หลินลั่วหรานขับรถคันใหม่ของเธอ เพื่อไปเดินเที่ยวชอปปิงกับเป่าเจียอีกครั้งด้วยความกังวลเป่าเจียบอกว่าโนเกียรุ่นเก่าของเธอ มันช่างไร้ค่าจริงๆและยังบอกว่าสไตล์เสื้อผ้าสีดำไปทั้งตัวของเธอเองก็ไม่ได้ดูดีเลยเช่นกัน...สรุปง่ายๆก็คือ ทุกอย่างที่อยู่บนตัวของหลินลั่วหรานั้แ่หัวจรดปลายเท้า ไม่มีอะไรที่เข้าตาเป่าเจียเลยสักชิ้น
หลินลั่วหรานรู้จักเป่าเจียดี กิริยา“ใช้ไม่ได้” เหล่านี้ ความจริงแล้วคือการแสดงความยินดีและเฉลิมฉลองให้กับเธอในรูปแบบหนึ่ง
เป่าเจียลากเธอเข้าไปซื้อเสื้อผ้าและรองเท้าเสื้อโค้ตสำหรับใส่ในหน้าหนาวตัวหนา รองเท้าส้นสูงสีเงิน และบูทสีดำตอกหมุดคู่สวยสิ่งเหล่านี้ต่างเป็สิ่งฟุ่มเฟือยที่หลินลั่วหรานใน่ที่ต้องประหยัดเงินและทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาเป็ค่าใช้จ่ายส่งให้หลี่อันผิงเรียนและเป็ค่าใช้จ่ายในแต่ละวันได้แต่มองผ่านทางกระจกรถเมล์ที่เธอนั่งไปทำงาน...แต่ในวันนี้เธอกลับกวาดมันมาจนเรียบ
แม้ว่ามันจะฟุ่มเฟือยมากในสายตาของคนอื่นแต่มันกลับทำให้หลินลั่วหรานเข้าใจประโยคที่ว่า ถ้าเราไม่รักตัวเองก่อนก็ไม่ต้องหวังให้ผู้ชายคนไหนบนโลกมากช่วยเรา!
เวลาผ่านมาจนถึง่บ่ายหลินลั่วหรานที่ในใจมัวแต่คิดถึงแต่เื่ของพื้นที่ลึกลับ ไม่ได้ตอบรับข้อเสนอของเป่าเจียและตั้งใจขับรถตรงกลับมายังห้องเช่าของตัวเอง
ห้องเช่าของหลินลั่วหรานตั้งอยู่ในบริเวณเตรียมรื้อถอนของเมือง R คนที่พอจะมีกำลังหน่อยก็พากันย้ายไปจนหมดที่นี่จึงเหลือเพียงคนที่รับจ้างทำงานและไม่มีกำลังมากนักอย่างหลินลั่วหรานเท่านั้นที่ยังคงอยู่เพราะแบบนั้นรถของที่นี่ส่วนมากก็มีราคาอยู่ที่ไม่ถึงล้านหรือล้านต้นๆ ก็เท่านั้น
เมื่อหลินลั่วหรานขับรถ BMW คันใหม่เข้ามาผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็พากันตกตะลึง
“โหนี่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่อยู่ตึกหนึ่งชั้นสามเหรอ? ฉันได้ยินมาจากเหล่าหลี่ว่าบ้านเป็ชาวไร่นี่เมื่อก่อนลำบากมากเลยไม่ใช่หรือไง ทำไมอยู่ๆ ก็สวยขึ้น รวยขึ้นมาได้?” หญิงแก่อุ้มหลานสาวเอาไว้ในอ้อมแขน จับร่างของชายแก่ที่กำลังเดินเล่นอยู่ก่อนจะพูดขึ้น
ไอ้หยา ก็ไม่ได้สวยเท่าลูกสาวฉันนี่ปากบางเฉียบนั่น ก็เหมาะสมกับโชคแค่นี้ดีนะหญิงแก่คิดขึ้นโดยไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไร
ชายแก่เหลือบมองก่อนจะเอื้อมมือมาปิดหูของหลานสาวในอ้อมอก แล้วพูดเสียงเบาๆ “รวยขึ้นมาในคืนเดียวแบบนี้กลัวว่าจะแอบไปมีความสัมพันธ์ลับๆ กับเ้านายน่ะสิ วัยรุ่นสมัยนี้ก็นะไม่รู้จักอดทนอะไรเอาเสียเลย...”
หญิงแก่ตีชายแก่เบาๆ “จะยั่วโมโหกันหรือไงมาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าเด็ก อย่ามาสอนอะไรไม่ดีให้สาวน้อยของฉันนะ!”
