เช้านี้ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มไม่ต่างไปจากทุกวัน พายุลูกใหญ่ยังคงไม่เคลื่อนตัวออกจากทางตอนใต้ของไทย พยากรณ์อากาศบอกว่าอาทิตย์นี้เราอาจได้เจอกับฝนตกหนักและลมกระโชกแรงกันทั้งอาทิตย์เลยทีเดียว ม่านหยี่เหม่อมองท้องฟ้าสีหม่น ก้อนเมฆสีเทาลอยเอื่อยอยู่บนนั้นรอคอยเวลาที่เหมาะสมปล่อยห่าฝนลงมา ลมแรงพัดเอากลิ่นอายทะเลลอยเข้ามาปะทะกับจมูก ร่างบางสูดดมมันเข้าไปจนเต็มปอดหากแต่ก็ไม่ได้รู้สึกสดชื่นเลยสักนิด มีเพียงความหนักอึ้งที่ปนอยู่ในบรรยากาศและในหัวใจของเขาเท่านั้น
“ม่านวันนี้ไปดูโรงแรมกับรามนะ”
“อื้ม ได้สิ” ม่านหยี่พยักหน้ารับหลังจากที่เขากับรามสูรรับประทานอาหารเช้าโดยที่บนโต๊ะอาหารไร้วี่แววมารดาของราม จากนั้นรามสูรก็พาเขาลงมายังล็อบบี้ของโรงแรมซึ่งตั้งอยู่บริเวณตีนเขาถัดขึ้นมาจากหมู่บ้านของชาวประมงที่อาศัยอยู่บนเกาะแห่งนี้
“สวัสดีค่ะนายหัว”
“สวัสดีครับพี่จิ๊ก พี่จิ๊ก นี่ม่านหยี่แฟนผมครับ ม่าน นี่พี่จิ๊กเป็ผู้จัดการโรงแรม” ม่านยังไม่ทันห้ามไม่ให้รามแนะนำเขากับคนอื่นว่าเป็แฟน แต่รามสูรก็โพล่งออกไปแล้วทั้งอย่างนั้น เป็รามสูรที่เหลือจะเชื่อเลยจริง ๆ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะคุณม่าน” พนักงานสาวยิ้มอย่างพิมพ์ใจให้ม่านหยี่ ภายใต้รอยยิ้มนั้นม่านไม่อยากเดาว่าเธอคิดอย่างไรกับความสัมพันธ์ฉันคนรักของเขากับรามสูร เช่นเดียวกันนั้นคนที่ไม่ยิ้ม ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ทำเหมือนว่าไม่สนใจเลยอย่างมารดาของรามก็เกลียดพวกผิดเพศแบบเขาเข้าไส้ อย่างนั้นเขาเลยไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพี่จิ๊กหรือคนอื่น ๆ ที่รู้เื่ความสัมพันธ์ของเขากับรามจะรังเกียจเราสองคนหรือไม่
“วันนี้มีที่ต้องซ่อมหลายหลังเลยนะคะ แต่ช่างก็มาทำงานแล้ว อย่างนั้นคุณรามไม่ต้องปีนหลังคาอีกแล้วนะคะ”
“ผมปีนได้นะ”
“อ๋อ พี่หมายถึงไม่ต้องปีนหลังคา แต่ต้องไปซ่อมถนนตรงหลังโรงแรมหน่อยน่ะค่ะ พอดีเมื่อวานลมพัดแรงต้นไม้โค่นลงมาขวางทางพื้นปูนก็เลยแตก คุณรามน่าจะต้องไปดูซักหน่อย ทางที่ดีเอารถไถไปลากต้นไม้ออกมาด้วยนะคะ”
“อ้าว...นี่ผมเป็เ้าของหรือเป็คนงานกันแน่เนี่ย”
“หรือจะไม่ทำก็ได้นะคะ จิ๊กจะได้บอกคุณนาย”
“โอเค ๆ ๆ ผมทำแล้วพี่จิ๊ก ไปเดี๋ยวนี้แหละ” รามสูรยกมือยอมแพ้ก่อนที่จะคว้ามือคนรักแล้วฉากหลบออกมาจากเคาน์เตอร์ในห้องล็อบบี้ของโรงแรม ม่านหยี่หัวเราะขำขันที่เห็นคนรักมียอมแพ้แบบนั้น
“เราอยู่กันแบบครอบครัว”
“ครอบครัวอบอุ่นเลยสิแบบนี้”
“โถ่ม่าน ม่านก็เห็น รามถูกกดขี่จะตายไป ขนาดพนักงานยังกดขี่บังคับขู่เข็ญรามได้เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ก็เธอต้องทำนี่”
“ให้คนงานทำก็ได้”
“กล้าบอกอย่างนั้นกับแม่มั้ยล่ะ” ความจริงแล้วม่านหยี่แค่จะพูดประโยคนี้เล่น ๆ เท่านั้น ไม่ได้จะคิดจริงจังหรือให้รามเก็บมาใส่ใจ แต่ดูเหมือนว่าคำว่าแม่ในตอนนี้มีอิทธิพลกับรามสูรมากเป็พิเศษ
“ม่าน...ม่านอย่าคิดมากเื่แม่เลยนะ”
“...”
