คนที่โทรเข้ามาคือเพื่อนบ้านคนสนิทของหลินลั่วหรานอย่างน้าหลี่เอ้อร์เธอโทรมาบอกด้วยความหวังดีแต่คำพูดของเธอเพียงประโยคเดียวก็ทำเอาหลินลั่วหรานใจนเกือบตาย
“น้าหลี่เอ้อร์ ค่อยๆ พูดนะพ่อกับแม่เป็อะไรคะ? พ่อความดันขึ้นหรือแม่ป่วยเป็อะไร...” สิ่งแรกที่หลินลั่วหรานนึกขึ้นมาได้ก็คือพ่อกับแม่ต้องเจ็บป่วยขึ้นมากะทันหันเป็แน่เพราะสิ่งเหล่านี้คือเื่ที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเธอ
เมื่อปลายสายถูกตอบกลับด้วยการถามกลับอย่างไม่มีที่มาที่ไปของหลินลั่วหรานก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตอบกลับ “พูดอะไรไม่รู้เื่นะเด็กคนนี้ พ่อแม่ยังสุขภาพดีอยู่ไม่ได้เป็อะไรไม่ได้ป่วยอะไรเลย!”
หลังจากความกังวลหายไปหลินลั่วหรานจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปนโมโหเล็กๆ “น้าหลี่เอ้อร์ น้าทำหนูใเกือบตายถ้าพ่อแม่ยังสบายดีอยู่ ไม่มีเื่ใหญ่อะไรแล้ว ไม่ต้องรีบค่อยๆ พูดก็ได้น่า!”
“ไอ้หยา เด็กคนนี้นี่จริงๆ เลยก็แม่ของหลี่อันผิงน่ะสิ มายืนด่าอยู่หน้าบ้านอยู่ครึ่งวันแล้วเนี่ยไหนลองบอกหน่อยสิ ว่าแบบนี้ถือเป็เื่ใหญ่ไหม...” แม้ว่าน้าหลี่เอ้อร์จะเป็ชาวไร่คนบ้านนอกแต่ก็พูดเสียงดังฟังชัดและลื่นไหลรวดเร็ว ใช้คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็สามารถอธิบายเื่ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้หลินลั่วหรานฟังคร่าวๆได้หมด
เธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ไม่รู้ว่าเื่ราวนั้นเป็มาอย่างไร แต่ฟังจากคำอธิบายของเธอแล้วริมฝีปากของหลินลั่วหรานก็สั่นสะท้านขึ้นมา เช่นเดียวกับการหายใจหอบหนักที่ทำให้หน้าอกของเธอขยับขึ้นลงถี่รัวนั่นเป็เพราะในใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์โมโหนั่นเอง!
น้าหลี่เอ้อร์ยังคงเติมประโยคต่อท้าย “เสี่ยวหรานเธอยังบอกอีกนะว่าพรุ่งนี้จะมาใหม่ จะมาดูหน่อยไหม?”
หลินลั่วหรานใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้ เธอคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดออกไป “น้าหลี่เอ้อร์เดี๋ยวหนูจะรีบกลับไปจัดการ น้าคิดว่าไง อย่าเพิ่งบอกพ่อกับแม่ว่าหนูจะกลับไปนะจะได้ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวรอหนูกลับไปแล้วค่อยว่ากัน”
“อย่างนี้ก็ดี อย่างนี้ก็ดี” เห็นแบบนี้ น้าหลี่เอ้อร์จึงเป็ฝ่ายตัดสายไปก่อน
หลังจากวางสายสิ่งแรกที่หลินลั่วหรานคิดจะทำก็คือการโทรหาเพื่อนสนิทอย่างเป่าเจียแต่เมื่อคิดดูแล้ว เธอก็ตัดสินใจจะไม่โทรรบกวนเพื่อนรักของเธอวันนี้เป่าเจียไปเดินชอปปิงกับเธอมาทั้งวันแล้ว คงจะเหนื่อยมากถ้ายังไปลากเธอให้นั่งรถข้ามคืนกลับไปด้วย แบบนั้นคงไร้เหตุผลเกินไป!
อีกอย่างถ้าวันหนึ่งไม่มีเป่าเจียอยู่ข้างกายแล้วจะทำอย่างไร? เื่บางเื่ก็ควรจะไปเผชิญไปจัดการด้วยตัวเอง!
