เพราะไม่ต้องกังวลเื่ข้อมูลส่วนตัวว่าจะถูกแชร์ออกไปอีกหรือไม่ วันรุ่งขึ้นูเี่อันจึงออกไปทำงานตามปกติ
แต่ที่เธอไม่รู้เลยก็คือ มีอีกคนที่เกลียดแค้นเธอมากจนทนไม่ไหว นั่นก็คือ ซูหยวนหยวน
ครั้งที่แล้วทีู่เี่อันและลู่เป๋าเหยียนกลับไปเยี่ยมบ้านฝ่ายหญิง ซูหยวนหยวนแกล้งทำเป็เจ็บขาเพื่อหาทางเข้าใกล้ลู่เป๋าเหยียน แต่เื่ดันไม่เป็ไปตามที่เธอคิด สุดท้ายจึงโดนูเี่อันจับส่งโรงพยาบาล
หลังจากวันนั้น ซูหยวนหยวนเริ่มวางแผนแก้แค้นมาโดยตลอด จนกระทั่งวันนี้ โอกาสได้มาถึงแล้ว
ตอนนี้แฟนคลับจำนวนมากของหานรั่วซีกำลังควานหาตัวูเี่อันอย่างบ้าคลั่ง ถ้าเธอกระจายข้อมูลของูเี่อันออกไป รับรองว่าคงมีคนอีกมากที่จะช่วยสั่งสอนูเี่อันให้หลาบจำแทนเธอ
เธอนับถือตัวเองจริงๆ ที่คิดวิธียืมมือคนอื่นฆ่าคนแบบนี้ขึ้นมาได้
ตกบ่าย ซูหยวนหยวนก็นั่งพิงโซฟาพักผ่อนอย่างสบายใจ เธอเปิดกระทู้ตามล่าูเี่อันขึ้นมา แล้วจึงพิมพ์ข้อมูลของูเี่อันลงไป เธอแฉแม้กระทั่งเื่ทีู่เี่อันเป็แพทย์นิติเวชหญิงเพียงคนเดียวของเมืองนี้ พร้อมแนบรูปภาพให้เสร็จสรรพ ทั้งยังบอกกับทุกคนอีกว่า ถ้าไม่มีเื่อะไร ปกติูเี่อันจะเลิกงานตอนห้าโมง
ถึงแม้ว่ากระทู้จะค่อนข้างเงียบแล้ว แต่มีคนสนใจเืู่เี่อันอยู่มาก เพราะฉะนั้นคงมีอีกหลายคนที่ยังวนเวียนเข้ามาอ่านกระทู้นี้อยู่ หลังจากที่เธอแฉข้อมูลของูเี่อันลงไป ไม่นานกระทู้นี้ก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง จนเ้าของกระทู้ถึงกับรวบรวมสมาชิกเพื่อที่จะไปดักเจอตัวูเี่อันในวันนี้
โดยที่ทั้งหมดนี้ ูเี่อันไม่รู้เื่เลยแม้แต่น้อย
หลังเลิกงาน ูเี่อันเดินไปเอารถอย่างทุกทีเพื่อที่จะขับกลับบ้าน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามือถือที่ใส่ไว้ในกระเป๋าของตนแบตหมดแล้ว
ส่วนลั่วเสี่ยวซีที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่บ้าน เนื่องจากรู้สึกเบื่อๆ จึงเปิดกระทู้ของูเี่อันขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่ากระทู้ที่เมื่อวานมีคนตอบเพียงสามร้อยกว่าหน้า ตอนนี้ได้เพิ่มขึ้นถึงห้าร้อยหน้าแล้ว ภายในวันเดียวมีคนเข้ามาคอมเมนต์เพิ่มอีกกว่าสองหมื่นข้อความ
แต่เมื่อวานหลังจากเธอเตือนคนพวกนั้น กระทู้ก็เงียบลงไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงเป็แบบนี้ได้ ต้องมีเื่อะไรแน่ๆ!
ลั่วเสี่ยวซีรีบเปิดกระทู้ขึ้นมาดูทันที จึงได้เห็นข้อมูลของูเี่อัน รวมถึงข้อความที่เ้าของกระทู้กำลังรวบรวมคน...
