หลินลั่วหรานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ที่แท้แม่ของหลี่อันผิงก็ไปพูดอะไรมั่วๆไว้นี่เอง ไม่รู้ว่าปรับแต่งอะไรอย่างไรไปบ้างถึงได้ทำให้แม่ของตัวเองต้องเป็กังวลมากขนาดนี้!
“แม่ลูกสาวที่แม่เลี้ยงมากับมือคนนี้จะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง ไม่เชื่อลูกตัวเองแต่ดันไปเชื่อคำพูดคนอื่นเนี่ยนะ! เงินของหนูหนูก็ต้องหามาได้ด้วยตัวเองสิแม่ แล้วช่องทางที่ได้มาก็สุจริตด้วยเดี๋ยวกินเสร็จแล้วจะเล่าให้ฟังแบบละเอียดๆ เลย ตกลงไหม?”
แม่ก็เพียงแค่กังวล หลินลั่วหรานไม่ได้โมโหอะไรเพียงแต่อยากจะอธิบายให้สบายใจเอาไว้ก่อน
เห็นแบบนั้นแล้ว คนเป็แม่ยังจะพูดอะไรได้อีกพ่อของหลินลั่วหรานพูดขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายในขณะที่กำลังขนถุงเนื้อวัวถุงสุดท้ายเข้ามา “ลูกขับรถกลับมาบ้านตั้งไกล ไม่เหนื่อยเหรอมีเื่อะไรไว้คุยกันหลังกินข้าวก็ได้!”
ไม่ว่าอย่างไรผู้เป็พ่อก็มีอำนาจที่สุดภายในบ้านแม่ของหลินลั่วหรานจึงไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยกันทำกับข้าวสามคนพ่อแม่ลูก แม่หั่นผัก พ่อผัดข้าว ส่วนหลินลั่วหรานก็คอยดูไฟแบ่งกับทำหน้าที่เหมือนอย่างแต่ก่อนเคยทำไม่มีผิด
พ่อของหลินลั่วหรานมีความคิดที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆสักเท่าไรเขาไม่เคยคิดว่าเื่งานบ้านทั้งหลายเป็งานที่ผู้เป็ภรรยาจะต้องรับผิดชอบแต่อย่างใดบางทีข้าวผัดของพ่อ ออกจะมีรสชาติดีกว่าฝีมือแม่ด้วยซ้ำไป
เมื่อเห็นผักที่หลินลั่วหรานขนกลับมาผู้เป็แม่จึงพูดขึ้นไปเรื่อยเปื่อย “ที่บ้านผักอะไรก็มีทั้งนั้นยังจะไปเสียเงินซื้อมาอีก”
ผักเ่าั้ต่างเป็ผักจากพื้นที่ลึกลับทั้งนั้นแต่จะให้พูดอธิบายเื่พื้นที่ลึกลับในตอนนี้คงไม่ดีนักหลินลั่วหรานจึงคิดหาวิธีเบี่ยงเบนประเด็นไป “แม่ อันนี้เป็พันธุ์ใหม่เลยนะหาซื้อกันไม่ได้ง่ายๆ นะ!”
ได้ยินดังนั้นผู้เป็พ่อจึงหยิบขึ้นฉ่ายบางส่วนขึ้นมา ก่อนจะคว้าเข้าปากไป ความกรอบของผักสดทำให้รู้สึกดีแปลกๆ จนต้องพยักหน้าตาม “ผักที่ลูกเอากลับมาพวกนี้ดีกว่าที่บ้านเราปลูกเสียอีก ยังไงก็เป็ความตั้งใจของลูก ไม่เห็นจะเป็อะไรเลยจะบ่นไปทำไมกัน”
ผู้เป็พ่อหันมาขยิบตาให้หลินลั่วหรานเหมือนกับสมัยเด็กๆ ไม่มีผิดเพี้ยน สองพ่อลูกมักจะร่วมทีมกัน “รับมือ”กับผู้เป็แม่อยู่เสมอ แม้ในสายตาของคนอื่น พ่อของหลินลั่วหรานจะเป็คนซื่อๆที่พูดไม่ค่อยเก่งนัก แต่ในเวลาที่อยู่ต่อหน้าเธอ พ่อก็ยังคงเป็พ่อที่ชาญฉลาดอยู่เสมอ
เมื่อมองไปยังริ้วรอยบนใบหน้าและผมหงอกสีขาวที่แซมอยู่ตามไรผมของพ่อ ดวงตาของหลินลั่วหรานก็แดงขึ้นมาพ่อเพิ่งจะอายุแค่ห้าสิบกว่าเท่านั้นเอง แต่กลับถูกโลกที่โหดร้ายกระทำจนเป็แบบนี้ต่อจากนี้ไป เธอจะไม่ยอมให้พวกท่านต้องลำบากอีกต่อไปแล้ว
หลินลั่วหรานก้มหน้าดูไฟต่อไปก่อนจะยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตาที่ชื้นขึ้นมาทิ้ง พร้อมทั้งตัดสินใจว่าเธอจะไม่ยอมให้พ่อแม่ต้องทนทำงานลำบากเหน็ดเหนื่อยแบบนี้อีก!
