ปัง!
เซี่ยตันตบโต๊ะทันที “คุณไม่ได้ไปเมือง Z ั้แ่แรก! พูดมา! ความจริงแล้วคุณไปที่ไหนกันแน่! ที่จริงแล้วไม่ได้ออกจากเมืองนี้เลยใช่ไหม!”
ประโยคนี้ทำให้เหอเสียงใจนตัวสั่น ไม่กล้าเงยหน้ามองพวกเขา
“ผม...ผม...”
“ผม...” เป็เวลานานที่เหอเสียงไม่รู้จะพูดอะไร
“นโยบายของเราคือพูดความจริงจะได้ลดโทษ หากปฏิเสธจะได้รับโทษหนัก! เหอเสียง เมื่อคุณมาอยู่ที่นี่แล้วคุณต้องพูดความจริง ไม่อย่างนั้น...”
เซี่ยตันไม่ได้เอ่ยจนจบแต่ยิ้มเย็น ขณะเดียวกันเธอใช้ปากกาเขียนตัวอักษรสองตัวบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ส่งให้จ้าวอี้ที่อยู่ข้างๆ
จ้าวอี้ก้มมอง บนนั้นมีตัวอักษรสีแดงสองตัวเขียนไว้
พริบตาเขาจึงแน่ใจ
จ้าวอี้มองเหอเสียงที่น่าสงสาร เหอเสียงตัวขาวซีด สวมแว่นตากรอบสีทองดูสุภาพเรียบร้อย เพียงแต่มือทั้งสองข้างที่สั่นเทากลับทำลายความเป็นักปราชญ์ของเขาไปจนหมดสิ้น
“เหอเสียง อา...ไม่ว่าคุณจะปิดบังอะไรไว้ ตอนนี้ดูเหมือนไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลยนะครับ นั่นเป็แค่การยื้อเวลาเท่านั้นเอง”
สำหรับจ้าวอี้ การเล่นบทพ่อพระนั้นยากไม่น้อย ฟังอย่างไรก็ดูแข็งทื่อ นี่คือความเคยชินของทหาร เพียงไม่นาน จ้าวอี้ก็ไม่อาจปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้
เหอเสียงเม้มปากแน่น ทันใดนั้นเอง เขาก็เงยหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “ผมไม่ได้ฆ่าพ่อตา ผมยอมรับว่าผมปิดบังเื่เมื่อสองวันที่แล้ว แต่ไม่เกี่ยวข้องกับการตายของเขาแน่นอนครับ มันเป็เื่ส่วนตัว ผมไม่อาจพูดได้”
ท่าทางดื้อดึงของเขาปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน
หลายคนที่เข้ามาที่นี่ ไม่ค่อยมีใครสารภาพั้แ่แรก เซี่ยตันเชื่อว่า เหอเสียงอธิบายเื่ราวทั้งหมดได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาเท่านั้น
“งั้นก็ดี พวกเราข้ามคำถามนี้ไปก่อน ความสัมพันธ์ของคุณกับพ่อตาของคุณเป็ยังไงเหรอคะ? หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้พวกคุณเคยโต้เถียงกันมาก่อน ไม่ทราบว่าเื่ที่พวกคุณโต้เถียงกันคืออะไรคะ...”