“คือรามผิดเองที่ไม่ได้บอกแม่ก่อน รามคิดน้อย ไม่คิดว่าแม่จะอะไรขนาดนี้ เื่ของไอ้อัสมันก็จบไปแล้ว รามคิดว่าแม่คงจะโอเคกับมันแล้ว แต่...”
“...”
“แต่รามคิดผิด”
“ไม่เป็ไรหรอก”
“อย่าคิดมากเลยนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกันให้ได้”
“อื้ม” ช่างเป็การฝืนยิ้มที่เ็ปอะไรเช่นนี้ ม่านหยี่ตอบรับไปทั้งอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าเขากับรามสูรเราสองคนไม่มีทางก้าวผ่านเื่นี้ไปได้ ปลายทางที่รามวาดเอาไว้มันไม่เคยมีอยู่จริง แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์นั่นแท้จริงเป็เพียงจินตนาการที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกตนเองเท่านั้น ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเขาก็ไม่เห็นทางออก ท้องฟ้าข้างบนก็มืดทึบไร้แสง เบื้องล่างก็เป็โคลนเลนทุกย่างก้าวราวกับถูกดูดดึงเอาไว้ จะผ่านเื่นี้ไปได้อย่างไรไม่เห็นทางเลย
รามสูรจัดแจงหาที่นั่งให้ม่านหยี่ถึงแม้ว่าคนรักของเขาจะบอกว่าไม่เป็ไร นั่งตรงไหนก็ได้เพราะวันนี้ไม่มีแดดแผดเผา แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็วิ่งวุ่นหาเบาะรองนั่งและเงาไม้ให้ม่านหยี่ ร่างสูงเดินเข้าไปที่โรงรถเพื่อถามเอากุญแจรถไถ รามชักชวนคนงานอีกสองสามคนที่รู้จักมาช่วยกันจัดการต้นไม้ใหญ่ที่โค่นล้มนี้ออกจากทางเดิน ม่านหยี่นั่งมองกลุ่มคนที่เดินไปเดินมารอบต้นไม้ต้นใหญ่ที่ล้มขวางถนนอยู่โดยมีรามสูรเป็คนขับรถไถและพี่ ๆ คนงานเป็คนหาเชือกมาผูกรัดต้นไม้กับกิ่งไม้นั่นเพื่อที่จะให้รามขับแล้วลากดึงออกจากทางเดิน ดูเหมือนว่า่ที่พายุเข้านี้ทุกคนจะยุ่งเป็พิเศษไม่เว้นแม้แต่รามเองก็ด้วย ส่วนเขา...เขาก็ได้แต่เกาะรามไปวัน ๆ ข้าวก็กินฟรี เสื้อผ้าก็มีคนนำไปซักให้ ห้องนอนก็มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดอยู่ทุกวัน ชีวิตที่เหมือนฝันนี้ดูเหมือนจะดีไปเสียหมดทุกอย่าง แต่ไม่ใช่หรอก คุณนายรุ่งฤดีกำลังกางเล็บมืออันแหลมคมของเธอออกเพื่อที่จะฉุดกระชากเขาให้ตื่นจากความฝันอยู่ทุกวินาที
“เสร็จแล้ว!” ร่างสูงเดินกลับมาหาคนรักหลังจากที่ลากต้นไม้ออกไปวางไว้ข้างถนนเสร็จเรียบร้อยและนำกุญแจรถไถไปคืนพี่คนงาน เพื่อที่พี่ ๆ จะได้นำรถไปใช้ต่อเพราะเห็นว่าด้านหลังโรงแรมก็มีต้นไม้ล้มกีดขวางทางเดินอยู่เหมือนกัน รามสูรพาม่านหยี่กลับมายังล็อบบี้โรงแรมอีกครั้งเพราะเขายังไม่อยากกลับบ้านไปเจอกับแม่ที่ทำตัวเป็นางั์อารมณ์ฉุนเฉียวมากกว่าที่เคยเป็ ดังนั้นรามสูรเลยคิดว่าจะพาม่านหยี่เดินเตร่อยู่แถวนี้ช่วยงานที่โรงแรมบ้าง เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการพบเจอกับมารดาให้นานที่สุด
“เสร็จแล้วครับพี่จิ๊ก”
“ดีเลยค่ะคุณราม ไปดูหลังคาห้องน้ำแขกบังกะโลที่สิบสองกับประตูของบังกะโลหลังที่เจ็ดหน่อยนะคะ ลูกค้าโทรมาแจ้งพี่เมื่อกี้นี้ว่ามันพัง”
“อ้าว...ผมนึกว่าจะได้พัก”
“ยังค่ะ คนงานไม่พอน่ะค่ะ พี่รบกวนทีนะคะ”
“ใช้งานขนาดนี้ไม่ต้องบอกว่ารบกวนแล้วพี่จิ๊ก มีหลังไหนอีกมั้ยครับผมจะได้ดูทีเดียวเลย”
“เอ่อคือ...”
