“น่าจะใช่ขอรับ บ่าวมิได้เข้าไปในเรือนนางนานแล้ว แต่เมล็ดพันธุ์เพิ่งลงดินเมื่อวันก่อน อยู่ๆ จะเติบโตได้อย่างไร?” พ่อบ้านหวางถาม
ฮวาเมิ่งซือที่เป็วรยุทธ์อยู่บ้าง ยามนี้นางอยู่ในระดับสอง เมฆาทะยาน ย่อมต้องรู้มากกว่าอี๋เหนียงสอง
แต่ฮวาเมิ่งซือเองก็ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้จักสมุนไพรนี้ ให้เขาทำดังนางว่าเถอะ...เราต้องทราบข้อมูลก่อนลงมือ”
อี๋เหนียงสองเห็นด้วยกับบุตรสาว จึงสั่งพ่อบ้านให้นำสมุนไพรไปขายเสีย
ยิ่งพ่อบ้านหวางคิดก็ยิ่งสับสน เหตุใดคุณหนู้าให้เขาขายสมุนไพรให้นาง? สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือคุณหนูผู้หนึ่งออกไปทำเช่นนี้ย่อมไม่เหมาะสม
เมื่อสำเร็จเรียบร้อยแล้ว พ่อบ้านหวางก็ส่งมอบตั๋วแลกเงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงเงินให้แก่ฮวาชีเยว่ สองสาวใช้ต่างก็ตกตะลึงจนตาค้าง
ฮวาชีเยว่เพียงมองพ่อบ้านหวางด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงและไม่กล่าวอะไรอีก แสงเ็าทอประกายในดวงตา
ยามนี้ฮวาชีเยว่ได้เงินพอค่าของขวัญแล้ว
ฮวาชีเยว่สั่งบ่าวไพร่ว่าหากใครถามก็ให้ตอบไปว่าเป็เมล็ดพันธุ์ที่พระลึกลับรูปหนึ่งที่วัดหรงฝูมอบให้
“คุณหนู ท่านไปได้เมล็ดพันธุ์นี้มาจากไหนกันแน่เ้าคะ? เหตุใดพวกบ่าวไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงมาก่อน” ลู่ซินถามฮวาชีเยว่อย่างสงสัย
ฮวาชีเยว่ส่งตั๋วแลกเงินให้โหย่วชุ่ย สั่งให้นำไปซื้อของขวัญส่งให้จวนสกุลโจว “แล้วข้าจะบอกเ้าคราวหลัง”
โหย่วชุ่ยยิ้มบาง “ท่านไม่เผยความลับเร็วๆ นี้หรอก ลู่ซินอย่าถามอีกเลย”
ลู่ซินพยักหน้า ฮวาชีเยว่เอนกายพริ้มปิดดวงตาคู่งาม อีกไม่นาน นางก็จะได้พบลูกชายแล้ว
เทียนซี เ้าถูกนางแพศยานั่นวางยาจนเป็ใบ้ องค์หญิงฮุ่ยเจิน โจวจื่อเฉิง! ข้าจะให้พวกเ้าต้องชดใช้!
หนึ่งชั่วยามผ่านไป โหย่วชุ่ยก็พาตัวเทียนซีกลับมา ประตูเรือนส่งเสียงเอี๊ยดยามถูกผลักเปิด นางมองกลับไปอย่างไม่สบายใจ แล้วจึงได้เห็นใบหน้าเล็กๆ อันคุ้นตา
แสงตะวันยามบ่ายร้อนแรงนัก ต้นหลงแดงงดงามดูน่าดึงดูดทอประกายเป็พิเศษ แต่เมื่อฮวาชีเยว่มองเห็นใบหน้าดำคล้ำผอมซูบที่เต็มไปด้วยรอยแผลแล้ว นางก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบพลันมืดหม่นลง
เทียนซีก้มหน้าทันทีที่เข้ามา เขามองนางอย่างเขินอายครั้งหนึ่งแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง
มือน้อยบอบบางของเทียนซีเต็มไปด้วยรอยแผลน่าตกตะลึง! หลายวันมานี้เขาโดนรังแกอย่างโเี้!
รอยข่วนบนใบหน้าทำลายใบหน้าเล็กขาวบอบบางลง ยามฮวาชีเยว่มองรูปร่างผอมบางของบุตรชายที่คล้ายจะถูกลมพัดปลิวได้ เล็บนางก็จิกเข้าอุ้งมือตนเองโดยแรง
“คุณหนูเ้าคะ เด็กน้อยน่าสงสารคนนี้ชื่อโจวเทียนซีเ้าค่ะ ได้ยินว่าถูกสาวใช้ใหม่รังแก สาวใช้ผู้นั้นถูกตีจนตายแล้ว แต่สิ่งที่นางทำกับเขา…”
สีหน้าโหย่วชุ่ยมีแต่ความเสียใจ คิดว่ารอยแผลบนใบหน้าเขาคงไม่มีวันรักษาหายแล้ว
ฮวาชีเยว่แค่นเสียง สาวใช้น่ะหรือคนลงมือทำใบหน้าเขาาเ็? เกรงว่าจะเป็คำโกหกมากกว่า!
ลูกชายนางที่เคยน่ารักมีชีวิตชีวากลับกลายเป็เด็กอ่อนแอ ความใสซื่อของเขาล้วนหายไปจนสิ้น ใบหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความหวาดกลัวทั้งยังสั่นกระตุก ดูไม่สมวัยแม้แต่น้อย
ฮวาชีเยว่รู้สึกเ็ปนัก นางเกลียดตนเองที่ไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้องเขา!
หยาดน้ำตาเอ่อล้น ลู่ซินร้องอุทาน “คุณหนู เป็อะไรไปเ้าคะ?”
ฮวาชีเยว่กลั้นน้ำตาและฝืนยิ้มออกมา “ไม่มีอะไร เ้า...เ้าคือเทียนซี ใช่หรือไม่?”