ในใจเซี่ยตันค่อนข้างหม่นหมอง
แต่เธอก็เข้าใจดี ในกรณีที่ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด เวลาในการกักตัวเพื่อสอบสวนมากที่สุดคือสี่สิบแปดชั่วโมง
ตอนนี้ยังไม่มีการอนุญาตให้ใช้ศาลเตี้ยลงโทษ ดังนั้น ถ้าเหอเสียงไม่ยอมพูดจริงๆ ล่ะก็ เธอคงไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้นอกจากต้องมีหลักฐานที่แน่ชัด
“เขายังปฏิเสธที่จะบอกว่าวันเกิดเหตุเขาอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ?”
เซี่ยตันโมโหมาก และโมโหเฉินตงที่เป็คนดูแลเหอเสียงด้วย
“ก็ไม่แน่นา หัวหน้า ถ้าให้ผมพูดล่ะก็ ผมมีวิธีที่ให้เขาเปิดปากอยู่ รับรองว่าโรงพยาบาลไม่ตรวจเจอปัญหาอะไรแน่นอน”
เฉินตงกดเสียงต่ำ
มันเรียกว่ากลยุทธ์ตอบโต้ภายใต้นโยบาย เฉินตงมีวิธีการอยู่ เพียงแต่มองไม่เห็นหนทางเท่านั้น
เซี่ยตันดูกระตือรือร้น เธอพิจารณาอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น “ไม่สิ เหอเสียงยังมีอิทธิพลในเมืองนี้อยู่ แม้สื่อมวลชนจะไม่มีหลักฐาน แต่ผลกระทบก็ยังแย่มากอยู่ดี”
จ้าวอี้ที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย ถ้าเป็ที่กองทัพ วิธีการไม่นุ่มนวลแบบนี้แน่นอน วิธีการภายนอกเป็สิ่งที่โหดร้าย ยิ่งเป็วิธีการที่รุนแรงไม่ต้องพูดถึงเลย การสารภาพความจริงไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะปฏิเสธได้ แน่นอนว่ามันมีผลกระทบที่ตามมาด้วย
“ฉันจะเข้าไปดูเขาหน่อย แล้วนายให้อาหารเขาทั้งหมดกี่มื้อ?”
“ตามที่คุณสั่ง สองมื้อครับ”
เฉินตงยิ้มอย่างมีเลิศนัย
“ดีมาก”
เมื่อเข้าไปในห้องกักตัว เซี่ยตันนั่งลงอย่างสง่าผ่าเผย จ้าวอี้ก้าวเท้าไปนั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“เหอเสียง คุณพิจารณาดีแล้วหรือยังคะ? ความจริงแล้ววันนั้นคุณอยู่ที่ไหนกันแน่? อธิบายมาได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
“ผมหิวแล้ว พวกคุณคงไม่อยากให้ผมหิวตายหรอกใช่ไหม? ผมอยากพบทนายของผมด้วย”
ตอนนี้ ภาพลักษณ์ของเหอเสียงต่างกับตอนที่เพิ่งเข้ามาเป็อย่างมาก ผมเผ้ายุ่งเหยิง กระดุมเสื้อคอปกถูกปลดออก เนกไทผูกอย่างลวกๆ ริมฝีปากแห้งผาก
“ตอนนี้เพิ่งผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมงเองค่ะ เราให้อาหารคุณสองมื้อต่อหนึ่งวัน อยากไปไหนก็ได้ไป พวกเราไม่ได้ข่มขู่ใครที่นี่เลย ตอนคุณเข้ามา คุณก็ได้พบทนายแล้วนี่คะ และแน่นอน เมื่อถึงเวลาพวกเราจะบอกให้ทนายของคุณมาพบเอง พวกเรามีอำนาจคุมตัวคุณมาที่นี่สี่สิบแปดชั่วโมง ฉันคิดว่าเื่นี้คุณคงทราบดีนะคะ”
เซี่ยตันจงใจทำให้เื่ราวมันสับสน เหอเสียงชะงักตามคาด เขาพึมพำ “เพิ่งผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมง?”
