“แล้วใครกันนะ ที่ครั้งแรกก็เสร็จภายในหนึ่งนาทีแรกซะแล้วน่ะ” เสี่ยวไป๋กล่าวอย่างกระแหนะกระแหน ตอนนั้นใบหน้าของจุนห่าวเปลี่ยนสีกลายเป็สีแดงแปร๊ด เสี่ยวไป๋แอบคิดในใจว่า ‘จุนห่าวไม่ได้โกรธจนหน้าแดง แต่ต้องแดงเพราะอายเป็แน่’ เวลานั้นหานรุ่ยต้องปลอบใจจุนห่าว จุนห่าวถึงได้มีกำลังใจที่จะทำต่ออีกครั้ง และไม่มีท่าทีอิดโรยอีกต่อไป
“เสี่ยวไป๋ เ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าเ้าเป็เสือที่มีคุณธรรม จะไม่แอบดูเื่บนเตียงของข้า ข้าอยากจะบ้าตายที่เชื่อคำพูดซี้ซั้วของเ้าได้ เ้าลืมเื่นั้นไปเสียเถอะ หากเ้าพูดไร้สาระอีก ถ้าข้าเจอเ้าวันใด ข้าต่อยเ้าแน่” จุนห่าวพูดอย่างลนลาน สำหรับเขาแล้ว นี่เป็เื่ที่เขาเ็ปอย่างที่สุด แค่นึกถึงเื่นั้นขึ้นมา เขาก็รู้สึกอัปยศ โชคดีที่หานรุ่ยไม่ทอดทิ้งเขา ซ้ำยังปลอบโยน เพื่อนำพาความมั่นใจของเขากลับมา เขาคิดว่าเื่นี้มีเพียงแค่เขากับหานรุ่ยเท่านั้นที่รู้ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เสี่ยวไป๋จะแอบดู
“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบดู เ้าคิดว่าข้าอยากดูนักหรือไง เรือนร่างของเ้าน่าเกลียดขนาดนั้น สู้หานรุ่ยไม่ได้เลย” เสี่ยวไป๋ตั้งใจพูดยั่วยุจุนห่าว เขาแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ในอดีตทุกครั้งที่ท่านพ่อและท่านแม่ของเขาอยู่ด้วยกัน ก็จะมักโยนเขาออกไปเสมอ ในเมื่อตอนนี้เขามีโอกาสแล้ว เขาเลยอยากขอแอบดูสักครั้ง เขาคิดไม่ถึงว่าจุนห่าวจะอ่อนด้อยถึงเพียงนี้ แค่หนึ่งนาทีก็เสร็จแล้ว แต่อย่างไรก็ตามรูปร่างของจุนห่าวนั้น ดีมาก จากนี้ไปเขาจะฝึกรูปร่างให้ได้แบบจุนห่าว เพราะถ้ามีรูปร่างที่ดีมาประกอบกับหน้าตาที่งดงามของเขาแล้วนั้น เขาย่อมหาหงส์ขาวที่สง่างามและสูงส่งมาเป็ภรรยาได้แน่ การแต่งงานกับหงส์ขาว คือ ปณิธานสูงสุดในชีวิตของเขาแล้ว
“ข้าไม่คิดเลยว่า เ้าจะกล้าแอบดูเรือนร่างของหานรุ่ย รูปร่างของหานรุ่ยดี ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว แต่ว่าหานรุ่ยเป็เมียข้า จากนี้ไปเ้าห้ามแอบดูอีก อีกอย่างนะ รูปร่างข้าดีจะตาย เด็กขน ๆ แบบเ้าไม่มีวันได้เชยชมหรอก และข้าก็ไม่อยากจะคิดหยุมหยิมกับเ้าหรอกนะ” จุนห่าวพูดอย่างไม่พอใจ เขาคิดไม่ถึงว่า เสี่ยวไป๋จะมีนิสัยชอบแอบดูเช่นนี้ เพื่อให้ไม่ถูกแอบดูอีก เขาต้องสั่งสอนให้เสี่ยวไป๋รู้ว่าการแอบดู คือ การกระทำที่หยาบคาย เขาอยากให้เสี่ยวไป๋หลีกเลี่ยงเื่นี้อย่างมีสติหยั่งคิด