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่จิ๊ก”
“คือว่าตอนนี้พนักงานเสิร์ฟไม่พอน่ะค่ะ ลูกค้าสั่งรูมเซอร์วิสจนพนักงานเสิร์ฟไม่ทัน แม่บ้านก็ต้องทำความสะอาดห้องที่เช็คเอาต์ออกไป ตอนนี้คนขาดมาก ๆ เลยล่ะค่ะคุณราม”
“เราไปให้ได้นะ” ม่านหยี่หันไปบอกกับคนรัก อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย เขาเลยขันอาสาเป็พนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเสียเลย
“เอางั้นเหรอม่าน”
“อื้อได้สิ อยู่มอก็ทำนี่นา” ตอนยังเรียนอยู่ม่านหยี่ก็ทำงานเสริมเป็พนักงานเสิร์ฟที่ร้านไอศกรีมหน้ามหาวิทยาลัย งานแค่นี้ง่าย สบาย กินหมูสำหรับเขาอยู่แล้ว
“โอเคก็ได้”
“งั้นดีเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะคุณม่าน” จิ๊กแทบจะไหว้ขอบคุณรอบที่ร้อยแล้วสำหรับการปรากฏตัวที่ถูกที่ถูกเวลาของคนรักของเ้านาย ตอนนี้พนักงานเสิร์ฟต้องเดินกันเท้าขวิด พ่อครัวแม่ครัวก็ทำอาหารกันมือเป็ระวิง แขกเกือบทุกห้องพักล้วนแล้วแต่สั่งอาหารไปกินที่ห้องเพราะอากาศวันนี้เหมาะสำหรับการนอนพักผ่อนซุกผ้าห่มหนา ๆ มากกว่าการที่จะออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้ง
“เดี๋ยวคุณม่านตามจิ๊กมาเลยนะคะ ปอมาเฝ้าเคาน์เตอร์แทนพี่หน่อย ถ้าแขกโทรมาก็รับสายได้เลยนะ” จิ๊กหันไปสั่งงานกับพนักงานสาวอีกคนหนึ่ง ปอตอบรับก่อนที่จะสลับตำแหน่งให้ผู้จัดการโรงแรมพาคุณม่านไปยังห้องครัวใหญ่
ภายในห้องครัวตอนนี้ดูวุ่นวายยิ่งกว่าสีหน้าของพี่จิ๊กเสียอีก เสียงกระทะดังโฉ่งเฉ่ง ทั้งเสียงะโรับออร์เดอร์อาหาร ทั้งยังพนักงานเสิร์ฟกับพ่อครัวแม่ครัวที่เดินสลับตำแหน่งกันไปมาให้วุ่น ม่านหยี่ต้องฉากตัวหลบผู้ชายคนหนึ่งที่มือขวาของเขาถือถาดอาหารส่วนมือซ้ายถือขวดไวน์ รถเข็นอาหารจอดเรียงรายกันอยู่หน้าประตูห้องครัวแต่ที่ประจำตำแหน่งคนเข็นกลับว่างเปล่า
“ปกติไม่เป็แบบนี้หรอกนะคะ ถ้าคนไม่พอก็จะเกณฑ์กันมาช่วยที่ครัว แต่่นี้พายุเข้าทั้งอาทิตย์คนงานก็หายหาใครมาเพิ่มก็ไม่ได้เลยวุ่นวายอย่างที่เห็นน่ะค่ะ”
“อ๋อครับ เอ่อพี่จิ๊กครับ ไม่ต้องบอกว่าผมเป็แฟนรามก็ได้นะ เดี๋ยวคนอื่นไม่กล้าใช้ผม”
“เอาอย่างนั้นเหรอคะ”
“ครับเอาอย่างนั้นแหละ” นี่เป็ทางที่ดีที่สุดสำหรับเขา เพราะถ้าหากพี่จิ๊กแนะนำเขาว่าเป็แฟนเ้าของโรงแรม ใครมันจะไปกล้าใช้งานเขากันล่ะ
“พี่ตี๋ มีคนงานมาเพิ่มชื่อ เอ่อ...ชื่อม่าน จิ๊กหาได้แค่คนเดียว”
“ได้ ๆ คนเดียวก็ได้ ดีกว่าไม่มีนะ น้องมาเอาจานนี้ไปเลย รถเข็นคันที่สามน่าจะยังว่างอยู่”
“ครับ” ม่านหยี่ค้อมหัวแล้วเดินไปรับจานอาหารจากพ่อครัวร่างท้วม เขามองกระดาษที่แปะไว้บริเวณขอบจาน มันเป็ชื่ออาหารและเลขที่ห้อง
“ก่อนจะเสิร์ฟต้องเอากระดาษออก แล้วเอาทิชชูมาเช็ดแบบนี้เห็นมั้ย”
“ครับ”