ในขณะที่พวกเขากำลังนินทากันอยู่นั้นหลินลั่วหรานที่กำลังจัดข้าวของที่อยู่ที่หลังรถ ก็ได้ยินมันอย่างชัดเจนั้แ่ที่เธอกินผลไม้ลึกลับนั่นเข้าไปสิ่งที่ผู้คนเห็นคือรูปร่างภายนอกของเธอที่เปลี่ยนไปแต่สิ่งที่พวกเขามองไม่เห็นคือประสาทััของเธอที่ไวขึ้นเธอสามารถมองเห็นขาเล็กๆ ของแมลงเต่าทองที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้และหูของเธอก็สามารถได้ยิน เสียงขยับเสียดสีจากปีกของเหล่าแมลงวันบ้าน หากเธออยากจะได้ยินมัน
จัดของเรียบร้อย เธอก็จัดการล็อกรถให้เรียบร้อยหลินลั่วหรานทำเป็ไม่ได้ยินคำพูดนินทาของคนแก่เ่าั้ก่อนจะเดินขึ้นตึกไปโดยไม่พูดอะไร
ในระหว่างที่เธอเพิ่งจะเดินผ่านไปได้ไม่กี่ก้าวเด็กน้อยที่ชื่อ “หนิ่วหนิว” ก็หันไปหันมาในอ้อมแขนของผู้เป็ยายก่อนจะพูดออกมาเสียงดังอ้อแอ้ “ยาย อะไรคือมีความสัมพันธ์ลับๆ เหรอคะ?”
หลินลั่วหรานหมุนตัวกลับไปมองเด็กหญิงตัวน้อยส่งสายตากลมแป๋วถามยายของเธอ ที่กำลังรีบใช้มือปิดปากของเธอเอาไว้และหันไปส่งสายตาดุๆ ให้ชายแก่ข้างๆ แล้วเดินห่างออกไป
หลินลั่วหรานได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ ให้กับตัวเองเธอไม่ได้คิดจะใส่ใจอะไรกับคนแก่อยู่แล้ว แล้วจะตีเด็กก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะเธอจึงได้แต่กำหมัดแน่น และพยายามบอกตัวเองให้ปล่อยวางเข้าไว้!
แต่ว่าตอนนั้นมีความสุขจนซื้อรถมาแล้วตอนนี้มองอย่างไรก็ไม่เข้ากับที่นี่เอาเสียเลย
หลินลั่วหรานไม่ได้คิดจะทิ้งสถานที่ที่เธออยู่อาศัยมากว่าสามปีแต่ที่นี่เป็ห้องเก่าๆ สถานที่จอดรถก็ไม่ได้มีมากนักอย่างเมื่อครู่เธอก็ต้องหาที่จอดรถอยู่พักใหญ่ หลังจากนี้มันจะต้องเป็ปัญหาแน่ๆ
เป่าเจียเสนอให้เธอซื้อห้องใหม่ตอนนี้มันก็คงจะต้องมองกันให้ไกลเสียหน่อย
ในระหว่างที่หลินลั่วหรานกำลังใช้ความคิดเธอกอดถุงใบใหญ่เอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพยายามเปิดประตูเข้าไปด้านในตอนนี้แรงของเธอเพิ่มขึ้นมาก เดินช็อปปิ้งไปกว่าครึ่งวันก็ยังไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรหลังจากวางถุงในมือลง อย่างแรกที่เธอคิดก็คือเข้าไปตรวจดูพื้นที่ลึกลับเสียหน่อย
แต่เมื่อเธอมองไปรอบๆ ห้องตามความเคยชินก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
เอ๋ แก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะนั่น...
หลินลั่วหรานเป็คนที่มีระเบียบมากคนหนึ่งแก้วน้ำที่ดื่มเสร็จแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอาไปเก็บในครัวให้เรียบร้อยและเธอก็จำได้ดีว่าเมื่อวานก่อนจะออกไป เธอก็เก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้วแต่ทำไมตอนนี้ ไม่เพียงแค่แก้วน้ำที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะแต่ยังมีน้ำกว่าครึ่งแก้วที่ยังดื่มไม่หมดอยู่ด้วย?
เธอพยายามคิดหาความเป็ไปได้ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออกดูและก็พบว่ามีร่องรอยการค้นหลงเหลืออยู่ โดนขโมยขึ้นเหรอ?!
แต่ว่าข้าวของที่มีค่าอย่างทีวีก็ยังคงอยู่บนชั้นอย่างปกติดีหรือคอมพิวเตอร์มือสองก็ยังคงอยู่ที่ห้องนอน หากเป็ขโมยจริงทำไมถึงไม่ขโมยไปกันล่ะ?