ไม่มีเวลามาเปลี่ยนกลอนประตูแล้วหลินลั่วหรานจัดการเอาของที่ซื้อมาในวันนี้เข้าไปเก็บไว้ในพื้นที่ลึกลับ ก่อนจะคว้ากุญแจและใส่รองเท้าลงจากตึกไป
เธอกังวลว่าหากไปถึงแล้วมีเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมาจะหาที่เบิกเงินที่บ้านเกิดคงเป็ไปได้ยาก เธอจึงแวะไปกดเงินสดออกมาติดตัวเอาไว้พร้อมกับเติมน้ำมันให้เต็มถัง เธอไม่มีอารมณ์ไปนั่งเลือกของฝากอะไรทั้งนั้นเธอตั้งระบบนำทางให้เรียบร้อย ก่อนจะเริ่มออกเดินทางกลับบ้านในทันที
เธอเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆแม้ว่าเธอจะผ่านการชำระไขกระดูกจนถูกปรับเพิ่มความสามารถมามากแล้วแต่การเดินทางผ่านลมแรงบนทางด่วนก็ยังคงดูอันตรายอยู่ดีเมื่อเห็นนาฬิกาแสดงเวลาหกโมงครึ่งเธอคิดว่าคงจะเดินทางไปถึงบ้านเกิดได้ในหนึ่งชั่วโมง
บ้านเกิดของหลินลั่วหรานนั้นในหนึ่งปีสามร้อยหกสิบห้าวัน อย่างน้อยสองร้อยวันในนั้นจะต้องมีฝนตกเพราะแบบนั้นอากาศจึงชุ่มชื้นอยู่เสมอ ไม่ว่า่เวลาไหนก็ตาม
นี่เป็เมืองเล็กๆที่เต็มไปด้วยสายฝนโปรยปรายอย่างในภาพฝันของผู้คนภายนอก แต่บ้านเกิดของหลินลั่วหรานนั้นยังต้องผ่านไปอีกกว่าสิบกิโลเมตร ที่สำคัญ่ถนน่สุดท้ายก่อนจะถึงยังเต็มไปด้วยก้อนกรวดและดินโคลน ยิ่งถ้าเจอสภาพอากาศแบบในตอนนี้ล้อรถมีหวังจมอยู่ในช่องถนนเป็แน่
เมื่อนึกถึงเส้นทางที่เหลือหลินลั่วหรานจึงคาดว่าคงฟ้ามืดก่อนจะถึงบ้านแน่ เธอจึงไม่รีบร้อนอะไรมากนักอย่างไรถนนนอกเมืองก็ขับขี่ลำบากอยู่แล้วจะมาเกิดอุบัติเหตุเพราะความรีบร้อนแบบนั้น หลินลั่วหรานจะไม่ทำมันเด็ดขาด
ตอนนี้จิตใจของเธอเริ่มสงบลงแล้วแม่ของหลี่อันผิงพูดไว้ว่าพรุ่งนี้เธอจะมาอีก จะรีบกลับไปตอนนี้ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรตัวเองก็ไม่ได้กลับไปบ้านนานแล้ว แถมยังต้องไปขอบคุณน้าหลี่เอ้อร์ที่อุตส่าห์มาบอกข่าวอีกหลินลั่วหรานถึงหยุดรถลงหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งเพื่อไปเลือกซื้อเหล้ายาและอาหารเสริมชั้นดีก่อนจะเริ่มออกตัวขับรถมุ่งสู่บ้านเกิดอีกครั้ง
ความจริงแล้ว ถ้าจะให้พูดถึงประโยชน์แล้วละก็พวกอาหารเสริมเหล่านี้ยังสู้พืชผักจากพื้นที่ลึกลับของเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ! แต่สิ่งที่บ้านเกิดของเธอมีไม่ขาดก็คือพืชผักนี่แหละเพราะแบบนั้นเอาไปฝากใคร ก็ไม่มีใครมองออกถึงความแตกต่าง แถมยังดูไม่ค่อยดีอีกด้วย
เมื่อหลินลั่วหรานเข้ามาในตัวหมู่บ้านก็พบกับผู้หญิงปากสว่างที่มีชื่อเสียง อย่างไรก็ควรจะทักทายเธอสักหน่อยแล้วหลังจากนั้นข่าวที่ว่าเธอเป็ “เศรษฐีใหม่” ก็คงจะกระจายไปทั่วทั้งหมู่บ้านแต่ถ้าหากไม่สนใจเธอล่ะก็ ด้านหน้าคำว่าเศรษฐีใหม่ก็คงจะถูกเติมด้วยคำว่า “ก้าวร้าว”
“พี่ปา เก็บหัวหอมเหรอคะ?” หลินลั่วหรานลดกระจกรถลง ยิ้มทักทายหญิงสาวที่ชื่อว่าหลี่ปา
ในมือของหลี่ปาถือหัวหอมอยู่กอหนึ่งกำลังตั้งใจจะเอาไปต้มอะไรกินสักหน่อย เมื่อเห็นรถคันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในระหว่างที่กำลังคิดว่าเป็รถของญาติที่มีเงินของใครกัน กระจกรถกลับถูกลดลงเผยให้เห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปมากของหลินลั่วหราน
ท้องฟ้าก็มืด อีกทั้งหลินลั่วหรานก็เปลี่ยนไปมากหากไม่ได้ยินเสียง เธอคงไม่รู้ว่าเป็หลินลั่วหราน
หลี่ปาเบิกตาโตขึ้น ริมฝีปากของเธอสั่นสะท้าน “นี่สาวน้อยตระกูลหลินใช่ไหมเนี่ยโอ้โห รวยขึ้นเป็กอง ยังอุตส่าห์จำพี่คนนี้ได้ ไม่เหมือนคนอื่นไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่เอาเสียเลย...”