“ให้ตายเถอะ ใครกันที่ทำเื่แบบนี้!”
เธอรีบคว้ามือถือขึ้นมาโทรหาูเี่อัน แตู่เี่อันดันปิดเครื่อง เธอจึงต้องโทรหาซูอี้เฉิง
ซูอี้เฉิงเมื่อทราบเื่ก็ติดต่อหาเสิ่นเยว่ชวนในทันที
เื่นี้กระทบไปถึงความปลอดภัยของูเี่อัน เสิ่นเยว่ชวนจึงจำเป็ต้องเข้าไปขัดลู่เป๋าเหยียนกลางที่ประชุม เพื่อแจ้งเื่ทีู่เี่อันอาจถูกดักรอระหว่างทางกลับบ้าน
ลู่เป๋าเหยียนสีหน้าเครียดในทันที เขารีบลุกขึ้นมา
“จบการประชุม”
ไม่เพียงแต่พวกพนักงานเท่านั้นที่ประหลาดใจ เสิ่นเยว่ชวนเองก็ด้วย เขาจึงรีบพูดขึ้นมาว่า
“นายรีบไปหาเจี่ยนอันเถอะ เดี๋ยวฉันจะรีบส่งที่อยู่เธอให้เอง”
ทุกคนต่างวิ่งวุ่นไปหมด มีเพียงแต่เ้าตัวเท่านั้นที่นั่งฟังเพลงอย่างสบายใจอยู่บนรถ
เพราะเป็่ชั่วโมงเร่งด่วนหลังเลิกงาน รถจึงค่อนข้างเยอะ กว่าเธอจะลงจากทางด่วนเพื่อที่จะเข้าหมู่บ้านก็ใช้เวลาไม่น้อย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะดีใจ อยู่ๆ ก็มีรถ BMW Z4 สีแดงคันหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางหน้ารถเธอไว้
ใครกันที่ขับรถอย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้
ูเี่อันลงจากรถ ก็พบเด็กสาวในชุดนักเรียนม.ปลายสองคน แต่งหน้าหนาและม้วนผมลอนสลวยลงมาจากรถคันนั้น
สองคนนั้นมองเธอั้แ่หัวจรดเท้า หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า
“ยัยนี่แหละ หน้าตาเหมือนในรูปที่เ้าของกระทู้ส่งมาไม่มีผิด”
เด็กสาวอีกคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วจึงโทรศัพท์เรียกคนอื่นให้ตามมา
ูเี่อันยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า เด็กสาวอีกคนซึ่งน่าจะเป็หัวหน้าจึงเดินเข้ามาด้วยท่าทางดั่งนางพญา “นี่เธอ รู้หรือเปล่าฉันเป็ใคร”
“เื่นั้นฉันไม่อยากรู้” ูเี่อันชี้ไปที่รถของเด็กสาวคนนั้น “ฉันอยากรู้แค่ว่าเมื่อไรเธอจะเลื่อนรถออกไป ฉันจะได้กลับบ้านเสียที”
“ฉันเป็หัวหน้ากลุ่มแฟนคลับเมือง A ของหานรั่วซี!” เธอบอกเพื่อหวังจะได้เห็นความกลัวออกมาจากดวงตาคู่งามคู่นั้นของูเี่อัน
“อ้อ” ูเี่อันยิ้มอ่อน “เมื่อไรจะเลื่อนรถ?”
เด็กน้อยพวกนี้ไม่ได้ทำให้เธอกลัวสักนิด
เด็กสาวจึงกัดฟันพูดออกมาว่า “ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม! ลองดูข้างหลังซะก่อนเถอะ!”
ูเี่อันหันไปมอง ก็พบว่ามีรถประมาณสี่ถึงห้าคันจอดอยู่ด้านหลัง เด็กสาวม.ปลายในชุดนักเรียนหลากหลายสถาบันเดินลงมาจากรถพวกนั้น สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาเหมือนกับว่าพวกเธอเจ๋งที่สุดในโลก
“ลู่เป๋าเหยียนควรเป็ของหานรั่วซี แต่เธอกลับมาแย่งเขาไป พวกเราไม่ปล่อยเธอไว้แน่” หัวหน้าแก๊งเด็กสาวพูดขึ้นอย่างข่มขู่
ูเี่อันเข้าใจเื่ราวทั้งหมดในทันที “เพราะฉะนั้นพวกเธอเลยจะมา...สั่งสอนฉัน?”
