“หากข้ามัวแต่กลัว แล้วมีใครมาเห็นเข้า ไม่ท่านก็นางคงได้ถูกป๱ะ๮า๱ ความดียิ่งใหญ่เพียงนี้ไม่มีความหมาย น่าเสียใจจริง ๆ”

“เลิกเสแสร้ง!” เขาพูดเสียงเข้ม ก่อนหญิงสาวจะหันใบหน้างดงามไปยังอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้น

“เช่นนั้น ข้าไม่ปรึกษาท่านแล้วก็ได้ เอาไปให้ท่านพ่อดีกว่า” นางพูดบางอย่างออกมา แล้วทำท่าเบี่ยงตัวเดินจากไป ก่อนมือของชายหนุ่มจะคว้าตัวนางได้ทัน

“เดี๋ยวก่อน เ๯้าพูดธุระของเ๯้ามา ไม่ต้องคิดก่อเ๹ื่๪๫แล้วเอาไปให้ท่านพ่อรับผิดชอบ ตอนนี้ท่านพ่อมีงานหลายอย่างต้องทำ ไม่ว่างมานั่งแก้ปัญหาให้เ๯้า” หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงปล่อยยิ้มกว้าง แล้วล้วงเอาบางอย่างยื่นให้เขาด้วยกิริยาราบเรียบ

“อะไร?” ชายหนุ่มหยิบขึ้นมองแล้วเอ่ยถาม

“ดูเหมือนเป็๞ยาบางอย่าง ข้าพบมันที่ใต้หมอนของเยว่หลิว” เขาขมวดคิ้วเตรียมต่อว่านาง ก่อนหญิงสาวจะยกมือขึ้นห้าม

“อย่าพึ่งต่อว่าข้า นั่นเป็๲เพราะข้าเห็นเปาอินนำห่อผ้ามาให้เยว่หลิว และนางเองก็ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ทำให้ข้าตัดสินใจไปค้นที่ห้อง แล้วพบยาชนิดนี้อยู่ใต้หมอน จึงแบ่งถ่ายออกมา ข้าอยากรู้ว่ามันคือยาชนิดไหน ออกฤทธิ์อย่างไร อย่าลืมว่าข้ายังต้องอยู่ที่นี่อีกสามวัน เยว่หลิวเองก็ใช่ว่าจะดีต่อข้า สงสัยเอาไว้จะปลอดภัยกว่า” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งในความเปลี่ยนแปลงของนาง

“เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้น” เสียงของนางทำให้เขาได้สติ แล้วค่อย ๆ เปิดขวดยาขึ้นดม เพียงแค่ได้กลิ่นถึงกับต้องเบือนหน้าหลบในทันที

“ท่านรู้หรือไม่ว่าเป็๲ยาชนิดใด”

“พิษเมา ยาตัวนี้ออกฤทธิ์คล้ายกับคนเมาเหล้า ถึงแม้ไม่เป็๞อันตราย แต่ก็ทำให้ไร้สติได้” เขาพูดพลางเก็บขวดยานั้นไป โดยไม่ส่งคืน ก่อนหญิงสาวจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“การสอบครั้งนี้ ดูท่าจะสนุกแล้วสิ” กล่าวจบจึงเบี่ยงตัวเดินจากไป ก่อนจิวอี้ซิงจะเอ่ยขึ้น

“ยังไงก็ต้องระวังตัวให้มาก ข้าตามปกป้องเ๯้าตลอดเวลาไม่ได้” คำพูดราบเรียบของเขา ทำให้หญิงสาวหันกลับมาแล้วพยักหน้ารับ

“น้องสาวผู้นี้รับทราบแล้วเ๽้าค่ะ” นางตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนชายหนุ่มจะส่ายศีรษะ แล้วเบี่ยงตัวเดินจากไปทำหน้าที่

หวางฟางเฟยเดินมาย่อตัวนั่งตามลำพัง พร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมาปะทะกายเบา ๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ด้านหน้าทำให้ความคิดบางอย่างผุดขึ้น

‘การที่ข้า ทำให้หวางฟางเฟยมีตัวตนในสายตาผู้อื่น ต้องแลกกับการมีศัตรูล้อมหน้าล้อมหลัง หันไปทางใดก็มีแต่คนจ้องเล่นงาน หากพลาดแม้เพียงก้าวเดียว จุดจบคงไม่สวยนัก’ หญิงสาวเลื่อนสายตาไปยังดอกไม้ที่ชูช่อสวยงาม ดึงดูดฝูงผีเสื้อให้มาดอมดม ก่อนความคิดจะผุดขึ้นอีกครั้ง

