นอกเมืองปาหวางมีผู้เล่นจำนวนมากกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ตรงประตูเข้าเมืองมีหลายคนเริ่มซื้อขายไอเท็มกัน เสื้อคลุมอุปกรณ์ระดับขาวเลเวล 8 ถูกตั้งราคาไว้ที่ 5 เหรียญเงินซึ่งผมไม่คิดว่าจะมีใครซื้อหรอกนะ เสื้อคลุมที่มีพลังป้องกัน 5 พอยต์ ไม่คุ้มกับเงินที่ต้องจ่ายเลย ตอนนี้เงินถือว่าเป็สิ่งสำคัญ ถ้าต้องจ่ายเงินซื้อผมว่าไปซื้อยามานาเพื่อออกไปเก็บเลเวลข้างนอกยังจะดีกว่า
ร้านขายยา ร้านตีเหล็กและสนามฝึกซ้อมเป็แหล่งที่มีผู้คนมารวมตัวกันมากมาย หากเดินไปด้านหน้าอีกนิดถนนที่จะมุ่งหน้าไปยังเมืองหลักกลับไม่มีคนผ่านไปเลย มีเพียงผมซึ่งถือดาบในมือดูเหมือนว่าทุกคนต่างรีบร้อนออกไปเก็บเลเวลกันหมดจึงไม่มีใครสนใจจะเดินทางไปเมืองหลักของปาหวาง
……
ผมเหยียบขั้นบันไดสีเืมุ่งไปยังพระราชวัง้าโดยตลอดทางที่เดินขึ้นไปมีเหล่าทหารสวมเกราะเหล็กสีดำขนาบทั้งสองฝั่ง้าของราชวังมีชายที่ดูน่าเกรงขามผู้หนึ่งยืนถือดาบซึ่งคนคนนั้นคือเ้าแห่งเมืองปาหวางขณะเดียวกันเขายังเป็หนึ่งในสามของเ้าชายผู้มีชื่อเสียงซึ่งไม่ว่าจะกล่าวถึงด้านใด ก็นับว่าเป็คนยิ่งใหญ่คนหนึ่งทีเดียว
เมื่อเดินไปหยุดยืนตรงหน้าผมก็คุกเข่าพร้อมพูดกับเ้าแห่งเมืองปาหวาง“ท่านเ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่ข้า้าเข้าร่วมกับท่านในฐานะนักผจญภัยของเมืองปาหวาง”
เ้าเมืองซึ่งมีหนวดเคราเอามือแตะดาบก่อนมองมาที่ผม“เ้าเด็กหนุ่ม เ้าเต็มใจจะเป็หนึ่งในสมาชิกของเมืองปาหวางหรือเ้ายินยอมจะร่วมต่อสู้ไปกับพวกเราหรือ? ”
ผมพยักหน้า “ครับท่านเ้าเมือง”
“เยี่ยมมากเข้ามาใกล้ๆ สิ ข้าจะแต่งตั้งเ้าให้เป็นักผจญภัยของเมืองปาหวางนับั้แ่บัดนี้!”
ตุบ!เ้าเมืองวางมือบนบ่าของผม เอ่อ... ทำไมมันหนักขนาดนี้วะเนี่ย! ฮีลเลอร์ตัวเล็กๆอย่างผมต้องมารับน้ำหนักมือที่รวมกับเกราะมือนั่นอีก ช่างน่าสังเวชจริงๆทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นข้างหู
ติ๊ง!
ข้อความจากระบบ :ยินดีด้วย ท่านได้เข้าร่วมกับเมืองปาหวางและกลายเป็นักผจญภัยของเมืองนี้แล้วท่านได้รับอนุญาตให้ใช้ม้วนกระดาษเคลื่อนย้ายมายังเมืองปาหวางได้และท่านยังได้รับตราประจำเมืองของเมืองปาหวาง [ปาหวางเืแห่งสังหาร] ด้วย
……
สวบ!
