“คุณชายหลินอรุณสวัสดิ์เ้าค่ะ”
พอหลินหยางเดินไปถึงส่วนนอกของพื้นที่การช่าง ก็มีเสียงหวานๆราวกับน้ำผึ้งดังขึ้น คนที่มีเสียงหวานแบบนี้นอกจากสวี่เหยาแล้วจะเป็ใครได้อีกเล่า
สาวน้อยผู้นี้แต่งกายด้วยชุดกี่เพ้ากระโปรงยาวเรือนร่างสวยได้รูป อ้อนแอ้นทรงเสน่ห์ คอเสื้อที่ตกแต่งอย่างสวยงามนั่นเผยให้เห็นถึงความเยาว์วัยจนชวนให้ผู้คนใจเต้นหลินหยางจ้องมองอย่างลุ่มหลง
ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่งจริงๆ สวี่เหยาที่เมื่อวานยังเป็เพียงแค่พนักงานต้อนรับธรรมดาๆ เท่านั้นแต่พอมาวันนี้กลับเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้ นางดูสวยกว่าเหล่าสาวงามอันดับต้นๆ ของหอนางโลมเสียอีก...อะแฮ่มแน่ละว่าต้องหมายถึงพวกขายความสามารถนะ ไม่ใช่พวกขายตัว
“สวัสดีเถ้าแก่สวี่” หลินหยางยิ้ม เขาสงบใจได้แล้ว
สวี่เหยาตอนนี้ได้เป็รองเถ้าแก่แล้วตอนนี้มีสาวน้อยที่ดูเรียบร้อยเดินตามหลังมาด้วยสองคน หนึ่งในนั้นกำลังถือถาดที่วางไว้ด้วยกล่องสำริดกล่องหนึ่งสวี่เหยาหยิบเอาซุปโสมร้อนๆ ออกมาจากในกล่องราวกับเล่นกลใช้สองมือประคองแล้วยื่นให้กับหลินหยาง
“คุณชายหลินเมื่อคืนคงจะไม่ได้นอนพักผ่อนข้าน้อยเกรงว่าท่านจะเหนื่อยเกินไป สวี่เหยาเลยเตรียมซุปโสมเอาไว้ให้เ้าค่ะโปรดรับไว้ด้วยนะเ้าคะคุณชาย”
อัก!
หลินหยางรู้สึกเหมือนถูก‘ความเอาใจใส่’ ของสวี่เหยากระแทกเข้าใส่อย่างรุนแรงั้แ่ส่วนหูไปจนถึงภายในใจจนเกือบหวั่นไหวสวี่เหยานี่เป็นางโลมชั้นดีได้เลย
ดวงตาดวงเล็กๆดึงดูดผู้คนให้ผู้คนหวั่นไหวได้ดียิ่ง
หลินหยางรู้ว่าสาวน้อยผู้นี้มีใจให้กับตนแล้วแต่เขากลับใจแข็งยิ่งกว่าหิน ยังไม่พูดถึงความทรงจำที่ได้มาจากจักรพรรดิฟ้าด้วยแล้วเขาเคยข้องเกี่ยวกับผู้หญิงที่ทั้งอ่อนเยาว์และมีเสน่ห์ไม่เหมือนใครมาหลายต่อหลายคนแล้วในหัวหลินหยางตอนนี้ก็คิดแต่เื่ทำอย่างไรถึงจะไปดึงเอาเฉินเฉาเกอลงจากบัลลังก์ได้เท่านั้นส่วนเื่รักๆ ใคร่ๆ นั้นเขายังไม่มีเวลาไปยุ่งเกี่ยวด้วยแต่อย่างใด
“อย่างนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว”พูดเสร็จหลินหยางก็ยกซุปโสมถ้วยนั้นขึ้นมาดื่มเข้าไปอึกใหญ่จนหมดจากนั้นก็ถามกลับไปด้วยแววตาเรียบสงบ “จริงสิวันนี้ข้ารบกวนเ้าช่วยจัดเตรียมห้องช่างที่มีไฟิญญาระดับสามสักกห้องหนึ่ง...”