ที่จริงแล้ว คำถามเหล่านี้เคยถามลูกสาวของผู้ตายอย่างเฉิงเสี่ยวอวิ๋นมาก่อนแล้ว และตอนนี้ก็ถามเขาด้วยคำถามเดียวกัน แน่นอนว่ามันคือการเปรียบเทียบ
“พ่อตาผม้าให้ลูกของเราใช้สกุลเฉิงน่ะครับ แม้ผมจะเห็นด้วยแต่ครอบครัวผมไม่อาจเห็นด้วยแน่ๆ ถงผมจะเติบโตที่นี่ ทำงานที่บริษัทของพ่อตา แต่เมื่อพวกเราแต่งงานแล้ว ผมกลับไม่ใช่ลูกเขยเขา! ตอนที่เขายื่นข้อเสนอนี้มามันทำให้ผมโมโหมาก! เฉิงเสี่ยวอวิ๋นภรรยาของผม เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่รุนแรงยิ่งขึ้นระหว่างผมกับพ่อตา ดังนั้นพวกเราจึงย้ายออกจากคฤหาสน์แทน”
ครั้งนี้เหอเสียงไม่มีความลังเลใดๆ แม้ว่าคำตอบจะต่างกัน แต่มีความหมายตรงกับคำตอบของเฉิงเสี่ยวอวิ๋น
อารมณ์ของเขาดิ่งลงไปเล็กน้อย
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เหอเสียงก็พูดต่อ “ความขัดแย้งนี้ไม่อาจประนีประนอมได้หรอกครับ แต่ไม่กี่วันมานี้ผมเพิ่งคิดวิธีแก้ปัญหาขึ้นมาได้ ลูกคนที่สองของผมจะใช้สกุลเฉิง เื่นี้พ่อแม่ของผมก็เห็นด้วยเหมือนกันครับ”
“คำถามต่อไปนะคะ ในการทำธุรกิจ บริษัทของคุณมีคู่แข่งที่คิดปองร้ายอยู่ไหมคะ?”
“...”
โดยรวมแล้ว คำตอบของเหอเสียงละเอียดอย่างมาก ความคิดของเขาดีมาก
“ถ้าอย่างนั้น เมื่อวันก่อนคุณไปไหนมาเหรอคะ? ทำไมคุณถึงไม่ไปตรวจสอบธุรกิจที่เมือง Z?”
“ผม...”
เหอเสียงอยากโต้ตอบกลับไปแทบจะทันที เขามองเซี่ยตันที่เอ่ยถามด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโทสะ “ผมบอกแล้วไงว่าที่อยู่ของผมเมื่อวันก่อนไม่เกี่ยวกับการตายของพ่อตาผมน่ะ! ไม่เกี่ยวข้องกันเลย พวกคุณเข้าใจไหม?”
อารมณ์ของเขาแปรปรวนขึ้นมาทันที
“ถ้าคุณไม่ตอบคำถามนี้ล่ะก็ ฉันจะส่งคำขอเพื่อตรวจสอบที่อยู่ของคุณแทน”
ขณะเดียวกัน ท่าทางเซี่ยตันแข็งกร้าวขึ้นด้วย
“ผมขอพบทนาย”
เหอเสียงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นพูดโพล่งออกมาทันที
“ได้ค่ะ แต่แม้ว่าทนายจะมาแล้วก็ตาม พวกเรายังคงมีสิทธิ์ในการตรวจสอบที่อยู่ของคุณอยู่ดีนะคะ ฉันจะให้เวลาคุณมากพอที่จะให้คุณได้ลองคิดดูดีๆ ว่าจะให้ร่วมมือในการตอบคำถามของเราหรือไม่ พาเขาไปที่ห้องกักตัวชั่วคราวก่อน”
ท่าทางของเซี่ยตันเ็าอย่างมาก เธอโบกมือให้จ้าวอี้พาออกไป
เหอเสียงไม่ได้ปฏิเสธหรือเอ่ยอะไรอีก เขาปล่อยให้จ้าวอี้พาตนเดินออกไป
เมื่อจ้าวอี้กลับมาก็เห็นว่าคนต่อไปยังไม่ถูกพาเข้ามา เขาจึงถามข้อสงสัยที่อยู่ในใจออกไปทันที “คุณคิดว่าเป็เขาเหรอครับ?”