“แน่นอน ยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้มันไม่ง่ายที่จะอดทนเลยใช่ไหมล่ะคะ? คุณเป็คนบอกเองนี่คะว่า การเสียชีวิตของพ่อตาคุณกับคุณไม่เกี่ยวข้องกัน งั้นคุณมีอะไรที่บอกพวกเราไม่ได้ล่ะคะ? ถ้ามันเกี่ยวโยงไปถึงความเป็ส่วนตัวของคุณล่ะก็ พวกเราจะเก็บความลับไว้ให้คุณเอง”
การแสดงออกของเหอเสียงดูลังเลอย่างชัดเจน เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก และเอ่ยขึ้นมาอย่างฉับพลัน “ผมจะบอก ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่ง แต่พวกคุณต้องเก็บเป็ความลับให้ผมนะ”
จ้าวอี้ยกย่องอยู่ในใจ วิธีของเซี่ยตันได้ผลจริงๆ ด้วย
“แน่นอน”
จ้าวอี้ทำหน้าที่เป็ผู้จดบันทึกชั่วคราว
“ที่จริงวันนั้นผมอยู่ในเมืองนี้ อยู่ที่บ้านกับภรรยาน้อย พวกเราอยู่ด้วยกันทั้งวัน”
“ภรรยาน้อยของคุณ?”
“ใช่ครับ เธอเป็เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของผมด้วย พวกเรารักกันมาก”
“เธอชื่ออะไร? บ้านของเธออยู่ที่ไหน?”
ในใจของเซี่ยตันรู้สึกผิดหวัง ถึงกระนั้นใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงออกมา
ถ้าสิ่งที่เหอเสียงพูดเป็เื่จริง แสดงว่า โดยพื้นฐานแล้วต้องตัดเขาออกจากการเป็ผู้ต้องสงสัย
“…”
"ดีมาก เราจะปล่อยตัวคุณหลังจากที่เราตรวจสอบข้อมูลเรียบร้อยแล้ว จ้าวอี้ นายหาคนมาตรวจสอบรายละเอียดให้ที"
จ้าวอี้พยักหน้า เดินออกจากห้องกักตัวพร้อมกับแฟ้มคดี
ในการตรวจสอบสถานการณ์เหล่านี้ ที่จริงแล้วไม่จำเป็ให้จ้าวอี้ออกไปหรือเป็คนไปตรวจสอบ แผนกที่เขาอยู่มีอำนาจมาก แค่โทรศัพท์ไปที่สถานีตำรวจท้องที่นั้นๆ อีกฝ่ายย่อมให้ความร่วมมืออย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอน
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงจึงมีการตอบกลับมา
"หัวหน้า ที่เขาพูดความจริงครับ ผู้หญิงคนนี้มีตัวตนอยู่จริง กล้องวงจรปิดที่สี่แยกยืนยันได้ครับ"
ผลลัพธ์นี้ไม่เกินความคาดหมายของเธอ
"คนขับรถของเขาเสี่ยวเฝิง ตามคำให้การของเหอเสียง เพราะคนที่บ้านป่วยหนัก เขาเลยให้คนขับรถยืมเงินไปเป็ค่ารักษาผ่านการพูดคุยทางโทรศัพท์ ผมได้โทรไปสอบถามเขาและได้รับการยืนยันแล้ว ข้อสงสัยของเขาจึงถูกลบล้างทั้งหมด คุณสามารถไปได้!"
เซี่ยตันกระซิบกับจ้าวอี้ ขณะเดียวกันก็โบกมือเป็สัญญาณว่าเหอเสียงสามารถจากห้องนี้ได้
เหอเสียงเดินโซเซออกจากห้องไป ท่าทางรีบร้อนราวกับว่ามีสัตว์ประหลาดน่ากลัวอยู่ในห้อง
ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นบนทางเดิน
"เหอเสียง ไอ้สารเลว แกกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ? แล้วยังซื้อตั๋วรถไฟมาหลอกฉันอีก! ฉันให้แกดูแลเสี่ยวซัน ให้แกซื้อบ้านให้เธอ!"
