เมื่อจ้าวเถี่ยจู้กลับมาถึงบ้านก็เห็นเฉาจื่ออี๋กับซูเหยียนหนีกำลังเล่นเกมแข่งรถกันอยู่“กับข้าวอยู่ในครัว ไปกินเองนะ” ซูเหยียนหนีพูดกับเขาเสร็จก็ไม่สนใจเขาอีก
เมื่อเขากับหลีหลิงเอ่อร์จัดการกับข้าวจนหมดและล้างจนสะอาดก็กลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเองทันทีเขาเปิดคอมฯ แล้วเข้าโปรแกรมคิวคิว ภาพถ่ายครึ่งตัวของคนๆ หนึ่งก็โผล่ขึ้นมาเขาจึงกดเข้าไปที่ภาพนั้นทันที
“พี่เถี่ยจู้ รับเงินหนึ่งร้อยสามสิบล้านดอลลาร์ที่พี่ลงทุนคราวก่อนคืนไปด้วยแล้วลงทุนครั้งนี้ได้กำไรมาเจ็ดสิบล้านดอลลาร์ พี่เถี่ยจู้ดูด้วยนะ” เขายิ้มกับอีกฝ่าย ตอนที่เขาเป็นักฆ่า เขาทำได้เงินเยอะมากครึ่งหนึ่งถูกเขาเอาไปถลุงเล่น อีกครึ่งเขาเอาไปรวมกับของเล่ยจื่อแล้วให้กับเพื่อนคนหนึ่งที่ซื่อแจ็คที่เป็อัจฉริยะด้านการลงทุน
สมกับที่เป็อัจฉริยะ ภายในเวลาไม่กี่เดือนสามารถทำให้เงินหนึ่งร้อยสามสิบล้านดอลลาร์ของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกเจ็ดสิบล้านดอลลาร์กำไรขนาดนี้ ถ้าพวกผู้เชี่ยวชาญรู้เข้าล่ะก็คงหน้าซีดไปตามๆ กันแน่
“ขอบคุณนะแจ็ค ยังไงเงินนั่นพี่ก็ฝากนายดูแลให้ด้วยนะ” เขาตอบกลับไป
“พี่เถี่ยจู้ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ตอนนั้น ผมคงไม่มีวันนี้ระหว่างพวกเรายังต้องพูดขอบคุณอะไรกันอีก ผมจะช่วยพี่ดูแลเงินนั่นเอง” เขายิ้มก่อนจะปิดโปรแกรมคิวคิว จากนั้นจึงโทรไปหาเล่ยจื่อ
“พี่เถี่ยจู้ มีอะไรงั้นหรือพี่” เล่ยจื่อที่เสียงเหมือนเพิ่งตื่นนอนถามพร้อมกับหาวออกมา
“เงินที่ให้แจ็คไป ได้กลับมาแล้วนะ ได้มาเจ็ดสิบล้านดอลลาร์แบ่งกันคนละครึ่ง เดี๋ยวพี่จะโอนเข้าบัญชีให้”
“โทรมาเพราะเื่แค่นี้เนี่ยนะพี่ พี่จัดการเถอะ ผมจะนอนต่อแล้ว”
เมื่อวางสายเขาก็จัดการโอนเงินสามสิบห้าล้านดอลลาร์เข้าบัญชีต่างประเทศของเล่ยจื่อแล้วโอนเงินสามสิบสี่ล้านดอลลาร์เข้าบัญชีของตัวเองอีกบัญชีหนึ่งเหลือไว้แค่หนึ่งล้านเอาไว้ใช้ ตอนนี้เขาก็มีเงินแล้ว ถ้าไม่ใช้สักหน่อยคงจะน่าเสียดายแย่
เมื่อคิดว่าตัวเองจะต้องเรียกรถแท็กซี่ไปมหาลัยทุกวันเขาจึงมีความคิดอยากจะซื้อรถขึ้นมาทันที
ขณะที่จ้าวเถี่ยจู้กำลังดูรถในเว็บไซต์อยู่นั้นหลีหลิงเอ่อร์ก็เดินเข้ามาพอดี “พี่เถี่ยจู้จะซื้อรถงั้นหรือ”
“ใช่ พี่ไม่ค่อยมีความรู้ด้านนี้สักเท่าไหร่ เลยไม่รู้จะซื้อยี่ห้ออะไรดี”
“ซื้อบีเอ็มไม่ก็เบนซ์ไหม จะได้ดูเป็เศรษฐี” หลีหลิงเอ่อร์เสนอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เศรษฐีอะไรกันละ พี่เป็แค่คนธรรมดาๆ เท่านั้นแหละ”