หลินลั่วหรานรีบวิ่งไปดูที่กลอนประตูก็พบว่าไม่มีร่องรอยถูกงัดแงะใดๆ ซึ่งถ้ามันมี เธอก็คงจะรู้ั้แ่แรกแล้วร่องรอยต่างๆ ที่ถูกทิ้งเอาไว้ เมื่อหลินลั่วหรานนำมันมาผูกต่อกันแล้ว
แก้วน้ำบนโต๊ะดูเหมือนว่าจะมีคนหาของบางอย่างในบ้านจนเหนื่อย ก็เลยไปรินน้ำดื่มสักแก้วหลังจากนั้นก็ยังไปนอนพักที่โซฟาอีกชั่วครู่
กลอนประตูก็ไม่ได้มีร่องรอยงัดแงะอะไรราวกับเป็คนที่ใช้กุญแจไขเข้ามาได้ ไม่ได้ขนทีวีออกไปทั้งที่เป็ของที่ดูจะมีค่าที่สุดในที่แห่งนี้แล้ว...อีกทั้งคืนวานก่อนเธอยังคงเป็เพียงสาวจนๆ คนหนึ่งมีเพียงเงินหกล้านที่ได้มาเมื่อวานและก้อนแร่ที่ยังไม่ได้ผ่า
แต่ว่าเื่พวกนี้ จะมีใครกันที่รู้?
ในหัวของหลินลั่วหรานปรากฏภาพบุคคลน่าสงสัยขึ้นหลี่อันผิง!
เขามีกุญแจ และเขาก็รู้ว่าเธอได้เงินมาหกล้านแถมเขายังรู้อีกด้วยว่าเธอเก็บสมุดบัญชีเอาไว้ในตู้เสื้อผ้า...หลินลั่วหรานเหยียดยิ้มออกมาบนใบหน้าแต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ หลังจากที่เธอถูกทิ้ง ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปเธอมีพื้นที่ลึกลับเป็ตู้เซฟเธอรู้สึกดีใจที่ก่อนหน้านี้เธอจัดการนำเอาพวกเอกสารสำคัญและบัตรธนาคารไปเก็บไว้ที่นั่นจนหมดแม้แต่บัตรที่ไม่มีเงินเลยแม้แต่สตางค์เดียวเธอก็จัดการเก็บไปจนหมด!
หลังจากคิดขึ้นมาได้ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ได้รู้สึกโมโหอะไรมากนัก แต่กลับรู้สึกขำมากกว่า
เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับมาสมุดบัญชีและบัตรต่างก็พกอยู่กับตัว ก้อนแร่ก็อยู่ที่บ้านของเป่าเจียหลี่อันผิงคงรีบมาที่นี่ในระหว่างที่เธอยังกลับไม่ถึงบ้านค้นอยู่นานแต่ก็ไม่เจออะไรเลยสักอย่าง หลินลั่วหรานนึกอยากจะเห็นท่าทางหงุดหงิดอันน่าขันของผู้ชายคนนั้นเสียจริง
พอใจก็พอใจอยู่แต่เพื่อที่จะป้องกันเหตุการณ์แบบนี้อีก เื่ย้ายบ้านเป็เื่จำเป็แต่ตอนนี้เธอต้องจัดการเปลี่ยนกลอนให้เรียบร้อยเสียก่อน
“บริการติดตั้ง-เปลี่ยนกลอนมืออาชีพกรุณาติดต่อ 138********” กระดาษใบน้อยพวกนี้มีติดอยู่เต็มหน้าประตูบ้านของหลินลั่วหรานเธอหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกมาเพื่อจะโทรเรียกช่างมาเปลี่ยนกลอนแต่โทรศัพท์ในมือกลับดังขึ้นมาเสียก่อน
เสียงเรียกเข้าดึงดูดหูและแสงไฟสีทองเปล่งประกายออกมาจากตัวเครื่องโทรศัพท์ เบอร์ที่โทรเข้ามาขึ้นต้นด้วยเลข 02* เอ๋เป็เลขส่วนตัวนี่ แถมยังดูคุ้นตาอีกด้วย!
ทันทีที่หลินลั่วหรานกดรับสายด้วยความสงสัยเสียงคุ้นหูก็ดังออกมาจากปลายสาย
“เสี่ยวหรานรีบกลับมาดูที่บ้านหน่อย เกิดเื่ใหญ่แล้ว!”
ที่บ้านเกิดเื่ใหญ่?!
หรือว่าพ่อกับแม่...มือของหลินลั่วหรานสั่นสะท้านจนแทบจะจับโทรศัพท์ในมือเอาไว้ไม่อยู่