หลินลั่วหรานรู้ดีว่าเมื่อได้เปิดปากพูดแล้วเธอก็ไม่หยุด จึงได้ส่งรอยยิ้มไปขัดบทสนทนาเอาไว้ “เอาไว้จะไปเยี่ยมที่บ้านนะ ฟ้ามืดแล้ววันนี้หนูขอกลับบ้านก่อนนะคะ!”
หลี่ปาจะพูดอะไรได้เธอทำได้เพียงโบกมือให้หลินลั่วหรานที่ขับรถห่างออกไป
ทันทีที่ท้ายรถของหลินลั่วหรานลับตาไป หลี่ปาก็ถ่มน้ำลายลงที่พื้น “ที่แท้ก็เป็อย่างที่แม่ของอันผิงบอกยัยเด็กโง่นั่นรวยขึ้นเยอะ แล้วดูฉันสิ ทำอะไรอยู่เนี่ย!”
ดวงตาของหลี่ปาแดงขึ้นมาด้วยอารมณ์โมโหก่อนจะหอบเอาหัวหอมกอนั้นตรงไปยังบ้านของหลี่อันผิง
ในระหว่างที่หลินลั่วหรานมาถึงบ้านพ่อกับแม่ของเธอกับอยู่ในระหว่างผัดข้าว เมื่อได้ยินเสียงรถที่ดังมาจากนอกบ้านก็รีบเดินออกมาดูด้วยความสงสัย
แปลกจัง ทำไมรถนี่ถึงมาจอดอยู่ที่บ้านได้ล่ะ? พ่อและแม่ของหลินลั่วหรานเป็เพียงชาวบ้านซื่อๆเท่านั้น พวกเขาได้แต่คิดว่าคงเป็ใครสักคนที่ผ่านมา
หลินลั่วหรานก้าวขาลงจากรถ ก่อนจะะโเรียก “พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว!”
พ่อกับแม่ของหลินลั่วหรานได้ยินดังนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมา รถหรูที่จอดอยู่ตรงหน้า หญิงสาวสวมคาร์ดิแกนขนแกะที่ดูเปลี่ยนไปมากตรงหน้านี้คือลูกสาวที่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนอย่างนั้นเหรอ?
บนโลกนี้ ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รอการกลับมาของลูกพ่อของหลินลั่วหรานพูดไม่เก่งนัก เขาดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไรจนแม่ของหลินลั่วหรานต้องสะกิดเตือนเขาเบาๆถึงได้ขยับเข้าไปช่วยลูกสาวขนของลงจากรถ
ภายในแสงไฟใต้ชายคาบ้านพ่อของหลินลั่วหรานมองเหล้ายาในมือของตัวเอง ต่างก็เป็ของดีทั้งนั้นในหมู่บ้านมีเพียงไม่กี่คนหรอกนะ ที่จะมีเงินพอที่จะได้ใช้! ลูกสาวตระกูลหลินของเรานี่ช่างเป็เด็กดีจริงๆพ่อของหลินลั่วหรานหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
แต่แม่ของหลินลั่วหรานนั้นกลับมองลึกลงไปมากกว่านั้นข้าวของพวกนี้มองดูไม่ใช่ของถูกๆ เป็แน่ แถมลูกสาวยังซื้อมามากขนาดนี้แล้วยังขับรถกลับมาอีกด้วย เธอไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย?
หรือว่าจะเป็อย่างที่แม่ของอันผิงบอก?
ภายในจิตใจของแม่ของหลินลั่วหรานสั่นสะท้านราวกับกระป๋องน้ำในบ่อเมื่อมองไปยังพ่อของหลินลั่วหรานที่มัวแต่ขนของเข้าห้องโดยไม่คิดอะไรจึงดึงหลินลั่วหรานเข้ามาถามอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้
“เสี่ยวหรานลูกต้องบอกแม่มาตามตรงนะ ไปเอารถคันนี้มาจากไหน? แล้วทำไมถึงมีเงินซื้อของมามากมายขนาดนี้? แม่รู้นะ ว่าในเดือนหนึ่งลูกได้เงินแค่...”