ตราสัญลักษณ์รูปดาบที่อาบด้วยเืปรากฏขึ้นบนไหล่ของผมมันเป็สัญลักษณ์ของผู้เล่นที่อยู่ในเมืองปาหวางในเวลาเดียวกันมันยังเพิ่มค่าพลังให้ผมด้วย
[ปาหวางเืแห่งสังหาร]:เพิ่มพลังโจมตีและพลังป้องกัน 3% ให้กับผู้สวมใส่
จุ๊ๆเลือกเมืองปาหวางก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะไม่รู้ว่าเมืองฝานซูกับเมืองจิ่วหลีจะเป็ยังไงบ้างแต่กลับไปถามหลินหว่านเอ๋อร์กับตงเฉิงเยว่ก็คงจะรู้
หลังจากลงทะเบียนเสร็จแล้วผมก็รีบออกไปทันที
ตอนที่อยู่หน้าประตูเมืองผมเห็นกลุ่มคนนั่งเปิดแผงลอยพลางะโว่า“เร่เข้ามาๆ รับซื้อการ์ดค้างคาวแวมไพร์จ้า ใครมีการ์ดเข้ามาได้เลย...”
การ์ดค้างคาวแวมไพร์งั้นหรือ?
ผมเปิดกระเป๋าดูก่อนจะพบว่าผมฆ่าเ้าค้างคาวไป 20 กว่าตัว แถมยังได้การ์ดมาถึง 2 ใบ ผมใช้ไปแล้ว 1 ใบ ตอนนี้เหลืออยู่ในกระเป๋า 1ใบ ลองเข้าไปดูหน่อยแล้วกันว่าเป็ยังไง ชายหนุ่มคนนี้ดูอายุราวๆ 20ปี ID คือ [พ่อค้าจันทราหมายเลข 4] ผู้เล่นเลเวล 13 อืม... ชื่อแปลกเป็เอกลักษณ์ดีนี่
ผมไปยืนตรงหน้าแล้วถามเ้าหนุ่มว่า“เฮ้ น้องชาย นายจะซื้อการ์ดค้างคาวแวมไพร์ไปทำอะไรน่ะ? ”
พ่อค้าหนุ่มยิ้ม“ความลับทางธุรกิจจ้ะ”
ผมชี้หน้าเขา “แหมเป็ความลับขนาดนั้นเลยเหรอ ขี้โม้ชะมัด! นายจะเอาไปปิดผนึกค้างคาวแวมไพร์แล้วเอามาขายเป็สัตว์เลี้ยงให้คนอื่นต่อสินะ? ”
พ่อค้าทำหน้าใพร้อมเบิกตากว้าง“นะ... นาย... นายรู้ได้ไงน่ะ? ”
ผมจ้องอีกฝ่าย“ใช้ขนจมูกคิดก็ยังเดาได้เลยไอ้น้อง! ฉันมีการ์ดค้างคาวแวมไพร์อยู่ใบหนึ่งนายจะให้เท่าไรล่ะ? ถ้าราคาเหมาะสมฉันจะขายให้ แต่ถ้านายให้ราคาต่ำเตี้ยเรี่ยดินฉันจะเอาไปจับค้างคาวแวมไพร์แล้วเอามาขายที่นี่ หึๆถึงเวลานั้นเราคงกลายเป็คู่แข่งทางธุรกิจกันที่จริงไอ้ฉันก็เป็คนค้าขายเหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้อยากจะขายการ์ดใบนี้เท่าไรหรอก”
ได้ยินผมพูดถึงการ์ดใบนั้นเ้าหนุ่มนั่นถึงกับตาลุกวาวทันที“พี่ชายมีการ์ดด้วยเหรอ? พวกเราออกไปฆ่าค้างคาวตั้ง 4 ชั่วโมง ตายไป 30 กว่าตัวก็ยังไม่เจอการ์ดสักใบเลยทำไมนายถึงโชคดีขนาดนี้เนี่ย? ”
ผมตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้นจริงเหรอวะเนี่ย? นี่ผมโชคดีขนาดนั้นเลย?
ผมหยิบการ์ดออกมาโบกไปมา“เฮ้ อันนี้ใช่ไหมล่ะ? ”
“ให้ตายเถอะมีจริงๆ ด้วย! นายจะขายเท่าไร? ขายให้ฉันเถอะเรามาเป็เพื่อนกันเถอะน้า...”
