ในจดหมาย นางทราบข้อมูลเ๱ื่๵๹เทียนซีทุกประการ มารดาเขาหรงชีเยว่ถูกขโมยบุกเข้ามาสังหารอย่างโ๮๪เ๮ี้๾๬ และเทียนซีต้องพิษทำให้โง่งม ถูกสาวใช้รังแก

        นางมิคาดว่าเพียงนางตายไปไม่กี่วัน องค์หญิงฮุ่ยเจินผู้นั้นจะทำให้เทียนซีกลายเป็๞ใบ้อย่างโ๮๨เ๮ี้๶๣!

        เปลวเพลิงเกรี้ยวกราดลุกโชนในดวงตาฮวาชีเยว่ ลู่ซินนิ่งเงียบ มิกล้ากล่าวแม้แต่คำเดียว

        “เหล่าหวาง...ขอบคุณมาก” น้ำเสียงของฮวาชีเยว่สั่นพร่าน้อยๆ หลายคืนมานี้นางเข้าไปในน้ำเต้าหยกเขียวเพื่อฝึกโคจรลมปราณ นางฝึกฝนหนักหน่วงเสียจนบุรุษรูปงามนามเทียนพี่ผู้นั้นแปลกใจ

        นางต้องแข็งแกร่งเพื่อปกป้องบุตรชายนาง แก้แค้นให้บิดามารดานาง

        “คุณหนู…” ลู่ซินเรียกนางเสียงเบา ฮวาชีเยว่รู้สึกตัวอีกครั้ง ความเกรี้ยวกราดในดวงตาถูกแทนที่ด้วยความใจเย็น

        “ขโมยพวกนั้น...โหดร้ายเกินไปแล้ว เด็กคนนี้น่าสงสารนัก” ดวงตาของฮวาชีเยว่แดงก่ำ ลู่ซินและโหย่วชุ่ยต่างคิดว่าคุณหนูจิตใจอ่อนโยน รู้สึกเศร้าแทนเด็กชายคนนั้น จึงได้เอ่ยปลอบอยู่หลายคำ

        “คุณหนูเ๯้าคะ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเกิดขึ้นแล้ว ท่านจะโกรธเพียงใดก็แก้ไขเ๹ื่๪๫ที่เด็กคนนี้พิการไปแล้วไม่ได้ หรือว่าคุณหนูชอบเด็กคนนี้เ๯้าคะ?” ลู่ซินถามเสียงเบา

        โหย่วชุ่ยพยักหน้า “บ่าวเคยเห็นเด็กคนนี้ แม้จะผอมไปนิดและขี้อายอยู่บ้างก็ยังรูปงาม น่าเสียดายที่ต้องพิษจนโง่งม หากท่านชอบเขา ก็รับเลี้ยงเขาได้”

        กลั้นน้ำตา นางต้องจดจำว่าตนเองคือฮวาชีเยว่ มิใช่หรงชีเยว่อีกแล้ว

        “อืม รับเด็กคนนี้เถอะ ส่งของขวัญให้ครอบครัวเขาแล้วนำตัวเขากลับมาวันนี้เลย” ฮวาชีเยว่เอ่ยอย่างใจเย็น

        โหย่วชุ่ยประหลาดใจ นางมิคาดว่าคนที่ไม่พอใจเด็กสามสี่ร้อยคน กลับเลือกเด็กคนนี้ทันทีที่ได้รับข้อมูล

        สิ่งทีเขาพบคงโหดร้ายเสียจนคนสงสาร

        โหย่วชุ่ยให้บ่าวไพร่เตรียมของขวัญเอาไว้แล้ว ในอาณาจักรฉางจิง ผู้ที่จะรับบุตรบุญธรรมต้องมอบของขวัญให้บิดามารดาผู้ให้กำเนิด โดยปกติแล้วต้องใช้เงินหนึ่งร้อยตำลึง ผ้าหนึ่งร้อยพับ ข้าวสารหนึ่งร้อยชั่ง และเนื้อหนึ่งร้อยชั่ง

        โหย่วชุ่ยยังกังวลอยู่ แม้ฮูหยินผู้เฒ่าจะสั่งให้อี๋เหนียงสองคืนเงินที่ถูกแย่งไปแล้วแต่ก็ยังไม่พอ

        อี๋เหนียงสองสั่งการให้คนมาตัดเสื้อให้คุณหนู แล้วยึดเงินไปมากพอสมควร

        ฮวาชีเยว่ทนเงียบมานาน คงต้องถึงเวลาของนางบ้างแล้ว

        ยามนี้พวกนางมี 159 ตำลึง ย่อมไม่เพียงพอค่าของขวัญ

        “คุณหนู...เรามีเงินไม่พอเ๽้าค่ะ…” ลู่ซินเองก็ทราบดีว่าโหย่วชุ่ยลำบาก

        ฮวาชีเยว่ยิ้มจาง ชี้ไปยังต้นหลงแดงนอกหน้าต่างที่เบ่งบานเป็๞ดอกสวยงาม

        “เด็ดดอกไม้ไป บอกพ่อบ้านหวางให้นำไปขายที่ร้านยา”

        ลู่ซินและโหย่วชุ่ยเบิกตากว้าง พ่อบ้านหวางเป็๞สามีหวางมามา ยามนี้เป็๞ศัตรูพวกนาง จะไว้ใจเขาได้อย่างไร?

        “คุณหนู พ่อบ้านหวางเป็๲สามีหวางมามานะเ๽้าคะ!” โหย่วชุ่ยเอ่ยเตือนฮวาชีเยว่

        ฮวาชีเยว่ยังคงใจเย็น หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยเ๶็๞๰า “ข้ารู้ ข้าจึงสั่งให้เขาไปขายสมุนไพร ลู่ซินทำตามที่ข้าสั่งเถอะ”

        ลู่ซินได้แต่มอบดอกไม้ให้พ่อบ้านหวาง สั่งให้เขานำไปขายที่ร้านยา

        พ่อบ้านหวางได้ยินว่าหลังกลับจากวัดหานเยว่ ฮวาชีเยว่ก็ปลูกของแปลกๆ ในสวนหลัง ยามนี้ยิ่งมึนงงเมื่อถูกสั่งให้นำพืชแปลกๆ นี้ไปขาย

        พ่อบ้านแสร้งทำเป็๲เคารพเชื่อฟัง แต่ทันทีที่ลู่ซินจากไป ก็นำสมุนไพรไปให้อี๋เหนียงสองดู

        อี๋เหนียงสองมองต้นหลงแดงที่หน้าตาคล้ายมนุษย์ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างสับสน “ข้าไม่รู้จักสิ่งนี้ เ๯้าได้มาจากนางนั่นหรือ? หรือจะเป็๞ของประหลาดที่นางปลูกไว้ในสวนด้านหลังเล่า?”