จ้าวเถี่ยจู้ไม่รู้เ๹ื่๪๫ราวในชีวิตที่ผ่านมาของหลีหลิงเอ่อร์และเขาก็ไม่คิดที่จะถามด้วย เขาได้แต่ประคองหลีหลิงเอ่อร์ไปเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้านเมื่อกลับถึงบ้านหลีหลิงเอ่อร์ก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำได้แต่เดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

        เขากลับมาที่ห้องของตน ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกสะบัดผมที่เปียกเล็กน้อยแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมให้แห้ง เฉาจื่ออี๋ไม่อยู่บ้านอีกเช่นเคยเขาไม่รู้ว่าเธอออกไปไหนทุกวัน ส่วนซูเหยียนหนีก็ออกไปทำงานแล้วเขาเข้าไปทำกับข้าวไม่กี่อย่างในครัว เมื่อทำเสร็จหลีหลิงเอ่อร์ก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอดี เขาจึงเรียกเธอให้มาทานข้าวหลีหลิงเอ่อร์ที่ตอนนี้กลับมาร่าเริงเป็๲ปกติแล้วทานปีกไก่น้ำโค้กที่เขาทำเข้าไปคำหนึ่งก็พูดชมด้วยรอยยิ้ม “กับข้าวฝีมือพี่เถี่ยจู้เนี่ยใช้ได้เหมือนกันนะคะ”

        “ก็พอได้ๆ” เขาตอบอย่างถ่อมตัว

        เมื่อทานเสร็จ หลีหลิงเอ่อร์จึงลุกขึ้นแล้วกลับเข้าห้องไปส่วนเขาเมื่อล้างจานเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วเล่นอินเทอร์เน็ตอยู่ในห้องผ่านไปแล้วอีกหนึ่งวัน

        เช้าวันต่อมา ท้องฟ้าปลอดโปร่งแจ่มใส่ เฉาจื่ออี๋ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อทำกับข้าวให้กับคนในบ้านพอเธอทำเสร็จก็ถือกระดาษวาดภาพออกไปฝึกวาดภาพข้างนอกส่วนซูเหยียนหนีเมื่อสวมเครื่องแบบตำรวจเรียบร้อยก็ออกไปทำงานจ้าวเถี่ยจู้และหลีหลิงเอ่อร์ก็เรียกรถแท็กซี่เพื่อไปมหาลัย

        วันนี้เป็๲วันที่ทุกคนจะต้องไปฝึกทหารห้องเรียนจึงเต็มไปด้วยนักศึกษาที่พากันมาแต่เช้าขาดเพียงคนเดียวเท่านั้นก็คือกัวจิ้ง ซึ่งภายในห้องมีชุดทหารวางเตรียมไว้ให้แล้ว 

        “เมื่อเช้ามีคนนำชุดทหารมาวางไว้ให้แล้ว ฟั่นเจี้ยน ขึ้นมาเอาไปแจกหน่อยไป” อาจารย์หลินต๋าสั่งฟั่นเจี้ยน

        ฟั่นเจี้ยนยิ้มอย่างยินดีกับคำสั่งแล้วเดินไปหน้าห้องเพื่อหยิบชุดทหารไปแจกจ่ายให้ทุกคนโดยดูจากใบรายชื่อที่มีไซส์ของแต่ละคนเขียนอยู่

        “ทุกคนกลับหอไปเปลี่ยนชุดได้ ส่วนคนที่อยู่ข้างนอกให้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำแทน”เมื่อแจกครบอาจารย์หลินต๋าก็พูดขึ้นมาอีกรอบ

        จ้าวเถี่ยจู้และหลีหลิงเอ่อร์ต่างก็หยิบชุดของตัวเองแล้วเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

        หลังจากเสร็จเขาก็เดินมารอหลีหลิงเอ่อร์ตรงทางเดินไม่นานหญิงสาวที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็เดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเขามองสำรวจพบว่าความสวยของหลีหลิงเอ่อร์ในตอนนี้มีความกล้าหาญแฝงอยู่ด้วยต่างแตกจากที่ผ่านๆ มา

        “มองอะไร” หลีหลิงเอ่อร์พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

        “เปล่า คิดไม่ถึงว่าหลิงเอ่อร์ใส่ชุดทหารแล้วจะสวยแบบนี้” เขาพูดล้อ

        หลีหลิงเอ่อร์เลิกสนใจเขาทันทีแล้วเดินกลับไปที่ห้องเรียน

        ใช้เวลาไม่นานทุกคนก็เปลี่ยนเป็๞ชุดทหารหมดแล้วเรียบร้อยอาจารย์หลินต๋าเดินนำผู้ชายในชุดทหารคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ที่ไหล่ของชายคนนั้นประดับแถบหนึ่งแถบและดาวสามดวงบอกฐานะกัปตันของตนเอง

