ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยปากแซ่บ ผู้ใช้วาจานำโชคในยุค 70
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 166 หนูแสนรู้
ปกติในหมู่บ้าน ลู่จิ่งซานมักระวังเก็บงำออร่าของตัวเอง ทำให้ดูเป็คนถ่อมตัวและสง่างาม แต่ความจริงแล้วเขาเป็คนที่ปกป้องครอบครัวสุดๆ
ถ้ามีใครกล้าทำร้ายคนในครอบครัว ลู่จิ่งซานเมื่อโหดขึ้นมา ก็ทำให้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น
เขาต่อสู้เก่ง ลงมือรวดเร็วและรุนแรง ไม่ให้โอกาสฝ่ายตรงข้ามได้แก้ตัว แถมคนพวกนั้นสุดท้ายยังถูกเขาใช้กลวิธีอะไรสักอย่างส่งเข้าคุก
ก่อนหน้านี้โจวเป่าเฉิงเคยเล่าให้อันฉินฟัง แต่อันฉินไม่ใส่ใจ เธอรู้สึกว่าโจวเป่าเฉิงขี้ขลาดเกินไป ก็แค่ลู่จิ่งซานคนเดียวไม่ใช่เหรอ? จะเก่งกาจขนาดไหนกัน?
แต่ตอนนี้เมื่อนึกถึงเื่ที่โจวเป่าเฉิงเล่า แผ่นหลังของอันฉินก็ขนลุกซู่
ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนเรียกลู่จิ่งซานว่า ‘จอมมาร’
“ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” อันฉินพูดตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันไม่มีทางทำแบบนั้น…”
“ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดอะไร” ลู่จิ่งซานตัดบท “เธอแค่ต้องจำไว้ว่า เธออยากทำอะไรก็ตามใจ แต่ห้ามลากครอบครัวฉันเข้าไปเกี่ยว ฉันไม่ชอบได้ยินใครเอาเธอกับครอบครัวฉันมาโยงกัน”
“เข้าใจไหม?”
สายตาเ็าของชายหนุ่มจ้องเธอนิ่งๆ
อันฉินกลัวจนตัวสั่น รีบพยักหน้ารัว
ขอแค่ให้จอมมารคนนี้ปล่อยเธอไปเร็วๆ เธออยากหนีจากที่นี่เต็มที
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” อันฉินพยักหน้าสุดแรง
ตราบใดที่เธอไม่ไปยุ่งกับพวกเขา ลู่จิ่งซานจะปล่อยเธอไปใช่ไหม?
เธอเข้าใจแบบนี้ไม่ผิดแน่!
อันฉินถอนหายใจโล่งอก กำลังจะรีบหนี ทันใดนั้นลู่จิ่งซานยกมือขึ้น อันฉินตาโต รีบหดศีรษะลงตามสัญชาตญาณ
ลู่จิ่งซานจะลงมือทุบตีเธอหรือ?
ทันใดนั้นเสียง ‘จี๊ดจี๊ด’ ดังขึ้นข้างหู อันฉินลืมตาดู
แม่มันเถอะ! ฝูงหนูโผล่มาจากไหนไม่รู้
์!
อันฉินกรีดร้อง
สัตว์ที่เธอกลัวที่สุดในชีวิตคือหนู
“อย่านะ!” อันฉินรีบก้าวถอยหลัง แต่หนูพวกนั้นเหมือนมีตา พุ่งตรงมาหาเธออย่างรวดเร็ว
อันฉินกระทืบเท้าด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นหนูตัวหนึ่งก็ะโเข้าไปในขากางเกงของเธอ
อันฉินรู้สึกเหมือนตัวเองตายทั้งเป็ เธอทั้งะโทั้งสะบัดตัว ยิ่งสะบัดตัว หนูในขากางเกงยิ่งกลัว ยิ่งกลัวมันยิ่งปีนขึ้นไป
เสียงกรีดร้องของอันฉินดึงความสนใจของโจวเป่าเฉิง แต่เมื่อเขาวิ่งมาจากลานบ้าน บนถนนมีแค่อันฉินที่ทั้งะโทั้งสะบัดตัว
“เมียฉัน เธออย่าทำแบบนี้สิ” โจวเป่าเฉิงร้อนใจ “ระวังท้อง ระวังท้อง”
“รู้จักแต่ลูก” อันฉินระบายความโกรธจากลู่จิ่งซานใส่โจวเป่าเฉิง “หนู…มีหนูอยู่ตรงนี้”
“กลางวันแสกๆ จะมีหนูได้ยังไง?” โจวเป่าเฉิงไม่เชื่อ เขาเดินไปก้มดู ทันใดนั้นหยุดด้วยความรังเกียจ “ทำไม…เธอฉี่ราดกางเกงล่ะ?”
โตป่านนี้แล้วยังฉี่ราดกลางถนนอีก
“ฮ่าๆ ทำตัวเหมือนเด็กเลย” โจวเป่าเฉิงหัวเราะ
อันฉินอยากอุดปากเขาให้ตาย
เพราะเสียงกรีดร้อง ตอนนี้มีคนมามุงดูเยอะแล้ว พอได้ยินคำพูดของโจวเป่าเฉิง ก็มองคราบน้ำบนพื้น “…”
แล้วนึกถึงข่าวลือก่อนหน้านี้ว่าเหอเสวี่ยฉินเคยกลั้นปัสสาวะไม่อยู่
หรือทั้งครอบครัวนี้จะติดโรคนี้กัน?
“มีหนูจริงๆ!”