“มันน่าสงสัยมากเลย เพราะเขามีแรงจูงใจในการก่อเหตุ แต่ผู้ตายมีลูกสาวเพียงคนเดียว เมื่อผู้ตายเสียชีวิต ทรัพย์สินของเขาก็จะตกเป็ของลูกสาว อีกอย่างหนึ่งก็คือปัญหานามสกุลของเด็ก เขาเกิดในชนบท ธรรมเนียมในชนบทให้ความสำคัญกับนามสกุลของลูกมาก การสืบวงศ์ตระกูลถือเป็เื่ที่สำคัญที่สุด”
“จากความรู้สึกของผม เขาดูไม่น่าสงสัยเลย” จ้าวอี้ส่ายหน้า เขาคิดว่าเหอเสียงคนนี้แม้จะปิดบังอะไรไว้ แต่เขาไม่น่าจะฆ่าคนได้
“รู้สึกเหรอ? อาชีพของพวกเรา ความรู้สึกมันไร้ประโยชน์ ทุกอย่างต้องพิสูจน์อย่างพิถีพิถัน ตอนนี้เขาดูน่าสงสัยมากๆ ฉันตรวจสอบบันทึกการเข้าออกของทรัพย์สินไปแล้ว เมื่อวานซืนตอนเที่ยง คนขับรถของเหอเสียงได้ไปที่คฤหาสน์เลขที่สิบแปดและอยู่ที่นั่นไม่นาน ความสัมพันธ์ของคนขับรถของเขากับเหอเสียงดีมาก พวกเขาเป็เพื่อนสมัยเรียนตอนมัธยมปลาย ก่อนเกิดเหตุหนึ่งวัน เหอเสียงเคยโอนเงินก้อนหนึ่งใส่บัญชีคนขับรถสองล้าน เงินก้อนนี้สำหรับเหอเสียงแล้วไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ เลย”
สีหน้าของเซี่ยตันลุ่มลึกอย่างมาก
“คุณหมายถึง...เหอเสียงจ้างคนขับรถฆ่าเหรอครับ?”
“ฉันจะไม่ตัดความเป็ไปได้นี้ทิ้งหรอกนะ ตอนนี้ยังหาตัวคนขับของเขาไม่พบเลยด้วย ตามที่พนักงานบริษัทของเขาบอก เขาลาหยุดกะทันหันในวันที่เกิดเหตุ และจะไม่ตัดความเป็ไปได้ที่เขาแค่ช่วยเหลือเหอเสียงด้วย นายก็รู้ คฤหาสน์ทุกหลังมักจะมีห้องใต้ดินและห้องใต้ดินก็เป็มุมอับของกล้องวงจรปิด เหอเสียงอาจซ่อนอยู่ในห้องใต้ดินเพื่อหลบเลี่ยงกล้องวงจรปิด และลงมือสังหารในตอนกลางคืน”
ตอนนี้จ้าวอี้เข้าใจแล้ว “ไม่แปลกใจเลยที่คุณตรวจสอบเอกสารมหาวิทยาลัยของเหอเสียงด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าคะแนนวิชาพละสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเหอเสียงจะค่อนข้างดีขนาดนี้ เขาเคยเข้าร่วมกิจกรรมกีฬาของมหาวิทยาลัยหลายครั้งและยังได้คะแนนไม่เลวเลย”
ในข้อมูลเพิ่มเติมรวมถึงพฤติกรรมขณะเรียนมหาวิทยาลัยของเหอเสียง เดิมทีจ้าวอี้คิดว่ามันคงไม่ช่วยอะไรมากนัก แต่ตอนนี้กลับช่วยไม่ได้ที่จะต้องชะเง้อมองเซี่ยตัน วิธีการจัดการคดีของเซี่ยตันค่อนข้างพิถีพิถันพอสมควรเลย
“ใช่แล้ว ตอนที่สอบปากคำเฉิงเสี่ยวอวิ๋น เธอก็พูดเหมือนกันว่าคนที่บ้านของเขาก็ออกกำลังกายกันบ่อยๆ จากภายนอกมองไม่ออกเลยว่าร่างกายของเหอเสียงแข็งแรงมากๆ” เซี่ยตันพยักหน้า ในการสอบปากคำ ทุกคำถามของเธอมีเหตุผลเสมอ
ตอนนี้เอง แม่บ้านของครอบครัวผู้ตายหรงลี่เข้ามาแล้ว
มองจากภายนอกเธอเป็ผู้หญิงบ้านนอกที่ดูเรียบง่ายคนหนึ่ง เมื่อเดินเข้ามาในห้อง เธอมีท่าทีกังวลอย่างมาก เธอกำชายเสื้อแน่น ไม่รู้จะวางมือไว้ที่ไหนดี
“ป้าหรง เชิญนั่งเลยค่ะ ที่เชิญคุณมาเพราะฉันมีคำถามอยากถามคุณน่ะค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ”
เวลานี้ ท่าทางเซี่ยตันค่อนข้างอบอุ่น
“ได้ค่ะๆ ถ้าพวกคุณมีคำถามอะไรแล้วฉันทราบ ฉันบอกพวกคุณแน่ค่ะ”
หรงลี่นั่งลง เธอยังค่อนข้างกระสับกระส่าย ดูเหมือนไม่คุ้นชินกับการอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้
“คุณทำงานที่บ้านผู้ตายมากี่ปีแล้วคะ?”