        “สวัสดีทุกคน ผมชื่อหนิวเ๮๬ิ๹ เวลาหนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้ผมจะเป็๲ครูฝึกของพวกคุณทุกคน ผมมีกฎอยู่แค่ข้อเดียวเท่านั้นคือห้ามขัดคำสั่งผมอย่างเด็ดขาด” กัปตันคนนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “สิบนาทีหลังจากนี้ ไปรวมกันที่สนามหญ้า ห้ามไปสายเด็ดขาดไม่งั้นล่ะก็พวกคุณจะต้องรับผลที่ตามมาเอง” กัปตันคนนั้นพูดจบก็เดินออกจากห้องเรียนไปทันที

        “เอาละ พวกเธอไปรวมกันที่สนามหญ้าได้แล้ว วันนี้เป็๞วันฝึกวันแรกพวกเธอต้องทำให้ครูฝึกเขาประทับใจในตัวพวกเธอให้ได้ล่ะ” อาจารย์หลินต๋าพูดจบก็เดินออกจากห้องเรียนไปเช่นเดียวกัน   

        จ้าวเถี่ยจู้และหลีหลิงเอ่อร์เดินตามคนอื่นๆ มาที่สนามหญ้าและพบว่าที่สนามหญ้าตอนนี้มีทีมอื่นที่เริ่มฝึกกันไปแล้วเมื่อเห็นหนิวเ๮๬ิ๹ยืนอยู่ที่สนามหญ้าด้วยสีหน้าเ๾็๲๰าทุกคนจึงรีบวิ่งมายืนที่ด้านของเขาทันที

        “เรามาเริ่มฝึกท่ายืนพื้นฐานกันก่อนดีกว่า ทุกคน แถวตรง” หนิวเ๮๣ิ๫สั่งเสียงดัง ทุกคนที่เคยยืนคุยกันเงียบเสียงลงแล้วยืนตัวตรงทันที

        “อยู่ในท่านี้ครึ่งชั่วโมง” หนิวเ๮๬ิ๹สั่งแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นในท่าขัดสมาธิ

        ยืนท่าทหารแบบนี้ครึ่งชั่วโมงเป็๞เ๹ื่๪๫ที่ไม่ได้ยากลำบากอะไรสำหรับจ้าวเถี่ยจู้ท่ายืนที่ตรงแนวของเขาทำให้หนิวเ๮๣ิ๫กวาดสายมามองที่เขาอยู่หลายรอบแต่สำหรับหลีหลิงเอ่อร์นั้น แตกต่างจากเขาลิบลับเขาดูออกว่าเธอไม่เคยต้องยืนแบบนี้ เพราะเธอยืนได้ไม่ถึงห้านาทีใบหน้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายก็เริ่มไม่มั่นคง

        “ยืนดีๆ ห้ามขยับ ถ้าจะขยับต้องรายงานผมก่อน ผมอนุญาตเมื่อไหร่ถึงขยับได้”หนิวเ๮๬ิ๹ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

        สีหน้าของทุกคนเริ่มซีดขาว ตอนนี้เป็๞เวลาที่พระอาทิตย์กำลังแรงที่สุดแล้วยิ่งเมื่อวานมีฝน อากาศจึงร้อนเป็๞พิเศษ

        ยี่สิบนาทีต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเป็๲ลมล้มลงไปที่พื้นหน่วยแพทย์ที่อยู่ข้างสนามรีบเข้ามาดูทันที จากนั้นก็พาหญิงสาวที่เป็๲ลมใส่เปลนอนแล้วพาไปในร่ม

        สีหน้าของหลีหลิงเอ่อร์ซีดขาวยิ่งกว่าเดิมร่างของเธอโอนเอนไปนิดหนึ่งก่อนจะกลับมายืนตรงด้วยสีหน้าหนักแน่นเช่นเดิม หนิวเ๮๣ิ๫มองมาที่เธอโดยไม่พูดอะไรออกมา

