“นาย...ฉัน...”

        ซูหรงหรงอ้าปากค้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่สามารถสรรหาคำด่าออกมาได้เธอใช้มือทั้งทุบทั้งข่วนไปที่ตัวของเขา

        “ฉันไม่อยากแต่งงานกับนาย!"

        “หืม?"

        จ้านอี้หยางเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับรวบมือทั้งสองข้างของซูหรงหรง

        “เธออ่านและเข้าใจเนื้อหาในจดหมายนั่นแล้วใช่มั้ย"

        “...”

        ซูหรงหรงกัดฟันกรอด

        เธออ่านจดหมายฉบับนั้นและทำความเข้าใจอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเนื้อหาในจดหมายเขียนว่า:

        ผู้ที่ประสบความสำเร็จในการเลือกคู่จากงานนัดบอร์ดทุกท่านกรุณาจัดการแต่งงานเพื่อเป็๲สักขีพยาน หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดมีความประสงค์จะแต่งงานอีกฝ่ายจะต้องจำยอมและแต่งงานกับอีกฝ่ายหากไม่ปฏิบัติดังกล่าวจะถือว่าเป็๲การขัดขืนต่อกฎระเบียบของกองทัพจะต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

        “เข้าใจแล้ว"

        ซูหรงหรงสะอึกสะอื้น เธอกระทืบเท้าไปมาอย่างดื้อดึง

        “แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับนายนี่นา"

        จ้านอี้หยางจ้องไปที่เธอด้วยสายตาอันตรายเมื่อวานที่เธอไม่เห็นเขามีตัวตนเขาไม่ถือสาอะไร แต่วันนี้ยังจะกล้าปฏิเสธเขาอีก?

        พอซูหรงหรงได้เห็นใบหน้าเชือดเฉือนของจ้านอี้หยางน้ำเสียงที่ใช้ในการพูดก็เปลี่ยนไปทันที

        “พี่ชาย นายหน้าตาก็หล่อ จะต้องมีผู้หญิงสวยๆมาชอบนายเยอะแน่นอน ใช่แล้ว...นายจะต้องหาผู้หญิงที่ดีกว่าฉันคนนี้ได้ชัวร์"

        “ฉันไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว"

        พอจ้านอี้หยางได้ยินคำว่า “พี่ชาย" หัวใจของเขาก็สั่นไหวราวกับเ๽้ากระต่ายน้อยได้เอื้อมมือมาหยิบและขโมยมันไปเสียแล้วครู่ต่อมาเขาก็เอ่ยถามเธอ

        “ซูหรงหรงตอบฉันหน่อยสิว่าทำไมเธอถึงอยากไปงานนัดบอร์ดหาคู่?"

        “เพื่อจะหาสามีทหารที่สูงยาวเข่าดีและเต็มเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม"

        ซูหรงหรงตอบกลับอย่างรวดเร็วคล่องแคล่วแต่เธอไม่ได้บอกความจริงว่าเธอ๻้๵๹๠า๱พาแฟนใหม่ไปเย้ยกู้แหยนเจ๋อ

        “ฉันสูงพอมั้ย?"

        ซูหรงหรงเงยหน้ามองเทียบความสูงของเธอกับเขา

        “สูงมาก"

        จ้านอี้หยางหรี่ตาอันแหลมคมของเขาลง ก่อนจะส่งสายตาพิฆาตไปหาเธอ

        “แล้วฉันดูน่าเกรงขามพอมั้ย?"

        ซูหรงหรงพยักหน้ารัวๆ

        “พอสิ มากเกินไปด้วยซ้ำ"

        “ซูหรงหรง!"

        จ้านอี้หยางกระชากมือของเธอก่อนจะเอ่ยต่อ

        “เธออยากหาผู้ชายตัวสูงและมีอำนาจแต่ตอนนี้พอเธอเจอแล้ว เธอกลับไม่พอใจ เธอยัง๻้๵๹๠า๱อะไรอีก...ห้ะ?"

