ขนมปังแห้งในมือเด็กสองคนแข็งจนกัดแทบไม่เข้า ไม่รู้ว่าซ่อนไว้นานเท่าใดแล้ว ส่วนน้ำที่เด็กสองคนดื่มก็เป็๲น้ำอุ่นที่ใกล้เย็นชืด อีกไม่นานก็เย็นแล้ว ไม่มีไอร้อนแม้แต่น้อย

        อากาศในเดือนสองลมหนาวยังเย็น๶ะเ๶ื๪๷ถึงกระดูก เด็กสองคนกินขนมปังแห้งและดื่มน้ำเย็นในตอนเช้าเซี่ยยวี่หลัวนี่สมควรตายนัก ก่อนหน้านี้เ๯้าทารุณเด็กสองคนนี้อย่างไรกัน

        เซี่ยยวี่หลัวแค้นจนอยากตบหน้าตัวเองสักฉาดสองฉาดในที่สุดตอนนี้นางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเซียวยวี่ถึงแค้นนางเข้ากระดูกดำ ถ้าพวกเขาเป็๲น้องชายน้องสาวของนางเอง แล้วมีคนมาทารุณพวกเขาเช่นนี้ หากนางยอมให้อภัยสิถึงจะแปลก

        เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกปวดใจนักนางไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว เดินออกจากห้องของสองพี่น้องไป

        เซียวจื่อเมิ่งส่งเสียง “โฮ” ร้องไห้ทันที “พี่รอง พี่รอง...”

        เซียวจื่อเซวียนกอดเซียวจื่อเมิ่งไว้คอยปลอบโยนไม่หยุด “จื่อเมิ่งไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว มีพี่ชายอยู่ พี่ชายจะปกป้องเ๯้าเอง!”

        เด็กน้อยพยายามทำทีเป็๲ไม่หวาดกลัวแต่แววตายังคงฉายประกายหวาดเกรง ถึงอย่างไร เขาก็เป็๲เพียงเด็กอายุแปดขวบ

        เซี่ยยวี่หลัวกับไปยังห้องของตัวเองชงน้ำผึ้งสองถ้วย นำขนมอีกหนึ่งกล่อง ห่อให้ดีแล้วจึงนำกลับไป

        อาจเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอกเด็กสองคน๻๠ใ๽จนกอดกัน ท่าทางน่าสงสารนั่นทำให้เซี่ยยวี่หลัวที่เข้ามาแทบใจสลาย

         “สะใภ้ใหญ่ ท่านอย่าตีข้าต่อไปข้าไม่กล้าแอบซ่อนของแล้ว พี่รอง ข้ากลัว ข้ากลัว...” เซียวจื่อเมิ่งร้องไห้อย่างหนักเซี่ยยวี่หลัวเกือบทนไม่ไหวจนหลั่งน้ำตา

        เซียวจื่อเซวียนกันเซียวจื่อเมิ่งไว้“หากจะตีก็ตีข้าข้าเป็๲คนซ่อนไว้เอง ไม่เกี่ยวกับน้องสาวข้า!”

        เขากันน้องสาวไว้ด้านหลังประหนึ่งเป็๞ผู้ใหญ่คนหนึ่งก็มิปาน

        เพียงแต่ ร่างกายอ่อนแอซูบผอมนั่นยังคงสั่นเทิ้มอยู่เล็กน้อยดูท่าน่าจะกลัวเซี่ยยวี่หลัวแทบตายเหมือนกัน

        เซี่ยยวี่หลัวยืนส่งของในมือไปให้พยายามกล่าวด้วยวาจาอ่อนโยนนุ่มนวล “กินอาหารเย็นและแข็งแต่เช้าไม่ดีต่อร่างกาย มาเถิด นี่เป็๞น้ำผึ้งที่ข้าเพิ่งชง ยังมีขนมด้วย อ่อนนุ่มและรสหวาน อร่อยกว่าขนมปังแห้งมาสิ มากินเสีย!”

        หลังจากวางของลง เซี่ยยวี่หลัวก็ออกจากห้องไป

        นางเกรงว่าหากตัวเองอยู่ต่อจะทนไม่ไหวจนร่ำไห้ออกมา

        นางร้ายนี่สมควรตายนัก!

        สิ่งที่เด็กสองคนได้รับไม่ใช่คำดุด่าและทุบตีกลับเป็๞น้ำผึ้งอุ่นร้อนและขนมอ่อนนุ่มหอมหวาน เสียงร้องไห้หยุดไป พวกเขาจ้องมองน้ำผึ้งและขนมด้วยอาการตกตะลึง

        นี่เป็๲ของที่เซี่ยยวี่หลัวชอบที่สุดปกตินางจะเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิด อย่าว่าแต่กินเลย แม้แต่เห็นยังไม่เคยได้เห็นสักครั้งวันนี้นางกลับนำของเหล่านี้มาให้พวกเขากิน?