ที่ได้ยินเป็อย่างแรกคือ น้ำเสียงแหบแห้งของเฉิงเสี่ยวอวิ๋นที่สาปแช่งเหอเสียงอยู่ด้านนอก ผสมกับเสียงขอร้องเบาๆ ของเหอเสียง
จ้าวอี้มองเซี่ยตันด้วยความประหลาดใจ
ไม่จำเป็ต้องพูดเื่ที่เกิดขึ้นเลย มันต้องเกี่ยวข้องกับเซี่ยตันอย่างแน่นอน
"มองฉันแบบนี้ทำไมกัน? เราไม่ควรมีความเมตตาให้ผู้ชายแย่ๆ แบบนี้หรอกนะ นอกจากนี้ ฉันเรียกให้ครอบครัวมารับเขากลับนี่มันผิดเหรอ?" เซี่ยตันพูดอย่างฉะฉาน
เสียงโหวกเหวกบนทางเดินยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เฉิงเสี่ยวอวิ๋นยังคงอยู่ตรงนั้น แน่นอนว่า สุดท้ายแล้วก็ต้องเข้าไปห้าม
หลังถูกแยกออกมา เฉิงเสี่ยวอวิ๋นก็ร้องไห้เสียงเบา หรงลี่อยู่ที่นั่นเพื่อปลอบใจเธอ
หรงลี่มองเห็นเซี่ยตันและจ้าวอี้ ไหล่ของเธอพลอยสั่นเล็กน้อยอย่างไม่เป็ธรรมชาติ ทั้งยังหลบสายตาพวกเขา
เซี่ยตันมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเ็า “ทุกคนถูกตัดออกจากการเป็ผู้ต้องสงสัยแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนหนทางแรกสุดจะไม่ผิด ต้องเพ่งความสนใจไปที่กระจกทองแดงนั่น”
ในใจจ้าวอี้ไม่เห็นด้วย แต่กลับไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้
ในที่สุด บนทางเดินก็สงบลง
เมื่อมองทั้งสามคนที่ค่อยๆ ไกลออกไป จ้าวอี้ก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ตลอด
“เดี๋ยวก่อนครับคุณหรง ผมมีคำถามจะถามคุณอีกนิดหน่อยน่ะครับ”
จ้าวอี้ะโออกไปทันที
หรงลี่ยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะหมุนตัวกลับมา “คุณมีคำถามอะไรเหรอคะ?”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”
แม้เซี่ยตันจะไม่เข้าใจว่าจ้าวอี้้าทำอะไร แต่ก็ไม่สามารถขัดจ้าวอี้ในเวลานี้ได้
“ไม่จำเป็ครับ ผมมีแค่คำถามเดียว ผมอยากให้คุณลองนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างก่อนคุณพบผู้ตายหนึ่งวัน”
จ้าวอี้โบกมือ ส่งสัญญาณให้เซี่ยตันไม่ต้องวุ่นวาย เซี่ยตันมองจ้าวอี้อย่างสงสัย ไม่รู้ว่าจ้าวอี้ซื้อยาอะไรในน้ำเต้ามา1
“ตอนเช้าฉันมาถึงคฤหาสน์หกโมงครึ่งเพื่อทำอาหารเช้าค่ะ หลังจากเขาทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็ล้างจานแล้วไปตลาดสด ่สายตอนสิบเอ็ดโมง ฉันซื้อวัตถุดิบเสร็จเรียบร้อย คนขับรถเสี่ยวเฝิงเข้ามารอบหนึ่งค่ะ พอตอนบ่ายฉันก็ไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารที่ตลาดสด หกโมงฉันทำอาหารเสร็จ เมื่อจัดการทุกเสร็จ หนึ่งทุ่มครึ่งฉันก็กลับบ้านค่ะ พอกลับถึงบ้านก็ดูละครเื่หนึ่ง สามทุ่มก็เข้านอนแล้ว หกโมงครึ่งของเช้าวันต่อมา ฉันพบเขาตายอยู่ในอ่างอาบน้ำ แล้วก็โทรแจ้งตำรวจตอนหกโมงสี่สิบค่ะ”
หรงลี่เอ่ยอย่างคล่องแคล่วพร้อมมองจ้าวอี้อย่างไม่เข้าใจ
“คุณหรง พวกเรายังมีข้อสงสัยอีกมากมาย ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือในการสอบสวนนะครับ”
จ้าวอี้มั่นใจอย่างมากแทบจะทันที สายตาของเขามองหรงลี่อย่างเป็ประกาย ทำให้หรงลี่ไม่อาจปฏิเสธได้
“คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า? จะเป็ป้าหรงได้ยังไง?”