ผู้เป็พ่อเทน้ำมันลงในหม้อพร้อมทั้งรับผักขึ้นฉ่ายที่ถูกหั่นไว้เรียบร้อยแล้วมาจากผู้เป็แม่ ในระหว่างที่กำลังจะลงมือทำ“เนื้อผัดขึ้นฉ่าย” เสียงโหวกเหวกจากภายนอกตัวบ้านก็ทำให้ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกต้องหยุดการกระทำลงก่อน
บ้านของหลินลั่วหรานเป็บ้านเดี่ยวเล็กๆบริเวณรอบบ้านถูกล้อมเอาไว้ด้วยรั้วไม้ไผ่ ดังนั้นเมื่อเกิดอะไรขึ้นก็สามารถมองเห็นได้อย่างเด่นชัด
เพียงแค่ในเวลาทำกับข้าวของทั้งสามคนก็มีผู้คนมากมายมาเยี่ยมเยือนถึงในบ้าน
หลี่ปาพาลูกทั้งสองของตัวเองอีกทั้งยังมีเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านอีกกว่าเจ็ดแปดคนเข้ามาล้อมรอบดูรถคันสวยของหลินลั่วหราน
แถมยังมีผู้คนอีกนับไม่ถ้วนที่พากันยืนอยู่ตามรั้วไม้ไผ่โดยที่ไม่รู้ว่ามาทำอะไรกัน
หญิงแก่ตัวเตี้ยที่ยืนอยู่บริเวณหน้าตัวบ้านคือแม่แท้ๆ ของหลี่อันผิง!
แม่ของหลี่อันผิงพาลูกสาวทั้งสอง ลูกเขยอีกหนึ่งรวมทั้งหลานชายอีกจำนวนหนึ่ง มายืนขวางอยู่หน้าบ้าน หลินลั่วหรานเห็นแบบนั้นก็ได้แต่เหยียดยิ้มออกมานี่คือการเอาเปรียบบ้านที่เป็ตระกูลนอกอย่างเธอ จะฟ้องอะไรไปก็คงไม่ได้สินะ!
“ที่รัก นี่มาทำอะไรกันเข้าไปคุยกันด้านในก่อนไหม” เมื่อเห็นคนมากมายแม่ของหลินลั่วหรานก็กลัวตระกูลหลี่จะทำให้เื่ดังไปไกล จึงอยากจะให้คุยกันดีๆ
สาวแก่ตระกูลหลี่ส่งเสียงในลำคอก่อนจะถ่มเสลดออกมา “ใครเป็ญาติกับบ้านเธอ? ตระกูลหลี่ของฉันไม่มีลูกสะใภ้น่าขายขี้หน้าแบบนั้นหรอก! มีเงินก็ไม่ส่งเสียดูแลคนในบ้าน ไม่รู้ว่าไปเกาะแกะ มีอะไรจะพูดก็พูดมายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ายัยเด็กคนนี้มันไปหาเงินมาจากไหน? ลองไปถามลูกสาวตัวเองดูเถอะไม่ใช่ว่าไปมีความสัมพันธ์อะไรกับเ้านายถึงได้เขี่ยอันผิงของฉันทิ้งแม้แต่สร้อยข้อมือที่ใช้หมั้นกันก็ยังมาเอากลับไป!”
คำพูดที่ฟังดูน่าสับสนของแม่ของหลี่อันผิงเรียกเสียงจากผู้คนที่อยู่ในบริเวณโดยรอบให้ดังขึ้น
แม่ของหลี่อันผิงพูดออกมาด้วยความยโสโอหัง “เ้าพวกคนตระกูลหลินเมื่อก่อนก็หนีวิกฤตข้าวยากหมากแพงมาถึงหมู่บ้านหลี่แห่งนี้ใครจะรู้ว่าจะสามารถเลี้ยงลูกสาวแบบนี้ออกมาได้ที่แท้มันก็โตมาตามแบบแม่มันนั่นแหละ!”
แม่ของหลินลั่วหรานไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรก่อนจะมองไปยังตัวเธอด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
อยู่ๆ ความคิดบางอย่างก็ปรากฏเข้ามาในหัวดูผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าเธอในตอนนี้สิ มีลูกตั้งกี่คนแต่มีเพียงหลี่อันผิงคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ออกไปเรียนหนังสือลูกคนอื่นต่างก็เป็ลูกสาวทั้งนั้น เธอจึงมอบโอกาสทั้งหมดที่มีให้กับหลี่อันผิงเพียงคนเดียว
ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็คนที่ดีคนหนึ่งเธอพูดต่อหน้าหลินลั่วหรานเอาไว้ “อันผิงเรียนก็เหมือนหนูได้เรียนแล้วนั่นแหละ ลูกสาวของฉันวางใจเถอะถ้าหลังจากนี้เขาทำอะไรไม่ดีใส่หนู แม่จะจัดการให้เอง”
ตอนนี้เหรอ หลินลั่วหรานยังคงจำตอนที่เธอเลิกกับหลี่อันผิงได้ดีเพียงแค่เธอโทรหาปลายสาย พร้อมกับเอ่ยเรียก “คุณแม่” แม่ของหลี่อันผิงก็กดเสียงแหลมตอบกลับมาในทันที “ใครเป็แม่เธอ? อย่ามานับความสัมพันธ์มั่วๆ นะฉันจะบอกเธอให้นะยัยเด็กโง่ เธอไม่ต้องคิดจะมาเกาะลูกชายฉันอีก ลูกของฉันเป็นักศึกษาปริญญาโทเชียวนะดูตัวเองซะบ้าง!”
