ปลายเดือนสิบสอง ผักในเรือนเพาะชำของสวี่ตี้ก็เติบโตเต็มที่แล้ว
สวี่ตี้เลือกผักที่เติบโตได้ดีเพื่อเก็บเมล็ดพันธุ์เอาไว้ เด็ดมาสักเล็กน้อยแล้วเอาไปใส่ตะกร้าเพื่อส่งไปยังจวนแม่ทัพ ปรากฏว่าหลังจากท่านแม่ทัพเห็นผักที่ส่งไป ก็พาทหารสองนายสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะขี่ม้ามาที่เรือนสกุลสวี่เงียบๆ
เรือนเพาะชำนี้เป็สิ่งที่สวี่ตี้สร้างมันขึ้นมาเงียบๆ และเพราะว่าเป็ห้องในเรือนหลัง จึงมีแค่คนในเรือนไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แม้แต่คนที่อยู่เรือนบริเวณด้านหลังแต่หากว่าไม่ได้มาที่เรือนเพาะชำนี้ก็ยังไม่รู้แน่ชัดอยู่ดี
ซื่อจื่อเว่ยหลางเข้าไปในเรือนเพาะชำ เห็นสีเขียวๆ ในเรือนเพราะชำและเชือกเป็แถวๆ มัดอยู่ตรงคาน้า มีเถาวัลย์สีเขียวเลื้อยขึ้นไปตามแนวเชือก บนเถาวัลย์เต็มไปด้วยผลสีแดงสีเขียว และก็ยังมีต้นพืชความสูงขนาดครึ่งคนซึ่งเขามิรู้จักอยู่อีกมากมาย พืชส่วนใหญ่มีผลสีเขียว บ้างก็มีสีแดงหรือสีแดงๆ เขียวๆ ปนกัน
สวี่ตี้เดินตามอยู่ด้านหลังของซื่อจื่อเว่ยหลางพลางพูดแนะนำไปด้วย เมื่อได้ยินว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็ผักที่เอากลับมาจากนอกแคว้น จิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อก็ยิ่งรู้สึกแปลกใหม่
สวี่ตี้กล่าว “เว่ยซื่อจื่อขอรับ พวกนี้ล้วนเป็ของที่ข้าเอากลับมาตอนที่ออกทะเลกับพวกท่านลุงของข้าขอรับ ฤดูหนาวปีที่แล้วปลูกเอาไว้ที่หลุมหน้าเรือนหลายต้นก็เพื่อเอาเมล็ดพวกนี้มา หลังจากที่ข้าคิดได้ว่ามีบางคนที่ในเรือนมีเรือนเพาะชำดอกไม้อยู่ ข้าจึงเลียนแบบและได้สร้างเรือนเพาะชำเช่นนี้เอาไว้ที่นี่ แล้วก็ปลูกให้มากหน่อย จะได้เก็บเมล็ดได้มากขึ้น รอจนฤดูใบไม้ผลิปีหน้ามาถึงก็จะย้ายไปปลูกในที่ที่มีพื้นที่กว้างกว่านี้ ซื่อจื่อขอรับ ข้าจะยังไม่พูดถึงอย่างอื่นนะขอรับ แต่ข้าขอแนะนำ นี่คือพริกขอรับ ความแปลกใหม่ที่อยู่ด้านในนี้มีเมล็ดเยอะมากขอรับ”
เว่ยซื่อจื่อถึงจะอายุมากกว่าอย่างไรก็เป็คนหนุ่มอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้น ได้ยินสวี่ตี้พูดเช่นนี้ก็เร่งให้สวี่ตี้พูดถึงความแปลกใหม่ของมันออกมาโดยเร็ว
สวี่ตี้กล่าว “พริกนี่ หลังจากมันสุกแล้ว ก็จะเอาเม็ดมันมาตากให้แห้ง เป็เครื่องปรุงที่รสชาติดีมาก รสชาติเผ็ดจัดจ้าน หลังจากรับประทานเข้าไปแล้วก็จะให้ความรู้สึกร้อนผ่าวที่ลิ้นขอรับ”
เว่ยซื่อจื่อได้ยินถึงตรงนี้จึงคิดได้ว่าฤดูหนาวนี้ช่างเหน็บหนาวมากจนเกินไป เหล่าทหารที่นี่ต้องดื่มสุรารสแรงๆ เพื่อบรรเทาความหนาวเหน็บ แต่ว่าสุรานี่ไม่ใช่ว่าผู้ใดก็สามารถดื่มได้ หมักเหล้าแต่ละครั้งก็จำเป็ต้องใช้วัตถุดิบ ตอนนี้แค่ทานข้าวในแต่ละมื้อให้อิ่ม ทุกคนก็รู้สึกยากลำบากมากเกินไปแล้ว มีหรือจะมีวัตถุดิบไปหมักเหล้าต่อ?
สวี่ตี้มองท่าทีของซื่อจื่อเว่ยหลางก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดต่อ “ซื่อจื่อขอรับ ข้าขอพูดความจริงกับท่านสักหนึ่งประโยคนะขอรับ พริกนี่ไม่ใช่แค่สามารถรับประทานได้เท่านั้น มันยังมีประโยชน์อีกอย่าง หลังจากทำเป็พริกป่นแล้ว มันจะกลายเป็ของป้องกันตัวที่ดีมากๆ อย่างหนึ่งเลยนะขอรับ พูดอย่างไม่ได้ชื่นชมเกินจริง หากเทียบกับปูนขาวแล้วพริกนี่ร้ายกาจกว่าเยอะเลยขอรับ”
จิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อฟังถึงตรงนี้ดวงตาก็วาววับขึ้น สวี่ตี้เห็นว่าซื่อจื่อเข้าใจแล้วว่าเื่เป็มาอย่างไร ก็พลันหัวเราะออกมา “ซื่อจื่อขอรับ หากเอาไปใช้ที่กำแพงเมืองของพวกเรา ไม่เพียงแค่คนที่รับมือไม่ได้นะขอรับ พวกม้า วัวก็รับมือกับสิ่งนี้ไม่ได้เช่นเดียวกัน”
ซื่อจื่อฟังแล้วก็อดที่จะหัวเราะตามสวี่ตี้ขึ้นมาไม่ได้ หัวเราะจนพอใจแล้วเขาถึงได้รีบกลับมาทำหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง “สวี่ตี้ หากเป็เช่นนี้จริง เช่นนั้นข้าจะต้องขอบคุณเ้าแล้ว”
สวี่ตี้โบกมือ “ข้าคิดว่าปีหน้าหลังจากฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วจะเอามันไปปลูกที่ไร่ขอรับ ข้าคงไม่สามารถจ้างคนเพิ่มได้แล้ว เ้านี่พวกเราจะต้องแอบปลูกนะขอรับ ท่านดูว่าสามารถหาคนที่เหมือนอย่างลุงหลี่มาได้หรือไม่ อย่างอื่นข้าไม่มีเงื่อนไข ขอเพียงปลูกพืชเป็ก็เพียงพอแล้วขอรับ”
ซื่อจื่อพยักหน้ารับ สวี่ตี้มองพริกที่เริ่มมีสีแดงเล็กน้อย ก็พูดออกมาว่า “พริกนี่มีบางเม็ดที่สุกแล้ว วันนี้ท่านอย่าเพิ่งกลับไป อยู่รับประทานอาหารเย็นที่เรือนของข้าก่อนเถิด ข้าจะทำของอร่อยให้ท่านทานขอรับ”
เว่ยซื่อจื่อฟังแล้วก็มองท้องฟ้าก่อนจะเอ่ยตอบ “ข้าขอกลับไปสั่งงานก่อน แล้วตอนเย็นจะมาทานข้าวด้วย”
สวี่ตี้รอไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาเด็ดพริกเม็ดแดงๆ ออกมาจากต้น หลังจากเอาเมล็ดของพริกออกมาจนหมด ก็เริ่มทำเครื่องหม้อไฟ
เมื่อคิดถึงหม้อไฟหม่าล่าหอมๆ สวี่ตี้ก็รู้สึกว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยพลัง
เพราะว่าใกล้จะปีใหม่แล้ว ในเรือนจึงกักตุนของมากมายเตรียมเอาไว้ เขาค้นหากระดูกวัวออกมาหลายชิ้น ก่อนที่เขาจะไปเรียกป้าเหอให้มาช่วยตุ๋นน้ำต้มกระดูก จากนั้นก็ไปห้องสมุนไพรเล็กๆ ที่มารดาได้จัดเตรียมเอาไว้ แล้วหาเครื่องเทศที่ตนเอง้าใช้ออกมา