“ห้าปีแล้วค่ะ”
“ปกติแล้วคุณทำงานราบรื่นดีไหมคะ?”
“ก็ดีค่ะ”
เซี่ยตันสอบถามอย่างช้าๆ เหมือนตอนอยู่ที่คฤหาสน์ หรงลี่ยังคงกังวลอย่างมาก เธอจึงพูดน้อยชนิดถามคำตอบคำ
“ปกติคุณกลับไปพักที่บ้านไหมคะ?”
“ไม่ค่ะ ในคฤหาสน์ของเขามีบ้านพักคนงานอยู่ บางครั้งก็ไม่กลับ บางครั้งก็กลับค่ะ”
“ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็ยังไงเหรอคะ? ปกติมีความขัดแย้งกันไหมคะ?”
“พวกเขาเคยทะเลาะกันที่คฤหาสน์ก่อนหน้านี้ค่ะ ทะเลาะกันอย่างรุนแรงด้วย แต่เพราะอะไรฉันก็ไม่แน่ใจ”
หรงลี่ก้มหน้า ไม่มองพวกจ้าวอี้
ตรงหน้าของจ้าวอี้คือประวัติของหรงลี่ ในนั้นบันทึกตำแหน่งบ้านเช่าของเธอเอาไว้
เซี่ยตันนั่งตัวตรงแล้วเอ่ยขึ้น “คนที่พบผู้ตายคนแรกก็คือคุณ และเป็คุณที่แจ้งตำรวจ งั้นตอนนั้นคุณพบอะไรผิดปกติไหมคะ? ช่วยอธิบายเื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนอย่างละเอียด รวมไปถึงเหตุการณ์ที่คุณพบผู้ตายด้วยค่ะ”
นี่เป็คำถามที่ผู้ต้องสงสัยทุกคนจะถูกถาม ว่าอยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไรใน่เวลาที่เกิดเหตุ
“ตอนเช้าฉันมาถึงคฤหาสน์หกโมงครึ่งเพื่อทำอาหารเช้าค่ะ หลังจากเขาทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็ล้างจานแล้วไปตลาดสด ่สายตอนสิบเอ็ดโมง ฉันซื้อวัตถุดิบเสร็จเรียบร้อย คนขับรถเสี่ยวเฝิงเข้ามารอบหนึ่งค่ะ พอตอนบ่ายฉันก็ไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารที่ตลาดสด หกโมงฉันทำอาหารเสร็จ เมื่อจัดการทุกเสร็จ หนึ่งทุ่มครึ่งฉันก็กลับบ้านค่ะ พอกลับถึงบ้านก็ดูละครเื่หนึ่ง สามทุ่มก็เข้านอนแล้ว หกโมงครึ่งของเช้าวันต่อมา ฉันพบเขาตายอยู่ในอ่างอาบน้ำ แล้วก็โทรแจ้งตำรวจตอนหกโมงสี่สิบค่ะ”
เธอพูดจบในอึดใจเดียวและก้มหน้าลงไปอีกครั้ง
“ตอนที่คนขับรถเสี่ยวเฝิงมาที่คฤหาสน์ คุณสังเกตเห็นว่าเขามีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีเลยค่ะ”
จากนั้นก็ถามคำถามอื่นกับเธออีกเล็กน้อย ก่อนจะพาเธอออกไป เซี่ยตันยืนขึ้นและจับมือหรงลี่ “ขอบคุณสำหรับการร่วมมือของคุณมากค่ะ คุณทราบไหมคะว่ากระจกทองแดงในห้องนอนบานนั้นมาจากไหนกัน?”