“อันนี้คือชื่ออาหาร ส่วนนี่คือเลขห้อง ที่รถเข็นก็จะมีแปะไว้อีกด้วย เวลาที่เราได้รับออร์เดอร์มันจะมาจากตรงนั้น” พ่อครัวใหญ่ชี้ไปที่เครื่องปริ้นต์กระดาษสีดำที่กำลังพิมพ์รายการอาหารออกมาเรื่อย ๆ
“แล้วพอพี่ทำเสร็จแล้วน้องก็เอาไปวางที่รถเข็น รอซักสองสามออร์เดอร์ก่อนค่อยไป เพราะไม่อย่างนั้นลูกค้าจะรอนาน”
“ครับ” ม่านหยี่พยักหน้ารับพร้อมกับเดินเอาจานไปวางไว้ที่รถเข็นอาหาร เขายืนรอสักพักก็ได้ยินเสียงะโชื่อเมนูอาหารของแม่ครัว ร่างสูงเดินไปรับมาวางไว้อีกครั้ง ม่านหยี่ทำอย่างนี้อยู่สี่ห้ารอบ รับจานอาหารมาวางไว้ที่รถเข็น ทวนออร์เดอร์ เช็กรายการอาหารและรับจานอาหารอีกครั้ง จนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าไม่มีออร์เดอร์หรือเมนูไหนตกหล่นเขาจึงเข็นคาร์ทออกไป
โรงแรมบนเกาะของรามนี้ไม่ใช่แบบที่เป็ตึกสูงหลายชั้นเหมือนของพี่อัสบนฝั่ง หากแต่เป็แบบบังกะโลหลายหลังตั้งเรียงรายกันไปตามตีนเขา จะมีที่เป็ตึกสูงอยู่บ้างแต่ที่สูงสุดก็มีแค่ตึกสี่ชั้นที่ตั้งอยู่บริเวณสันเขาด้านหลัง ไม่บดบังทัศนียภาพของทะเล แต่การเดินทางบนที่สูงชันเช่นนี้ก็ทำให้ลำบากพอสมควร ยิ่งใน่ที่ฝนตกหรือพายุเข้า ม่านหยี่เข็นรถเข็นอาหารออกมาเจอกับพนักงานหญิงคนหนึ่งที่เธอกำลังยืนประจำรถตุ๊ก ๆ อยู่ด้านหน้า เขาคิดเอาเองว่ารถนี้คงมีไว้เพื่อขนส่งอาหารไปตามแต่ละตึก
“ห้องไอทะเล 302 ไอดิน 729 กับไอหมอก 12 ครับ”
“ค่ะขึ้นรถเลย” ม่านเข็นรถขึ้นไปตามบันไดไม้ที่พาดเอาไว้กับท้ายรถ เขาจัดแจงที่นั่งเสร็จสรรพพอดีกับพนักงานหญิงคนนั้นสตาร์ตรถเสียงดังและพาเขาบึ่งออกไป
ก๊อก ๆ ๆ
ไร้เสียงตอบรับจากคนที่อยู่ด้านใน บังกะโลหลังแรกที่เขาต้องนำอาหารมาเสิร์ฟอยู่ไม่ไกลจากล็อบบี้และครัวของทางโรงแรมเท่าไหร่ แต่ให้เดินมาคงลำบากเพราะทางค่อนข้างชันและเป็เนินเขา
“รูมเซอร์วิสครับ”
ก๊อก ๆ ๆ
ม่านเคาะครั้งที่สองพร้อมกับรั้งรอเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ด้านใน บางทีแขกอาจสั่งรูมเซอร์วิสไปแล้วเผลอหลับ
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
“รูมเซอร์-”
“อ้อครับ ขอโทษที่ให้รอนะครับ”
“ไม่เป็ไรครับ” พนักงานเสิร์ฟทวนเมนูอาหารและราคาทั้งหมดอีกครั้งก่อนที่จะรับเอาเงินมา แขกปฏิเสธที่จะให้เขายกอาหารเข้าไปไว้ในห้องให้อย่างนั้นม่านหยี่เลยค้อมหัวและเดินกลับมาขึ้นรถเพื่อที่จะไปยังจุดหมายต่อไป
“ทั้งหมด 788 บาทครับ”
“รอแป๊บนะคะ” หญิงสาวร่างเล็กเดินกลับไปค้นหาเงินในกระเป๋าแล้วนำมันมามอบให้เขา
“อันนี้เป็พนักงานใหม่เหรอคะ มาพักที่นี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“อ๋อใช่ครับ”
“อืม รู้จักเ้าของโรงแรมที่ชื่อรามสูรมั้ยคะ” เอาล่ะ...ต่อมความรู้สึกแปลก ๆ ในใจของม่านหยี่เริ่มทำงานได้!
