อ๋าวหราน “วันก่อนข้ามาที่นี่กับจิ่งฝาน เหตุใดจึงไม่พบท่านลุงจิ่ง”
จิ่งผู่ “นายน้อยมาที่นี่ แน่นอนว่าไม่ต้องมีข้าเฝ้าอยู่”
อ๋าวหรานพยักหน้าอย่างเข้าใจ ผู้าุโท่านนี้เกรงว่าคงเป็ผู้ปกป้องโรงยาแห่งนี้ ดูจากลักษณะแล้ว คิดว่าวรยุทธ์คงไม่เลว
ขณะที่จิ่งฝานกำลังจมอยู่กับความคิด จิ่งผู่ก็พูดต่อไปว่า “นายน้อยบอกข้าไว้แล้วว่าเ้าจะมา ในเมื่อนายน้อยเชื่อใจเ้า ตาแก่เช่นข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ต่อไปโรงยานี้ท่านเข้าออกได้ตามสบาย หากมีอะไรไม่เข้าใจก็สามารถสอบถามข้าได้”
ผู้าุโท่านนี้พูดประโยคที่ยาวขนาดนี้ออกมาได้อย่างราบเรียบไร้คลื่น ไม่มีขึ้นมีลงแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าเ็าเป็อย่างยิ่ง ในชีวิตของอ๋าวหรานถึงแม้จะไม่เคยมีคนลักษณะนิสัยเช่นนี้มาก่อน แต่เพราะยึดถือคุณธรรมดั้งเดิมเื่การเคารพผู้ใหญ่อารีผู้น้อย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการปฏิบัติตอบที่ไม่กระตือรือร้นถึงขนาดที่เรียกได้ว่าเ็านั้น นอกจากจะไม่โกรธแล้วยังไม่กลัวอีกด้วย
อ๋าวหราน “เกี่ยวกับเื่ยาก็สามารถรบกวนท่านได้หรือ?”แ
จิ่งผู่ชะงักไปนิดตอบว่า “ตามสบาย”
อ๋าวหรานยิ้มกว้างสว่างไสว “งั้นวันหน้าคงต้องรบกวนแล้ว หวังว่าท่านลุงจิ่งคงจะไม่รังเกียจว่าผู้น้อยพูดมาก”
จิ่งผู่มองอ๋าวหรานนิดหนึ่ง บนใบหน้าไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดมากนัก “อืม ถ้าไม่มีเื่อะไรแล้ว เ้าก็ตามสบายเถิด”
อ๋าวหรานเพิ่งจะตอบว่า ได้ จบ จิ่งผู่ก็หมุนตัวจากไปแล้ว อ๋าวหรานถอนหายใจอย่างไม่อาจห้ามได้ คนคนนี้ไม่แสดงความเกรงใจสักนิดเลยจริงๆ
หลังจากจิ่งผู่จากไป อ๋าวหรานก็ทำตัวตามสบายจริงๆ แต่วันนี้เขาแค่ตั้งใจว่าจะศึกษาบรรดาสมุนไพรที่อยู่ในสวนด้านนอกนี่ให้ดีเท่านั้น ส่วนพวกสมุนไพรในโรงยาที่ค่อนข้างสูงค่าพวกนั้น เกรงว่าคงต้องค่อยเป็ค่อยไป
ตอนที่มาอ๋าวหรานนำคัมภีร์ ‘ตำรายา’ ที่จิ่งฝานให้เขาเล่มนั้นมาด้วย เมื่อเทียบจากคัมภีร์ยา อ๋าวหรานก็หาสมุนไพรชนิดแรกในคัมภีร์เจอ หญ้าชิงซิน สมุนไพรชนิดนี้ปลูกไว้ไม่ห่างจากทางเข้าสวนเท่าไร ใบเล็กบาง รูปลักษณ์ธรรมดา ไม่มีความพิเศษ รู้สึกเหมือนจะไม่มีความแตกต่างกับหญ้าวัชพืชสักเท่าไร สรรพคุณทางยาของหญ้าชิงซิน นี้ก็เหมือนกับชื่อของมัน มีสรรพคุณทำให้จิตใจแจ่มใสสดชื่น สรรพคุณของมันไม่แรงนัก แต่เจริญเติบโตได้ง่ายอย่างยิ่ง ทำให้พบได้ทั่วไป อ๋าวหรานนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าสมุนไพรเหล่านี้ เปรียบเทียบกับคำอธิบายที่อยู่บนคัมภีร์ สำรวจสมุนไพรนี้อย่างละเอียดไปรอบหนึ่ง หลังจากดูเสร็จ ก็เด็ดใบมาส่วนหนึ่งใส่ปาก ในความขมนั้นมีความเย็นสดชื่นสายหนึ่งส่งไปถึงคอหอย ความรู้สึกเหมือนในปากมียาอมแก้เจ็บคอยี่ห้อจินส่างจึโหวเพี่ยน [1] อยู่