หรงลี่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “เหอเสียงเป็คนเอาให้เมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่เขามาทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์ค่ะ คืนวันนั้นพวกเขาทานอาหารเย็นด้วยกันด้วยนะคะ”
“โอเคค่ะ กรุณาอย่าออกจากเมืองใน่นี้นะคะ เปิดโทรศัพท์มือถือไว้ตลอดเวลา เราอาจมีคำถามที่จำเป็ต้องถามคุณอยู่ตลอดค่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
หลังจากส่งหรงลี่ออกไปแล้ว เซี่ยตันก็เกาคิ้ว “ตอนนี้ ดูเหมือนว่าถ้าตัดเื่เบาะแสของกระจกทองแดงออกไปแล้ว เหอเสียงยังคงเป็คนที่น่าสงสัยที่สุดอยู่ดี”
“ผมคิดว่าหรงลี่คนนี้ก็น่าสงสัยมากเหมือนกันครับ”
จ้าวอี้ไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ก็เสนอความเห็นเช่นนั้นออกมาทันที
“หืม? ยังไงล่ะ?”
“คุณดูในประวัติของเธอสิครับ มันไม่ใช่เื่ง่ายเลยนะครับที่จะได้รับเกียรติบัตรนักโภชนาการระดับสูงและเป็นักโภชนาการระดับสูงได้น่ะ นี่แสดงให้เห็นว่าเธอค่อยๆ หลอมรวมเข้ากับชีวิตสังคมเมืองไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับดูวิตกอย่างมากเสียอย่างนั้น”
“เื่ปกติจะตายไป นายก็เห็นประวัติของเธอเหมือนกันนี่ว่า เธอเกิดในชนบท คู่สมรสเธอเสียชีวิตไปก่อน เพื่อให้บุตรสาวมีการศึกษาที่ดีขึ้น เธอจึงเลือกที่จะเข้าเมือง ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตไม่ง่ายเลย อีกทั้ง แม้ผู้ตายจะอายุห้าสิบแต่ก็ยังมีกำลังวังชา ร่างกายก็ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ นี่ไม่ใช่เื่ที่ผู้หญิงทั่วไปสามารถทำได้นะ นอกจากนี้ ฆ่าผู้ว่าจ้างจะมีประโยชน์อะไรกัน ผู้ว่าจ้างเสียชีวิต เธอก็ตกงาน ค่าเทอมมหาวิทยาลัยลูกสาวของเธอขึ้นอยู่กับเงินเดือนก้อนนี้นะ ลูกเธอถึงจะเรียนต่อไปได้”
เซี่ยตันแจกแจงอย่างมีเหตุผล ขนาดจ้าวอี้ยังต้องคล้อยตาม
ข่าสารจากทุกด้านยังคงถูกรวบรวมอย่างต่อเนื่อง
“หัวหน้า มีข้อมูลใหม่ของกระจกทองแดงครับ กระจกบานนี้ผู้ตายประมูลมาได้จากงานประมูลใต้ดินครับ แล้วก็วางไว้ในบริษัทชั่วคราว เหอเสียงแค่ไปส่งให้เท่านั้นครับ ส่วนที่มาอย่างละเอียดของกระจกทองแดงยังคงอยู่ในการสืบสวนครับ”
“หัวหน้า ที่บ้านเกิดของคนขับรถของเหอเสียงที่ชื่อเสี่ยวเฝิงไม่มีคนอยู่ครับ พ่อแม่ของเขาก็ไม่อยู่ ทั้งที่เหตุผลที่เขาลาหยุดคือกลับบ้านแท้ๆ”
“หัวหน้า คู่แข่งของบริษัทผู้ตายต่างมีหลักฐานยืนยันว่าไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในวันนั้นเลย แถมแรงจูงใจการก่อเหตุของพวกเขาก็ไม่เพียงพอด้วย”
เวลาผ่านไปอย่างเงียบเชียบ สองวันผ่านไปยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด และคดีดังกล่าวก็ชะงักไปทันที
“อธิบดีหวัง คุณเรียกฉันเหรอ?”
“เสี่ยวเซี่ย อา...ตอนนี้เราได้รับความกดดันอย่างมากเลยทีเดียว ฉันจะให้เวลาเธอทำคดีนี้ต่อไปอีกสักพัก แต่คนที่ชื่อเหอเสียงนั่นน่ะ คุณช่วยพาเขากลับมาที่นี่ก่อนได้ไหม? ถึงแม้ว่า ตอนนี้ในมือพวกเราจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดอยู่เลยก็ตาม”