        อีกห้านาทีต่อมา หน้าของหลีหลิงเอ่อร์ไม่มีสีเ๣ื๵๪เหงื่อออกจนเสื้อผ้าเปียก แล้วทันใดนั้นตาเธอก็เลื่อนลอยแล้วเป็๲ลมล้มลงไปขณะที่เธอกำลังจะล้มลงไปที่พื้น เขาก็รีบไปยืนข้างหน้าเธอแล้วพยุงตัวเธอไว้

        “ใครให้คุณขยับ” หนิวเ๮๣ิ๫ลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเดินตรงมาหาเขาเขาไม่ได้ขยับ แต่กลับมองไปที่อีกฝ่ายด้วยแววตาดุดันแทน หนิวเ๮๣ิ๫สบกับสายตาดุดันของอีกฝ่ายที่มองมาสายตาแบบนี้เป็๞สายตาที่จะเห็นได้จากพวกทหารเท่านั้นทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังจนเริ่มมีเหงื่อออกมาตามใบหน้า

        จ้าวเถี่ยจู้ไม่ได้สนใจหนิวเ๮๬ิ๹อีกต่อไปเขาอุ้มหลีหลิงเอ่อร์ที่เป็๲ลมเดินเข้าไปในร่มแพทย์ที่อยู่ตรงนั้นรีบเข้ามาดูอาการพร้อมทั้งป้อนยาให้เมื่อเขาเห็นว่าอาการของหญิงสาวดีขึ้นแล้วจึงหันหลังกลับไปยืนในแถวต่อ

        หนิวเ๮๣ิ๫มองมาที่เขาอย่างลังเลแวบหนึ่ง ชายคนนี้ดูผ่านๆก็เหมือนกับนักศึกษาใหม่ทั่วไป แต่ทำไมถึงได้มีแววตาแบบนั้นมือของชายคนนี้คงต้องเคยเปื้อนเ๧ื๪๨มาก่อนแน่ๆ และคงจะไม่น้อยเลยด้วยเขาคิดก่อนจะตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งกับชายคนนี้

        สำหรับจ้าวเถี่ยจู้แล้วมาฝึกทหารก็เหมือนไปวิ่งเล่นนั่นแหละไม่มีความท้าทายอะไร ฝึกมาจนถึงตอนเย็น คนในคณะเขาเป็๲ลมไปสิบกว่าคนแต่ชายอ้วนที่ชื่อฟั่นเจี้ยนคนนั้นกลับทนได้ ทำให้เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ดีขึ้นเมื่อจบการฝึกในวันนี้เขาจึงเดินไปหาหลีหลิงเอ่อร์ที่จุดพักผ่อน “ไม่คิดเลยว่าร่างกายเธอจะอ่อนแอขนาดนี้” เขาพูดจบหลีหลิงเอ่อร์ก็ทำเสียงขึ้นจมูกใส่เขาไม่ยอมพูดอะไรออกมา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป

        หลังจากเดินออกมาจากสนาม เขาก็ได้ยินเสียงรถคันหนึ่งดังอยู่ใกล้ๆ เขาหลังจากนั้นรถยี่ห้อออดี้ Q5 ก็ขับมาจอดที่ด้านข้างของหลีหลิงเอ่อร์ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเปิดกระจกลงมา เขาคือชายคนที่มารับกัวจิ้งเมื่อวานนี้เอง “นักศึกษา ให้ผมไปส่งไหม” เขาถามหลีหลิงเอ่อร์

        หลีหลิงเอ่อร์มองไปที่ชายคนนั้นนิดหนึ่งอย่างไม่สนใจชายคนนั้นเห็นดังนั้นก็ไม่โกรธกลับถามต่อ “ถ้าไม่สนใจก็ไม่เป็๲ไรผมชื่อเฉินเจ๋อ เรียนอยู่ปีสามสาขาธุรกิจ ต่อไปถ้ามีปัญหาอะไรไปหาผมได้ตลอดนะ” ชายคนนั้นพูดจบก็มองมาทางเขาที่ยืนข้างๆ หลีหลิงเอ่อร์ก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยอย่างทักทายแล้วจึงขับรถออกไปด้วยสายตาไม่ยอมแพ้

        “หลิงเอ่อร์ เธอนี่มีเสน่ห์เหลือเฟือจริงนะ นี่คนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย”

        “ก็แน่สิ” หลีหลิงเอ่อร์หันมาตอบเขาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

        “ไม่ใช่แค่เสน่ห์เท่านั้นนะ อย่างอื่นก็เหลือเฟือด้วย” เขาพูดแล้วมองไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย

        “พี่เถี่ยจู้...”

        “หืม?”

        “พี่นี่ลามกจริงๆ เลย”