล่าวจบอีกฝ่ายก็ตกลงทำตามที่หลินหยาง้า
อีกสองวันให้หลังเขาจะได้กลับไปที่ตระกูลเวินอย่างยิ่งใหญ่ จะได้เป็แขกกิตติมศักดิ์อันสูงส่งของตระกูลเวินมีโอกาสได้เข้าใกล้ชนชั้นสูงของอาณาจักรมากขึ้นไปอีกหนึ่งก้าว
แต่หลินหยางไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าตัวเขาในตอนนี้ถูกตระกูลเวินจดชื่อไว้เป็หนึ่งในรายชื่อบุคคลที่ต้องตายในบัญชีดำเรียบร้อย!
..................................
กลางดึกคืนนั้น
ภายในลานกว้างของบ้านคนรับใช้ ณทิศเหนือของคฤหาสน์ตระกูลเวิน สว่างไปด้วยแสงไฟอ่อนๆ จากโคมไฟเรียกิญญา
ร่างไร้ิญญาของหวังชงหรือครูฝึกหวังคนนั้นถูกเก็บไว้ในที่แห่งนี้มาสี่วันแล้วตระกูลเวินกำลังจัดเตรียมโรงศพที่สามารถเก็บรักษาร่างไร้ชีวิตไม่ให้เน่าเปื่อยได้อยู่ซึ่งภรรยาของหวังชงยืนกรานว่าจะต้องรอให้ท่านประมุขกลับมาไว้อาลัยให้สามีของนางก่อนนางจึงจะยอมให้ฝังศพสามีของนาง
เปลวแสงจากโคมไฟกำลังสั่นไหวไปตามแรงลมอ่อนๆท่ามกลางค่ำคืนอันเปลี่ยวเหงาและเสียงคร่ำครวญอันเศร้าโศก เป็บรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกหดหู่เหลือเกิน
ชายหนุ่มผู้หนึ่ง ค่อยๆเดินเข้าไปในบริเวณลานกว้าง ทำให้ผู้คนที่กำลังไว้ทุกข์อยู่แถวนั้นอึ้งไปชั่วครู่
“คุณชายสองท่านกลับมาแล้วหรือ?”
ชายหนุ่มผู้นั้นมีความคล้ายคลึงกับเวินโฮ่วอยู่บ้างแต่มีขนาดความสูงที่มากกว่า มีคิ้วคมเข้ม และดูเ็าโดยเฉพาะบรรยากาศกดดันรอบตัวเขานั้นดูจะรุนแรงยิ่งกว่าหวังชงหลายเท่าถึงจะยังไม่ใช่จอมยุทธ์ระดับเซียนเทียน แต่ก็คงอีกไม่นานแล้ว
ชายผู้นี้ก็คือคุณชายลำดับที่สองของตระกูลเวินพี่ชายของเวินโฮ่ว เวินเทา
สีหน้าของเวินเทานั้นเ็าดุจน้ำแข็งอันเย็นเฉียบเขาหันไปผงกหัวให้กับภรรยาของหวังชงที่กำลังร้องไห้อยู่ด้านข้างเขาเดินไปยังหน้าโลงศพของหวังชงพร้อมกับปักธูปลงไปหนึ่งดอก ในตอนนั้นเองก็มีคนๆ หนึ่งวิ่งเข้ามาหาจากด้านข้างคนๆ นั้นก็คือเวินโฮ่วนั่นเอง
“พี่รองท่านกลับมาแล้ว!!”
หลายวันมานี้ เวินโฮ่วไม่กล้าออกมาที่นี่เลยเพราะเขารู้สึกผิดต่อครูของเขา ถึงอย่างไรก็เป็เขาเองที่สั่งให้หวังชงไปจัดการกับหลินหยางแต่เขาไม่คิดเลยว่าไอ้ชั่วนั่นมันกลับลงมือสังหารหวังชงเข้าจริงๆ
เวินเทาหันกลับมามองเวินโฮ่วแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าหาเวินโฮ่วอย่างรวดเร็ว
ป้าบ
เวินโฮ่วไม่กล้าหลบถูกตบเข้าเต็มๆ จนหน้าแดงขึ้นมา
“เ้าเป็คนใช้ให้อาจารย์หวังออกไปใช่ไหม?”
คำพูดของเวินเทาแฝงไปด้วยความโมโหเดือดดาลหวังชงเป็ผู้ที่จับมือสอนวรยุทธ์ให้เขาด้วยตัวเองเมื่อหลายปีก่อนถึงแม้ความสามารถของเขาในตอนนี้จะก้าวข้ามอาจารย์เขาไปแล้วและถึงเขาจะเป็เพียงแค่ครูฝึกคนหนึ่ง แต่คนในตระกูลเวินนั้นต่างรู้กันดีว่าคุณชายสองนั้นให้ความเคารพกับครูฝึกหวังมากแค่ไหน
“ครับ!” เวินโฮ่วได้แต่ก้มหัวลง ไม่กล้าสู้หน้า
“อาจารย์ท่านออกไปจัดการใคร?”แววตาของเวินเทาเต็มไปด้วยความอาฆาต
เวินโฮ่วมีแรงฮึดขึ้นมาทันที“พี่รอง มันชื่อหลินอี้ มันนี่แหละที่ฆ่าอาจารย์หวังตายแถมยังสลักอักษรบนหน้าอกของเขาด้วย มันช่าง... มันช่างสมควรตายเป็พันๆ ครั้ง!!”
