หญิงหม้ายในจวนอ๋อง
ในอดีตนางทุ่มเททุกอย่างให้กับความรัก ยอมสละตำแหน่งชายาอ๋อง เพื่ออยู่กินกับบัณฑิตยากไร้ แต่ท้ายที่สุด…สิ่งที่ได้กลับมาคือการถูก ‘ทรยศหักหลัง’
สามีผู้เคยให้คำมั่นว่าจะรักมั่นคง กลับทอดทิ้งนางเพื่อไต่เต้าอำนาจ เมื่อเขาสอบได้เป็นขุนนางสูงศักดิ์และมีโอกาสพบรักกับบุตรีเสนาบดี นางจึงถูกผลักไสออกจากจวนอย่างไร้เยื่อใย ถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีไร้ค่า...ไร้ความหมาย...
.......................................................
“สุดท้ายกลับมาหาข้า...เหมือนสุนัขไร้เจ้าของที่ถูกทิ้ง!” เขากล่าว พลางจิบชาเบา ๆ หยุดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะวางตำราในมือ แล้วลุกขึ้นเดินไปยังหน้าจวน
สองเท้าก้าวออกมาด้วยท่วงท่าสง่างาม พร้อมสายลมอ่อนพัดปะทะกาย แม้ในอาภรณ์หนาหลายชั้นยังรู้สึกถึงความเย็นยะเยือก ทว่าอีกฝ่ายมีเพียงอาภรณ์บางคลุมกายเท่านั้น
เขาทอดสายตามองนาง ที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นดินแห้ง ๆ ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก นางเด็ดเดี่ยวพอที่กล้าทิ้งตำแหน่งชายาอ๋อง เลือกใช้ชีวิตกับบัณฑิตยากจน มานานนับปี...
หยวนเฟิงอ๋องย่อตัวลง เอียงศีรษะมองหญิงสาวที่ไม่เหลือเค้าเดิม แล้วใช้มือจิ้มไปที่หน้าผากนางเบา ๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดเปลือกตามองอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
“ไร้เจ้าของแล้ว จะกลับมาหาข้างั้นเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ ไร้ซึ่งความเมตตาใด ๆ ต่อนาง