“รู้แล้วก็ดี!”
ูเี่อันส่ายหน้า แล้วจึงชี้ไปที่กล้องวงจรปิดที่อยู่ข้างถนน “หน่วยงานรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านเฝ้าระวังอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงผ่านกล้องตัวนี้ ไม่นานรปภ.ก็คงจะมา อีกอย่าง การที่พวกเธอหาตัวฉันเจอ คงรู้อยู่ว่าฉันเป็แพทย์นิติเวช เพราะฉะนั้นการกระทำของพวกเธอ ถือเป็การทำร้ายเ้าพนักงาน”
“ทำร้ายเ้าพนักงานแล้วยังไง?” เด็กสาวกอดอก ยิ้มเย็น “ต่อให้เธอจับฉันส่งตำรวจ แค่พ่อฉันจ่ายเงินให้พวกนั้นนิดหน่อยฉันก็ถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว”
“แล้วพวกเธอล่ะ” ูเี่อันหันกลับไปมองกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ด้านหลัง “ทุกคนมีเงินมีอำนาจเหมือนกันหมดเลยงั้นเหรอ สามารถเดินเข้าเดินออกสถานีตำรวจได้อย่างสบายๆ?”
“ใช่แล้วจะยังไง” เด็กไม่กี่คนในกลุ่มย้อนเถียงกลับอย่างมั่นใจ
ทว่าคนส่วนใหญ่ในนั้นเริ่มคิดหนัก แต่ละคนจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เด็กสาวสิบกว่าคนที่เมื่อครู่ยังคึกคะนอง เพียงคำพูดของูเี่อันก็ทำเอาหงอไปกว่าครึ่งในชั่วพริบตา
ูเี่อันยิ้ม “พวกเธอควรกลับบ้านได้แล้ว ทำตามคนโง่แถมวู่วามอย่างคนพวกนี้ไม่มีประโยชน์หรอก”
หัวหน้าแก๊งเด็กสาวถลึงตามองอย่างโกรธแค้น แล้วจึงเดินเข้ามาข้างหน้าูเี่อัน “เธอว่าใครโง่!”
“แค่ประโยคเดียวก็โกรธแล้วเหรอ ใครๆ ก็รู้ว่าคนที่ฉันพูดถึงคือเธอ ยังจะมาถามอีก” ูเี่อันยักไหล่
“ดูท่าฉันจะมองเธอไม่ผิดเลยแฮะ”
เป็แค่เด็กม.ปลาย ตัวก็เตี้ยกว่าเธอหลายขุม แต่เพราะความโกรธ เด็กสาวคนนั้นกลับกล้าที่จะยกมือขึ้นจะตบเธอ
ูเี่อันจับมือของเด็กสาวไว้อย่างไม่พลาด สายตาสะท้อนรังสีความน่ากลัวออกมา
“พาคนของเธอกลับไปซะ! ไม่งั้นต่อให้เป็พ่อเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้!”
พูดจบเธอก็สะบัดมือของเด็กสาวออกไปอย่างหมดความอดทน เด็กสาวถึงกลับถอยหลังไปหลายก้าว
เด็กน้อยเริ่มกลัวขึ้นมา เธอมองเห็นความอันตรายที่ส่งผ่านสายตาคู่นั้นของูเี่อัน แต่คนที่เป็เจ๊ใหญ่ของโรงเรียนอย่างเธอจะมายอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ จึงง้างมือขึ้นมาอีกรอบ...
ูเี่อันขมวดคิ้ว แต่จู่กลับได้ยินเสียง “ปิ้ว～” ดังขึ้นมา มือของเด็กสาวหยุดชะงัก เธอลงไปคุกเข่าร้องอย่างเ็ป “มือฉัน...ทำไมไม่มีความรู้สึก...”
