ทุกคนคิดว่าชีวิตหนึ่ง เราจะเจอคนที่ไม่ชอบหน้ากันสักกี่ครั้ง แต่สำหรับผมยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งเจอ
“ไหนมึงบอกจะว่ากูจะไม่เจอแม่รงอีกแล้วไงว่ะ ?” พิชสะกดแขนบิวไม่เบานัก จะบอกว่าทุบก็ไม่ผิด
“กูบอกแล้วไงว่าโลกกลม มึงไม่เชื่อกูเอง” บิวพูดแล้วหันไปยิ้มให้รุ่นพี่หน้าส้นตีนที่ชื่อว่าเตโช
“กูต้องซวยทั้งวันอีกแน่” พืชได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆ
“เอาน่า ถือว่ามึงทำเพื่อกู” บิวพูดพร้อมยกมือตบลงบนไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ
“เชี่ยเถอะ นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงรู้ ?” พิชถามด้วยอารมณ์เริ่มหงุดหงิด ถ้าไม่ผิดจากที่คิดไอ้เพื่อนเหี้ยต้องหลอกเขามาแน่
“เออๆทนเอา กูไปละ แต๊งมึง” บิวพูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปกับพี่น็อค
“ เชี้ย…พ่องมึง” พิชโวยวายอย่างโคตรหงุดหงิด ไม่คิดว่าจะโดนเพื่อนหลอกใช้
“หึหึ น่ารัก” หน้าตากวนตีนไม่พอ พี่ยังจะมาชมผมอีก พิชกรีดร้องในใจอย่างอดกลั้น
“น่ารักกับผีสิพี่” พิชโวยวายทันทีที่โดนชมว่าน่ารัก ถ้าบอกว่าเขาหล่อนี่จะไม่อะไรเลย หึย ! แต่เสียงจำเป็นต้องขนาดนี้ไหมวะ
“ผีที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้ น่ารักน่าหอม” พี่เตโชหน้าตีนยังคงพูดแกล้งแซวอย่างอารมณ์ดี
“พี่ว่าอะไรนะ ?” พิชถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นไม่ผิด
“น่ารัก ฟอดดดดด หึหึ” พี่เตโชหน้าตีนชมอีกครั้งแล้วเสือกขโมยหอมแก้มของเขาไปฟอดใหญ่อย่างรวดเร็ว
“............................” เชี่ย !!! เอ๋อแดกไปเลย เขาได้แต่ใช้มือลูบแก้มข้างที่โดนหอมเบาๆ
“ทำบ้าอะไรของพี่ว่ะเนี่ย ผละ ?”
พิชโวยวายทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนเอาเปรียบพร้อมใช้แขนขวาปล่อยหมัดทันที
“ ฟอดๆ ฟอดๆ ”
แต่ไอ้พี่เตโชหน้าตีนหลบหมัดของเขาได้สบาย แล้วจับข้อมือล็อคเอาไว้ด้านหลังจากนั้นก็ก้มลงหอมแก้มนุ่มๆอีกหลายครั้ง
“ปล่อยนะเว้ย” เมื่อดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดพ้นจากแขนแข็งแรงนี่สักที พิชจึงโวยวายแทน
“จะปล่อยดีไหมนะ ? หึหึ” ยังๆ ยังไม่ปล่อย แถมทำเสียงนุ่มทุ้มที่ข้างหูของเขาอีก ตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ
“อยากตายรึไง” พิชเอ่ยเสียงเย็น ท่าทางที่นิ่งเงียบ แต่ต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง บรรยากาศรอบตัวดูดุดันเหมือนจะมีรังสีอำมหิต ทำให้เตโชทำใจต้องผละออกเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มแบบชิวๆ