“อย่ามาทำเป็ตีสนิทเสนอราคามา! ”
เ้าหมอนั่นพยักหน้าก่อนชูนิ้วขึ้น5 นิ้ว “50 เหรียญทองแดง”
ผมยิ้ม“งั้นฉันไปเก็บเลเวลก่อนละ บาย”
“เฮ้เดี๋ยวก่อนสิ...” เ้าหมอนั่นดึงแขนผม “อย่าเพิ่งรีบร้อนสิพี่ชายถ้าไม่พอใจราคาที่เสนอไป ก็ตกลงกันใหม่ได้”
ผมยิ้มก่อนจะชูขึ้นมา 5 นิ้ว “ฉันขอเท่านี้...”
“5 เหรียญเงินเหรอ?!” เ้าหมอนั่นชะงักไป
ผมพยักหน้า “ใช่ 5 เหรียญเงิน นายบอกว่าพวกนาย 30 กว่าคนฆ่าค้างคาวพวกนั้นไม่ใช่เหรอภายในหนึ่งชั่วโมงแต่ละคนก็คงได้เงินจากการตีค้างคาวอย่างน้อยๆ 1 เหรียญเงิน ถ้านำมารวมกันแล้วพวกนายก็น่าจะได้ถึง 30 เหรียญเงินต่อชั่วโมง การ์ดใบนี้ฉันขายให้นาย 50 เหรียญเงินนั่นเป็เพราะฉันเห็นว่าพวกนายก็เจ๋งดี มันคงไม่ได้มากมายอะไรหรอก ว่าไงล่ะตกลงซื้อในราคานี้ไหม? ถ้าไม่โอเค ฉันจะได้ไปเก็บเลเวลต่อ”
เ้าหมอนั่นแสดงสีหน้าลำบากใจทว่าสิ่งที่ผมคิดไว้กลับไม่เป็เช่นนั้นเมื่อเ้าหมอนั่นดันพยักหน้าตอบ “ก็ได้! 5 เหรียญเงิน ฉันซื้อก็ได้”
หลังจากซื้อขายเสร็จสิ้นผมก็ได้5 เหรียญเงินมาไว้ใน
ผมหัวเราะออกมา“งั้นฉันไปละนะ บ๊ายบาย”
……
ผมรีบเดินไปร้านค้าทันทีก่อนเปิดตารางสินค้าดูของที่จำเป็ต้องซื้อซึ่งก็คือวัตถุดิบในการหลอมโอสถ
LV-1 [โอสถชะเอมเทศ]:ฟื้นฟู50 MP โดยใช้ผลชะเอมเทศ 3 ชิ้นและขวดเปล่า 1 ขวด
LV-2 [โอสถใบไม้สีเงิน]:ฟื้นฟู100 MP โดยใช้หญ้าใบไม้สีเงิน 4 ชิ้น น้ำยาปลุกจิติญญา 2 ขวด หม้อหลอมโอสถ 1ใบ
LV-3 [โอสถดวงดาราเจ็ดดวง]:ฟื้นฟู200 MP โดยใช้หญ้าดวงดาราเจ็ดดวง 3 ชิ้น น้ำยาปลุกจิติญญา 3 ขวด หม้อหลอมโอสถ 1ใบ
……
ทั้งขวดเปล่าและหม้อหลอมโอสถต่างเป็ไอเท็มที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียวผมซื้อขวดเปล่า 100 ขวด หลอมผลชะเอมเทศ 100 ผลก็ทำให้สกิลหลอมโอสถเพิ่มเป็เลเวล2 ได้แล้ว ขวดเปล่าถูกขายในราคาใบละ 2 เหรียญทองแดงส่วนหม้อหลอมโอสถมีราคาใบละ 20 เหรียญทองแดง ผมเลยซื้อมา 10ใบ จากนั้นก็ซื้อการ์ดปิดผนึกซึ่งมีราคา 1 เหรียญเงินต่อใบโดยผมตัดสินใจซื้อมา 2 ใบ เอาละ... หมดตูดอีกแล้ว... เฮ้อให้ตายเถอะ กินแกลบอีกแล้วโว้ย!
เมื่อออกจากประตูทิศตะวันออกของเมืองปาหวางผมก็มุ่งหน้าไปยังป่าซึ่งแสงอาทิตย์กำลังสาดส่อง ป่าหนาทึบนี้รายล้อมอยู่ทั่วเมืองปาหวางและเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ระดับต่ำเดินป้วนเปี้ยนอยู่พวกมันเป็มอนสเตอร์ประเภทสัตว์ป่าและหนอนแมลงโดยไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับผู้เล่นเท่าไรนัก จึงเหมาะกับผู้เล่นเลเวล 10-20 ที่้าจะเก็บเลเวล นอกจากนี้มันยังเป็บ่อเงินบ่อทองสำหรับผมอีกด้วย
ผมถือดาบวิ่งเข้าไปในป่าทึบเป้าหมายของผมในเวลานี้คือเก็บผลชะเอมเทศเพื่อเพิ่มสกิลหลอมโอสถให้เป็เลเวล 2 โอสถชะเอมเทศเลเวล 1 ช่วยฟื้นฟูพลังเวทได้ 50พอยต์ ซึ่งทำให้ผมใช้สกิลฮีลได้ 5 ครั้งแต่ต้องคูลดาวน์ถึง 30 วินาทีก่อนจะใช้งานได้อีกครั้ง ซึ่งยังไม่พออยู่ดีจึงจำเป็ต้องใช้โอสถใบไม้สีเงินเลเวล 2
ภายในป่ามีต้นชะเอมเทศมากมายแต่ต้องฆ่าค้างคาวแวมไพร์เสียก่อนจึงจะเก็บผลชะเอมเทศได้ ฆ่าก็ฆ่าวะถือซะว่าเก็บเลเวลไปพลางๆ ก็แล้วกัน
“ฉัวะ”
เ้าค้างคาวลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับแสงสีทองที่เปล่งประกายออกมาตอนนี้ผมกลายเป็ฮีลเลอร์เลเวล 11 แล้ว
ก่อนจะฆ่าค้างคาวทุกครั้งผมจะตรวจสอบเลเวลของพวกมันตลอด ถ้าเป็ค้างคาวเลเวล 1 ก็ปิดผนึกมันได้เลยจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นมีใครมีสัตว์เลี้ยงเป็ของตัวเองเลยสักคนสัตว์เลี้ยงแต่ละตัวล้วนมีราคาแพง แม้สถานะของตัวมันจะไม่ได้สูงมากก็ตามแต่ถึงอย่างไรมันก็สามารถทำเงินได้ไม่น้อย และนั่นเป็สิ่งที่ผม้า
แต่น่าเสียดายชะมัดที่ฟ้าไม่เป็ใจให้ผมเท่าไรเพราะั้แ่ตีค้างคาวมาผมยังไม่เห็นเลเวล 1 โผล่ออกมาสักตัว
หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่าๆ ผมก็มานั่งใต้ต้นไม้พร้อมกับเริ่มหลอมโอสถเมื่อใช้ขวดเปล่าครบทั้ง 100 ใบ ติ๊ง! LV+1 สกิลหลอมโอสถของผมในเวลานี้ขึ้นเป็เลเวล 2 แล้ว
……
ผมลุกขึ้นดูระดับของตัวเองซึ่งตอนนี้เลเวล12 แล้วจากนั้นก็เดินทางต่อเพื่อหาสมุนไพรหญ้าใบไม้สีเงินอันเป็วัตถุดิบสำคัญที่ต้องมีสำหรับหลอมโอสถเลเวล2
เบื้องหน้าเป็ป่าลึกลับบนพื้นมีผลชะเอมเทศกระจายเกลื่อน แต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมอีกผมเดินไปข้างหน้าเกือบ 10 เมตรทันใดนั้นดวงตาของผมก็เป็ประกายเมื่อเห็นพืชสีเงินส่องแสงอยู่แถวๆ รากต้นไม้มันคือหญ้าใบไม้สีเงินที่ผมกำลังตามหานั่นเอง เยี่ยมมาก ไม่คิดว่าจะหาเจอง่ายๆแบบนี้
ผมถือดาบเดินตรงไปพลางหัวเราะด้วยความสบายใจทว่าขณะที่กำลังจะก้มเก็บผมก็ได้ยินเสียงร้องของอะไรสักอย่างพร้อมกับที่มันพุ่งลงมายังต้นไม้ที่ผมยืนอยู่
พรวด!
