“เจ้าคิดจะหนีข้าหรือ หานหยาง” น้ำเสียงของเขาช่างเยียบเย็นและมันก็ทำให้หานหยางนั้นกดดันได้อย่างดี

    “ท่านอ๋อง ข้า...” หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อขออิสรภาพของตัวเองแม้น้ำเสียงจะสั่นไหวและเบาเหมือนกับเสียงกระซิบ

    “ปล่อยข้าไปเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่มีส่วนรู้เห็น ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

    หลี่เจ๋อประคองสติที่ยังหลงเหลืออยู่ ก้าวเท้าเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบางที่ปรากฎขึ้นที่มุมปาก แต่สำหรับหานหยางแล้ว มันกลับเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาและดูน่าหวั่นเกรงยิ่งนัก นางอ่านใจคนผู้นี้ไม่ออก...

    “แล้วข้าบอกเจ้าหรือ ว่าข้าเห็นเจ้าทำสิ่งใดที่ไหนหรือกับใคร ข้าแค่ขอความร่วมมือเล็กน้อยของเจ้า แต่เจ้าก็เอาแต่ปฏิเสธกัน” เขากล่าวพลางมองนางด้วยสายตาเจือแววเย้ยหยัน

    “เจ้าเลิกพล่ามแล้วมาทำหน้าที่ของเจ้าเสีย ข้าซื้อเจ้ามาในราคาที่สูงลิ่ว เจ้ารู้ใช่ไหมว่าหน้าที่ของเจ้าคือสิ่งใด”

    หานหยางพยายามถอยหนี แต่ยิ่งถอยเขาก็ยิ่งก้าวเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ นางจึงพยายามเอ่ยอ้อนวอนทั้งน้ำตา

    “ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่กบฏจริงๆ และไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอันใดกับคนพวกนั้น ท่านอ๋อง...ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะไม่บอกใครว่าท่านใช้อำนาจในทางที่ผิด”

    “หึ หมดเวลาต่อรองแล้ว เพราะตอนที่ข้าให้โอกาสเจ้า เจ้าก็เอาแต่ปฏิเสธข้าท่าเดียว และแน่นอนว่าตัวข้านั้นไม่ชอบถูกใครปฏิเสธเสียด้วยสิ”

    ทุกครั้งที่ถูกคนอื่นปฏิเสธโดยไร้เหตุผล หลี่เจ๋อนั้นมักจะหัวเสียทุกครั้งไป แม้แต่หานหยาง...นางในดวงใจของเขาก็มิใช่ข้อยกเว้น เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนสายลมหายใจของเขาแทบจะสัมผัสแก้มนาง

    “เจ้าคงต้องการให้ข้าสอนสินะ...ว่าการปรนนิบัติผู้มีพระคุณต้องทำอย่างไร”