สวี่ตี้หาของในตู้ยาที่พิงอยู่กับกำแพงตามกระดาษที่ตนเองเขียนเอาไว้ ในใจก็คิดอย่างดีใจไปด้วยว่าการที่มีมารดาเป็หมอนี่มันช่างดีเสียจริง อยากจะใช้เครื่องเทศอะไรก็มาหาเอาได้ ตอนนี้เครื่องเทศจำนวนมากจำเป็ต้องไปซื้อที่ร้านขายยา แน่นอนว่าที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาเครื่องเทศที่้าเจอทั้งหมด แต่ว่าสวี่ตี้ก็รู้สึกว่ามีแค่นี้ก็ดีถมไป
ก่อนอื่นก็ใช้หม้อใบเล็กมาต้มพริกสักพัก จากนั้นก็บดให้แหลก ก่อนจะผัดผักในกระทะแล้วใส่น้ำมันพืชลงไป ตามด้วยใส่เนื้อวัวชิ้นโตลงไป รอจนกระทั่งเนื้อวัวสุก ่เวลาสำคัญก็มาถึงแล้ว
เขาเอาพริกเม็ดและพริกไทยใส่ลงไปในน้ำมันร้อนๆ แล้วใส่น้ำพริกถั่วที่ป้าเหอเป็คนทำลงไป จากนั้นก็ใส่เครื่องเทศหอมๆ ชนิดต่างๆ ตามลงไป ก่อนจะหาเหล้าขาวมาใส่ ผัดด้วยไฟเบา กลิ่นหอมๆ นั้นทำให้สวี่ตี้รู้สึกว่าท้องของตนเองร้องไม่หยุด เขานั่งเฝ้าหม้อเล็กๆ นั้น มองน้ำแกงที่มีควันร้อนๆ ลอยออกมา ดมกลิ่นเครื่องแกงที่ลอยโชยออกมาจากหม้อ ให้ความรู้สึกว่าทั้งตัวทั้งใจจะลอยตามออกไปแล้ว
สวี่ตี้เห็นเครื่องแกงผัดเสร็จแล้ว ก็คิดว่าจะไปดูในเรือนเพาะชำว่ายังมีผักกี่อย่างที่สามารถเอามาใส่ในหม้อสำหรับรับประทานคืนนี้ได้บ้าง พอหันกลับมาก็เห็นท่านพ่อของตนเองยืนพิงอยู่ตรงประตู มองหม้อที่ผัดเครื่องแกงนั้นตาปริบๆ
สวี่ตี้ใ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไอ๊หยา ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงมายืนอยู่ตรงนี้ ทำข้าตกอกใหมดเลยขอรับ”
สวี่เหราตอบ “ในที่สุดเ้าก็ยอมให้พวกเรากินหม้อไฟแล้ว”
สวี่ตี้เอ่ยตอบบิดา “นี่ก็เพราะว่าเมื่อครู่ซื่อจื่อเว่ยหลางมาหรอกขอรับ พอดีกับที่พริกหลายเม็ดสุกแล้ว ข้าคิดว่าคืนนี้พวกเรามากินหม้อไฟกันสักมื้อ เดี๋ยวข้าจะไปซื้อเนื้อวัวเนื้อแพะกลับมาหั่นก่อนนะขอรับ”
สวี่เหราเอ่ย “เ้าไปดูที่ร้านขายเนื้อว่ายังมีท้องวัวหรือไม่ หากมีก็ซื้อมาสักหน่อย”
สวี่ตี้ฟังแล้วก็โบกมือ รีบออกไปทางถนน ตอนนี้ก็เป็่เวลายามบ่ายแล้ว หากไปตอนเย็นเขาจะเก็บร้านกันหมด
ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ตามท้องถนนจะมีของขายมากมาย ตอนที่สวี่ตี้ออกไปด้านนอก เห็นใกล้ๆ กันมีคนร้องะโถามกันว่า 'กลิ่นอันใดน่ะ หอมมากเลย' เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เมื่อตั้งใจดมดีๆ จะได้กลิ่นเครื่องแกงหม้อไฟที่ตนเองเพิ่งจะผัดไป ไม่พูดถึงไม่ได้เลยว่ากลิ่นของเครื่องแกงนั้นรุนแรงมากจริงๆ ไม่เช่นนั้นหม้อไฟก็คงไม่ได้โด่งดังไปทั่วทั้งแคว้นหรอกกระมัง