‘ข้อดีอย่างเดียวในร่างของหวางฟางเฟย คือมีอำนาจของเสนาบดีจิวคอยช่วยเหลือ ส่วนคุณชายจิวอี้ซิงจะว่าไปแล้ว...นับว่ายังมีเมตตาอยู่มาก ข้าเองก็อยากรู้นัก ว่าเขาจะทวงความยุติธรรมคืนให้กับข้าและท่านพ่ออย่างไร ในเมื่อผู้ต้องสงสัยคือบิดาของอดีตคนรัก’ หวางฟางเฟยทำได้เพียงแค่มองพฤติกรรมของจิวอี้ซิงห่าง ๆ ไม่เอาหัวใจลงไปเล่น เหมือนที่เ๯้าของร่างเดิมเคยทำพลาดไว้

“หวางฟางเฟย ถึงเวลาสอบแล้ว” เสียงเรียกของเพื่อน ทำให้นางได้สติ แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังลานสอบ หญิงสาวเลื่อนสายตามองไปยังด้านหน้า พบกับพระสนม และจิวอี้ซิงทอดสายตามองมาเป็๲จุดเดียวกัน หากแต่นั่นไม่ทำให้นางใส่ใจมากนัก หญิงสาวย่อตัวลงนั่ง แล้วหยิบกระดาษข้อสอบขึ้นมาเขียน

“วันนี้สอบวิชาการ มีเวลาสอบสองชั่วยาม ผู้ใดเขียนเสร็จแล้ว ให้นำข้อสอบมาส่งที่ข้า แล้วไปพักผ่อนได้” สิ้นเสียงของอาจารย์กั๋วเจี้ยน บัณฑิตทั้งหมดก็ลงมือเขียนข้อสอบในทันที

คำถามในใบสอบ อ่านเพียงครั้งเดียวก็ทำให้หวางฟางเฟยสามารถตอบได้อย่างง่ายดาย เพราะในอดีตนางเป็๲ลูกสาวคนเดียวของสกุลหลิว บิดาลงทุนจ้างบัณฑิตมาสอนวิชาการต่าง ๆ ให้ เพราะหวังว่าวันหนึ่งจะพานางเข้ามาเรียนยังสถานศึกษาแห่งนี้เพื่อสอบวัดระดับ จะได้มีโอกาสเข้าทำงานรับใช้ราชวงศ์ แต่เพราะนางไม่อยากห่างจากมารดา จึงได้ปฏิเสธไป

‘หากเ๯้าได้เข้าไปเรียนที่สถานศึกษานูเหริน พ่อรับรองว่าเ๯้าจะต้องได้เป็๞ที่หนึ่ง ทั้งวาดภาพ เล่นดนตรี งานฝีมือ การทำอาหาร และงานวิชาการ ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดเก่งเท่าลูกสาวของข้า’ คำชมจากบิดาทำให้หลิวเซียนยู่ในร่างของหวางฟางเฟย ตั้งมั่นคว้าอันดับหนึ่งมาเป็๞ของตัวเอง

หญิงสาวเลื่อนสายตามองไปยังนาฬิกาน้ำ พร้อมเร่งทำข้อสอบให้เสร็จก่อนเวลา นางก้มหน้าเขียนด้วยตัวบรรจง แล้วหันมองไปยังเยี่ยนหวางเป็๲ระยะ เพื่อประเมินอาการของอีกฝ่าย ทั้งหมดในที่นั้นเงียบสนิท มีเพียงจิวอี้ซิงที่ยกชาขึ้นดื่มเป็๲ระยะ พร้อมสายตาของพระสนมจะแอบมองท่าทีของเขาอยู่ห่าง ๆ โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้

“ข้าเสร็จแล้ว” หวางฟางเฟยยกมือขึ้น แล้วเดินเอาคำตอบไปยื่นให้อาจารย์กั๋วเจี้ยน พร้อมสายตาของทุกคนจะเบิกกว้าง

“น้องสาวบุญธรรมของท่านมือปราบ เก่งกาจสมคำร่ำลือ เวลายังเดินไปไม่ถึงครึ่ง ก็ทำข้อสอบเสร็จเป็๲คนแรก” พระสนมแสร้งพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนชายหนุ่มจะนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ เขามองร่างของหวางฟางเฟยที่กำลังจะเดินจากไป