ูเี่อันรีบหันไปมองตามเสียงที่เธอได้ยิน จึงเห็นลู่เป๋าเหยียนเดินลงมาจากรถ เขาทำหน้าตาน่ากลัวอย่างกับคนที่ถูกหาเื่เป็เขาไม่ใช่เธออย่างไรอย่างนั้น
เขา...มาช่วยเธออย่างนั้นเหรอ? เขารู้ได้อย่างไร?
ข้างหลังรถ ONE 77 ของลู่เป๋าเหยียนมีรถฮัมวี่แบบที่ทหารใช้จอดอยู่อีกหลายคัน ผู้ชายสวมชุดคล้ายทหารต่างชาติหกถึงเจ็ดคนยืนยิ้มมองมาทางูเี่อัน เหมือนกำลังดูละครอย่างสนุกสนาน ูเี่อันเคยเจอพวกเขาตอนที่ถูกเส้าิจงลักพาตัว ลู่เป๋าเหยียนบอกว่าคนพวกนี้คือบอดี้การ์ด ท่าทางจะเก่งพอตัว
แค่จัดการเด็กสาวม.ปลายไม่กี่คน ลู่เป๋าเหยียนถึงกับต้องพาคนพวกนี้มาด้วย?
“หล่อจังเลย...มิน่าหานรั่วซีถึงได้ชอบ...”
เด็กสาวม.ปลายทั้งหลายลืมความตั้งใจทั้งหมด พวกเธอหันไปเพ้อในความหล่อของลู่เป๋าเหยียนแทน
ลู่เป๋าเหยียนเดินหน้าเครียดมาหาูเี่อัน เขาดึงเธอเข้ามา แล้วมองสำรวจั้แ่หัวจรดเท้า
ูเี่อันตาโต ต่อหน้าคนตั้งเยอะตานี่จะมาเสียมารยาทกับเธอแบบนี้ไม่ดีมั้ง
“เจ็บตรงไหนไหม?” ลู่เป๋าเหยียนถามเสียงดุ
เขาเป็ห่วงเธออยู่? เธอรู้สึกอุ่นวาบในใจ ยิ้มแล้วส่ายหน้ากลับไป
“ถ้าฉันโดนเด็กพวกนี้รังแกสำเร็จ ก็คงจะขายหน้านายเกินไปหน่อย”
เธอชี้ไปยังเด็กสาวที่คุกเข่าร้องโอดโอยคนนั้น “มือเธอเป็อะไร”
“แค่ยาชาชั่วคราว” ลู่เป๋าเหยียนหันไปมอง ‘บอดี้การ์ด’ ของเขา
หัวหน้าทีม ‘บอดี้การ์ด’ รีบวิ่งเข้ามาหาอย่างรู้งาน และทำความเคารพูเี่อัน
“อาซ้อจะให้จัดการเด็กพวกนี้ยังไงดีครับ”
“ปล่อยพวกเธอกลับบ้านเถอะ” ูเี่อันชี้ไปที่หัวหน้าแก๊งเด็กสาว “ยกเว้นเธอ พาเธอไปส่งที่สถานีตำรวจ ฉันจะรอดู ว่าพ่อเธอจะพาเธอออกมาได้ไหม”
“ครับ” หัวหน้าทีม ‘บอดี้การ์ด’ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องจัดการกับพวกเด็กสาวข้างหลัง แล้วจึงดึงเด็กสาวที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมา
“ไป เดี๋ยวพี่จะพาน้องไปส่งที่สถานีตำรวจให้เอง”
ูเี่อันอึ้ง บอดี้การ์ดสมัยนี้อัธยาศัยดีขนาดนี้แล้วเหรอ...
“กุญแจรถเธอล่ะ” ลู่เป๋าเหยียนถาม
“อยู่นี่” ูเี่อันหยิบกุญแจออกมาอย่างว่าง่าย ลู่เป๋าเหยียนหยิบมันส่งไปให้ ‘บอดี้การ์ด’ แล้วจูงมือูเี่อันให้ขึ้นรถเขา
“นั่งรถฉันกลับบ้าน”
“ฉัน...” ูเี่อันยังไม่ทันปฏิเสธก็ถูกลู่เป๋าเหยียนจับยัดให้เข้าไปนั่งในรถ
บรรดา ‘บอดี้การ์ด’ เพิ่งเคยเห็นลู่เป๋าเหยียนทำแบบนี้กับผู้หญิงเป็ครั้งแรกก็จริง แต่เพราะครั้งที่แล้วพวกเขาเพิ่งเห็นลู่เป๋าเหยียนอุ้มูเี่อัน จึงไม่รู้สึกแปลกใจอีกต่อไป ว่าแล้วหัวหน้าแก๊งจึงกวักมือเรียกลูกน้องตน
“มาๆๆ มีใครสนใจพนันกันไหมว่า อีกสองปีพี่ใหญ่จะหย่ากับอาซ้อหรือเปล่า ฉันพนันด้วยเฟอร์รารี่คันหนึ่งเลย”
...