หลินลั่วหรานจำไม่ได้แล้วว่าในตอนที่วางสายไปตอนนั้นเธอกำลังรู้สึกแบบไหนอยู่ เธอรู้เพียงแค่ตอนนี้เธอรู้สึก...อืม...ความรู้สึกแบบนั้น คงจะเรียกว่า...โกรธมาก
โกรธมากโกรธที่ตัวเองไม่ได้รู้เื่อะไรเอาเสียเลย โกรธที่ตัวเองใจอ่อนโกรธที่ทำให้พ่อแม่ของตัวเองโดนคนอื่นใช้ “กฎเกณฑ์” มาเหน็บแนมโกรธที่ผู้หญิงตรงหน้าของเธอเป็พวกสองหน้าโกรธหลี่อันผิงที่เปลี่ยนไป...แต่ที่โกรธที่สุด ก็คือตัวเองที่ดูคนไม่ออกจนทำให้พ่อแม่ของตัวเองต้องมาทนรับคำด่าทอในวันนี้!
หลินลั่วหรานยกมือขึ้นขวางพ่อแม่ของเธอเอาไว้เป็การบอกว่าเื่นี้เธอจะจัดการเอง ก่อนจะมองไปยังผู้หญิงสาวตรงหน้าของตัวเอง “คุณจะเอายังไงคะ?”
เมื่อเห็นว่าท่าทางของหลินลั่วหรานดูสุภาพจึงรู้สึกว่าสุดท้ายตระกูลหลินก็อ่อนแออยู่ร่ำไป แม่ของหลี่อันผิงไม่ได้พูดอะไรพี่สาวคนโตของตระกูลหลี่ก็ก้าวมาด้านหน้า “จะเอายังไง? เอาสร้อยข้อมือเส้นนั้นคืนมาหมั้นกันไว้แล้ว จะเปลี่ยนใจยังไงก็เื่ของเธอแต่สร้อยข้อมือเส้นนั้นเป็ของบ้านฉันแล้ว!”
พี่สาวคนโตของหลี่อันผิงไม่ได้เพิ่งอยากได้สร้อยข้อมือเส้นนั้นมาเพียงวันสองวันเพียงแต่เธอได้แต่อดทนเอาไว้ เพราะไม่กล้าจะลงมือแย่งของจากมือน้องชายมายิ่งครั้งนี้ได้ยินมาว่าสร้อยข้อมือเส้นนั้น มีราคาไม่ต่ำกว่าสามหมื่นเธอก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นไปอีก!
เมื่อพูดจบเธอก็ยืนมองหลินลั่วหรานด้วยความหยิ่งยโสก่อนจะโดนแม่ของตัวเองกระชากตัวเข้าไปจนเกือบล้ม
“สร้อยข้อมือก็อีกอย่างหมั้นกันมาตั้งกี่ปี อยากจะยกเลิกงานแต่งก็ยกเลิกเธอคิดว่าตระกูลหลี่ของฉันเป็ยังไงกัน? คิดว่าคนทั้งหมู่บ้านหลี่เป็ยังไง? ได้ยินว่ามา่นี้ได้เงินมานี่ ชดใช้มาซะเธอต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับพวกเรา!”
นี่คือความคิดของหญิงแก่ตระกูลหลี่ั้แ่ที่ได้รับสายจากลูกชายของตนเองว่าหลินลั่วหรานได้เงินก้อนโตมาเธอก็รู้สึกว่าเธอจะปล่อยหลินลั่วหรานไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด จะต้องหาทางเอาเงินจากเธอมาให้ได้สักก้อนเสียก่อน
เธอคิดวางแผนมาดีแล้วตระกูลหลินไม่ได้มีรากฐานอะไรในหมู่บ้านหลี่แห่งนี้เพราะแบบนั้นจึงไม่มีใครคิดจะแสดงตัวออกมาช่วยอีกอย่างยัยเด็กโง่ตระกูลหลินคนนี้ก็เป็ผู้หญิง หน้าบาง มีหรือจะทนความอับอายได้?
ผู้คนที่อยู่นอกบริเวณรั้วไม้ไผ่ต่างพากันจับจ้องด้วยความสนใจมีเพียงน้าหลี่เอ้อร์ที่แสดงความกังวลออกมาทางสีหน้าเหล่าหลานชายและลูกเขยของตระกูลหลี่ต่างพากันจับจ้องด้วยความอยากได้หลินลั่วหรานกวาดตามองด้วยความเหยียดหยาม ก่อนจะยกยิ้มขึ้นด้วยความโมโห
“ใครบอกว่าฉันจะยกเลิกงานแต่งเหรอคะ?”