สวี่ตี้รู้สึกว่าครั้งนี้ตนเองสามารถพูดเื่การเปิดร้านกับซื่อจื่อได้ ตอนแรกที่เห็นพริก สวี่เหราพูดเื่จะเปิดร้านหม้อไฟ สวี่ตี้ก็จดจำเอาไว้ในใจอยู่ตลอด แต่ว่าถ้าหากไม่มีที่พึ่งที่แข็งแกร่งสักคน การจะเปิดร้านนั้นย่อมไม่ง่าย สวี่ตี้รู้ว่าหม้อไฟนั้นอร่อยมาก อีกทั้งยังกินแล้วติดใจได้ง่าย ถึงตอนนั้นการค้าขายจะต้องดีมากแน่นอน เงินที่ได้มาจะต้องมีคนอิจฉาริษยา ครอบครัวสกุลสวี่ที่เป็จวนโหวตกอับคาดว่าก็คงจะรับมือไม่ไหวแน่นอน
สวี่ตี้ไปที่ร้านขายเนื้อแล้วซื้อเนื้อแต่ละชนิดมาหลายจิน [1] และไม่ลืมซื้อท้องวัว สไบนาง โชคดีที่อยู่เหอซี เนื้อวัวพวกนี้ล้วนมาจากเขตทุ่งหญ้าด้านนอก หากอยู่ในเขตเมือง จะมีผู้ใดกันเล่าที่จะกล้าฆ่าวัว
ยังมีเนื้อแพะสดๆ นุ่มๆ เขาคิดว่าจะหั่นให้เป็แผ่นๆ แล้วเอาไปสะบัดให้สุกในหม้อสองสามครั้ง จากนั้นก็เอามาจิ้มลงในน้ำจิ้มงา สวี่ตี้คิดแล้วก็รู้สึกว่าตนเองไม่สามารถคิดต่อไปได้ รีบให้คนเอาของที่ตนเองซื้อกลับไปส่งที่เรือนโดยเร็ว
จิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อรู้จักหม้อ แต่คิดไม่ถึงว่าหม้อยังสามารถมีวิธีการกินเช่นนี้อยู่
หลังจากท้องฟ้าเปลี่ยนสี ซื่อจื่อก็พาคนติดตามมาที่เรือนสกุลสวี่ เรือนหน้าได้จัดเอาไว้หม้อหนึ่ง ให้พวกคนติดตามของซื่อจื่อสามารถทานด้วยได้ เรือนหลังได้ทำห้องอาหารเอาไว้โดยเฉพาะห้องหนึ่ง ตอนนี้ได้วางเตาทองแดงเล็กๆ เอาไว้ ไฟในเตาลุกโชน ้าเตามีหม้อทองแดงเล็กๆ วางอยู่ ในหม้อใส่น้ำแกงที่มีกลิ่นหอม กลิ่นนั้นทำให้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกว่าจะต้องลองชิมให้ได้ หากไม่ลองชิมก็คงจะรู้สึกผิดต่อกระเพาะของตนเองเป็แน่แท้
สวี่เหรากับสวี่ตี้พาเว่ยซื่อจื่อเดินมาด้วยกัน และเพราะว่าจางจ้าวฉือเป็สตรี จึงรับประทานหม้อไฟกับสวี่จือและแม่นมลู่อยู่ภายในห้อง หลังจากจางจ้าวฉือพาสวี่จือไปทำความเคารพซื่อจื่อแล้วก็กลับไปที่ห้อง ด้านนอกก็ให้สวี่เหรากับสวี่ตี้อยู่ดูแลไป
เนื้อวัวเนื้อแพะที่สวี่ตี้ซื้อกลับมานั้นได้ถูกหั่นเป็ชิ้นบางๆ เนื้อสดๆ วางอยู่ในจานบนโต๊ะเล็กด้านข้างโต๊ะอาหาร บนโต๊ะเล็กๆ นั้นยังวางผักที่ล้างจนสะอาดแล้ว ผักปวยเล้งเขียวชอุ่ม ผักกาดขาวก็เลือกที่สดๆ หั่นให้เป็ชิ้นเล็กๆ วางไว้บนจาน รวมทั้งมันฝรั่งที่หั่นเป็แผ่น ท้องวัวที่หั่นเป็เส้นๆ สไบนาง แล้วก็เต้าหู้ที่หั่นเป็แผ่นบางๆ เช่นกัน สวี่ตี้ยังนำเต้าหู้ที่หั่นเป็ชิ้นบางๆ มาทอด ซึ่งตอนนี้ก็ถูกจัดวางเอาไว้ในจานเป็ที่เรียบร้อยแล้ว
สวี่เหรากล่าว “อาหารธรรมดาไปสักหน่อย หวังว่าซื่อจื่อจะไม่ถือสานะขอรับ”
ซื่อจื่อเว่ยหลางมองน้ำแกงที่เดือดปุดๆ อยู่ในหม้อ พลางดมกลิ่นหอมที่ลอยเข้าจมูก ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจคำพูดของสวี่เหราที่พูดกับตนเองแต่กลับถามต่อว่า “ใต้เท้าสวี่ เ้านี่จะกินอย่างไรหรือ?”