ยังไม่ทันหายจากเื่กลั้นไม่อยู่ โจวเป่าเฉิงก็ะโอีก “ทำไมหนูถึงเข้าไปในกางเกงเธอล่ะ?”
อันฉินอยากบอกว่าเป็ฝีมือลู่จิ่งซาน แต่รอบๆ ไหนเลยจะมีเงาของลู่จิ่งซาน?
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอพูดใครจะเชื่อ แถมยังไปทำให้ลู่จิ่งซานไม่พอใจ ถ้าเขาโกรธแล้วจัดการเธอ เธอจะทำยังไง?
“ฉันไม่รู้” เธอร้องไห้ “ไม่รู้มันโผล่มาได้ยังไง”
ทุกคน “…”
คงทำเื่ชั่วเยอะเกินไป ไม่งั้นกลางวันแสกๆ หนูจะกล้าออกมา แล้วยังะโขึ้นตัวคนเหรอ?
หนูพวกนี้แสนรู้หรือไง?
“ท้องเธอไม่เป็ไรใช่ไหม?” โจวเป่าเฉิงพูด “ปกติเดินยังต้องให้คนพยุง เมื่อกี้ทั้งะโทั้งสะบัดตัว เห็นไกลๆ นึกว่าะโเชือก”
“นายน่ะสิะโเชือก” อันฉินตะคอกด้วยความโกรธ “ท้องๆ ทั้งวันรู้จักแต่ท้อง ถ้าไม่มีลูกในท้อง นายจะไม่สนใจฉันแล้วใช่ไหม?”
“เปล่านะ” โจวเป่าเฉิงยิ้มประจบประแจง “เธอบอกไม่ใช่เหรอว่านี่คือลูกชายของพวกเรา”
อันฉินถึงกับพูดไม่ออก
เจอโจวเป่าเฉิงแล้ว เธอไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ
เมื่อนึกถึงลูกในท้องที่อาจจะ…อันฉินหลับตาลง ยังคงรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ควรอยู่
ไม่ว่าลูกคนนี้จะเป็ของใคร เธอตั้งใจจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ต้องบอกว่าเด็กคนนี้มาไม่ถูกจังหวะ
“ไปสถานีอนามัยดีกว่า” เหอเสวี่ยฉินมองอันฉินอย่างเ็า “เธอใน่ะไม่เป็ไร แต่ระวังจะกระทบกระเทือนไปถึงลูก”
อันฉินหน้าบึ้งตึงทันที เธอสะบัดมือโจวเป่าเฉิง “ฉันเป็คนท้อง ฉันบอกว่าไม่เป็ไรก็ไม่เป็ไรสิ”
“ไม่ฟังคำคนเฒ่าคนแก่ ระวังจะเสียใจ” เหอเสวี่ยฉินพูด “ตอนนี้ยังไม่ถึงสามเดือน ถ้าลูกถูกกระทบกระเทือนเกิดแท้งขึ้นมาจะทำยังไง?”
“คุณน่ารำคาญเกินไปแล้วนะ?” อันฉินตะคอกใส่เหอเสวี่ยฉิน “ทั้งวันเอาทำหน้าแบบนี้ ขยับตัวหรือไม่ขยับก็แท้งลูก แล้วจะทำยังไง? คุณไม่อยากให้ลูกฉันเกิดมาใช่ไหม?”
“พูดจาแบบนี้ได้ยังไง?” เหอเสวี่ยฉินมีสีหน้าเ็า “ที่ฉันห่วง กลายเป็ผิดงั้นเหรอ?”
“นี่เรียกว่าห่วงเหรอ? คุณแช่งฉันต่างหาก” อันฉินพูด แล้วมองโจวเป่าเฉิงที่ยืนงงอยู่ “นั่นแม่นายจริงๆ เหรอ? ฉันสงสัยว่านายเป็ลูกแท้ๆ ของหล่อนหรือเปล่า”
โจวเป่าเฉิง “…”
ติดอยู่ระหว่างผู้หญิงสองคน เหนื่อยใจจริงๆ ทุกวันมีแต่เื่ให้ตัดสิน วันเวลาแบบนี้เมื่อไหร่จะจบ?
“เธอพูดบ้าอะไร?” เหอเสวี่ยฉินหันไปร้องไห้กับโจวเป่าเฉิง “ฉันทำเพื่อใคร? ไม่ใช่กลัวเด็กจะเป็อะไรไปหรอกเหรอ?”
“ดูสิ เอาอีกแล้ว” อันฉินเยาะ “สองวันสามวันแช่งลูกชายของฉัน โจวเป่าเฉิง ฉันขอบอกนายเลยนะ ถ้าลูกชายเราเป็อะไรไปจริงๆ ต้องเป็แม่ของนายที่แช่งแน่”
“ฉันเป็แม่สามีเธอ เธอปฏิบัติต่อผู้ใหญ่แบบนี้หรือ?” เหอเสวี่ยฉินโมโห
ถูกอันฉินตะคอกต่อหน้าคนมากมาย เหอเสวี่ยฉินเสียหน้า ก่อนหน้านี้เพราะอันฉินท้อง เธอจึงยอมลดตัวลง แต่ไม่คิดว่าอันฉินจะยิ่งได้ใจ
ชักจะเกินไปแล้ว!
“ว่ายังไง? คุณจะตีฉันเหรอ?” อันฉินพูดพลางลูบท้อง “มาสิ ถ้ามีปัญญาก็ตีตรงนี้เลย”
.............................
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