“ครับ รู้จักครับ”
“พอดีว่านี่เป็เพื่อนเก่ารามน่ะค่ะ ฝากไปถามให้ทีได้มั้ยว่ารามอยู่รึเปล่า จะชวนมากินข้าวด้วยกันตอนเย็นนี้”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมถามให้” เสียงของชายหนุ่มเข้มขึ้นกว่าเดิมในขณะที่ตอบรับเธอไปอย่างนั้น รามสูรนี่มีเพื่อนเยอะแยะจริง ๆ นะ ไปเรียนที่กทม.ก็มีทั้งคอปเปอร์กับแชมป์ไปด้วยกัน กลับมาบ้านที่ภูเก็ตยังมีเพื่อนไปมาหาสู่มาเยี่ยมเยือนถึงโรงแรมบนเกาะกลางทะเล ดีจริง ๆ เลยชีวิตคุณรามสูร ชัยพิพัฒน์เนี่ย
ม่านหยี่วิ่งวุ่นนำอาหารไปเสิร์ฟแขกจนกระทั่งตอนเย็นที่ได้บังเอิญเจอกับรามสูรอีกครั้ง ร่างสูงขอโดยสารรถกลับมากับเขาด้วยเพราะทำหน้าที่เป็ช่างซ่อมประตูกับช่างไฟซ่อมไฟฟ้าให้แขกเสร็จแล้ว หน้าตาคนรักของเขาตอนนี้ดูไม่ได้เลย ม่านลอบขำอยู่คนเดียวพลางยื่นมือออกไปป้ายเช็ดคราบสีดำออกจากดวงหน้าคมเข้ม ผมสีดำขลับจากที่เคยจัดเซตให้เป็ทรงตอนนี้ก็ยุ่งเหยิงไปไม่ต่างจากรังนก รามสูรดูเหนื่อยล้ามากทั้ง ๆ ที่ทำเพียงแค่ซ่อมน้ำกับไฟและรางเลื่อนของประตูเท่านั้น
“ทำหน้าทำตา”
“เหนื่อย”
“แค่นี้เอง”
“ก็เหนื่อยอะ รามเหนื่อย”
“เธอไม่ต้องมาพูด ทีไปเตะบอลสามสี่ชั่วโมงไม่เห็นบ่นเหนื่อยแบบนี้เลย”
“แหะ ๆ” ใบหน้าคมเข้มยกยิ้มแหย ๆ เตะบอลก็คือเตะบอล คนไม่เล่นกีฬาอย่างม่านไม่มีวันเข้าใจหรอก เขาเตะบอลเขาไม่เหนื่อยสักแอะวิ่งทั้งวันยังได้ แต่พอทำงานความเหนื่อยมันก็มาทักทายกันที่หน้าประตูเลยทันที
“อยากกินอะไรเย็นนี้”
“กินข้าวที่นี่ได้มั้ย”
“ได้สิ” ไม่ต้องให้ม่านถามเขาก็กะจะขอให้ม่านกินข้าวกับเขาที่นี่อยู่แล้ว เขาไม่อยากกลับไปกินข้าวกับแม่ ถ้าหากแม่ใจร้ายอยู่แบบนี้เขาก็จะปล่อยให้มารดากินข้าวคนเดียวตลอดไปนั่นแหละ
“รามเพื่อนรามถามหาน่ะ”
“หื้ม? เพื่อนคนไหน รู้จักเพื่อนรามด้วยเหรอ”
“เธอบอกว่าเป็เพื่อนราม มาพักที่นี่ แต่ม่านไม่รู้จักชื่อหรอกนะ”
“เหรอครับ” รามสูรนิ่งคิดไปพักใหญ่เพราะเขาไม่ได้ขอดูรายชื่อแขกที่เข้าพักดังนั้นเลยไม่รู้ว่ามีเพื่อนหรือคนรู้จักที่เขามาพักโรงแรม่นี้ด้วย
“พี่จิ๊ก ผมขอดูรายชื่อแขกที่เข้าพักห้องบังกะโลหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ” ผู้จัดการคีย์ข้อมูลในคอมสักครู่ก่อนที่จะเรียกเ้าของโรงแรมอย่างรามสูรไปดู ตาคมไล่อ่านรายชื่อแขกทั้งหมด
“กิตติมา...อ๋อ” คำอุทานนั่นไม่ได้ทำให้คนรักของเ้าของโรงแรมเข้าใจแต่อย่างใด
“เพื่อนเก่าน่ะ สมัยเรียน ม.ปลาย ที่นี่แหละ ชื่อมา น่าจะมาพัก”
“อืม เขาชวนรามกินข้าวด้วยนะ”
“เหรอครับ...”