ชิมรสใบไปแล้ว อ๋าวหรานก็อดมองซ้ายแลขวาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร เขาก็ถอนหญ้าชิงซินขึ้นมาต้นหนึ่ง ส่วนรากของหญ้านี้ดูละเอียดนุ่มนิ่ม อ๋าวหรานดึงออกมาอันหนึ่งใส่ปากเคี้ยว รสชาติขมกว่าใบ รสเย็นสดชื่นก็น้อยลงไปมาก
ใน ‘ตำรายา’ นอกจากจะอธิบายสรรพคุณและลักษณะภายนอกของสมุนไพรแล้ว ก็ยังกล่าวถึงอีกสองสามประโยคว่ามันเหมาะจะใช้คู่กับสมุนไพรชนิดไหน แต่บอกไว้ไม่ละเอียดเท่าไรนัก ทำให้อ๋าวหรานหัวใจคันยุบยิบ อยากเอาสมุนไพรที่สามารถใช้คู่กับสมุนไพรนี้ได้มาผสมรวมกัน ดูว่าจะให้ผลเป็เช่นไร
ตามที่คัมภีร์ยานี้ได้อธิบายไว้ หญ้าชิงซินปกติเหมาะจะใช้รวมกับหญ้าปี้ลู่ เพราะสมุนไพรทั้งสองมีสรรพคุณใกล้เคียงกัน อีกทั้งต่างก็มีความโดดเด่นต่างกันไป ช่วยเติมเต็มซึ่งกันและกัน อ๋าวหรานพลิกหน้าหนังสือ หาหญ้าปี้ลู่เจอในหน้าที่สิบ เทียบกับรูปสมุนไพรแล้ว อ๋าวหรานลองไปในสวนที่อยู่ค่อนไปทางด้านในก็หาหญ้าปี้ลู่เจอ สมุนไพรนี้สูงและบางกว่าหญ้าชิงซินเล็กน้อย ตัวใบก็เรียวยาว อ๋าวหรานเด็ดใบใส่ปากเหมือนเดิม ใบนี้รสค่อนข้างอ่อนและไร้กลิ่นกว่าหญ้าชิงซิน แต่เมื่อกลืนลงไปแล้ว อ๋าวหรานรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความเย็นสดชื่นที่แผ่จากบริเวณคอหอยไปถึงหัวใจและปอด นี่คือความโดดเด่นของหญ้าปี้ลู่ที่มากกว่าหญ้าชิงซิน สรรพคุณของมันดีกว่า โดยเฉพาะเื่ช่วยบำรุงปอดบรรดเทาอาการไอ
อ๋าวหรานวิ่งวุ่นไปทั่วสวนตลอด่บ่าย สักพักอยู่ที่นั่น สักพักอยู่ที่นี่ สถานที่ที่เขาเคยไปคุกเข่าอยู่แน่นอนว่าต้องมีสมุนไพรหนึ่งถึงสองต้นถูกทำลายอย่างน่าอนาถ
ลำดับการจำสมุนไพรของอ๋าวหรานไม่ได้อิงตาม ‘ตำรายา’ แต่อิงตามสมุนไพรชนิดหนึ่งที่เมื่อรู้จักแล้วก็จะไปดูสมุนไพรที่ถูกบันทึกไว้ว่าสามารถใช้ร่วมกับมันได้ คล้ายกับเวลาท่องศัพท์ภาษาอังกฤษ รู้จักรากศัพท์อันหนึ่ง แล้วค่อยๆ ขยายวงกว้างออกไปจากรากศัพท์นี้
ตอนที่จิ่งฝานมา ก็มองเห็นหนุ่มน้อยที่บนร่างสวมชุดยาวสีเขียวอ่อนนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ดึงรากของสมุนไพรอย่างระมัดระวัง ปัดดินที่อยู่้าออก เด็ดรากของสมุนไพรนั้นมาดูอย่างละเอียด ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ใต้แสงตะวันสลัว แสงไม่สว่างนัก อ๋าวหรานขมวดคิ้ว ยื่นหน้าไปใกล้กับสมุนไพรนั้น
เชิงอรรถ
[1] ยาอมแก้เจ็บคอยี่ห้อจินส่างจึโหวเพี่ยน เป็ยาอมแก้ลมและความร้อน ช่วยล้างพิษและบรรเทาอาการเจ็บคอ มีกลิ่นหอม เหมาะสำหรับแก้อาการเจ็บคอ แห้ง และร้อน เสียงแหบที่เกิดจากคอหอยอักเสบเฉียบพลัน
