“จุนห่าว เ้าปรุงยานั้นได้หรือ?” เมื่อได้ฟังจุนห่าวแล้ว หานรุ่ยจึงเอ่ยถามจุนห่าวด้วยดวงตาเปล่งประกาย เมื่อครั้นที่ซื้อใบสั่งยามา หานรุ่ยคิดว่า ใบสั่งยานั้นไร้ประโยชน์ ราคาก็แพง แถมยังใช้ได้ไม่ครอบคลุมอีก เขาได้ยินมาว่าใบสั่งยานี้ เป็ตำรายาโบราณที่ตกหล่น ครานั้นหานรุ่ยคิดว่า ผู้จัดการหลอกลวงพวกเขา แม้ว่ายาชนิดนี้จะได้รับการค้นคว้ามาแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีคุณค่าในทางปฏิบัติสักเท่าไหร่ ในมุมมองของหานรุ่ยนั้น มีแต่ยาที่ช่วยในการบำเพ็ญเพียรเท่านั้น ถึงจะถือว่ามีคุณค่า แต่ถึงอย่างนั้นจุนห่าวก็ยังยืนยันที่จะซื้อ และบอกอีกว่าไม่มียาใดที่ไร้ประโยชน์หรอก บางทีมันอาจจะได้ใช้เมื่อถึงเวลาก็ได้ แถมบอกอีกว่า ถ้าศึกษายานี้ แล้วสามารถทำออกมาได้ ก็จะขายยานี้ได้เป็กอบเป็กำแน่นอน เื่ความเป็ชายนั้น จุนห่าวเข้าใจดี หานรุ่ยคิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ยานั่นเร็วปานนี้ และพลางคิดในใจว่า จุนห่าวช่างมีสายตากว้างไกลยิ่งนัก
จุนห่าวมองหานรุ่ยพลางพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ข้าน่าจะปรุงยานี้ได้ ข้าศึกษามานานแล้ว” จุนห่าวพบว่าใบสั่งยานี้มีประโยชน์ เพราะเป็ปัญหาที่ยิ่งใหญ่สำหรับบุรุษ ในสุ่ยหลานซิงมีวิชาวิทยาเพศชาย แต่ที่นี่ไม่มี แต่ทว่ามียาิญญา ในมุมมองของจุนห่าว ยาิญญาได้ผลดีกว่ายาแผนจีนและยาแผนตะวันตกเสียอีก ตราบใดที่พบปัญหาในบุรุษ ยาิญญาย่อมใช้ฟื้นฟูสมรรถภาพได้ หากดื่มทั้งขวดแล้วกระตุ้นอารมณ์มากเกินไป ก็ค่อย ๆ ดื่มทีละน้อยก็ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีผลข้างเคียง และจำเป็จะต้องดื่มยานี้ โรคถึงจะหาย นี่คือข้อดีของโลกบำเพ็ญเพียรที่เต็มไปด้วยจินตนาการ
“ยาิญญาใดรึ? โรคของเซ่าเจี้ยนหลิ่นเป็โรคเรื้อรัง ทั้งหาหมอมามากมาย ทั้งหาเย้าซือ เพื่อมาปรุงยารักษาก็แล้ว แม้กระทั่งเชิญตานซือผู้สูงส่งมาช่วยก็แล้ว แต่กลับไม่มีใครรักษาเขาให้หายได้เลย จนเซ่าเจี้ยนหลิ่นถอดใจเลิกรักษาไปแล้ว เพราะฉะนั้นความหวังทั้งหมดจึงตกไปอยู่ที่เซ่าหานอี้อย่างไรล่ะ” พอมองดูสองสามีภรรยาชายที่กลิ้งอย่างกับเป็ลูกมะนาว จุนฟานจึงถามขึ้นมาอย่างร้อนใจและอยากรู้อยากเห็นมาก เขาอยากรู้เสียจริงว่ายาิญญาใด และจะส่งผลอันใดบ้าง