ภรรยาของหวังชงคุกเข่าร่ำไห้อย่างปวดร้าวอยู่ใต้เท้าของพวกเขา“คุณชายสอง ท่านต้องล้างแค้นให้สามีข้านะ! โฮโฮโฮ...”
“คุณนายวางใจเถอะ!” เวินเทาสูดลมหายใจเข้าไปหนักๆหนึ่งครั้ง “เ้าหลินอี้นั่นข้าจะฉีกร่างมันออกเป็พันเป็หมื่นชิ้น!!”
“พี่รอง”เวินโฮ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ วางท่าใหญ่โต “ข้าได้ยินมาว่าที่เลี่ยนเทียนเฮ่าวันนี้มีเด็กน้อยปริศนาคนหนึ่งมันทำอีท่าไหนไม่รู้ เล่นเอาลู่หยวนโดนไล่ออกไปแล้ว ข้าว่ามันต้องเป็หลินอี้แน่นอน”
เวินเทาได้ยินอย่างนั้นก็ประกาศประกาศิตสั่งตายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ดี พรุ่งนี้พวกเราจะไปที่เลี่ยนเฮ่าเทียนแล้วจับมันกลับมาที่นี่ ข้าจะเอาเืของมันมาเซ่นให้กับอาจารย์หวัง!”
..................................
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
หลินหยางกับอาจารย์อี้ทั้งสองท่านกำลังยุ่งอยู่ภายในห้องช่างส่วนตัวของอี้สิงอวิ๋นโดยที่ยังไม่ได้นอนนักการช่างชั้นสูงของเลี่ยนเทียนเฮ่านั้น ล้วนได้ยินเสียงะโก้องด้วยความตื่นเต้นดังออกมาจากข้างในนั้นตลอดทั้งคืน
อีกทั้งยังรู้ว่ามีสองผู้เฒ่ากับหนึ่งเด็กน้อยกำลังสร้างอะไรบางอย่างอยู่ภายในห้องนั้นถ้าคนอื่นมาได้ยินคงจะคิดว่าสามคนนี้กำลังทำเื่หน้าไม่อายอยู่ภายในนั้น....
น่าอายจริงๆ...
เช้าวันต่อมา ในที่สุดก็เห็นหลินหยางเดินหาวออกมาจากภายในห้องช่าง ตอนที่เปิดประตูออกมาเหมือนจะยังได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของอาจารย์อี้ทั้งสอง
“นี่มัน...เป็ไปได้อย่างไร?”
“โอ้์ตาเฒ่าอย่างข้าถือว่าเสียชาติเกิดจริงๆ เ้าหญ้าอ่อนนี่มันยังมีวิชาสุดยอดขนาดนี้อยู่อีกหรือนี่...”
“ไม่ไหวข้าไม่ไหวแล้ว เ้าไปเอา ‘ยาฟื้นใจ’มาให้ข้าเร็ว ไม่อย่างนั้นใจของข้าอาจจะทนรับไม่ไหวก็ได้”
หลินหยางแอบยิ้มที่มุมปากในใจคิดว่าอาจารย์ทั้งสองนี้เป็พวกคลั่งวิชาการช่างจริงๆแต่น่าเสียดายที่ต้องมาอยู่ในอาณาจักรเล็กๆ อย่างชูอวิ๋นจวินนี่ ทั้งชีวิตคงทำได้มากสุดแค่นั้นแหละถ้าเขาเอาวิชาการช่างจากความทรงจำของจักรพรรดิฟ้าออกมาทั้งหมดละก็ ไม่แน่ว่าอาจารย์อี้ชังไห่นั่นอาจจะตื่นเต้นเสียจนตายคาที่ไปเลยก็ได้
ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดีมากหนึ่งคือของที่เขาเตรียมจะเอาไปให้ตระกูลเวินนั้น ได้ยอดฝีมือถึงสองคนมาช่วยทำให้สามารถย่นระยะเวลาลงได้เยอะ วันนี้ก็น่าจะทำเสร็จแล้วและเพื่ออาจารย์ทั้งสองท่านที่ตั้งใจหมกตัวทำงานอยู่ในห้องนั้นจะต้องสร้างมันออกมาให้ได้
และอีกข้อคือเมื่อคืนเขาได้เลือกเอาของมีค่าบางส่วนจากในห้องช่างของอี้สิงอวิ๋นใส่ในถุงฟ้าดินของเขายิ่งทำให้เขารู้สึกดีเข้าไปใหญ่
อี้สิงอวิ๋นหรือ
ช่างตีอาวุธิญญาขั้นกลางหรือ
แถมยังเป็ยอดฝีมือระดับเซียนเทียนด้วยอย่างนั้นหรือ
จากสายตาของหลินหยางในตอนนี้ของที่เขาเลือกมานั้นล้วนเป็ของชั้นดีที่มีประโยชน์กับเขาอย่างมาก
ด้านนอกห้องนั้นเหล่านักการช่างทั้งหลายที่กำลังมองมาล้วนผงกหัวทักทายหลินหยางด้วยท่าทีที่เหมือนจะให้ความเคารพหลินหยางมากกว่าคุณหนูและคุณชายของตระกูลเวินเสียอีกหลินหยางโบกมือตอบกลับอย่างเป็มิตรพลางเดินออกไปยังด้านนอกของพื้นที่การช่าง
