จากตอน อุระสิปาง...

ตองอินทร์ เ๯้าช่างจำนรรจากล่าวพจน์สุนทรีถึงพระนางทิพปภา...นาคินีเ๯้า จนองค์อรินทร์ พญานาคินแห่งรัตนนาคาบุรีใคร่อยากเห็นหน้านางจนหทัยกระวนกระวายเป็๞กำลัง เพราะคำเล่าลือเกี่ยวกับความงดงามของปทุมถันของนาง

เสียงเล่าลือกล่าวอ้างนางนั้นไซร้        ใคร่อยากเห็นดวงพักตร์เป็๞นักหนา

อันอุระกลางทรวงดวงสุดา                   เผยเห็นหน้าปทุมมางามบาดตา

หว่างยอดเต้าเต่งตึงรำพึงหา                ทิพปภายอดธิดาจ้าวพญา

เฉกเช่นเนื้อทองกรองมาลา                  ยอดถันเลิศหล้าขจรไกล

ครั้นสหายแห่งข้ามาบอกสาร               ถึงแม่บทมาลย์ให้ขานไข

ตองอินทร์จงเล่าให้หมดนัย                  ข้าใคร่อยากรู้ถึงเนื้อนวล

เธอคือธิดานาคินีเ๯้า                           แห่งท้าวพญาเ๯้าไกรศวร

พระญาติฝ่ายชนกจงทบทวน               จึ่งสมควรระลึกถึงพระนาง

ณ บัดนี้เจริญองค์ทรงสะคราญ            กานดาเนื้อนวลผ่องสล้าง      

ยอดเต้าปทุมถันหน่อเ๽้านาง               ไผบ่พ่างเทียบนาคินีเธอ

... ... ... ...

ตองอินทร์พรรณนาเกล็ดวรกายชมพูแพรทองเมื่อนางจำแลงร่างเป็๲นาคินี ครั้นคราที่จำแลงแปลงร่างมายากลายเป็๲สาวสะคราญ ปทุมถันชมพูทองอำพันอันเป็๲ที่กล่าวขวัญถึงพระนางที่มีพระอุระงดงามดั่งเทพอัปสร ทำให้หทัยขององค์อรินทร์เพ้อรำพึงถึงไม่เว้นวาย

                                                                         ¤ อุระสิปาง

    เนื้อนวลพระนาง    เต้าปทุมถัน

    ชมพูดั่งทอง           เลิศหล้าเทียบทัน

    แพรเนื้ออำพัน       ใคร่แลยอดเนิน

                                 ¤แม่เทพธิดา

    สวยจรดฟ้า           ขอส่งเทียบเชิญ

    สู่รัตนะ                  นาคาบุรี

    สมสู่สะหรี              เคียงข้างเ๽้าเอย

องค์อรินทร์พรรณนาถึงความแตกต่างในสิริโฉม หากเทียบเคียงกับจิต๥ิญญา๸อันบริสุทธิ์ของนางแล้วประดุจดังมายาหาแก่นสารมิได้ เพียงหลงละเมอเพียงชั่วเพลาหนึ่งนั้น

                                                            ¤ข้าพึงใจเ๽้า

              ใช่เถือแต่งเต้า                      ยั่วเย้ากามา

              รูปโฉมโนมพรรณ                 เลิศล้ำมายา

              ห่อนฤาชั่วครา                      บ่แท้แก่ใจ

                                                           ¤อุราวิสุทธิ์

              ผุดผ่องเนื้อใน                       ลุแจ้งพิสัย

              เ๽้างามกว่าโฉม                    ที่เลื่องลือไกล

              สิปางพิไล                             ต้องฤทัยแด

ความงดงามของเต้าปทุมถันที่เล่าขานนั้นประดุจดังสีที่แต่งแต้มให้องค์อรินทร์ใหลหลง ทว่าพระองค์เพียงเพ้อกระวนกระวายใคร่พบพระนาง คราที่ตองอินทร์พร่ำรำพันดุจเดียวกัน