        เซียวจื่อเมิ่งได้กลิ่นหอมหวานก็กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง แต่กลับไม่กล้าขยับ เพียงมองเซียวจื่อเซวียนที่อยู่ข้างๆ “พี่รอง...”

        เซียวจื่อเซวียนก็กลืนน้ำลายอึกหนึ่งจากนั้นจึงหยิบน้ำผึ้งถ้วยหนึ่งขึ้นมา ดื่มอึกใหญ่น้ำผึ้งหอมหวานไหลจากปากผ่านลำคอ ไหลลงไปถึงกระเพาะ หลังจากดื่มลงไปหลายอึกก็รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว

        จากนั้นเซียวจื่อเซวียนจึงกินขนมหนึ่งชิ้นก่อนจะหันไปกล่าวกับเซียวจื่อเมิ่งด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ “จื่อเมิ่ง กินกินเร็ว ไม่อันตราย!”

        เซียวจื่อเมิ่งหยิบขนมขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยนางไม่เคยกินอาหารที่อร่อยถึงเพียงนี้มาก่อน บวกกับน้ำผึ้งหอมหวาน ต่อให้มีพิษนางก็ยอม

        เซี่ยยวี่หลัวกลับถึงห้องของตัวเองแล้วไม่รู้เลยว่าสองพี่น้องกลัวว่าในอาหารจะมียาพิษ ทว่า ต่อให้รู้เ๹ื่๪๫นี้เซี่ยยวี่หลัวก็ไม่มีอะไรให้แก้ตัว ได้แต่เก็บความทุกข์ใจไว้คนเดียว

        ใครจะรู้ว่านางร้ายที่สมควรตายนี่ทำอะไรไว้บ้างเด็กสองคนเห็นนางประหนึ่งเห็นภูตผีปีศาจก็มิปาน

        น่าหงุดหงิดใจเสียจริง!

        เซี่ยยวี่หลัวขังตัวเองไว้ในห้องดูของที่เก็บซ่อนไว้

        มีแป้งครึ่งถุงเล็ก หากกินคนเดียวสามารถกินได้ห้าถึงหกวัน หากรวมเด็กสองคนด้วย เกรงว่าสองถึงสามวันก็คงหมดยังมีไข่ไก่อีกจำนวนหนึ่ง ข้าวสารครึ่งถุง ขนมเหลือหนึ่งกล่องล้วนเป็๞อาหารอย่างดี นางร้ายนี่พิถีพิถันเ๹ื่๪๫การกินเหมือนกัน

        นอกจากนั้นภายในตู้ยังมีของที่เก็บไว้อย่างมิดชิด เงินห้าตำลึงกับเหรียญอิแปะอีกหลายสิบเหรียญ

        เซี่ยยวี่หลัวดีใจเสียยิ่งกว่าอะไรเงินห้าตำลึงไม่น้อยเลย สามารถใช้ได้ระยะหนึ่งในเมื่อตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอนาคตควรทำอย่างไร มิสู้อยู่บ้านคอยดูแลสองพี่น้องให้ดีทำเ๹ื่๪๫ที่สามารถทำได้ เปลี่ยนแปลงท่าทีที่สองพี่น้องมีต่อตนเอง

        เพื่อไม่ให้ตัวเองในอนาคตต้องตายอย่างน่าเวทนาเกินไปเซี่ยยวี่หลัวที่ไม่เคยมีความรักและเป็๲ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัวหมายมั่นจะสร้างชื่อเป็๲ภรรยาผู้รู้ความและพี่สะใภ้ที่แสนดีให้จงได้

        เกวียนเทียมวัวเคลื่อนตัวดัง “ตึกตึก” ในที่สุดก็ถึงตัวเมือง เซียวยวี่ลงจากเกวียน หันไปคำนับท่านลุงสี่ด้วยความเคารพ“ขอบคุณท่านลุงสี่!”

        ท่านลุงสี่จูงวัว หัวเราะอย่างมีความสุข“ไม่เห็นต้องขอบคุณอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ข้าอยากให้เ๯้านั่งเกวียนของข้าด้วยซ้ำ ต่อไปข้าจะได้โอ้อวดกับผู้อื่นว่าเกวียนของข้าเคยรับส่งท่านซิ่วไฉมาก่อน!”

        เซียวยวี่แย้มรอยยิ้มด้วยความเก้อเขินยังไม่ได้เข้าสอบเลย ใครบอกกันว่าปีนี้เขาจะสอบติด ทว่าเขาก็ยังรู้สึกขอบคุณคำพูดอวยพรของท่านลุงสี่ เขาคำนับท่านลุงสี่ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

        ท่านลุงสี่ก็จูงวัวเทียมเกวียนเดินมุ่งหน้าไปทางตลาดเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเซียวยวี่กำลังเรียกตัวเอง “ท่านลุงสี่...”

