“ไง...เจอกันอีกแล้วนะ”

    เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังทำให้เธอหยุดชะงักฝีเท้าทันที

    ภาวรรณวรางค์เงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงของเขายืนพิงผนังข้างประตูเหมือนรออยู่ตั้งแต่ต้น

    ปุริมปรัชญ์ ผู้ชายที่เธอพยายามหลบหน้ามาตลอดทั้งคลาส แต่ก็ยังหนีเขาไม่พ้น

    เธอยืนค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับถูกแช่แข็ง ริมฝีปากเผยอออกนิด ๆ ด้วยความตกใจ ไม่รู้จะตอบอะไรออกไป สมองเหมือนหยุดประมวลผลไปชั่วขณะ

    “นึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วนะ...ลูกแพร” เขาบอก แฝงรอยยิ้มนิด ๆ ชวนใจสั่น ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงรัวราวกับจะทะลุอก