เมิ่งเฟยเพียงพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเขาจากสูตรลับ หลังจากนั้นเพียงแค่ขยับมือไม่กี่ครั้ง ไม่นาน แผ่นแป้งสุกอีก 2 ชิ้นก็เสร็จเรียบร้อย

    “เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ” สาวน้อยห่อแป้งใส่กระดาษน้ำมัน พลางยื่นส่งให้ด้วยรอยยิ้มการค้า 

    เมื่อเห็นว่าหวางต้าชุยยินดีที่จะควักเงินอีก 6 เหมาขึ้นมาจ่าย หลายๆ คนที่กำลังมองอยู่ก็เริ่มทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว รวมทั้งกลิ่นหอมๆ นั่นก็ได้ล่อลวงพวกเขาอยู่สักพักใหญ่แล้ว

    ชายที่เมื่อครู่เพิ่ง๻ะโ๷๞คุยกับหวางต้าชุยอยู่ก็เดินเข้ามาอีกไม่กี่ก้าว “ให้ฉันลองดูหน่อยซิ สาวน้อยเอาแพนเค้กต้นหอมให้ฉัน 1 แผ่น”

    “ได้เลยค่ะลูกค้า!” แม่ค้าสาวตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง

    หลังจากเห็นว่ามีคนเริ่มลองอีก หลายสายตาก็มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่งชายคนนั้นจ่ายเงินและเริ่มเป่าแผ่นแป้งจนเย็นลงเล็กน้อย จากนั้นก็กลับไปเต็มคำ รูปลักษณ์ที่ดูเหมือนหลงใหลอย่างยิ่งก็ปรากฏให้เห็นอีกครั้งในดวงตาของอีกฝ่าย

    มีคนถามขึ้น “เสี่ยวหลิว เป็๲ยังไงบ้าง ต้าชุยแค่โม้ไปเองใช่หรือเปล่า?”

    ชายที่ถูกเรียกชื่อรีบส่ายหน้าทันที “ไม่ๆ เล่าหวางพูดถูกนะ มันอร่อยจริงๆ” เขาพูดขณะที่เคี้ยวไม่หยุดปาก ขณะเดียวกันก็มองไปที่แพนเค้กที่เหลืออีกครึ่งอย่างเสียดาย “แต่ฉันไม่ได้รวยเหมือนเขา คงจะซื้ออีกหลายๆ แผ่นไม่ได้หรอก”

    พอพูดจบ เขาก็เขย่าเงินในกระเป๋าเล็กน้อย ก่อนหันหน้าไปหาเสิ่นเมิ่งเฟย “แม่ค้า …ขออีก 1 อันให้ฉันหน่อย”

    คนที่เพิ่งถาม “...”

    สำหรับคนงานที่ต้องใช้เงินเดือนเลี้ยงทั้งครอบครัว พวกเขายังจะมีเงินซื้อของอร่อยนอกบ้านสักกี่หยวนกันเชียว?

    ถ้ามีคนเต็มใจจะจ่ายเงินมากกว่า 3 เหมาให้กับแพนเค้กต้นหอมที่สาวน้อยคนนี้ขาย นั่นหมายความว่ามันคงจะต้องมีอะไรดีสักอย่างแน่ ดังนั้นไม่นานจึงมีคนที่อยากรู้อยากเห็นเริ่มเข้ามาลิ้มลองด้วยเช่นกัน

    ‘เอาน่า... ลองดูสักหน่อยจะเป็๲ไรไป!’ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจของหลายๆ คน

    พวกเขาคิดว่า หากไม่อร่อยเหมือนที่คนแรกๆ คุยโม้ อย่างน้อยกลิ่นหอมขนาดนี้รสชาติก็คงไม่เลวร้ายนัก แล้วก็ยังถือเป็๞การสนองความอยากของตัวเองด้วย ถ้าไม่อร่อยก็แค่ไม่กลับมาซื้ออีกแค่นั้นเอง

    “สาวน้อย ขอฉันอันหนึ่ง!”

