"เขาว่ากันว่า... ถ้าหัวใจไปอยู่กับคนใหม่ ก็แปลว่าคนเก่าไม่สำคัญพอจะรั้งมันไว้ได้ แล้วเธอล่ะ... ยังจะกล้าเรียกมันว่าความรักอยู่ไหม ในเมื่อเขากำลังรักใครอีกคนที่ไม่ใช่เธอ?"
เมื่อใจสองหนุ่มตกบ่วงเสน่หานางเดียวจากแดนฟาโรห์ บอลลูนแห่งดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์จะช่วยดลบันดาล…
จากสัญญาที่มัดเธอไว้...จำใจต้องมาอยู่ในปราสาทแห่งความเย็นชา
ปานชีวาคุณหนูตกอับต้องใช้หนี้แค้นด้วยร่างกายในกรงทองของภูผามัจจุราชไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นเพียงดอกเบี้ยบำเรออารมณ์ยิ่งเธอพยศเขายิ่งอยากสยบยิ่งเกลียดกลับยิ่งคลั่งไคล้ท่ามกลางไฟที่แผดเผาใครกันแน่ที่พ่ายแพ้
อาการต้องตาถูกใจมันเกิดขึ้นไวและส่งต่อถึงความรู้สึกของคนสองคนได้ยังไงกันนะ
แต่เดิมเขาก็รำคาญว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว ทั้งบอบบาง อ่อนแอและน่าเบื่อ แต่ทำไมนานวันเข้าถึงเริ่มขาดนางไม่ได้ “จะมากเกินไปแล้ว! ข้าอุตส่าห์ไปง้อถึงจวนแต่นางกลับหลบหน้าข้า อันลี่ซินเจ้าช่างน่าโมโหนัก!"
เธอเกิดมาอย่างมีเงื่อนงำ มุกสีชมพูที่ครอบครอง ถูกหมายปองด้วยแรงปรารถนาจากความโลภ อันนำไปสู่ ริษยา อาฆาต ตามล่า ฆาตกรรม เพื่อแย่งชิงมุกอาถรรพ์เม็ดงามนี้มาครอบครอง
เขา เข้าไปใกล้ เข้าไปชิด เธอ อยู่ให้ชิด อยู่ให้ใกล้
อืม…ของขาดมานานหลายปีอยู่ ปกติไม่กินมั่วซั่วน่ะ ไม่กินของไม่ดี…ไม่กินซ้ำ แต่ถ้าถูกใจก็จะซ้ำถี่ๆ
ร้านหนังสือของฉันมันก็อยู่มาตั้งหลายสิบปี แต่พอมีมาเฟียมาป้วนเปี้ยนเท่านั้นแหละ เละเทะ!
ความเมาทำให้เจอกัน จะใช้ความเมาให้ได้เธออีกครั้งก็คงไม่ยาก
ใครจะคิดว่าอ๋องแม่ทัพผู้กระหายเลือดและสงครามยามคลั่งรักจะหึงหวงหนักจนแทบเสียความเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้เพียงได้พบกับนาง..อีกครั้ง
ชายหนุ่มเริ่มขยับตัวตนเข้าออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่เข้าลึกออกสุดด้วยการเน้นจังหวะ แพรถึงกับร้องเสียงหลง วินยิ่งได้ใจขยับกายให้เร็วขึ้น
เพียงในภวังค์ข้า มิมี (จริงเอย) ขอข้าเคียงฤดี ยั่วเย้า พาสูเจ้าพาที โอนอ่อน (สองเรา) พบที่รักเพียงเจ้า บ่าได้มองไผ ... "ลักษณวดี เจ้าคือผู้ถูกเลือก เป็นผู้เดียวที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมนี้ได้"