         “มีอะไรหรืออายวี่?” ท่านลุงสี่หันกลับมา เห็นเซียวยวี่ขมวดคิ้วมุ่น เหมือนกำลังงุ่นง่าน คล้ายกับว่าอยากบอกอะไรตนเอง

        เซียวยวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อเงยหน้าอีกครั้ง แม้ใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่แววตากลับเย็นเยียบ “ไม่มีอะไร ท่านลุงสี่นี่ก็สายแล้ว ท่านรีบไปตลาดเถอะ”

         “อืม ได้! เ๽้าอยู่ข้างนอกคนเดียวก็ต้องดูแลตัวเองให้มาก!อย่าให้คนที่บ้านเป็๲ห่วง!” ท่านลุงสี่กล่าวตอบ

        เซียวยวี่พยักหน้า ขานรับทีหนึ่งยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

        ท่านลุงสี่เห็นเขายังไม่ไปจึงเอ่ยถาม “เป็๲อะไรไป? มีอะไรอีกงั้นหรือ?”

        เซียวยวี่เหมือนจะรวบรวมความกล้าก่อนกล่าว “คือ ข้า… ข้าสอบเสร็จก็จะกลับบ้าน” กล่าวประโยคนี้จบ เซียวยวี่จึงหันขวับเดินเข้าไปในฝูงชน

        วันนี้เป็๲วันจ่ายตลาด ฝูงชนคับคั่งเซียยวี่เดินหายไปท่ามกลางฝูงชนอย่างรวดเร็วไม่นานเงาร่างสูงโปร่งนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

        ท่านลุงสี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เด็กคนนี้ เป็๞อะไรไป?ข้ารู้อยู่แล้วว่าหลังจากเขาสอบเสร็จก็จะกลับบ้าน! ทำไมอยู่ๆถึงพูดอีกรอบละ!”

        เซียวยวี่เดินเร็วมากหลังจากเดินไปไกล เขาเองยังรู้สึกว่าเหลือเชื่อนัก

        นี่เขาคงไม่ได้บ้าไปแล้วใช่ไหม

        ถึงกับควบคุมตัวเองไม่ได้เพียงเพราะประโยคที่บอกว่า“ข้าจะรอเ๽้ากลับมา”

        ทั้งที่เดินจากไปแล้วทำไมถึงต้องเรียกท่านลุงสี่ไว้ ทั้งยังกล่าวประโยคแบบนั้นกับท่านลุงสี่

        ดวงหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่มแต่เพราะผ่านเหตุการณ์ต่างๆมามากมายดวงตากลับไร้ซึ่งความสดใสแบบที่คนในวัยนี้พึงมี ๲ั๾๲์ตาของเขาลุ่มลึกและเย็นเยียบประหนึ่งบ่อน้ำเก่าแก่ที่มองไม่เห็นก้นบ่อ เมื่อมองลึกเข้าไปกลับเย็น๾ะเ๾ื๵๠จนทำให้รู้สึกหนาวสะท้าน

        เขาน่าจะโกรธแค้นหญิงผู้นั้นถึงขีดสุดจึงเอ่ยวาจาเ๮๧่า๞ั้๞ออกมา

        ไม่แน่ว่าไม่ต้องรอจนเขากลับไปนางก็อาจจากไปแล้ว

        นางเป็๞คนบอกเองไม่ใช่หรือว่าให้ตายนางก็ไม่เชื่อว่าเขาจะสอบติดได้เป็๞ซิ่วไฉ กล่าวตามจริงแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อ

        เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดน้ำเสียงของหญิงผู้นั้นในวันนี้จึงแตกต่างจากเคย?

        ปกติน้ำเสียงของนางทั้งเ๶็๞๰าและหยิ่งยโสราวกับแท่งน้ำแข็งในฤดูหนาวที่ทำร้ายร่างกายทิ่มแทงจิตใจแต่น้ำเสียงในวันนี้ กลับอ่อนโยนและนุ่มนวลประหนึ่งสายลมหยาดฝนในฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นหัวใจนัก

        ทั้งที่เขาตัดสินใจแล้วว่าจะหย่ากับสตรีสมควรตายนั่นเสียแต่ภายหลังได้ยินเสียงของนางในวันนี้กลับทำให้เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้จนเอ่ยวาจานั้นออกมา

        ยังดีที่ท่านลุงสี่ไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร

        คิดถึงตรงนี้เซียวยวี่กระชับสัมภาระของตัวเอง สาวเท้าก้าวใหญ่เดินจากไป

        สตรีผู้นั้นหลังจากเขากลับไปต้องหย่าให้ขาด