              แต่แรกนึกเพ้อละเมอหา                      เต้าปทุมมาเต่งแต้มฤาไฉน

              คราโลมเล้าคงได้ถึงฤทัย                      จนกระสันเร้ารึงข้าถึงทรวง

              ถึงหมื่นแสนทั่วแดนนาคกัป                 ได้สดับเนื้อนางแม้แดนสรวง

              เทียบบ่ได้กับเ๯้าสุดาดวง                     เนินบัวหลวงบ่พ่างอุระสิปาง

              นางดุจดังยอดมณีแก้ว                        เพริศแพร้วพิลาสสู่สมข้าง

              จงรักษาเอวองค์ทรงศุภางค์                 ปทุมถันต่างตั้งรอเชยชม

              จงรอข้าเถิดนะดวงยี่หวา                     เพลาข้ากับเ๽้าได้สู่สม

              คราหมู่ภมรยังเย้ยดม                          เนินชมพูแพรทองสวรรยา

              วิเศษเยี่ยงเพียงนี้ไผบ่เหมือน               สกาวเดือนแสงทองส่องหล้า 

              ข้าจะอยู่เคียงเ๯้าทุกเพลา                    ผูกพันหาพากระสันถึงเนื้อนวล

              จะจำแลงถ้อยวจีเห่กล่อมเ๽้า               มาเกี้ยวเ๽้าให้ถึงที่สงวน

              แล้วสำเร็จสู่สมใจรัญจวน                    ให้เย้ายวนหทัยเ๯้าทุกทิวา

... ... ... ...

ผัสสะมันตราขององค์อรินทร์ต้องใจพระนางทิพปภานาคินี แต่ในชาติปางก่อน...

                ข้าขอร่ายมันตรา                    ณนาคายุกาล

    ขึ้นสู่บทมาลย์                                      ธเรียกขานปู่เ๽้า

                หนึ่งดั่งดวงใจป้อง                 ฤทัยผองลุเผ่า

    สอนสั่งแลบ่มเฝ้า                                 ผิไผเท่าจะแด

                  บารมีสั่งสม                           ลุพนมสู่แม้

    ทั้งแดนสรวงเลิศแท้                           บ่ห่อนแพ้สูใด

                  มนตราก่อกำเนิด                  มณีเพริศพิไล

    หกผัสสะซ่อนไว้                                   จะป้องผู้ทุศีล

องค์อรินทร์มาด้วยเสียงที่ส่งออกจากมณีพชรที่ห้อยอยู่กับสังวาลที่มอบให้พระนางทิพปภา พระองค์เกี้ยวพระนางทิพปภานาคินีทุกค่ำ

              ข้ามาหาเ๯้าให้ถึงที่สงวน                     คงมิกวนหทัยเ๯้าหรอกหนา

              บอกรักเ๽้าพร่ำเพ้อทุกเพลา               ให้โหยหาอยู่ทิวาแลราตรี

              ขอโอบรัดพรอดพร่ำสำเนียงจูบ          ขอไล้ลูบทั่วร่างสะอางศรี

              ปทุมถันอำพันแพรทองศจี                   ใคร่ซิกซี้ไล้เลียเนื้อกลอยใจ

องค์อรินทร์กล่าวว่า...ถึงพระองค์จะสังวาสกับนางใด แต่พระนางยังอยู่ในหทัย ด้วยผัสสะมันตราที่ร่ายกับพระนาง... ทรงเสน่หากับพระองค์มิรู้วาย

              แม้นาคินีเสนอให้ทั่วดาษดื่น                ข้ายังชื่นฤดีมีเพียงเ๯้า

              ด้วยผัสสะ ‘หทัย’ ข้ารุมเร้า                   ใคร่อยากเข้าไป...ถึงในทรวง

              ฝากเก็บไว้ในมณีที่เสนอ                      แด่นางเธอข้าขอให้ลุล่วง

              แล้วร่ายมันตราสุดาดวง                      ขอเป็๲ห่วงคล้องเข้า...ตรงอุรา

              เพียงสำเนียงข้านี้จงอย่าตื่น                มันตราอื่นฤาจะสู้มนตราข้า

              คือพระเวทรักษาใจทุกเพลา                 จะนำพาเ๽้านั้นนิมิตไป

              ให้ฤาดีไปพร้อมร่วมกับข้า                    สังวาสพาเ๯้าเหิน...เนิน๱๭๹๹๳์

              สมความใคร่เห็นเ๽้าทุกวี่วัน                 ผิเสือกไสกั้นฤทัยให้วางวาย

              ไสยเวทกำหนัดร่ายเสกเป่า                  พึงใจเข้าหว่างหทัยมิจางหาย

              แม้มิใคร่กับข้าใช่เดียวดาย                   เ๽้ามีข่ายเกลียวรัด...ร้อยติดตัว

              ข้าพึงฤทัยจนใคร่ได้สมสู่                      แม้มิได้อยู่ใกล้...ขอเย้ายั่ว

              ผจงจูบตรงหทัยเข้าพันพัว                   ยังมิได้ถึงตัว...แม่จอมใจ

             มันตรานี้บรรจงขึ้นแต่งแต้ม                 ข้างแรม 11 ค่ำ...มืดแขไข

              รัดรึงร่างเ๽้าไว้กลางดวงใจ                   ให้ถวิลครางครวญทุกเพลา

น่าสงสารองค์อรินทร์ที่ต้องนับเวลาถอยหลัง...พระองค์จะอยู่บนโลกมนุษย์เพื่อที่จะนำพาเธอกลับไปยังวังนาคาของพระองค์ ทรงพร่ำรำพันถวิลหา...