“ใช่” ม่านหยี่กลายเป็เด็กชายม่านที่ประหยัดคำพูดขึ้นมาทันทีทันใด
“แล้วม่านให้รามไปมั้ย”
“ไม่รู้สิ รามอยากไปมั้ย”
“ก็อยากไปเจอเพื่อนอยู่นะ แต่ถ้ามาแค่คนเดียวก็ไม่ไปดีกว่า”
“ได้เหรอ” ถึงจะถามออกไปอย่างนั้นแต่ภายในใจของเขามันเต็มตื้นไปด้วยความดีใจ รามสูรเลือกที่จะเลี่ยงปัญหาทุกอย่างโดยการไม่เปิดโอกาสให้มันเกิดขึ้นเลยั้แ่แรก รามเลือกที่จะทำให้เขาสบายใจและตัดทุกอย่างออกไปให้หมด สมกับเป็รามสูรคนรักของเขาจริง ๆ
“ได้สิครับ ถ้ารามไปม่านคงจะไม่สบายใจ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว ั้แ่ที่รามไปเรียนกรุงเทพฯ”
“...อืม” ม่านหยี่กลัวเหลือเกินว่าแก้มตนเองนั้นจะแตกโพละเข้าให้ เพราะตอนนี้ม่านต้องพยายามอมยิ้มเอาไว้ไม่ให้รามรู้ว่าเขาดีใจขนาดไหน
“ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้ใช้แรงเยอะมาก หิวข้าว ๆ ” ร่างสูงเดินลูบพุงตัวเองพลางดันหลังให้คนรักเดินไปด้วยกัน เขาจะไม่แซวม่านให้รู้ตัวหรอก จะไม่ให้ม่านหยี่รู้ว่ารามเองก็ลอบสังเกตการณ์สีหน้า ท่าทางและน้ำเสียงนั่นอยู่เหมือนกัน เขาชอบเวลาที่ม่านหยี่ยิ้มถึงแม้มันจะเป็อมยิ้มน้อย ๆ แต่ก็ชอบมองแก้มป่องพองลมขึ้นมา
“คุณรามคะ!”
ทั้งสองคนกำลังจะเดินไปห้องอาหารที่ทางโรมจัดบุฟเฟต์มือเย็นไว้ให้แขกทว่าก็ต้องหยุดเพราะเสียงเรียกชื่อรามสูรดังขึ้น
“ครับ อ้าวพี่แสน”
“เอ่อคือ...คุณนายให้มาตามไปทานข้าวน่ะค่ะ”
“ไม่ครับ เดี๋ยวจะกินกันที่นี่ ให้แม่กินก่อนเลย”
“คุณนายบอกว่านี่คือคำสั่งน่ะค่ะ”
“ไม่ไปครับ กลับไปบอกแม่ให้กินเลย”
“คุณรามคือ...”
“ไปเถอะราม” เขาเห็นเค้าลางหายนะในครั้งนี้หากรามยังคงเอาแต่ใจ รามเป็คนดื้อและนิสัยดื้อของรามสูรได้รับมาจากผู้เป็แม่เต็ม ๆ คุณนายรุ่งฤดีเธอคงไม่ยอมจบง่าย ๆ หากวันนี้ลูกชายไม่กลับไปร่วมโต๊ะด้วย
สองคนเดินเข้าบ้านมาท่ามกลางบรรยากาศเย็นเยียบของบ้านหลังใหญ่ พัดลมบนเพดานหมุนวนพัดให้ความเย็นและไล่แมลงตัวเล็กตัวน้อยออกจากบ้านไม่ให้เข้ามากวนใจผู้เป็เ้าของ เพราะลำพังแมลงตัวใหญ่ที่เกาะติดหนึบลูกชายของเธอมันก็กวนใจเธอมากพออยู่แล้ว คุณนายรุ่งฤดีนั่งรอลูกชายและเพื่อนกลับมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยราวครึ่งชั่วโมง อาหารบางอย่างต้องยกกลับไปอุ่นใหม่อีกครั้งเพื่อให้มันคงรสชาติเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นาประสาทครั้งนี้เธอจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากรามสูรไม่ยอมกลับมาร่วมโต๊ะอาหารก็จะได้เห็นดีกัน
“มา!” เสียงเข้มอุทานขึ้นด้วยเพราะไม่คิดว่าแขกที่เป็เพื่อนของตนจะมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับแม่ของเขา
“สวัสดีราม เราแวะมาน่ะ คุณแม่รู้เลยชวนมาทานข้าวเย็นด้วย” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังกลายเป็หมากตัวหนึ่งในเกมกระดานของคุณนายรุ่งฤดี ม่านหยี่รู้ได้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขาเคยดูละครหลังข่าวของไทยมาบ้างที่แม่ผัวจะแนะนำผู้หญิงคนใหม่ให้พระเอกรู้จัก พยายามยัดเยียดและบอกข้อดีต่าง ๆ นานามากมาย และนำมันมาเปรียบเทียบกับเขา ส่วนเขาก็ทำอะไรไม่ได้ แค่เพียงเพราะแม่ผัวไม่ชอบหน้าชีวิตรักของเขากับรามสูรก็ยากเกินพอแล้ว ไม่ต่างอะไรกับนางเอกละครหลังข่าวเลยจริง ๆ