“รบกวนอะไรกันเ้าคะ”เมื่อสวี่เหยาเห็นแววตาอันเรียบเฉยของหลินหยางในใจก็แอบผิดหวังอยู่บ้าง แต่นางก็รีบตอบกลับด้วยรอยยิ้มไปว่า “ไม่ว่าคุณชายหลินจะ้าอะไร สวี่เหยาจะต้องหามันมาให้ได้แน่นอนเ้าค่ะห้องช่างหมายเลขเก้าที่ท่านเคยจองไว้ ตอนนี้ก็ยังเหลือไว้ให้ท่านใช้งานอยู่ข้าน้อยสั่งเอาไว้แล้วว่า ตราบที่คุณชายหลินยังอยู่ในเลี่ยนเทียนเฮ่าแห่งนี้ให้เก็บห้องหมายเลขเก้าห้องนั้นเอาไว้ให้ท่านเ้าค่ะ”
ยัยคนนี้นี่...ทั้งอ่อนโยนทั้งเอาใจเก่งจริงๆ
หลินหยางตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“อย่างนั้นก็ไปเถอะ”
เมื่อกล่าวจบทั้งสองก็เตรียมที่จะขยับตัวออกไป ภายในเลี่ยนเทียนเฮ่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยไฟิญญาแห่งนี้หลินหยางไม่จำเป็ต้องใช้โอสถอะไรก็สามารถฝึกฝนเพิ่มความสามารถได้เขาคิดจะดูดกลืนไฟิญญาเพื่อนำมันมาเพิ่มระดับพละกำลังและความสามารถให้ตัวเอง
แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงวุ่นวายดังขึ้นมาจากส่วนนอกของเลี่ยนเทียนเฮ่ามีกลุ่มคนที่มีท่าทางคุกคามกำลังเดินเข้ามานอกจากนั้นยังได้ยินเสียงพูดที่ฟังดูใและหวาดกลัวของเถ้าแก่อ้วนหวังดังออกมาจากในกลุ่มคนเ่าั้ด้วย
“คุณชายสองท่านเป็อะไรไป ทำไมถึงได้โมโหเกรี้ยวกราดขนาดนี้”
ปึง ปัง ปึง ปัง
หลินหยางได้ยินเสียงย่ำเท้าดังประดุจคลื่นน้ำที่กำลังพุ่งทะลักเข้ามาไม่นานหลินหยางก็เห็นคนคุ้นเคยคนหนึ่ง คุณชายสามแห่งตระกูลเวิน เวินโฮ่ว ข้างๆ เขามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีบรรยากาศกดดันดุจคมมีด
ด้านหลังของทั้งสองมีกลุ่มจอมยุทธ์ที่ดูน่าเกรงขามยืนอยู่หลายคนพวกเขาล้วนใส่เครื่องแบบของตระกูลเวินเหมือนกันหลินหยางใช้วิชาเนตรเพลิงสุพรรณส่องดูพวกเขา ก็พบว่ามีถึงสี่คนที่เป็ยอดฝีมือระดับชุ่ยถี่ขั้นท้ายที่เหลืออีกสิบกว่าคนเป็จอมยุทธ์ระดับชุ่ยถี่ขั้นกลาง หน่วยรบระดับนี้นอกจากเขตต้องห้ามของราชวังแล้วพวกเขาสามารถไปได้ทุกที่ในเมืองอวิ๋นเฉิงโดยไม่ต้องกลัวสิ่งใดซึ่งกลุ่มคนที่ว่ากำลังมุ่งหน้าเข้ามาหาหลินหยาง
“หลินอี้เ้าอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย อย่าคิดว่าแค่เ้าใส่หน้ากากไว้ข้าก็จะจำเ้าไม่ได้นะ วันนี้จะเป็วันสุดท้ายของชีวิตเ้า!!”
พอมาถึงเวินโฮ่วก็เปิดฉากด่าฉอดๆ อย่างเกี้ยวกราดราวกับสตรีที่กำลังมีประจำเดือนทำเอาผู้คนในเลี่ยนเทียนเฮ่าใกันหมด ไม่นานก็มีฝูงชนเข้ามามุงดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นพวกเขาอยากรู้ว่าคุณชายหลินที่เพิ่งโชว์ความสามารถอันเหลื่อเชื่อไปเมื่อวันก่อนไปทำท่าไหนทำไมวันนี้ถึงได้ไปมีเื่กับคุณชายตระกูลเวินเข้า
หลินหยางไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีข่มเหงอวดเบ่งของเวินโฮ่วเท่าไรแต่ชายหนุ่มท่าทางร้ายกาจที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นเป็ยอดฝีมือชุ่ยถี่ขั้นสูงสุดที่ใกล้จะสามารถก้าวข้ามไปสู่ระดับเซียนเทียนได้แล้วเป็คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้
เวินเทามองดูหลินหยางด้วยสายตาเ็าแล้วจึงพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า “เถ้าแก่หวัง วันนี้เลี่ยนเทียนเฮ่าหยุดหนึ่งวันตระกูลเวินมีเื่ส่วนตัวที่ต้องจัดการให้เสร็จก่อน”
เถ้าแก่หวังถึงกับหน้าซีด“คุณชายสองขอรับ หยุดงานนี่เป็เื่ใหญ่เลยนะขอรับ!”
