ซูหรงหรงรู้สึกราวกับตนเองเป็นักโทษที่กำลังรอผู้พิพากษาสั่งลงโทษเธออย่างไรอย่างนั้น
“ว้าก"
เธอร้องออกมาเสียงดังก่อนจะทำหน้าตาไร้เดียงสาพิสูจน์คำพูดของตน
“ฉันๆ...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซาดิสม์จริงๆ นะ"
“…”
ถ้าไม่ใช่เพราะจ้านอี้หยางต้องทำหน้าโหดต่อหน้าลูกน้องเป็ปกติเขาคงจะหลุดหัวเราะเสียงดังออกมาแน่ๆ
ยัยกระต่ายน้อยซูหรงหรงตอนนี้น่าแกล้งมากเสียจริงๆเขาเริ่มมองเห็นถึงความน่ารักของเธอ
มีใครในที่นี้สามารถร้องไห้ไปด้วยแล้วบอกว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงซาดิสม์ไปด้วยได้
“เื่นี้มัน…"
จ้านอี้หยางแสร้งทำหน้านิ่งก่อนจะเอ่ยต่อ
“มีทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้คือเธอต้องไปอำเภอแล้วจดทะเบียนสมรสกับฉัน"
ซูหรงหรงเองก็คิดเหมือนกันกับจ้านอี้หยางเื่ที่จะไปจดทะเบียนสมรสแต่เธอก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าการไปจดทะเบียนสมรสกับเขามันเกี่ยวกับการเป็ผู้หญิงซาดิสม์ของเธอยังไง
จ้านอี้หยางเริ่มเอ่ยวาจาหว่านล้อม
“คิดเอาเองนะซูหรงหรงว่าจุดประสงค์ในการไปงานหาคู่คืออะไร"
“…"
เหตุผลก็เพราะ้าหาสามีสุดหล่ออันสูงยาวเข่าดีแถมมีอำนาจเพื่อที่จะไปเย้ยเ้าไก่อ่อนกู้แหยนเจ๋อ
เคยบอกไปแล้วนี่ ถามซ้ำอีกรอบทำไม?
“ลองดูผลที่ได้จากการหาคู่สิ"
“…"
อืม ผลที่ได้งั้นเหรอ…
“หืม?"
จ้านอี้หยางรู้สึกว่าปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาจากซูหรงหรงไม่ถูกต้องนักเขาหรี่ตาเล็กลงไปอีก
“เธอไม่พอใจกับคู่ที่เลือกได้อย่างนั้นเหรอ?"
“…"
ก็ผู้ชายที่เธอเล็งไว้เขาไม่เลือกเธอนี่นา จะพอใจได้ยังไงเล่า!
เธอไม่กล้าพูดออกมา เธอทำได้เพียงตอบตัวเองในใจเท่านั้น
เพราะท่าทางของจ้านอี้หยางตอนนี้…เรียกว่าสามารถฆ่าคนมือเปล่าได้เลย
เขายังคงจ้องไปที่เธอด้วยสายตาอันตราย จนทำให้ร่างกายของเธอมันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา
กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว…
ซูหรงหรงเม้มกัดริมฝีปากก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเสียเท่าไร
“พอใจ!"
จ้านอี้หยางเลิกคิ้วขึ้น
“พอใจแค่ไหน?"
ซูหรงหรงที่ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าเริ่มสับสนนี่มันเป็คำถามที่อันตรายมากจริงๆ
ทว่าสุดท้ายเธอก็ตอบเขาออกไปในที่สุด
“พอใจมาก!"
“เหรอ?"