ครั้นเห็นจุนฟานที่ยีศีรษะอย่างร้อนใจ จิตใจที่อ่อนแอของจุนเช่อก็ผ่อนคลายขึ้นบ้าง เขาเกรงว่าหลังจากจุนฟานผ่านเหตุการณ์นี้ไป จะกลายเป็หม่นหมองอย่างไม่มีวันกลับคืนได้ ยามนี้พอได้ยินว่ามีหนทาง ไม่เพียงแค่จุนฟานที่อยากรู้จนร้อนใจ ตัวเขาเองก็อยากรู้เช่นเดียวกัน เพียงแต่เขาดูสุขุม ไม่ร้อนใจในทันที เพราะเขาคิดว่าไม่อย่างไรจุนห่าวก็คงจะบอกในไม่ช้าก็เร็ว จึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก
จุนห่าวกระแอมในลำคอ พลางมองจุนเช่อกับจุนฟาน และเอ่ยขึ้นว่า “ยาบำรุงพลังัน่ะ ในใบสั่งยากล่าวว่า หากบุรุษมีปัญญาในเื่นั้น ให้ดื่มยาิญญาชนิดนี้ รับประกันว่าจะกลับมาผงาดดั่งเสือและแข็งแรง มีชีวิตชีวาในทันที อยากจะมีบุตรกี่คนก็ย่อมได้ ตราบใดที่มียานี้ อยู่ในมือ ค่ำคืนหนึ่งเจ็ดครั้งก็จะไม่ใช่ความฝัน นี่ถือว่าเป็เื่ที่ดีของบุรุษ”
ทันใดนั้น เสี่ยวไป๋ผู้ที่หายไปเป็เวลาเนิ่นนาน ก็พลันเอ่ยขึ้นมาว่า “จุนห่าว นี่เ้ามีปัญหาด้านนั้นด้วยใช่ไหม เลยไม่อาจสนองหานรุ่ยได้น่ะ เ้าเกรงว่าหานรุ่ยจะถีบเ้า ถึงได้ลองศึกษาใบสั่งยานี้ ข้าเห็นเ้าศึกษายานี้มาสองปีแล้ว แลดูยืนหยัดตั้งใจศึกษาเป็ที่สุด ช่างน่ายกย่องเสียจริง ไม่ใช่ว่าข้าหมายถึงเ้านะ หากเ้าใช้ความพยายามในการบำเพ็ญเพียรให้จริงจังได้เช่นนี้บ้าง เ้าก็คงจะไม่หยุดอยู่ที่พลังลมปราณขั้นที่ห้าแบบนี้หรอก เ้านี่หลับหูหลับตากับพร์ชั้นยอดของเ้าเสียจริง หากเ้ามีพลังปราณล้ำลึก ก็จะยิ่งมีหนทางในการ่ชิงพี่สะใภ้สามของเ้า เพียงแค่เ้าแกว่งแขน ศัตรูก็พากันหวาดกลัวแล้ว ข้าอยากจะเตือนเ้านะ หากเ้าไม่ขยัน ระวังภรรยาของเ้าจะถูกคนอื่นแย่งไปบ้าง โอ๊ะ! แต่เ้าวางใจได้ ภรรยาของเ้ามีหน้าตาเป็อาวุธอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นจึงปลอดภัยหายห่วง ไม่มีใครแย่งไปหรอก คนที่นี่น่ะ ตาบอด ดันชื่นชอบซวงเอ๋อร์ที่ดูอรชรอ้อนแอ้นซะอย่างนั้น ข้าจะไม่พูดถึงที่สุ่ยหลานซิงแล้วกัน แต่ในแดนเซียน รูปร่างหน้าตาของหานรุ่ยก็ถือว่าเป็สินค้าขายดีอยู่”
“นี่เ้าพูดอะไร เ้าช่างหลับหูหลับตาเสียจริง ข้าออกจะเก่งกาจขนาดนี้ เ้ารู้หรือไม่ว่าหานรุ่ยมีความสุขเพียงใด หานรุ่ยยังชื่นชมว่าข้าแข็งแกร่ง ช่างน่าพอใจยิ่ง ข้าถึงไม่ต้องกินยานั่นอย่างไรล่ะ” จุนห่าวกล่าวกับเสี่ยวไป๋อย่างภาคภูมิใจ ั้แ่เขากับหานรุ่ยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ทุกครั้งหานรุ่ยจะเป็ฝ่ายร้องขอว่า “ไม่ไหว” เื่บนเตียงของเขาช่างเก่งกาจนัก หนึ่งคืนเจ็ดครั้งก็มิใช่ปัญหา เสี่ยวไป๋ยังจะกล้าสงสัยในตัวเขาอีก เื่ที่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีของบุรุษนั้น เขาไม่อาจประนีประนอมได้หรอก