สวี่เหราเอาชิ้นเนื้อไปสะบัดในหม้อ จากนั้นก็คีบมาใส่ถ้วยน้ำจิ้มที่ปรุงรสเอาไว้แล้วตรงหน้าตนเอง ก่อนจะเอ่ย “ซื่อจื่อ เชิญทานได้เลยขอรับ”
น้ำจิ้มนั้นเป็ของที่สวี่ตี้ทำด้วยตนเองเมื่อตอนบ่าย หลังจากผัดงาจนสุกแล้ว ก็ใช้งาที่ผัดมาทำให้เป็น้ำจิ้มงา ใส่กระเทียมสับ เต้าเจี้ยว สวี่ตี้ยังเก็บต้นผักชีมาด้วยหลายต้น หลังจากหั่นเป็ชิ้นเล็กๆ ก็โรยลงบนน้ำจิ้ม
ซื่อจื่อเว่ยหลางเลียนแบบสวี่เหรา เอาชิ้นเนื้อไปสะบัดในน้ำแกง แล้วเอามาวางในถ้วยน้ำจิ้ม ก่อนจะรีบเอาเข้าปาก จากนั้นก็เกิดความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีของที่อร่อยเช่นนี้อยู่บนโลก
บุรุษหนุ่มอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี ปริมาณการกินจึงเยอะมาก สวี่เหรามองซื่อจื่อกับสวี่ตี้ที่กินกันอย่างกับพายุ เพียงครู่เดียวของบนโต๊ะก็ถูกจัดการจนเกลี้ยง
ตอนกลางคืนป้าเหอก็กลับไปที่เรือนในเมืองพร้อมกับเหล่าสาวใช้ สวี่ตี้จึงทำได้แค่ไปที่โรงครัวด้วยตนเอง เอาเนื้อที่ถูกแช่จนแข็งออกมา แล้วเอาเขียงกับมีดถือไปที่ห้องทานอาหาร ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหั่นเนื้อให้กับคนที่นั่งทานกันอยู่
เว่ยซื่อจื่อเองก็ไม่ได้เกรงใจสวี่เหราแล้วทานเนื้อเข้าไปอีกสองจาน ถึงได้รู้สึกว่าในท้องแน่นไปหมด มองสวี่ตี้ที่หั่นเนื้อเป็ชิ้นเสร็จแล้ว ทั้งยังเติมน้ำแกงเข้าไปเพิ่ม เอ่ยถามออกมา “ใต้เท้าสวี่ เหตุใดถึงได้มีของกินที่อร่อยขนาดนี้ได้ รสชาติอร่อยมาก อีกทั้งยังเผ็ดด้วย กินเข้าไปแล้วรู้สึกว่าทั้งตัวอุ่นขึ้นมาเลย”
สวี่เหราตอบกลับ “นี่ล้วนเป็สิ่งที่สวี่ตี้ทำ ท่านถามเขาเถิดขอรับ”
สวี่ตี้วางตะเกียบลงแล้วตอบ “ข้าเก็บพริกที่สุกแล้วมาผัดกับเครื่องแกงหม้อไฟ ไม่กล้าใส่ลงไปเยอะ รอปีหน้าพวกเราปลูกมากกว่านี้ก็คงสามารถกินได้อย่างสบายใจ ถึงตอนนั้นค่อยทำให้เผ็ดกว่านี้อีกหน่อย ถึงจะอร่อยกว่านี้ขอรับ”
ซื่อจื่อเอ่ยชม “อร่อยมากจริงๆ”
สวี่ตี้กล่าว “ซื่อจื่อขอรับ ท่านว่าหากพวกเราจะเปิดร้านเช่นนี้จะหาเงินได้หรือไม่?”