        ซูหรงหรงเพิ่งจะตระหนักได้ว่าเธอตกหลุมพรางของจ้านอี้หยางเข้าอย่างเต็มเปาเธอส่งเสียงร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้า พยายามที่จะดิ้นเอามือที่เขาจับไว้อยู่ออก

        “แต่นายสูงเกินไป ดูน่าเกรงขามเกินไป"

        ยังไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธจ้านอี้หยางได้เท่าเธอมาก่อนหน้าตาของเขาตอนนี้ยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้น เขาเอ่ยเสียงต่ำ

        “เลิกไร้สาระได้แล้ว"

        “แต่นายต้องสัญญากับฉันเ๱ื่๵๹นึง"

        ซูหรงหรงอยู่ๆ ก็โพล่งประโยคเล่นแง่ขึ้นมา

        “พี่ชาย สัญญากับฉันเถอะนะสัญญาเถอะนะคะ..."

        จ้านอี้หยางเลิกคิ้วขึ้น สายตาของเขาสำรวจไปรอบๆเตียงนอนสีชมพูขนาดใหญ่ของซูหรงหรง เขาเผลอหลุดยิ้มที่มุมปาก

        จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีแรงดึงที่มือจนซูหรงหรงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซถลา

        “โอ๊ย"

        ทั้งสองคนร้องออกมาพร้อมกัน ปรากฏว่าซูหรงหรงล้มลงไปนอนคร่อมบนตัวจ้านอี้หยาง!

        ซูหรงหรงเวียนหัวจนลุกไม่ขึ้นผู้ชายตรงหน้าเธอกลับกลายเป็๲ผู้ที่ควบคุมสถานการณ์ได้ก่อน

        “กรีดร้องมาครึ่งวันที่แท้นี่คือจุดประสงค์ของเธอใช่มั้ย"

        “คือฉัน...ฉัน..."

        ซูหรงหรงกะพริบตาถี่ๆเธอพูดอะไรไม่ออก

        เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

        ตอนแรกก็ยืนอยู่ดีๆ แต่ทำไมอยู่ๆ ก็ล้มลงไปได้

        เธอเหลือบมองจ้านอี้หยางสองรอบแม้แต่เขาที่เป็๲ทหารซึ่งมีร่างกายกำยำแข็งแรงยังล้มลง

        เธอที่อาศัยอยู่ที่นี่มาสิบกว่าปียังไม่เคยเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อนเลย

        หรืออารมณ์ที่จ้านอี้หยางแสดงออกมาดูรุนแรงเกินไปจนทำให้สิ่งที่แฝงตัวอยู่ในห้องนี้กลัวเขากันแน่?

        แหม หรือห้องนี้จะเล็กเกินไป

        ขณะที่กำลังครุ่นคิด อยู่ๆแม่ของซูหรงหรงที่ในมือถือผลไม้ก็โผล่พรวดพราดเข้ามาพอเธอได้เห็นทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แถมมือของลูกสาวตัวเองยังจับแผงอกของลูกเขยไว้อีก

        …ช่างเป็๲เ๱ื่๵๹ที่น่า๻๠ใ๽และน่ายินดีเสียจริงๆ

        “ซูหรงหรง...นี่ลูกรุกผู้ชายอยู่เหรอ!? ...ทำต่อเถอะ ทำต่อไปเลย แม่สัญญาว่าจะไม่เข้ามากวนทั้งคู่แล้วจ้ะ ฮ่าๆ"

        เมื่อพูดจบ แม่ของเธอหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะช่วยลงกลอนประตู

        “ไม่ใช่นะคะ ...แม่...!"

        ซูหรงหรงเอื้อมมือออกไปคว้าอากาศหน้าตาตอนนี้เหมือนคนที่จะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

        จ้านอี้หยางแสดงท่าทีสงบเงียบเขาหรี่ตาเล็กลงก่อนจะเอ่ยกับซูหรงหรง

        “ซูหรงหรง ที่แท้เธอก็จงใจนี่เอง"