“นั่งลงสิทั้งสองคน”
“แม่ไม่ได้เจอน้องมานาน โตเป็สาวแล้วสวยมากเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ จริง ๆ มาก็แอบหนีมาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ นะคะ กลับจากเมกาทีไรก็มาพักที่นี่ตลอด เอ๊ะ โทษนะคะ! ใช่พนักงานเสิร์ฟเมื่อตอนกลางวันใช่มั้ยคะ”
“พนักงานเสิร์ฟไหนเหรอคะน้องมา”
“นี่ไงคะ”
“อ้อ”
“ใช่ครับ” ม่านตอบ เขาไม่รู้จะเขินอะไรดีระหว่างที่เจอคุณมาอีกครั้ง กับเขินที่เธอจำได้ว่าเขาเป็พนักงานเสิร์ฟ ใครมันจะไปรู้ว่าสุดท้ายแล้วเราสองคนจะได้ร่วมโต๊ะอาหารเย็นกันอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นเขาไม่ไปเสิร์ฟอาหารให้เธอหรอก
“คนไม่พอม่านเลยไปเสิร์ฟอาหารแทนน่ะ”
“อ้อ”
“มา นี่ม่านหยี่ แฟนรามเอง” ครั้งนี้ม่านหยี่พึงพอใจกับความหุนหันพลันแล่นของรามสูร รามเลือกที่จะตัดไฟั้แ่ต้นลม ไม่เปิดโอกาสให้มารดาได้ชิงพูดอะไร ๆ ที่มันไม่ดีขึ้นมาก่อน ทางด้านคุณนายรุ่งฤดีก็ตวัดสายตาจ้องลูกชายเขม็ง
“สวัสดีค่ะม่าน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ครับ เช่นกันครับ”
“ราม”
เ้าของชื่อทำหูทวนลมไม่สนใจเสียงเรียกของมารดา ถ้าหากแม่้าเริ่มาประสาทกับเขา รามสูรคนนี้ก็จะทำให้มารดารู้ว่าใครที่เป็คนชนะั้แ่แรก
ทว่าคนที่กำลังเหลิงกับชัยชนะกลับต้องคิดผิดเมื่อคนที่ผ่านประสบการณ์ามาอย่างโชกโชนอย่างคุณนายรุ่งฤดีกลับเรียกชื่อคนรักเขา
“ม่านหยี่...”
“...คะ ครับ”
“ตามมานี่หน่อยสิ มีเื่จะคุยด้วย”
“แม่!!!” รามสูระโออกมาอย่างสุดจะทน ส่วนคุณนายรุ่งฤดีนั้นได้แต่ยิ้มเยาะให้กับชัยชนะและมองหน้าผู้แพ้ด้วยความเย้ยหยัน ให้มันรู้ไปรามสูร แม่กับเธอใครมันจะเก่งกว่ากัน
ม่านหยี่แกะมือของคนรักที่กำแขนของเขาเอาไว้แน่น พลางส่ายหน้าเป็สัญญาณบอกให้รามวางใจว่าทุกอย่างจะโอเค เขาไม่เป็ไร
“ไม่เป็ไรหรอกนะ แม่แค่เรียกไปคุย”
“ม่านแต่ว่า...”
ั์ตาสีเปลือกไม้ของม่านหยี่เป็อะไรที่เขาอ่านไม่ออก ม่านทำเพียงแค่บีบมือเขาเบา ๆ ก่อนที่จะเดินตามหลังมารดาของเขาไป
“แม่ไม่ชอบคุณม่านเหรอ”
“อืม”
“ไอว่าแล้ว ตอนที่ไปเจอไอก็ชวนไอมากินข้าวด้วยเลย แบบชวนแกมบังคับ” มากระซิบกระซาบด้วยเพราะกลัวว่าคุณแม่ของเพื่อนเก่าจะได้ยิน
“ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็ไร ๆ ” หญิงสาวบอกปัดไป ดูท่าแล้วว่ามื้อเย็นวันนี้คงจะเป็หมัน
“เธอชื่ออะไรนะ”
“ม่านหยี่ครับ”
“อืม...ชื่อแปลกนะ เป็ชื่อของพายุใช่มั้ย”
“ครับ”
หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานด้วยท่าทีสบาย ๆ ต่างจากบรรยากาศรอบตัวที่มันกำลังกดคนทั้งคู่ให้หายใจอย่างยากลำบาก
“ถ้าอย่างนั้นใครตั้งให้ ไหนบอกว่าเป็เด็กกำพร้า”
“ซิสเตอร์ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งให้ครับ” ม่านไม่เคยได้เล่าความลำบากของการเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าให้คนอื่นฟังสักเท่าไหร่ เพราะเื่ราวเ่าั้มันไม่มีจริง มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง เขาจึงไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มยังไง ครั้งนี้เขาคงเจอตอเข้าให้แล้ว
“เหรอ อย่างนั้นเหรอ บ้านเด็กกำพร้าชื่ออะไร”