“ข้าไม่ได้แอบดูภรรยาของเ้าบ่อยหรอกน่า ข้าชอบหงส์ขาว เป้าหมายสูงสุดในชีวิตของข้า คือ การเสาะหาหงส์ขาวที่สง่างามและสูงส่งมาเป็คู่ชีวิต ข้าไม่ได้ชอบมนุษย์ซักหน่อย” เสี่ยวไป๋เล่าถึงความปรารถนาของเขาให้ฟัง
จุนห่าวคิดไม่ถึงว่า เสี่ยวไป๋จะคิดหมกหมุ่นอยู่แต่กับหงส์ขาว เขาไม่รู้ว่า พ่อแม่ของเสี่ยวไป๋คิดเห็นอย่างไรกับเื่นี้ ความรักข้ามเผ่าพันธุ์เช่นนี้ สามารถเป็ไปได้ไหม? แต่จุนห่าวก็นึกขึ้นมาได้ว่า ที่นี่คือโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร คงไม่มีอะไรที่เป็ไปไม่ได้ ทุกสรรพสิ่งล้วนมีจิติญญาอยู่ในตัว หากมีจิติญญา ก็ย่อมดูดรับพลังิญญาจากทั้ง์และปฐีได้ เมื่อบำเพ็ญเพียรไปได้่หนึ่ง ก็จะกลายเป็มนุษย์ได้ ดังนั้นความรักต่างเผ่าพันธุ์ของที่นี่ จึงไม่ใช่ปัญหา พอคิดถึงตรงนี้ จุนห่าวจึงพูดกับเสี่ยวไป๋ว่า “เสี่ยวไป๋ จากนี้ไปเ้าห้ามแอบดูเวลาข้าทำกิจกับหานรุ่ยเป็อันขาด หากเ้าตอบรับ ข้าสัญญาว่าจะหาหงส์ขาวมาเป็ภรรยาให้เ้า ถ้าถึงตอนนั้นพวกเ้าสองคนก็ช่วยกันบำเพ็ญเพียร คอยเป็เพื่อนเล่นกันแล้วกัน คบกันั้แ่เด็ก ๆ ดีจะตาย”
“จริงหรือ? เ้าจะช่วยหาภรรยาให้ข้าจริง ๆ อย่างนั้นหรือ เ้าช่างเป็คนดีเสียจริง จากนี้ไปข้าจะไม่แอบดูเ้าแล้ว แต่เ้าต้องพูดคำไหนคำนั้นนะ” เสี่ยวไป๋พูดอย่างดีใจ พอคิดว่า จากนี้ไปเขาจะมีหงส์ขาวคอยอยู่เคียงข้าง เสี่ยวไป๋ก็พลันรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา
“แต่ในแผ่นดินชางหลาน สถานที่ที่มีพลังิญญานั้น ค่อนข้างบางเบามาก จะมีหงส์ขาวจากเผ่าพันธุ์ที่สูงส่งเช่นนั้นหรือ? จุนห่าว เ้าอย่าเนียนหาเป็ดมาให้ข้าแทนแล้วกัน เื่ที่ว่าลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็หงส์ขาวได้ มันมีแค่ในเทพนิยายเท่านั้นแหละ” เสี่ยวไป๋กล่าว เขาไม่ค่อยวางใจ เผื่อว่าจุนห่าวหลอกเอาเป็ดมาให้เขาจริง ๆ ขึ้นมา เขาจะทำอย่างไรดี เพราะฉะนั้นเสี่ยวไป๋จึงเตือนจุนห่าวไว้ก่อนว่า อย่าได้หลอกเอาของปลอมมามั่วว่าเป็ของจริง เพราะเขามองออกได้แน่
“ถ้าบนแผ่นดินชางหลานไม่มี ถ้าอย่างนั้นเ้าก็รอพวกเราเดินทางไปดินแดนอื่นก่อน ข้าถึงจะหาให้เ้าได้ ข้าสนองความ้าของเ้าได้อย่างแน่นอน” จุนห่าวกล่าวอย่างมั่นใจ เพื่อความสุขของตนเองแล้ว เขายอมให้เสี่ยวไป๋ได้สิ่งที่้า
“ถ้าต้องรอนานขนาดนั้น และดูจากระดับการบำเพ็ญของเ้าในยามนี้ อย่างไรก็คงต้องรออีก 8 ถึง 10 ปี คงต้องใช้เวลาอีกตั้งนานกว่าข้าจะเจอหงส์ขาวในใจของข้า แค่คิดข้าก็เ็ปแล้ว” เสี่ยวไป๋พูดอย่างเศร้าใจ “หงส์ขาวของข้า ว่าที่ภรรยาของข้า เ้าอยู่ที่ไหนกันนะ”