“หือ?”เวินเทาจ้องหน้ากลับไปทีหนึ่ง ทำเอาเถ้าแก่หวังขนลุกไปทั้งตัวก้มหัวตอบรับคำ “ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”
กล่าวจบเถ้าแก่หวังก็เรียกคนงานให้มาเคลียพื้นที่เหล่าคนงานของเลี่ยนเทียนเฮ่าเองก็ลงมือได้ว่องไวฝูงคนที่มุงอยู่เองก็ถูกไล่ออกไปด้านนอกของเลี่ยนเทียนเฮ่าด้วยเช่นกันถึงแม้พวกเขาจะอยากอยู่ดูมากแค่ไหนก็ตาม
ประตูสำริดขนาดใหญ่โตของเลี่ยนเทียนเฮ่าเสียงปิดของมันดังสนั่นหวั่นไหวราวกับเสียงกู่ก้องของ์ ราวกับว่าแม้แต่ท้องฟ้าเองก็ถูกประตูบังไว้จนมืดลงไปหลายส่วน
หลินหยางยืนอยู่ระหว่างเขตเมืองกับเขตโรงงานช่างในเลี่ยนเทียนเฮ่าตามองเวินโฮ่วโบกมือไปหนึ่งทีเหล่าลูกสมุนทั้งหลายก็เข้ามายืนล้อมรอบหลินหยางและสวี่เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆ กันั้แ่เมื่อครู่เอาไว้
สวี่เหยาเห็นท่าไม่ดีเลยรีบสั่งงานให้หญิงรับใช้ของนางทั้งสองคน จากนั้นก็เดินยิ้มๆ ไปกล่าวต้อนรับเวินเทา
“คุณชายสองเ้าคะข้าน้อย สวี่เหยา ได้รับการเลื่อนขั้นเป็รองเถ้าแก่โดยท่านอาจารย์อี้เ้าค่ะข้าเห็นท่านกำลังโมโหอยู่ เดี๋ยวข้าจัดซุปบ๊วยเย็นๆ ให้ดื่มดับไฟร้อนในใจสักถ้วยนะเ้าคะคุณชายหลินเป็แขกคนสำคัญของอาจารย์อี้ ข้าว่าท่านอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป?”
สวี่เหยาใช้น้ำเสียงหวานๆชี้แจงสถานะของหลินหยางอย่างแยบยล เพียงแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าพอเวินเทาฟังที่สวี่เหยาพูดจบ ก็จ้องกลับด้วยสายตาเ็า จากนั้นก็ลงมือตบเข้าที่ใบหน้าของนางทันที
“หลีกไป!”
เพียะ
ฝ่ามือกระแทกหน้าอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่นสาวน้อยอ่อนแออย่างสวี่เหยาไหนเลยจะทนไหว ถึงเวินเทาจะไม่ได้ตบสุดแรงก็ตามแต่สวี่เหยาก็เซถลาออกมาตามแรงตบนั่นจนเกือบจะล้มลง
ในตอนนั้นเองก็มีท่อนแขนที่ดูแข็งแรงยื่นออกมารับสวี่เหยาเอาไว้แขนของหลินหยางนั่นเอง
เขาเห็นบนใบหน้าอันสวยงามของสวี่เหยาตอนนี้มีรอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏขึ้นตรงมุมปากของนางมีเืสดๆ ไหลออกมา ดูท่าทางเ็ปเหลือเกิน
“คุณชายหลิน!!”สวี่เหยาพยายามไม่ร้องไห้ออกมาถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีน้ำตาอยู่เต็มั์ตาก็ตาม
หลินหยางส่งยิ้มที่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดให้กับสวี่เหยา“เ้าไปรออยู่ข้างๆ ก่อนเถอะ”
“ไม่ได้นะเ้าคะคุณชายหลินคุณชายสองเป็ยอดฝีมือที่แทบจะไร้คู่ต่อกรในเมืองอวิ๋นเฉิง ท่านอย่าได้วู่วามเลยเ้าค่ะ!" เวลาแบบนี้สวี่เหยาก็ยังห้ามไม่ให้หลินหยางใช้ไม้แข็งกับเวินเทาแม้แต่คนอื่นๆ ที่อยู่แถวนั้นก็มีความคิดแบบเดียวกัน
เพราะว่าเวินเทานั้นแข็งแกร่งจริงๆ