คนถูกถามฟังแล้วก็ชะงักไป สวี่ตี้จึงรีบพูดต่อ “ท่านดูสิ เครื่องแกงหม้อไฟนี่ไม่ใช่ว่าผู้ใดก็สามารถทำได้อร่อยเหมือนข้า ข้าจึงคิดว่า ทางด้านท่านยังมีคนที่เก่งกาจเหมือนกับลุงหลี่หลายคนเลยมิใช่หรือ? เปิดร้านเช่นนี้ ที่สำคัญที่สุดก็คือเครื่องแกง แล้วก็น้ำแกงนี่ ข้าก็จะทำมันเองทั้งหมด ส่วนคนอื่นๆ ในร้านก็วิ่งส่งอาหาร และล้างผัก ง่ายมากจริงๆ ขอรับ”
สวี่เหราฟังคำพูดของสวี่ตี้แล้วก็มองสวี่ตี้อย่างไม่เห็นด้วยเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าสวี่ตี้จะพูดกับจิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อเช่นนี้ ถึงแม้เขาเองก็มีความคิดที่จะเปิดร้านหม้อไฟ แต่มาพูดตรงๆ กับซื่อจื่อบนโต๊ะอาหารเช่นนี้ สวี่เหราก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี
ซื่อจื่อเว่ยหลางเอ่ยตอบ “ความคิดของเ้านั้นดี แต่คนในเรือนของพวกเราย่อมไม่ยอมให้พวกเ้าไปทำการค้าขายหรอก”
สวี่ตี้ยิ้มแล้วตอบ “ในอนาคตข้าจะสอบเข้าขุนนางขอรับ ข้าเองก็ไม่ได้จะทำการค้าขายเป็อาชีพหลัก เป้าหมายที่ข้าอยากจะเปิดร้านก็เพื่อให้จวนสามารถมีรายได้มากขึ้นอีกหน่อย ต่อไปน้องสาวของข้าจะต้องออกเรือน ข้าจะได้ให้สินเดิมกับนางเยอะหน่อยขอรับ”
จิ้งเป่ยโหวซื่อจื่อฟังแล้วก็คิดถึงน้องสาวทั้งหลายของตนในจวนเ่าั้ สกุลเว่ยนั้นเป็ตระกูลทหาร ครอบครัวขุนนางที่ติดตามฮ่องเต้องค์ก่อนๆ เข้าร่วมาในตอนนั้นก็มีตระกูลเว่ยที่ตอนนี้ก็ยังรับราชการอยู่ในกองทัพอยู่ อีกทั้งยังทำได้ดีอีกด้วย หลายปีก่อนครอบครัวสกุลเว่ยเองก็สะสมเงินได้ก้อนใหญ่
แต่ต่อให้จะร่ำรวยเพียงใด รายรับน้อยกว่ารายจ่าย ทรัพย์สินก็ย่อมมีวันที่จะถูกใช้จนหมด ยิ่งคนในสกุลเว่ยมีจำนวนมาก รายจ่ายทุกปีก็ย่อมเป็เงินจำนวนมากเช่นกัน ซื่อจื่อเว่ยหลางรู้ ตอนนี้รายรับในจวนส่วนมากก็มาจากผลผลิตของไร่สวนที่องค์ฮ่องเต้ประทานรางวัลมาให้ในหลายปีนี้ เว่ยหลางยังมีน้องสาวอีกหลายคน ก่อนที่จะแต่งงานออกเรือนไป ถึงตอนนั้นสินเดิมเองก็เป็อีกหนึ่งรายจ่ายก้อนโต
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า สวี่ตี้จับถูกจุดเจ็บของซื่อจื่อเว่ยหลางจริงๆ เขาเห็นสีหน้าครุ่นคิดของซื่อจื่อเว่ยหลาง จึงส่งสายตาไปยังบิดาของตนเอง สวี่เหราจึงสำทับไปว่า “ซื่อจื่อขอรับ ท่านไม่ต้องไปฟังที่สวี่ตี้พูดจาไร้สาระหรอกนะขอรับ เ้าเด็กนี่จะไปรู้ว่าเื่ไหนหนักเื่ไหนเบาเสียที่ไหน”
