เมื่อหิมะโปรยทั่วนครหลวงในปีนั้น

ฟ้าก็ประกาศโองการหนึ่งบรรทัดที่เปลี่ยนชะตาของคนทั้งแผ่นดิน

หลังรัชทายาทองค์เดิมสิ้นพระชนม์

ฮ่องเต้จ้าวอี้หานแต่งตั้ง “หลี่เจี๋ยอวิ๋น”

หลานชายผู้เติบโตในสนามรบ ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแห่งแผ่นดินเทียนอวี้

เพื่อถ่วงดุลอำนาจระหว่าง “บุ๋นและบู๊”

พระองค์จึงประทานสมรสให้เจี๋ยอวิ๋นกับธิดาเอกแห่งตระกูลเสิ่น — เสิ่นอิงอิง

หญิงผู้เพียบพร้อมทุกประการ งาม เยือกเย็น และสูงส่งราวดอกเหมยในหิมะ

พิธีอภิเษกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ณ ตำหนักเฉียนชิง

ผ้าไหมแดงสะบัดกลางลมหนาว หิมะโปรยร่วงปนกลีบเหมย

แต่ใต้ความงดงามนั้น คือหัวใจของชายผู้หนึ่งที่ “ไม่อยู่ที่นั่น”

เขายืนในวังหลวงที่เต็มไปด้วยเสียงพิณ แต่ได้ยินเพียงเสียงของอดีต

เธอนั่งในตำหนักทองที่เต็มไปด้วยแสงเทียน แต่รู้ว่ามันไม่เคยอบอุ่น

เขาแต่งงานเพราะพระราชโองการ

เธอยอมรับเพราะหน้าที่

แต่ฟ้ากลับเล่นตลกให้ “ความเย็นของเขา” และ “ความสงบของเธอ”

กลายเป็นไฟที่เผาผลาญหัวใจทั้งคู่

ในคืนที่หิมะตกไม่หยุด

เขามองหญิงตรงหน้าแล้วเห็นเงาของใครอีกคน

ส่วนเธอ...ยิ้มบาง ๆ เพราะรู้ว่าไม่มีสิ่งใดหนีโชคชะตาได้

“หิมะงามเพราะมันละลาย —

กลีบเหมยงามเพราะมันบานในวันที่หนาวที่สุด

และหัวใจคน...งามที่สุดในวันที่ไม่มีใครเห็น”