ถึงแม้เวินเทาจะเกิดในตระกูลเวินพร์ด้านการช่างก็ไม่มี แต่ความสามารถด้านวรยุทธ์กลับเปล่งประกายอย่างมาก
นอกจากสี่ัน้อยในตำนานแล้วก็มีเวินเทาอีกคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่จอมยุทธ์รุ่นเยาว์เขาในตอนนี้มีพละกำลังที่สูงมากจนน่าหวั่นเกรง โดยพละกำลังของเขาสูงเกือบๆ สองพันชั่งในบรรดาจอมยุทธ์ที่มีระดับต่ำกว่าเซียนเทียนนั้น เวินเทาถือเป็จอมยุทธ์ที่แข็งแกร่งที่สุดเลยก็ว่าได้
และสิ่งที่ทำให้เวินเทาน่าหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกก็คือลักษณะนิสัยที่โเี้เ็าของเขาใครก็ขัดใจเขาไม่ได้ แม้แต่กับพระกับเ้าก็ไม่เว้นคนที่ขัดเขาได้มีเพียงประมุขตระกูลเวินอย่างเวินติ่งเทียนเท่านั้น ถึงแม้ว่าในหลายปีมานี้เขาจะสงบลงไปบ้างแล้วแต่วันนี้ คุณชายสองจอมโหดผู้นั้นกำลังจะอาละวาดขึ้นอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าหลินหยางไปทำท่าไหนถึงได้โดนคุณชายสองแห่งตระกูลเวินท่านนี้หมายหัวเข้าแต่ว่าทั้งเหล่าจอมยุทธ์ในสังกัดของเวินเทา และเหล่าคนงานของเลี่ยนเทียนเฮ่าล้วนกำลังมองด้วยสายตาเห็นใจไปทางหลินหยาง
พวกเขาภาวนาว่าเ้าเด็กนี่คงจะไม่ถูกทรมานจนอนาถมากเกินไป...
หลินหยางเห็นแววตาเป็ห่วงของสวี่เหยาเข้าในใจเขาก็เริ่มเกิดอาการหวั่นไหวขึ้นมาบ้างเล็กน้อยตัวเขามีอายุเพียงแค่สิบสี่ปีเท่านั้น มองจากภายนอกแล้วยังดูตัวเล็กอ่อนแอกว่าสวี่เหยาเสียอีกแต่รอยยิ้มที่เขามอบให้สวี่เหยากลับเป็รอยยิ้มของผู้ที่ใจเย็นและมากประสบการณ์คนหนึ่ง“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยให้เ้าโดนตบเสียเปล่าเช่นนี้หรอก”
กล่าวจบหลินหยางก็ส่งสวี่เหยาไปให้หญิงรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นบรรยากาศรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไปทันที
คุณชายสองแห่งตระกูลเวินนี่กับเวินโฮ่วนั่นมาหาเื่จะทำร้ายเขาแบบไร้เหตุผลเป็ครั้งที่สองแล้วแถมครั้งนี้ยังดึงสวี่เหยาเข้ามาโดนลูกหลงด้วยอีก
หลินหยางโมโหแล้ว
ตัวเขาที่วางแผนจะยึดตระกูลเวินทั้งตระกูลมาเป็ของตัวเองในอนาคตนั้นถ้าแค่เ้าเด็กเปรตสองตัวตรงหน้านี้เขายังจัดการไม่ได้ อย่างนั้นเขาก็สมควรจะยกเลิกแผนแล้วกลับบ้านไปอาบน้ำนอนเสียดีกว่า
เวินโฮ่วที่ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้อยู่ด้านข้างกล่าวดูถูกอย่างเ็าว่า “ชายโฉดหญิงชั่วจริงๆ ถุย! หลินอี้ ดูไม่ออกเลยนะว่าเ้าจะชั่วขนาดนี้เ้าล่วงเกินน้องสาวข้าที่คฤหาสน์เวินยังไม่พอ เ้ายังมาหลอกล่อผู้หญิงที่เลี่ยนเทียนเฮ่าแห่งนี้อีกฆ่าคนของพวกเราไปทั้งคนยังกล้าใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ขนาดนี้ แต่ชีวิตของเ้ามันมาได้แค่นี้แหละพี่ชายของข้าจะต้อง...”