ทันใดนั้นเืก็พุ่งออกจากหัวของผมโอ๊ย ให้ตายเถอะ ถูกซุ่มโจมตีจนได้
“-71”
เ้าตัวที่โจมตีผมคือนกสีเงินตัวเล็กๆแม้รูปร่างของมันจะเล็กกระจิริด แต่พลังโจมตีนับว่ารุนแรงมาก ปากแหลมๆของมันเหมือนจะถูกเคลือบด้วยเงิน ถ้าถูกโจมตีก็คงเจ็บไม่น้อย
[นกขนสีเงิน](มอนสเตอร์ทั่วไป)
เลเวล :15
พลังโจมตี:55-80
พลังป้องกัน:19
HP:550
สกิล : [โจมตีด้วยขนนก]
ข้อมูลมอนสเตอร์ :นกขนสีเงินเป็หนึ่งในผู้พิทักษ์ป่าฝนนกโลหะเหล่านี้มีความเร็วและพลังโจมตียอดเยี่ยมพวกมันทำหน้าที่พิทักษ์หญ้าใบไม้สีเงินของป่าฝนแห่งนี้ซึ่งทำให้นักสะสมสมุนไพรเกลียดมันเข้ากระดูกดำ
……
เพราะเป้าหมายสามารถบินได้จึงทำให้วิถีดาบที่ฟาดออกไปไม่ค่อยแม่นยำเท่าไรนัก พรวด!แต่ผมก็ยังสร้างความเสียหายให้มันได้ถึง -112 พอยต์พลังโจมตีของมันสูงก็จริง ทว่าการป้องกันกลับน้อยมากถึงแม้ว่ามันจะสามารถฆ่าศัตรูได้ฉับพลัน แต่มันเองก็ถูกฆ่าตายได้รวดเร็วไม่ต่างกัน
เ้านกขนสีเงินที่ถูกโจมตีเปล่งเสียงร้องด้วยความโกรธมันกระพือปีกพร้อมโจมตีติดต่อกัน 2 ครั้งซึ่งการโจมตีของมันทำให้ผมเ็ปแทบขาดใจ และต้องฮีลเืให้ตัวเองติดต่อกันถึง 3ครั้งจึงจะห้ามเืไม่ให้ลดลงได้โชคดีชะมัดที่ผมเป็ฮีลเลอร์สายบู๊ที่จัดว่าใช้ได้หากผมเป็นักดาบแล้วถูกเ้านี่เล่นงานละก็ ต่อให้มีสองชีวิตก็ไม่รอดแหงๆ
พรวด!
ผมฟาดดาบอีกครั้งก่อนที่ปลายดาบจะทะลุร่างมันเต็มๆทำให้มันตกลงมานอนตายกับพื้นในที่สุด
กริ๊งๆๆ ...
เ้านกนี่ใจกว้างชะมัดให้เงินมาตั้ง 11 เหรียญทองแดงแน่ะ เยี่ยมไปเลย นอกจากได้เงินแล้วค่า EXP ยังเพิ่มขึ้นเยอะเลยด้วย เ้ามอนสเตอร์เลเวล 15นี่แจ๋วจริงๆ
……
ผมก้มลงเก็บหญ้าใบไม้สีเงินก่อนเข้าไปในป่าลึกต่อ
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ทุกๆครั้งจะต้องตรวจสอบให้ดีก่อนว่ามีนกขนสีเงินเฝ้าอยู่หรือไม่หากเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปเหมือนตอนแรกอาจถูกพวกมันโจมตีอีกถึงตอนนั้นผมคงได้ซี้แหงแก๋แน่ๆ
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงท้องฟ้าเริ่มมืด เวลาในเกมเข้าสู่่กลางคืน
ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นแสงสีเงินระยิบระยับอยู่กลางไม้ใหญ่เ้านกขนสีเงินอีกแล้ว ทว่าเมื่อผมกวาดสายตาก็สังเกตเห็นเลเวลของมันเข้าร่างของผมก็ชะงักไปทันที เฮ้ย! นี่มันนกขนสีเงินเลเวล 1 ที่สามารถจับเป็สัตว์เลี้ยงได้นี่นา
[นกขนสีเงิน]
เลเวล :1
คำแนะนำ :สามารถปิดผนึกได้