ตอนนี้เอง เฉิงเสี่ยวอวิ๋นถึงตอบสนอง เธอมองหรงลี่อย่างไม่อยากเชื่อ
“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันนะ ฉันจะฆ่าคนได้ยังไง?” หรงลี่โบกมือสะเปะสะปะ ก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง
และตอนนี้เอง เซี่ยตันก็รู้สึกไม่เข้าท่า
“คุณเฉิง พวกเราแค่ขอให้คุณหรงร่วมมือในการสืบสวนเท่านั้น หากมีความคืบหน้า ทางเราจะแจ้งให้คุณทราบ” คำพูดราวกับจะเป็การกึ่งบังคับพาหรงลี่เข้าไปในห้องสอบปากคำ
ห้องสอบปากคำอันว่างเปล่าและเยือกเย็น โต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้อีกสองสามตัว
“พูดมาเถอะครับว่าคุณฆ่านายจ้างคุณยังไง คุณหรงลี่!”
จ้าวอี้ถามอย่างไม่เกรงใจ
“ไม่ใช่ฉันนะ ฉันกลับไปก่อนหน้านั้นแล้ว อีกอย่างเขาเป็ผู้ชายตัวใหญ่ ฉันจะฆ่าเขาได้ยังไงกัน? ถ้าฆ่าเขาฉันก็ตกงาน พวกคุณจับผิดคน พวกคุณจับผิดคนแล้ว! ฉันไม่มีแรงจูงใจในการก่อเหตุสักหน่อย!”
เธอกัดฟันแน่นแล้วส่ายหน้า
“เฮอะๆ”
จ้าวอี้หัวเราะอย่างเ็า พูดตามตรง ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อในตัวหญิงสาวผู้ซื่อสัตย์ที่อยู่ตรงหน้าเขาอยู่แล้ว แต่เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมาก็เกือบจะทำให้เขาแน่ใจแล้วว่า หรงลี่คือฆาตกร!
แต่ถ้าถามถึงวิธีการก่อเหตุ จ้าวอี้ยังไม่อาจคาดเดาได้อย่างชัดเจน
“ผมต้องบอกเลยว่า คุณหรงลี่คุณฉลาดมาก ปลอมแปลงหลักฐานการขาดงานได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว แต่คุณยังมองข้ามไปจุดหนึ่งซึ่งทำให้คุณเผยช่องโหว่ออกมา”
“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันจริงๆ! ฉันไม่มีแรงจูงใจในการก่อเหตุ!”
แน่นอนว่าหรงลี่ไม่ยอมรับ
“ส่วนแรงจูงใจในการก่อเหตุนั้น ผมคิดว่ามีคนเล่าให้พวกเราฟังได้ ผมให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง คุณรู้นโยบายของเราดี ถ้ายอมรับโทษเบา ปฏิเสธโทษหนัก!”
หลังจ้าวอี้พูดจบ เขาก็ส่งสัญญาณให้เซี่ยตันออกจากห้องสอบปากคำด้วยกัน
“นายเจอข้อสงสัยอะไรเหรอ”
เซี่ยตันที่เพิ่งออกมาอดไม่ได้ที่จะถาม
“ไม่รู้ว่าคุณจำได้หรือเปล่า คำพูดของเธอในวันนี้กับเนื้อหาการสอบปากคำวันนั้นเหมือนกันไม่มีผิดเลย! ผมจำได้แม่นและผมก็แน่ใจในจุดนี้ด้วย นอกจากนั้นแล้ว หัวหน้าครับ คุณส่งคนไปที่บ้านเช่าของเธอแล้วหาหนังสือให้ทีครับ ผมว่าผมเดาวิธีที่เธอฆ่าคนได้และก็ลูกสาวของเธอ ช่วยส่งคนไปรับตัวเธอมาหน่อยนะครับ”
เซี่ยตันจัดการเื่พวกนี้อย่างไม่ลังเล จากนั้นจึงหยิบบันทึกการสอบปากคำของเมื่อสองวันก่อนออกมา เธอนึกถึงสิ่งที่หรงลี่พูด รายละเอียดเื่ราวดูเหมือนกัน แต่ไม่มีจุดที่ตรงกันเลยสักคำ
เซี่ยตันเข้าใจแล้วว่า หรงลี่คนนี้แม้ว่าจะไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง แต่เธอต้องรู้แน่ว่าใครคือฆาตกร หรือก็คือมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับฆาตกรนั่นเอง
“ฉันไม่ได้ฆ่า ฉันไม่ได้ฆ่าคนจริงๆ”
หรงลี่พูดประโยคเดิมซ้ำๆ เมื่อเห็นจ้าวอี้กับเซี่ยตันเข้ามาในห้องอีกรอบ
“ถ้าอย่างนั้น คุณหรง คุณช่วยเล่าสถานการณ์วันนั้นให้ฟังอีกรอบได้ไหม?”