    “ฉันด้วย!” 

    เสิ่นเมิ่งเฟยไม่ได้คาดหวังว่าแพนเค้กของเธอจะขายได้ง่ายขนาดนี้ มือของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เพียงแค่พลิกมือไม่กี่ครั้ง แป้งนุ่มๆ ก็ถูกห่อยัดไส้แล้ววางลงไปบนกระทะอย่างสวยงาม ความเร็วมือของเธอก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

    ทว่าโดยที่เธอไม่ทันสังเกต แถวที่ต่ออยู่ตรงหน้าก็เริ่มมีผู้คนต่อยาวมากขึ้นทีละน้อย

    หลายสิบนาทีต่อมา เมื่อมือที่คว้าจับได้เพียงความว่างเปล่า หญิงสาวก็พบว่าแป้งที่ได้เตรียมมานั้นหมดเกลี้ยงแล้ว

    เธอขายแพนเค้กทั้ง 30 แผ่นได้ในเวลาเพียงชั่วโมงกว่าๆ หลังจากมาถึงเท่านั้น!

    เสิ่นเมิ่งเฟยหันไปพูดกับคนที่รออยู่อีกหลายคนด้วยสีหน้าเขินอายแกมขอโทษ “พี่ชายพี่สาว วันนี้ของที่ฉันเตรียมมาหมดแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ” เธอโค้งตัวเล็กน้อย

    “หา? หมดแล้วเหรอ!” ชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่เกือบสิบนาทีโอดครวญ “ฉันอุตส่าห์ยืนรอตั้งนานนะ!” 

    “ทำไมถึงเตรียมของมาน้อยจังล่ะ? นี่เธอตั้งใจจะขายของจริงหรือเปล่าเนี่ย”

    หญิงสาวพูดอธิบายอย่างใจเย็น “วันนี้เป็๞วันแรกที่ฉันมาขายของก็เลยไม่กล้าเตรียมของมาเยอะเพราะกลัวจะขายไม่ได้แล้ววัตถุดิบจะเสีย วันพรุ่งนี้ฉันจะเตรียมมาให้มากกว่านี้แน่นอนค่ะ”

    “จริงด้วย ฉันเพิ่งเห็นเธอวันนี้วันแรกเอง คนเราจะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังนี่นะ วัตถุดิบพวกนี้ก็ไม่ถูกเลย”

    “ใช่ๆ ถ้าอย่างนั้นแม่หนู พรุ่งนี้ทำมาเยอะๆ หน่อยสิ พวกเรารอซื้อของเธออยู่นะ”

    เสิ่นเมิ่งเฟยยิ้มและตอบ “ขอบคุณคุณป้า พรุ่งนี้ต้องมีส่วนของคุณแน่นอนค่ะ”

    ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและคำพูดอันไพเราะ แม้ว่าหลายคนจะเสียดายและอารมณ์เสีย แต่พวกเขาก็ยังบอกว่าพรุ่งนี้จะมาอุดหนุนเธออีก ไม่นานกลุ่มคนที่มุงอยู่ก็เริ่มสลายตัว

    หญิงสาวเองก็รีบเก็บของทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

    ได้เวลาเลิกงานแล้ว!

    ตอนแรกเธอยังคิดว่าอาจจะต้องใช้เวลาถึงเที่ยงวันกว่าจะขายของเสร็จ ไม่คิดว่าทักษะของระบบจะช่วยโฆษณาตัวเองได้ผลดีขนาดนี้ เธอแทบไม่ต้อง๻ะโ๠๲เรียกลูกค้าให้เจ็บคอ ของก็ถูกขายจนหมดเกลี้ยง

    ตอนนี้เธอมีเงิน 9 หยวนอยู่ในมือแล้ว เมื่อหักลบค่าวัตถุดิบจนเหลือเพียงกำไรอย่างเดียว เพียงเช้านี้เธอสามารถทำเงินได้ถึง 5.64 หยวน!