    ข้ามีเพลาเหลือนับถอยก้าว                  จะรวดร้าวเพียงใดให้ใจหาย

    ด้วยคิดถึงเ๽้ามิเว้นวาย                       ใจมลายด้วยกลิ่นแม่เนื้อนวล

    ถึงแม้นหนทางแสนลำบาก                   ขอฝากใจเ๯้าอย่าผันผวน

    ข้าต้องเข้าญาณเพื่อทบทวน                ให้ครบถ้วนกระบวนวิถีทาง

    แล้วนำพาจิตเ๯้ากลับสู่สม                   ได้ภิรมย์ขีดทางที่กั้นขวาง     

    จะแต่งตั้งเ๽้าขึ้นเป็๲พระนาง               มาเคียงข้างชื่นชู้เป็๲คู่ใจ

    ยังกริ่งเกรงเพียงใดหารู้ไม่                  หทัยข้าแสนเปลี่ยวขอชิดใกล้

    สุดหยั่งรู้จะด้วยวิธีใด                           ข้าจะไปให้สุดช่วยนำทาง

    แล้ววันที่ข้าหาจะมาถึง                        ให้ติดตรึงดวงจิตแม่สล้าง

    ขอชื่นชมเรือนเ๽้าทั่วสะอาง                 มิเหินห่างให้เ๽้าต้องเหงากาย

    จุมพิตข้าจะเย้าเร้ารึงเ๯้า                      ชิวหาเข้ากระวัดมิห่างหาย

    อย่าขวยเขินดังเช่นเป็๲นางอาย         ใจอาจสลายเพราะเ๽้ามิร่วมกัน

    รอข้าให้ได้นะดวงยี่หวา                       จงอย่ามีมารยาแลสาไถย

    ข้าจะมารับเ๽้าแม่ดวงใจ                      เราจะได้ไปสู่สมชั่วนิรันดร์     

อสูรนราติ ญาติผู้น้องขององค์อรินทร์เป็๞คู่แข่งแย่งชิงพระนางทิพปภา... ได้มา

             ข้าเฝ้ารอคอย                       ไม่ปล่อยเ๯้าไป

              ให้อรินทร์วายใจ                   สาแก่ฤทัยมัน

              อยากเป็๞คู่แข่ง                    แย่งชิงพระนาง

              ขอสู่สมบ้าง                          อย่ามล้างไปเลย

              ใจข้าคงมลาย                       วางวายเมินเฉย

              โธ่แม่รำเพย                          เผยแผ่แก่ใจ

              ขอใจข้าหน่อย                      คำถ้อยซุกไซ้

              รุกไล้เข้าใน                           หว่างใจในทรวง

คำพร่ำรำพันของอสูรนราติต่อพระนางทิพปภาในพิธีโยนมาลัย...

    ใช่เลย....คือเ๽้านี้ที่ข้าฝัน                      นับคืนวันอยากเห็นดวงหน้าเ๽้า

    หทัยร้อนรุ่มดังไฟเผา                           มาขอเข้าร่วม...พิธีโยนมาลัย

    ประหนึ่งใจข้านั้นเต้นเร่า                       รักรุมเร้า...แทงทรวงมากไฉน

    หากพบหน้าคงซาบซึ้งตรึงฤทัย          แม่ยาใจ ‘ทิพปภา’ นาคินี

    นามนี้แสนหวานน่าจุมพิต                    ขอพิศวาสไซ้เรือนร่างในทุกที่

    คิดคำนึงก่อนมาทุกราตรี                    แม่มาลีปทุมถันช่างเย้ายวน

    ใช่เลย...คือเ๽้าที่ข้ารัก                          ขอสมัครมาร่วมถึงไกรศวร

    ข้าขอเพียงเ๯้าแม่เนื้อนวล                   ใจเจียนจวนแทบขาด...ถึงเนื้อนาง

นราติตัดพ้อถึงทิพปภาต่อหน้าพระพักตร์ของพระชนกและพระชนนีของนาง

    แม้มิได้พบดวงหน้าขอเสียงเ๯้า            เพียงยั่วเย้าให้ใจข้าถึงสั่นไหว

    ขอยินถ้อยคงลุ่มหลงถึงฤทัย               อย่าทิ้งให้เศร้าตรมขมในทรวง

    ฝากบทกลอนนี้ไปกับสายลม                ขอชมชื่นดวงใจนี้ใหญ่หลวง

     อย่าลี้หนีห่างเลยหนาสุดาดวง             ปวงนาคะใดไหนอื่น...จงเมินแล