หรงลี่ชะงัก จากนั้นก็เล่าอีกรอบ คำพูดตรงกันหมดไม่มีผิดเพี้ยนเลย!
“คุณยังจะปิดบังอีกไหม? แรงจูงใจของคุณ ผมคิดว่าลูกสาวของคุณต้องรู้แน่ พวกเราได้แจ้งให้มหาวิทยาลัยของลูกสาวคุณทราบแล้ว ผมคิดว่าคุณน่าจะได้พบลูกสาวเร็วๆ นี้แหละ”
“พูดมา! คุณฆ่านายจ้างคุณทำไม ใช้วิธีอะไรฆ่าเขา!” หรงลี่ยังคงนิ่งเงียบ หรือไม่ก็เอาแต่พูดว่าเธอไม่ได้ฆ่าซ้ำไปซ้ำมา
นี่ทำให้จ้าวอี้ค่อนข้างผิดหวัง
การสอบปากคำไม่มีอะไรคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย
เฉินตงยังคงสับสน เมื่อกินข้าวกับคนอื่น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม "หัวหน้า พวกคุณมั่นใจได้ยังไงว่าเธอคือฆาตกร? จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ยอมรับเลยนะ"
เซี่ยตันยิ้มน้อยๆ "นายน่ะ อยู่ที่นี่มาปีกว่าแล้วแต่ยังไม่มีประสบการณ์ในการทำคดีเลย นายคิดดู ในความทรงจำของคนคนหนึ่ง เธอพูดถึงความทรงจำเดิมซ้ำๆ กันไม่ต่างจากเดิมเลยสักคำ เห็นได้ชัดว่าข้อความเหล่านี้เป็สิ่งที่เธอท่องจนขึ้นใจ จ้าวอี้เป็คนแรกที่เห็นข้อสงสัยนั่น เขาพบก่อนฉันและคนอื่นเสียอีก"
"พี่จ้าว เล่าให้ฟังหน่อยสิ"
เฉินตงพูดจบก็ส่งบุหรี่ให้มวนหนึ่ง
"ครั้งแรกที่สอบปากคำ หรงลี่แสดงออกว่ากังวลอย่างมาก เริ่มแรกฉันก็ไม่ได้สงสัยเธอหรอก เพียงแต่คิดว่าแม้ว่าเธอจะดูเหมือนคนบ้านนอก แต่เธอก็เป็นักโภชนาการระดับสูง เธอมีความรู้และไม่น่าจะกังวลขนาดนี้ อีกทั้งวันนี้เธอก็หลบสายตาเราอย่างไม่รู้ตัว นี่คือการแสดงออกถึงการกลัวถูกจับได้"
"แล้วเธอใช้วิธีอะไรในการฆาตกรรมล่ะ? ทำไมต้องฆ่าด้วย?"
"ฉันคิดว่าเหตุผลเดียวที่ต้องฆาตกรรมก็คือลูกสาวของเธอ ส่วนเหตุผลที่เจาะจง ฉันเกรงว่าคงจะได้รู้หลังพบลูกสาวของเธอ ส่วนวิธีน่ะเหรอ..."
ตะเกียบของจ้าวอี้คีบผักขึ้นมา ก่อนที่เขาจะพูดต่ออย่างจริงจัง "คือวิธีนี้?"
ดวงตาของเฉินตงเต็มไปด้วยความสงสัย "วิธีนี้เหรอ?"
"ใช่แล้ว อาหารไงล่ะ! เธอเป็นักโภชนาการระดับสูง ฉันอยากรู้หลักการของอาหารหลายอย่างน่ะ หลักการพวกนั้นน่าจะหาเจอ ถ้าในห้องพักของเธอมีหนังสือแบบนี้อยู่ ผลการชันสูตรศพพบว่ามีอาหารตกค้างอยู่ในกระเพาะอาหารของผู้ตาย ส่วนรอยนิ้วมือสีฟ้าบนคอนั่น ฉันคิดว่าเธอ้าให้เราเข้าใจผิด!"
"รอยนิ้วมือสีฟ้านั่นไม่ง่ายเลย"
----------------------------------
1 หมายถึง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