ซื่อจื่อเว่ยหลางโบกมือแล้วเอ่ย “ใต้เท้าสวี่ ข้ารู้สึกว่าความคิดของเขาดีมาก แต่รายละเอียดจะทำอย่างไร ข้าจะต้องปรึกษากับทุกคนในเรือนเสียก่อน เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน ตอนนี้อากาศหนาวเย็น เครื่องแกงหม้อไฟสามารถเอากลับเมืองหลวงได้หรือไม่? หากได้ข้าจะให้คนในจวนได้ชิมก่อน แล้วค่อยเอาความคิดนี้ไปพูดกับคนในจวน ดูว่าพวกเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ หากเห็นด้วยจะส่งผู้ใดไปทำหน้าที่เหล่านี้ จะทำอย่างไร พวกเราค่อยวางแผนร่วมกัน เ้าว่าเช่นนี้เป็อย่างไร?”
สวี่ตี้ได้ยินก็รู้แล้วว่านี่เป็เื่ที่ประสบความสำเร็จไปก้าวหนึ่งแล้ว ถึงแม้ซื่อจื่อเว่ยหลางจะอายุยังไม่ถึงยี่สิบปี แต่ว่าอำนาจของจวนจิ้งเป่ยโหวนั้นมีมากมายนัก หลายปีก่อนจิ้งเป่ยโหวเย่ก็รักษาการณ์อยู่ที่นี่ ต่อมาเพราะว่าได้รับาเ็จึงยกอำนาจทางการทหารให้กับบุตรชายของตนเอง ซื่อจื่อเว่ยหลางเป็คนที่จิ้งเป่ยโหวเย่เป็ผู้เลี้ยงมาเองกับมือ ตอนนี้เกียรติยศของสกุลเว่ยก็ล้วนพึ่งเขา ดังนั้น เื่ใหญ่ๆ ของสกุลเว่ย ซื่อจื่อเว่ยหลางก็ยังมีอำนาจในการตัดสินใจ
สวี่ตี้กล่าวรับ “ซื่อจื่อ เื่นี้ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ข้าค่อยผัดอีกกระทะ จะต้องจัดการอย่างไรต่อนั้นข้าจะเขียนให้กับท่าน ถึงตอนนั้นท่านก็ให้คนเอากลับเมืองหลวง เครื่องแกงนี้ไม่ใช่แค่กินกับหม้อไฟเท่านั้น เอาไปใส่ตอนทำกับข้าวก็สามารถทำให้รสชาติอาหารอร่อยขึ้นมาได้”
เื่นี้ก็ถือว่าสำเร็จแล้ว ในใจของสวี่ตี้ย่อมปลาบปลื้มใจเป็อย่างยิ่ง หลังจากส่งซื่อจื่อเว่ยหลางไปแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในห้อง เห็นสวี่จือยังนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะ กำลังถือตะเกียบทานอยู่
สวี่ตี้เอ่ยด้วยความใ “ไอ๊หยา จือเอ๋อร์ เ้ากินถึงดึกดื่นขนาดนี้เลยหรือ เหตุใดถึงยังกินอยู่อีก กินมากไปจะท้องเสียเอานะ”
สวี่จือคิดไม่ถึงว่ามันจะอร่อยถึงเพียงนี้ ได้ยินสวี่ตี้พูดเช่นนี้นางก็วางตะเกียบลง “ท่านพี่ ข้ากินไม่มากจริงๆ เ้าค่ะ แค่อยากจะลองอีกสักนิด เ้านี่อร่อยมากจริงๆ เป็ของที่อร่อยที่สุดที่ข้าเคยกินมาเลยเ้าค่ะ”
เชิงอรรถ
[1] จิน (斤 jīn) มีน้ำหนักเท่ากับ ๕๐๐ กรัม