จ้านอี้หยางผุดลุกขึ้นยืน ซูหรงหรงที่ยังคงแผ่หลาอยู่บนเตียงรีบยืดแขนขึ้นใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ทำให้เขาดูเป็มิตรมากขึ้น
“ทั้งที่ฉันทำให้เธอพอใจได้มากขนาดนี้ ถ้าไม่พาเธอไปแต่งงานมันก็ดูจะเป็การเสียมายาทต่อความตั้งใจของเธอว่ามั้ย"
“…”
อะไรกัน ทำไมอยู่ๆ ก็วกมาเื่แต่งงาน
ซูหรงหรงคว่ำหน้าลงบนเตียงนอนด้วยความรู้สึกที่มีแต่ความเศร้าโศก
เ้าเล่ห์จริงๆ จ้านอี้หยางเป็คนเ้าเล่ห์มากจริงๆ
บนโลกนี้ยังมีคนเ้าเล่ห์แบบนี้อยู่ด้วยเหรอพวกศัตรูของเขาคงไม่ได้ตายเพราะปืนอย่างแน่นอนแต่คงตายเพราะความเ้าเล่ห์เพทุบายของเขานี่แหละ
แต่ว่า…
เขาที่เป็คนใจดำอำมหิต อาจจะช่วยเธอจัดการกับกู้แหยนเจ๋อก็ได้
อ๊ะ …ใช่แล้ว! กู้แหยนเจ๋อเป็คนสารเลวขนาดนั้น ต้องเจอกับคนที่อำมหิตยิ่งกว่าอย่างกู้อี้หยางนี่แหละ
พอจินตนาการถึงกู้แหยนเจ๋อที่ถูกจัดการเสียอยู่มัดน้ำตาของเธอก็เหือดแห้งหายไป
ท่าทีของซูหรงหรงจากโศกเศร้ากลายเป็ซุกซนแทบจะทันทีเธอคลานมาที่ขอบเตียง ใบหน้าที่ส่งต่อไปหากู้อี้หยางเต็มไปด้วยความหวัง
“นายจัดการคนได้มั้ย"
จ้านอี้หยางครุ่นคิดถ้าจะให้เขาไปกำจัดหรือจัดการใครสักคนแล้วล่ะก็ คำตอบก็คือ…
“ได้"
ดวงตาของซูหรงหรงเป็ประกายเธอเดาว่าจ้านอี้หยางจะต้องเป็ปรมาจารย์ในการจัดการคนอย่างแน่นอน
เธอรู้สึกยินดีปรีดา หน้าตาของเธอตอนนี้ดูมีชีวิตชีวาและยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก
“ความสามารถด้านกังฟูของนายเป็อย่างไรบ้าง"
จ้านอี้หยางนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างไร้การถ่อมตัว
“ทำให้คู่ต่อสู้หยุดหายใจได้โดยไม่ต้องออกแรง"
คุณพระ!
ดวงตาของซูหรงหรงยิ่งเปล่งประกายขึ้นไปอีก
เก่งขนาดทำให้คนหยุดหายใจ ผู้ชายคนนี้ช่างโหดร้ายได้ใจฉันจริงๆฮ่าๆๆๆ
ในแววตาของเ้ากระต่ายน้อยในเวลานี้เปล่งประกายเสียจนสะท้อนเื่ราวที่ตนเองกำลังจินตนาการออกมาคือ กู้แหยนเจ๋อยืนพิงต้นไม้อย่างหมดแรงดวงตาของเขาสื่อความหมายบางอย่าง เขาเหนื่อยหอบจนต้องหายใจทางปากลิ้นแลบออกมาจนห้อยต่องแต่ง …ส่วนตัวเธอรับบทเป็ราชินีที่สวมมงกุฎไว้บนหัวและกำลังยืนหัวเราะชอบใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าข้างๆ จ้านอี้หยาง
จิตใจของซูหรงหรงตอนนี้เต็มไปด้วยความสุขสมหวังจนหัวเราะออกมาราวกับคนโง่
จ้านอี้หยางเองก็ค่อนข้างพอใจกับปฏิกิริยาตอบกลับของซูหรงหรงเขายีหัวของเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้
"ทำไมท่าทางดูมีความสุขจังหรือว่าพร้อมที่จะไปจดทะเบียนสมรสกับฉันแล้ว?"
“ไปสิ!"
ซูหรงหรงม้วนตัวกลับไปหยิบบัตรประชาชนของตนเองแล้วส่งให้เขา
จ้านอี้หยางรับของจากเธอ เขาส่งยิ้มเล็กๆให้กับเธอก่อนจะเอ่ยต่อ
"ไปหยิบสมุดบัญชีมาด้วยสิ"
ซูหรงหรงที่ยังคงอยู่ในห้วงแห่งความสุขทำตามอย่างว่าง่าย
“คุณซู ขอสมุดบัญชีหน่อยค่ะ"
พ่อของซูหรงหรงหยิบสมุดบัญชีมาให้ก่อนจะเอ่ยถาม
"หรงหรง นี่ลูกจะเอาสมุดบัญชีไปทำอะไร"
“…”