“บ้านปันฝันครับ” ม่านหยี่พยายามตอบไป เขารู้ว่าบ้านปันฝันนั้นมีอยู่จริง บ้านมูลนิธิบ้านเด็กกำพร้าปันฝันเป็บ้านหลังเล็ก ๆ ในซอยคอนโดที่เขาเคยอาศัยอยู่ในตอนที่เรียนอยู่ที่กรุงเทพ แต่ถึงอย่างนั้นตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นั่นม่านหยี่ก็ไม่ได้ผูกญาติมิตรกับใครเลย เขาใช้ชีวิตในคอนโดของบิดาด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด
“อย่างนั้นเหรอ”
“ครับ”
“แล้วคนที่ดูแลล่ะชื่ออะไร”
“มารีครับ กับพี่ฝัน”
“เหรอ”
“สองคนนั้นอายุเท่าไหร่”
“เอ่อ...สี่สิบ ห้าสิบมั้งครับ ผม...ไม่แน่ใจ”
“อืม...เธอเจอกับรามที่มหาลัยอย่างนั้นใช่มั้ย”
“ครับ”
“เจอกันั้แ่ปีหนึ่งเลยอย่างนั้นใช่มั้ย”
“ครับ”
“ทีแรกฉันว่าจะซื้อคอนโดให้รามสูรอยู่ แต่ลูกชายฉันกลับบอกว่าจะเช่าหอพักอยู่กับเพื่อน เพื่อนคนนั้นคือเธอใช่มั้ย”
“...ใช่ครับ”
น้ำเสียงเคลือบแฝงไปด้วยความดูิ่ดูแคลนทั้งสถานะและชาติกำเนิด ทั้งหมดนั้นทำให้ม่านหยี่รู้สึกละอายใจอย่างเสียไม่ได้
“หลังจากเรียนจบคิดว่าจะทำงานอะไร”
“คิดว่าจะสมัครงานที่เป็คอนเทนต์ครีเอเตอร์ที่กรุงเทพครับ”
“อย่างนั้นมาภูเก็ตกับลูกชายฉันทำไม”
“เอ่อ...” ม่านหยี่ไม่กล้าตอบเพราะคิดว่าคำตอบคงไม่เป็ที่น่าพอใจของว่าที่แม่ผัวสักเท่าไหร่
“มีเพื่อนมั้ย ตอนที่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า”
“ไม่ครับ”
“ทำไมล่ะ”
“คือ...ผมไม่ค่อยชอบพูด” ม่านหยี่โกหกทั้งหมด เขาไม่มีเพื่อนเพราะเขาไม่เติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า บิดาซื้อคอนโดในซอยบ้านเด็กกำพร้าเพื่อส่งเขาไปอยู่ที่นั่นั้แ่เขายังเล็ก ตอนแรกม่านหยี่มีพี่เลี้ยง แต่พอเริ่มเข้าเรียนชั้น ป.สี่ เด็กชายม่านหยี่ก็ต้องใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวแล้ว
“ฉันคุ้นหน้าเธอนะ คุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
มือเรียวสองข้างกำแน่นเข้าหากัน ม่านไม่อยากให้เธอจำได้ถึงสาเหตุที่เธอคุ้นหน้าเขาเลย เพราะนั่นจะยิ่งทำให้เธอโกรธเขายิ่งกว่าเดิม
“ฉันจะพูดตามตรงแล้วกันนะม่านหยี่”
คุณนายรุ่งฤดีเป็คนแรก ๆ ที่ออกเสียงชื่อของเขาถูกโดยที่ไม่ต้องถามซ้ำหรือให้ม่านหยี่ทวนชื่อให้ฟังเลย นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกขนลุก
“ฉันไม่ชอบใจที่เธอกับรามสูรมีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อน ฉันไม่ชอบ เรียกได้ว่าขยะแขยงและรังเกียจ ถ้าเธอจะช่วยกรุณาเลิกกับลูกชายฉันนั่นจะเป็ประโยชน์อย่างยิ่ง แต่ถ้าเธอยืนยันและยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่าเธอจะอยู่ ก็เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ ชีวิตรักของพวกเธอมันจะไม่ง่าย ฉันจะทำให้พวกเธอถอดใจจนเลิกกันไปเอง จำคำของฉันเอาไว้!!!”
คุณนายรุ่งฤดีไม่รอให้เด็กรุ่นลูกตรงหน้าตั้งคำถามอะไรกับเธอได้อีกแล้ว เธอสาดคำพูดเข้าใส่จนทำเอาเด็กหนุ่มตรงหน้าตัวชาดิก ใบหน้าสวยเครียดขมึง คิ้วเรียวสองข้างขมวดมุ่น ถ้าหากนี่เป็เวทีมวยครั้งนี้คุณนายรุ่งฤดีก็ชนะน็อคั้แ่เริ่มต้น เธอไม่จำเป็ต้องทำอะไรมาก เพียงแค่สาดะุเข้าเป้าให้ตรงจุดเท่านั้น ที่เหลือก็แค่เด็ก ๆ ม่านหยี่เก็บเอาคำพูดเหล่านี้ไปใส่ใจ เชื้อไฟที่เธอสุมมันขึ้นมาก็จะทำการเผาความรักของเด็กสองคนนี้เอง