เวินโฮ่วยังพูดไม่ทันจบก็ถูกสายตาของหลินหยางจ้องจนสั่นไปทั้งตัวใช้เหตุผลพูดคุยกันไม่ได้จริงๆ แล้วคราวนี้
สายตาอันเยือกเย็นและเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันอันรุนแรงนั่นมันใช่สายตาของเด็กน้อยอายุสิบกว่าขวบแน่หรือ นี่มันสายตาของจอมมารที่สามารถกำหนดความเป็ความตายของผู้คนได้
หลินหยางไม่ได้ให้ความสนใจกับเวินโฮ่วเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่ทำให้ปากเน่าๆ นั่นหุบไปได้แล้วเขาก็สังเกตไปทั่วทั้งสี่ทิศดุจราชสีห์มองฝูงหมาป่า ในที่สุดหลินหยางก็พ่นลมทางจมูกดังหึ แล้วเดินหน้าเข้าไปหาเวินเทา
“เฮ้ย! เ้าหลินอี้นี่มันอยากตายหรืออย่างไร?”
“หึหึหึข้าไม่ได้เห็นคุณชายสองลงมือมานานแล้วครั้งล่าสุดนี่รู้สึกว่าจะจัดการครูฝึกคนหนึ่งของทางการจนพิการไปเลยได้ยินว่าตอนนี้ก็ยังต้องนอนติดเตียงอยู่ด้วย”
“วันนี้ได้เห็นเืกันแน่...เ้าหลินอี้นี่ไม่รู้จักเจียมตัวจริงๆ...”
เหล่าคนรอบข้างล้วนมองหลินหยางด้วยสายตาเห็นใจและสายตาที่ไม่เข้าใจไม่เข้าใจว่าเขาไปเอาความกล้ามาจากไหนเผชิญหน้ากับจอมมารแห่งเมืองอวิ๋นเฉิงผู้นี้
แต่หลินหยางก็ไม่ได้สนใจเดินเข้าไปอยู่หน้าเวินเทา เผชิญหน้ากับสายตาอันโเี้และเยือกเย็นดุจน้ำแข็งคู่นั้นบรรยากาศรอบตัวของทั้งสองคนนั้นหนักอึ้ง
เวินเทามองหลินหยางด้วยสายตาที่เหมือนกับว่ากำลังมองมดตัวน้อยๆที่จะบี้ให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งเมืองอวิ๋นเฉิงนั้นมีแค่สี่ัน้อยเท่านั้นที่เขายอมรับหนุ่มสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาคนอื่นๆ ล้วนเป็แค่เศษขยะเท่านั้น ส่วนเ้าเด็กตรงหน้าที่มันกล้ามาเผชิญหน้ากับเขานั้นก็เป็แค่เศษขยะที่มันใจกล้ากว่าชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง
ยังไม่ต้องพูดถึงเื่ที่เ้าเด็กนี่มันเป็ฆาตกรฆ่าครูฝึกหวังด้วยลักษณะนิสัยของเวินเทา แค่พฤติกรรมที่มันกล้ามาท้าทายเขาแบบนี้ก็มากพอที่จะกระตุ้นให้เขามีน้ำโหแล้ว
สายตาของเ้านั่นมันอะไร!
เดี๋ยวข้าจะสอนให้เองว่าเ้าควรพูดกับข้าเวินเทาผู้นี้อย่างไร!
เพียะ
เวินเทาก็ยังคงไม่พูดอะไรให้มากความเขาใช้ฝ่ามือฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของหลินหยางโดยที่ยังคงมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอยู่
การตบหน้าครั้งนี้ทั้งหยาบคายและไร้มารยาทการลงมือของเวินเทาในคราวนี้ไม่ได้ออมแรงไว้เหมือนคราวที่ตบสวี่เหยา แต่เขาใส่แรงในระดับที่คิดว่าหลินหยางจะต้องทรุดลงไปคุกเข่าอยู่เบื้องล่างของเขาหวังจะสั่งสอนเดรัจฉานที่ไร้มารยาทอย่างหลินหยางนี่เสียหน่อย
ไอ้เวร!
หลินหยางโมโหยิ่งกว่าเดิม
เขายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำก็ลงมืออีกแล้ว?
เ้านี่มันหาเื่ผิดคนแล้ว!