จุดที่เกิดเื่กับบ้านของลู่เป๋าเหยียนห่างกันไม่ไกลนัก ONE 77 เคลื่อนตัวไปตามถนนส่วนบุคคลไม่นาน ทั้งสองคนก็ถึงบ้าน
สีหน้าของลู่เป๋าเหยียนเริ่มกลับมาเ็าอีกครั้ง ูเี่อันวิ่งเข้าไปดักหน้าเขา
“นายรู้ได้ไงว่าฉันถูกพวกนั้นล้อมไว้?”
“ข้อมูลเธอรั่วไหลออกไปแล้ว” ลู่เป๋าเหยียนพูด “เพื่อนเธอเห็นในอินเทอร์เน็ตว่ามีคนกำลังรวมตัวกันเพื่อมาดักรอเธอ”
ูเี่อันไม่มีอารมณ์มาสนใจว่าข้อมูลเธอรั่วไหลไปได้อย่างไร เธอมองไปที่ลู่เป๋าเหยียน
“เพราะงั้นนายเลยมาช่วยฉัน?”
แววตาของลู่เป๋าเหยียนแปรเปลี่ยนไปในชั่วขณะอย่างไม่ทิ้งร่องรอย “ฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ขอบคุณนะ” ูเี่อันยิ้มพร้อมแอบซ่อนความผิดหวังเอาไว้ใจอย่างแเี
“นายช่วยฉันมาสองรอบแล้ว คืนนี้ฉันปรนนิบัตินายเป็อย่างดีเลย!”
เธอไม่รู้ตัวเลยว่าในคำพูดของเธอสื่อความหมายสองแง่สองง่าม พูดจบก็วิ่งเข้าบ้านไป
ลู่เป๋าเหยียนมองตามหลังปีศาจน้อยของเขาพลางคิด คืนนี้เธอตั้งใจจะปรนนิบัติเขาแบบไหนกัน?
เมื่อูเี่อันเข้าบ้านมา ลุงสวีก็รีบเดินมาต้อนรับ
“คุณผู้หญิง คุณชายซูโทรมาครับ ดูกำลังร้อนใจเลยทีเดียว”
“พี่คะ หนูไม่เป็ไรแล้วค่ะ” ูเี่อันรีบพูดทันทีหลังรับโทรศัพท์
“ลู่เป๋าเหยียนกำลังกลับบ้านพอดี อีกอย่าง แค่เด็กม.ปลายไม่กี่คน ต่อให้ลู่เป๋าเหยียนไม่มาหนูก็จัดการเองได้อยู่แล้ว”
ซูอี้เฉิงได้ยินดังนั้นถึงกลับยิ้มออกมา “ลู่เป๋าเหยียนบอกเธอว่ากำลังกลับบ้านพอดี?”
“ใช่ค่ะ” ูเี่อันถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอคะ”
“อืม...พี่จะบอกให้ละกันว่า...” ซูอี้เฉิงอธิบาย “พอพี่รู้ว่ามีคนจะดักทำร้ายเธอ ก็รีบโทรหาเขา ปรากฏว่าคนที่รับสายเป็ผู้ช่วยของเขาแทน ผู้ช่วยบอกว่าเขากำลังประชุมอยู่ มีอะไรผิดไป เธอคิดต่อเอาเองละกัน”
ูเี่อันรู้สึกสับสนไปหมด
ลู่เป๋าเหยียนตั้งใจรีบมาช่วยเธอ แล้วทำไมเขาต้องโกหก? เขาเกรงใจที่จะบอก หรือว่าไม่อยากให้เธอคิดมากกันแน่นะ