“งั้นซื้อรถรุ่น QQ สิ จะได้ไม่เหมือนพวกเศรษฐีอยู่บ้านหลังใหญ่ แต่ขับรถเล็ก”
“รถรุ่น QQ งั้นเหรอ ก็ใช้ได้อยู่นะงั้นซื้อรถรุ่น QQ ละกัน”
“พี่เถี่ยจู้ พี่มีเงินเยอะจริงเหรอ...งั้นรับเลี้ยงหลิงเอ่อร์สักคนไหม” หลีหลิงเอ่อร์ถามพร้อมกับมองเขาตาปริบๆ
“ก็คิดอยู่นะ แต่กลัวพ่อเธอจะไม่เห็นด้วยนะสิ” เขาเอนตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะหัวเราะออกมา
“พี่เถี่ยจู้ ถ้าพี่มีรถแล้ว ต้องไปส่งหลิงเอ่อร์ที่มหาลัยนะ”
“ไม่มีปัญหา”
จ้าวเถี่ยจู้และหลีหลิงเอ่อร์ไปฝึกทหารทุกวัน ทำให้ผิวขาวๆของหลีหลิงเอ่อร์กลายเป็สีแทนเพราะถูกแดด ร่ายกายก็แข็งแรงขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เช้าวันต่อมาหนิวเิที่หลังจากเรียกรวมพลพวกนักศึกษาเรียบร้อยแล้วจึงบอกกิจกรรมที่จะให้ทำในวันนี้ “วันนี้พวกคุณทุกคนจะได้ไปฝึกยิงปืนที่สนามยิงปืนในค่ายของผม” เมื่อพูดจบ พวกนักศึกษาทุกคนต่างก็พูดคุยกันอย่างยินดี ในประเทศจีนปืนเป็ของที่ถูกควบคุมอย่างเคร่งครัดคนธรรมดาสามัญไม่มีโอกาสเลยที่จะได้ัักับปืนครั้งนี้พวกนักศึกษามีโอกาสได้ฝึกยิงย่อมรู้สึกตื่นเต้นเป็ธรรมดา
“วันนี้ไม่ได้มีเพียงแต่พวกคุณเท่านั้นที่ได้ฝึกยิงปืนที่สนามแต่ยังรวมถึงนักศึกษาใหม่ทุกคนอีกด้วย เมื่อซ้อมเสร็จก็จะมีการแข่งขันหวังว่าเมื่อถึงตอนนั้น พวกคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ”
“ครับผม” นักศึกษาทุกคนตอบเป็เสียงเดียวกัน
ปืนเหรอ ไม่ได้จับมานานแล้ว ก็น่าจะั้แ่ตอนที่จ้าวเถี่ยจู้กลับจากาที่แอฟริกาั้แ่นั้นเขาก็ไม่ได้จับปืนอีกเลย ไม่รู้ว่าถ้าได้จับจะคุ้นมือไหมเขาคิดพร้อมทั้งถอนหายใจออกมา
หนิวเิพาพวกเขาขึ้นรถบัสคันหนึ่งเพื่อไปที่สนามยิงปืน
พวกนักศึกษาต่างก็ตื่นเต้นจึงส่งเสียงพูดคุยดังไปตลอดทาง
เมื่อมาถึงที่หมาย หนิวเิพาพวกเขาลงจากรถแล้วพาไปที่สนามๆ หนึ่งจากนั้นจึงหยิบปืนที่อยู่ข้างตัวขึ้นมา “นี่คือปืนไรเฟิล 81 ที่ประเทศเราผลิตขึ้นเอง ความยาวปืน 950 มม.ความยาวลำปืนกล้อง 44 มม. ความเร็ว 720 เมตรต่อวินาทีและใช้ะุ 7.62 มม.นี้คือปืนที่พวกคุณทุกคนต้องใช้ฝึกซ้อมในวันนี้ตอนนี้ผมจะสาธิตวิธียิงปืนให้พวกคุณดูก่อน”
จ้าวเถี่ยจู้มองไปรอบๆ อย่างเบื่อหน่ายแต่เมื่อเขาได้ยินเสียงยิงปืนดังมาจากสนามอื่น ทำให้เขาเริ่มรู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมา
“เอาล่ะ ตอนนี้ยืนเรียงตามเลขที่ สิบคนหนึ่งกลุ่ม สลับกันซ้อมยิง” หนิวเิสาธิตการยิงปืนให้ทุกคนดูหลังจากนั้นจึงปล่อยให้ฝึกซ้อมกันเอง
ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่องแต่ไม่ค่อยจะเข้าเป้าสักเท่าไหร่ทำให้หนิวเิส่ายหัวอย่างผิดหวัง
เมื่อถึงตาจ้าวเถี่ยจู้ เขานอนคว่ำลงไปที่พื้น ยกปืนขึ้นมาตรงหัวไหล่สายตาเล็งไปที่เป้าที่อยู่ห่างออกไป หนิวเิมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าเคร่งขรึมท่ายิงของคนตรงหน้าตรงตามท่ายิงที่ถูกต้องทุกอย่างความคิดก็ดูเหมือนจะไปอยู่ที่เป้ายิงที่อยู่ห่างออกไป ปัง เมื่อเสียงปืนดังขึ้นหน้าจอที่บอกคะแนนอยู่ด้านข้างก็ปรากฎตัวเลข 9.5
9.5 หนิวเิมองคะแนนอย่างตกตะลึง เป็คะแนนที่ดีมากๆดีกว่าทหารหลายคนเสียอีก ชายหนุ่มคนนี้เป็ใครกันแน่นะ เขาคิดในใจ
จ้าวเถี่ยจู้ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เขาฝีมือตกถ้าเป็แต่ก่อน คะแนนของเขาไม่เคยต่ำกว่า 9.8 เลยเพียงแต่มันนานมากแล้วที่ไม่ได้จับปืน ก็เลยยังไม่ค่อยคุ้นมือเท่าไหร่ครั้งนี้ฝีมือเลยตกลงไปนิดหน่อย
“หนิวเิ ทีมนายซ้อมเป็ไงบ้าง” ครูฝึกอีกคนจากสนามข้างๆเดินมาถาม
“ก็ดี มีหลายคนที่พอมีฝีมือบ้าง นายละ” หนิวเิถามกลับ
“ทีมผมมีคนเก่งคนอยู่คนหนึ่ง ครั้งแรกได้ 9.7 สามครั้งหลังได้ 9.8 ขึ้นทั้งนั้นเลยนายว่าเก่งไหมละ” ครูฝึกคนนั้นเล่าด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
“เก่งจริงๆ คนไหนล่ะ”
ครูฝึกคนนั้นชี้ไปที่ชายวัยรุ่นใบหน้าเ็าคนหนึ่ง “นั่นไง ชื่อว่าหลิวซิง ผมว่าการแข่งยิงปืนใน ครั้งนี้เขาต้องได้ที่หนึ่งแน่นอน”
“ก็ไม่แน่” หนิวเิส่ายหัวเล็กน้อยแล้วมองไปที่จ้าวเถี่ยจู้ครูฝึกคนนั้นได้ฟังก็ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ จากนั้นจึงเดินกลับไปที่ทีมตัวเอง
ปัง เสียงปืนครั้งที่สองดังมาจากจ้าวเถี่ยจู้
9.8 หนิวเิมองไปที่จอคะแนนอย่างตะลึง 9.8 จริงๆด้วย
“เคยยิงปืนมาก่อนไหม” เขาเดินเข้าไปถาม
“ก็เคยบ้าง ตอนอยู่ต่างประเทศน่ะ” จ้าวเถี่ยจู้ตอบแล้วลุกขึ้นยืน
“แบบนี้นี่เอง” หนิวเิพยักหน้ารับ
จ้าวเถี่ยจู้หันหลังเดินกลับไปรวมกลุ่มกับคนในทีมคนอื่นที่อยู่ในทีมมองชายหนุ่มอย่างตะลึง ผู้หญิงก็มองเขาด้วยแววตาร้อนแรงเพราะจนถึงตอนนี้ มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ยิงได้ 9 คะแนนขึ้น ส่วนคนที่ถูกมองก็ทำเป็ยืนกอดอกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“ชิ เก๊กหล่ออีกแระ” หลีหลิงเอ่อร์กลอกตาใส่ขณะพูด
